‘’Your speed doesn’t matter. Forward is forward.’’

Maandag heb ik de oudste naar school gebracht en ben ik daarna met de jongste naar het dinosaurusmuseum geweest. Dit is een van zijn favoriete plekken om naar toe te gaan en we moeten nog altijd even vriendjes worden. Op de weg ernaar toe viel hij op het einde nog even in slaap, dus ik had de eer om hem weer wakker te maken waar hij gelukkig heel goed op reageerde. Ik heb hem vier uur weten te vermaken met rondjes door de winkel lopen (ergens vond hij dat nog wel het leukst), puzzelen, kleuren, boekjes lezen en nog wat rondjes buiten lopen. Met zijn twee jaar weet hij alle namen van de dinosaurussen uit zijn hoofd en kon hij me precies vertellen welke dinosaurus hij zag, helaas voor hem kan ik alleen de tyrex onthouden. Hij had een hele goede dag waarbij ik zelfs zijn luier mocht verschonen en hij vrolijk baby shark begon te zingen, met wat bewegingen wat het natuurlijk voor mij heel gemakkelijk maakt… Na die vier uur had ik het wel weer gezien en was het tijd om weer naar huis te gaan.

Mijn hostparents hebben de oudste van het kinderdagverblijf gehaald met de jongste, dus ik had even rust totdat ze weer thuiskwamen. Daarna heb ik behalve tv kijken met de kids ook niet heel veel meer gedaan. Ze hebben vandaag rolgordijnen geplaatst, dus in mijn kamer is het al een stuk donkerder als ik dat wil wat super fijn is als ik er ’s ochtends een keer niet vroeg uit hoef.

Dinsdag was de dag waarop ze gras gingen leggen waar ze heel erg naar uit keken, want dan zou al het vieze zand weg zijn. Ik heb de kinderen naar het dagverblijf gebracht en toen was ik vrij totdat ik ze weer op moest halen. Ik kreeg de sleutels van de andere auto en mocht doen wat ik wilde. Ik ben even naar het centrum geweest om wat spullen te halen. Toen ik van de parkeerplaats af wilde rijden reed de auto voor me opeens een meter achteruit waardoor ze tegen mijn auto aan knalde (de auto van m’n hostparents dan) alsof we in de botsautootjes zaten. Ik schrok me natuurlijk kapot en raakte een beetje in paniek, want ja ik had geen idee wat ik nu moest doen. Er kwam een man aan die zij dat het allemaal wel oké was, maar dat ik de auto even moest checken. Ik ben dus maar uitgestapt om even te kijken en die andere vrouw stapte ook uit om te kijken. Er zaten een paar krassen op de bumper, maar die vrouw zei dat het niks was en dat dit niet te declareren valt. Ik heb haar maar even uitgelegd dat dit niet mijn auto is en dat er wel degelijk schade aan mijn auto was. Ze gaf me haar contactgegevens en toen ben ik maar weer gegaan. Mijn hostparents waren nog met het gras bezig toen ik weer terug kwam, dus ik kon ze gelijk in mijn beste Engels uitleggen dat ik een ongeluk had gehad met de auto. Gelukkig reageerde ze heel makkelijk en zei m’n hostmum al gelijk dat ik de derde au pair ben die schade heeft gekregen aan de auto (ze hebben er ook drie gehad met mij erbij) dus dat wij niet heel veel geluk hebben hier. Mijn hostdad zei dat het een soort welkom in Australië is. Ze moesten er gewoon om lachen, mijn hostmum liep even met me mee om de schade te bekijken, maar het boeide haar eigenlijk vrij weinig. Ze liet me nog een grote deuk zien aan de voor/zijkant van de auto die ik niet gemaakt had en zei dat er al wel meer schade was. Ze vond het vooral heel dom van die vrouw voor me dat ze haar auto waarschijnlijk in reverse heeft gezet en toen gas gaf in plaats van in drive. Eigenlijk konden ze er alleen maar om lachen en had ik stress voor niks, dus dit was wel de meevaller van mijn dag. Ik heb nog even aangeboden om de kinderen van het dagverblijf te halen zodat zij verder konden met grasleggen (ze moesten nog best veel en zij zouden de kinderen halen), dus ik heb al vrij snel de kinderen gehaald. Die mochten nog helpen met het laatste stukje gras en daarna het gras wat water geven, dus ze hadden de tijd van hun leven. Toen alles af was en iedereen weer schoon was gingen we uit eten bij een Vietnamees restaurant waar we dumplings en fried rice hebben gegeten, het was heel lekker.

