“if a journey doesn’t have something to teach you about yourself, then what kind of journey is it?” – Kira Salak

En toen was er opeens een einde gekomen aan mijn blogs wat eigenlijk nooit de bedoeling was… De verhalen van Curaçao en Cuba had ik voor het grootste gedeelte gewoon geschreven, maar wegens het gebrek aan internet in Cuba en het gedoe met de foto’s op mijn blog zetten heb ik ze eigenlijk nooit online gezet. Na meerdere keren de vraag te hebben gekregen of ik nog een laatste blog ga schrijven om dit af te sluiten, heb ik maar besloten om dat nu te doen. Einde gezeur ;)

Inmiddels ben ik alweer een tijdje in Nederland, ben ik afgestudeerd met gymbevoegdheid en heb ik mijn eerste werkdagen als juf gehad.

Suriname voelt alweer heel lang geleden. Ik kijk terug op een geweldig avontuur wat ik, op sommige dingen na dan, nooit had willen missen. Het was een hele ervaring om in een ander land te wonen en de gebruiken daar een beetje te leren kennen.

Paramaribo, Paramaribo-o-o https://www.youtube.com/watch?v=WcdVyUtDlOA De stad waar we nooit over straat konden lopen zonder te worden nageroepen door mannen, overigens heel goed voor je zelfvertrouwen ;) , met teksten als:

• Psssst poppetje
• Ziet er goed uit vandaag hoor!
• Wat lach je leuk!
• Wat zie je er vrolijk uit vandaag.
• Sexyyyy
• Ey schatje!
• Wat ga je doen vanavond?
• Mag ik met je mee gaan? (naar Nederland) Als ik ze dan vertelde dat ik in Nederland al een vriend heb (je moet toch iets proberen), zeiden ze altijd dat het niet uitmaakt, dan neem je er gewoon twee… hahaha grapjas.

En vergeet hierbij vooral de kusgeluiden niet, ook al zat hun vrouw er gewoon naast als ze dit vanuit een auto deden. Dat brengt me gelijk op het volgende punt, normaal over straat fietsen was er ook niet bij zonder dat er getoeterd werd. Surinamers hebben altijd wel een reden om eens flink te gaan toeteren, dit doen ze:

• Wanneer je iets fout doet.
• Om je te waarschuwen wanneer ze levensgevaarlijk langs komen rijden.
• Als iets in het verkeer te lang duurt (en dat is vaak, geduld is niet hun sterkste kant).
• Om een vriend, familielid of kennis te begroeten (Dat is dus praktisch heel Paramaribo).
• Of om ons gewoon even te begroeten, zelfs als we op het balkon zaten.

Het was nog wel eens lastig om erachter te komen waarom ze nou precies toeterden, maar wanneer het een vrij agressieve toeoeoeoet was, vonden ze meestal dat je iets fout deed of wilden ze er graag langs of ging het gewoon allemaal niet snel genoeg. De wat vriendelijkere toet-toet was meestal iets in de richting van een begroeting al wist je het nooit helemaal zeker.

Op sommige momenten konden wij het dan ook niet laten om deze gebruiken een beetje over te nemen. Zo konden wij niet gewoon langs ons huis fietsen zonder een opmerking als psssst poppetje of hee schatje naar je hoofd te krijgen wanneer er een huisgenootje op het balkon zat.

Het doel van dit hele avontuur was natuurlijk om er iets van te leren. Toen ik in de laatste weken daar een enorme inhaalslag moest maken met mijn studie merkte mijn oma dan ook heel scherp op dat die studie toch eigenlijk de reden was dat ik naar Suriname ging. Tja.. ik moest toch iets bedenken om ervoor te zorgen dat school me liet gaan en ik de winter hier zou missen. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik van het onderwijs daar niet bijzonder veel geleerd heb, maar dat ik met elke week vier dagen weekend wel geleerd heb dat het leven heel erg leuk kan zijn. En dan heb ik het niet eens over alle leuke tripjes die ik heb gemaakt, maar vooral om te ervaren hoe het is om in een ander land te wonen, samen met veel leuke huisgenootjes. En dan vooral:

• De gezellige avonden samen op het balkon waarbij je erachter komt dat je niet de enige was waarbij jumpen op de basisschool een rage was (ik was overigens al lang weer vergeten dat ik dat deed, totdat iemand het woord zei en ik zelfs nog wist hoe het ging). In Brabant deden ze het gewoon precies hetzelfde, ging een hele wereld voor me open daar.
• Dat balkon waar je ook heerlijk kon zitten met je avondeten terwijl in Nederland iedereen liep te klagen over de kou en ik het grootste gedeelte van die winter heerlijk heb overgeslagen.
• Met Merel op het balkon zingen, lees: schreeuwen, hoe zwaar ons leven wel niet was met het meest briljante liedje wat Brigitte Kaandorp ooit geschreven heeft. Ja echt, ook bij ons ging het leven niet altijd over rozen ;) Voor degene die onder een steen hebben geleefd en dit fantastische lied niet kennen: https://www.youtube.com/watch?v=JLNvBvJ-F00
• Het balkon waar je lekker in een hangmat kon liggen om een powernapje te doen of even kon liggen wanneer de alcohol iets te snel naar je hoofd steeg.
• Het aanmoedigen van de hardlopers (welke idioot bedenkt dat met die temperaturen) die voor ons huis langs liepen met een applaus of de aanmoedigende tekst: sneller, sneller, nog een klein stukje.

Eigenlijk was dat hele balkon gewoon geweldig.

Maar daarnaast heb ik ook:

• Veel wilde dieren gespot, zelfs in de dierentuin liepen wat wilde apen in de bomen.
• Meerdere keren in een hangmat geslapen, geloof me het slaapt prima.
• Met enige regelmaat door de jungle gelopen om te leren dat een aap soms als een vogel klinkt en omgekeerd.
• Een spin, slang en kaaimannen vastgehouden.
• In een helikopter en een klein vliegtuig gevlogen.
• Holi Phagwa gevierd, wat toch wel het leukste feest van het jaar is.
• Veel nieuwe dingen gegeten die ik nog lekker vond ook. En loempia’s of iets van bami kun je prima om tien uur ’s ochtends eten, dan smaakt het hetzelfde als ’s avonds. Geld ook voor patat wat de kinderen op mijn stage nog wel eens aten zo vroeg.
  

Naast de leuke dingen heb ik ook nog andere, hele leerzame, ervaringen opgedaan:

• Zo weet ik nu hoe het is om door rode mieren gebeten te worden, niet heel chill… Daarbij maakt het overigens niet uit of je op teenslipper loopt of dichte schoenen aanhebt. Waar ik eerst nog spijt had van mijn slippers was ik er een paar tellen later al blij mee toen huisgenootjes ze uit hun sokken moesten halen waarbij ze eerst hun schoenen uit moesten doen.
• Ik weet nu hoe een teek eruit ziet en heb hem zelfs met mijn nagels weer van me af gekregen. Applausje voor mezelf en de volgende keer weet ik waar ik op moet letten als ik iemand controleer.
• Is het wassen met een wasmachine uit grootmoederstijd niet het grootste succes. Onze wasmachine moesten we zelf vullen met water uit de douche en mengen met wat wasmiddel om hem vervolgens aan te zetten en te concluderen dat dat ding eigenlijk alleen je was een beetje rond draait. Mijn was kwam er in elk geval niet vaak schoner uit, dan waren de handwasjes toch een groter succes.
  
• Bij Pluk van de Pettefflet leek het nog heel leuk om Zaza (een kakerlak) in een luciferdoosje te bewaren en voor het dier te zorgen. Ik weet niet of Annie M.G. Schmidt er wel eens één in het echt heeft gezien, maar misschien had ze dat eens moeten doen voordat ze zulke leuke verhaaltjes schreef. In het echt zijn die beesten niet zo schattig en moet je behoorlijk je best doen om er vanaf te komen, lees: er een halve spuitbus insectenspray overheen spuiten en er zeker vijf goede klappen met een bezem op te geven. Weer een ervaring rijker en een illusie armer, een kakkerlak is geen leuk huisdier.
• De brug over de Surinamerivier is 52 meter hoog en gebouwd door een Nederlander bedrijf, jaa toppers zijn het ook die mensen uit Nederland.
• In Suriname begint de maan onderaan en niet aan de zijkant zoals in Nederland. (Om jullie ook nog iets educatiefs mee te geven voor het geval je dit nog niet wist).
  

En om dan toch nog iets uit het onderwijs mee te nemen:

• Slaan helpt niet bij lastig gedrag, schreeuwen overigens ook niet…
• Het voorbereiden van je lessen kan best handig zijn, dat voorkomt situaties dat je iets moet uitleggen waarvan je eigenlijk zelf niet helemaal weet wat de bedoeling is.
• Ik besef me nu heel goed wat het effect van een leerkracht op de kinderen is en hoe ik het later in mijn klas wil hebben.

Bij deze sluit ik mijn blog over Suriname dan echt af, tenzij jullie heel graag nog de avonturen van curaçao en Cuba willen lezen ;)

Op naar het volgende avontuur…