Woensdag heb ik de jongste naar het kinderdagverblijf gebracht die opeens nog ging meewerken ook. Na een paar ‘go away’s’ en andere lelijke dingen die ochtend kon ik gewoon zonnebrand op zijn gezicht smeren, normaal begint hij dan heel hard te huilen en te gillen dat hij niet wil en rent hij weg. Dit keer bleef hij keurig zitten en deed zelfs z’n ogen dicht om het voor mij een stuk makkelijker te maken. Mijn hostmum wist niet wat ze hoorde toen ik dit vertelde, want bij haar wil hij het ook nooit en is het ook elke ochtend een struggle. Bij het dagverblijf begon hij zich opeens achter mijn been te verschuilen en toen ik hem optilde hielt hij zijn armen stevig om mijn nek, dus ik wist niet wat me overkwam. Daarna ben ik weer met de oudste naar huis gegaan om wat te spelen en tv te kijken totdat het tijd was om hem naar school te brengen. Dat gaf mij even de tijd om de bedden te verschonen en ze vervolgens weer op te halen. Het ophalen ging prima en ik kreeg van de jongste zelfs een knuffel, we gaan best vooruit. Thuis hebben we nog even tv gekeken en was de liefde ook gelijk weer over. Na een paar ‘go away’ momentjes waarbij hij het heel leuk vindt om met zijn tong spetters naar mij te maken, wat absoluut niet mag van zijn ouders was het tijd voor het eten wat bestond uit aardappels met kip en een soort jus wat wij vaak bij draadjesvlees hebben dus ik was helemaal gelukkig. Nadat de jongens in bad waren geweest kwam de jongste opeens mijn kamer op (weet nou niet of hij per ongeluk de verkeerde deur nam) en zag een aapje op de achtergrond van mijn laptop. Hij kwam heel schattig op zijn buik naast me liggen om naar de aap te kijken en er een gesprekje over te voeren. Ja de liefde was weer even terug.

Donderdag zou weer een grote dag worden, de dag waarop we weer internet zouden krijgen. Helaas liep dit weer wat anders dan gepland, want het regende enorm wat ze ook gegeven hadden. Hierdoor vond de meneer van het internet het te gevaarlijk om iets op het dak te plaatsen waardoor we tot volgende week moeten wachten, helemaal top dus… en de tv wordt pas zaterdag aangesloten, dus voor nu is het nog even wachten op alles. Verder was het een makkelijk dagje waarbij ik de jongste naar het kinderdagverblijf moest brengen en de oudste de hele dag pre-school had, dus ik hoefde alleen maar taxichauffeur te spelen en tussendoor had ik vrije tijd. Mijn hostdad kwam zaterdagochtend vragen of mijn bed misschien ook een beetje bijzonder sliep. Toen ik zei dat ik niks vreemds gemerkt had moest hij wel lachen, want ik miste blijkbaar een hele balk in het midden van mijn bed. Hij zei dat we het maar moesten maken als ik mijn bed ging verschonen want ik had hem net die avond daarvoor helemaal opgemaakt. Ik moest dus mijn bed maar gaan verschonen en heb gelijk mijn bed weer gefixt. Verder heeft hij bijna de hele dag geregend, dus was het een perfect moment om een tijd te haken. ’s Avonds hebben we nog een storm gehad met veel wind waarbij van alles door de tuin vloog met daarbij onweer en toen was de dag alweer voorbij.

Vrijdag moest ik de jongste weer een dag vermaken. Ik heb eerst de oudste naar preschool gebracht en daarna de jongste opgehaald om naar het old parlement house te gaan om daar te spelen. Hij had niet heel goed geslapen en een vrij slechte ochtend voor iedereen en hij had niet heel veel zin om met mij mee te gaan, maar toen hij in de auto zat met een bakje olijven en ham was het gelukkig weer goed. Bij het old parlement house was het vrij druk wat Angus een beetje eng vond. Er was een man die iets creatiefs met de kinderen kwam doen, waar hij wel zin in had. Dat was voor mij perfect, want die man hielp hem met een magische stok maken en ik kon vooral toekijken en zo hier en daar wat helpen als het nodig was.

We mochten daar lunchen en Angus koos voor een fruitsalade, heel verantwoord kind! Je maakt hem altijd wel gelukkig met fruit, dus dat is mooi makkelijk. Daarna hebben we nog een stukje door het museum gelopen en toen was het wel tijd om even naar buiten te gaan. Helaas begon het net te regenen toen ik naar een speeltuin wilde rijden, dus besloot ik maar naar huis te rijden. Gelukkig werd het al heel snel weer droog er we waren net op dat moment bij een stukje met veel water, dus ik heb de auto geparkeerd om een stukje te wandelen.

Na deze wandeling zijn we naar huis gegaan en viel Angus tijdens het rijden in slaap en ik kreeg hem met geen mogelijkheid wakker. Thuis heb ik hem uit de auto getild en toen begon het drama (soms wordt hij goed wakker en soms niet). Hij begon hard te huilen, te roepen om mama, te slaan en te schoppen. Ik vroeg of hij naar bed wilde en hij zei dat hij zijn speen en zijn bed wilde, dus ik heb hem naar boven getild en in zijn bed gelegd met een kerstmuziekje en toen was alles alweer goed. Beker warme melk erbij en hij heeft een tijdje rustig gelegen. Toen hij wel weer genoeg had van zijn bed kwam hij naar me toe dat hij graag de aapjes op mijn laptop wilde zien. We zijn gezellig samen op de bank gaan zitten en hebben een tijd foto’s gekeken van Suriname en dan vooral dierenfoto’s en foto’s waarop ik de dieren vasthoud. Na een tijdje wilde hij foto’s van mijn familie zien en stelde hij daar vragen over, soms is het echt een schatje. Daarna kwam mijn hostmum thuis en kon ik even snel de oudste van de preschool halen. ’s Avonds heb ik met mijn hostparents Harry Potter gekeken, ze waren zo verbaasd dat ik dat nog nooit had gezien dat ze toch eigenlijk vonden dat ik het wel een keer moest proberen. Het was een stuk beter dan ik had verwacht, alleen wat lastig te volgen in het Engels. Mijn hostparents waren halverwege de film al naar bed gegaan en toen ik na de film wat zat te spelen met de controler kwam ik erachter dat ik ook gewoon Nederlandse ondertiteling aan had kunnen zetten, voor de volgende keer dus.