‘’If you wait till you’re ready, you’ll wait the rest of your live.’’ Lemony Snicket

Omdat ik dit keer het schrijven redelijk heb bijgehouden (geloof me ik ben ook trots), heb ik besloten om de verhalen van Maleisië online te gaan zetten wanneer het internet het toelaat. Voor het deel na Maleisië beloof ik niks, maar ik zal mijn best doen.

Zaterdag 22 februari was het weer tijd om op reis te gaan. Eigenlijk zou ik al een paar weken eerder gaan, maar het kussen van twee wilde zwijntjes gooiden wat roet in het eten. Dus doei Vietnam (volledig gepland) en, uiteindelijk, hallo plan C of misschien wel D. Na lang puzzelen wat nu precies het meest praktisch zou zijn is de keuze op Maleisië gevallen. Zou nooit mijn eerste of tweede keuze zijn, maar het is wel het meest ontwikkelde land van Zuidoost-Azië met niet hele lange afstanden tussen plaatsen, wat voor mijn rug waarschijnlijk wel het beste is nu. Dus we gaan het zien. Na een dagje backpack inpakken en er op het laatste moment toch nog dingen uithalen omdat die toch wel een beetje zwaar was, was ik een soort van klaar om te gaan. Voor hoe lang weet ik zelf ook nog niet, maar de verwachting is niet dat ik voor eind oktober weer in Nederland zal zijn. Papa en mama hebben mij naar Schiphol gebracht waar het allemaal niet heel soepel ging. We kwamen aan in de hal waar net op het bord sprong dat mijn vlucht 20 minuten vertraging had (ik had 1,5 uur om over te stappen, dus het moest ook vooral niet meer worden). Eerst stond ik al bij de verkeerde balie en toen ik uiteindelijk de goede had gevonden moest ik zelf inchecken en mijn bagage labelen. Dit was ook nog een hele uitdaging aangezien duidelijke instructies ontbraken en het personeel vooral toekeek en niks deed. Nadat ik al een tijd wat had staan klooien, kwam er toch nog eens iemand kijken of het lukte en ik het bagagelabel er goed aan had gekregen. Bleek die niet helemaal goed te zitten en ik moest er ook nog eens een deel van houden, tja weet ik dat. Je kunt ook gelijk komen helpen in plaats van uit je neus kanen. Daarna was het tijd voor de volgende uitdaging: mijn backpack in de bagage drop krijgen. Ik had hem er keurig ingelegd, maar het apparaat dacht daar anders over en bleef het maar weigeren met de mededeling dat ik de bagage juist moest plaatsen terwijl het niet anders kon. Na het toch een heel aantal keer geprobeerd te hebben waarbij het personeel weer eens stond te niksen, kwam er toch nog iemand helpen en is het uiteindelijk gelukt. Nadat ik afscheid had genomen, liep ik naar de douane waar mijn boardingpas geweigerd werd met de mededeling dat het de verkeerde gate was. Blijken er dus gewoon (minstens) twee gates te zijn waar je ook een douane hebt, weer wat geleerd. Ik papa bellen dat ik ergens anders door de douane moest en ze dus niet op die plek te hoeven wachten om nog even te zwaaien zoals de vorige twee keer (toen ik dus blijkbaar met de KLM vloog). Ik heb ze dus nog maar een keer een knuffel gegeven en ben toen bij de juiste gate door de douane gegaan wat dan wel weer heel soepel ging.

Achter de douane heb ik mezelf maar vermaakt met een rondje lopen en mijn telefoon. Ik zat bij de gate te wachten toen er nog een aantal achternamen werden omgeroepen met de mededeling dat je naar de balie moest komen om je paspoort te laten zien. Natuurlijk zat ik hiertussen en kreeg ik de vraag of ik de laatste 14 dagen in China ben geweest en of ik een ticket vanuit Maleisië naar een andere bestemming had. Ik zei dat ik die had en vroeg of ze het wilde zien, maar dat was niet eens nodig en dat was ook alles wat ze moest weten, dus ik mocht weer gaan. Na deze fantastische ervaring, die ik natuurlijk nooit had willen missen, wat het tijd om te boarden. Het apparaat wilde mijn boardingpass niet scannen waardoor ze het handmatig moesten doen. Dit gebeurde ook op de volgende twee vluchten, dus blijkbaar is het niet een heel goed idee om screenshots van je boardingpass te maken, maar je moet toch wat als Finnair ze niet even voor je uitprint. De eerste vlucht was een kleine twee uur en ging prima, alleen wat turbulentie vooral met het dalen omdat het zo hard waaide wat ook wel te voelen was. In Helsinki had ik ruim een uur totdat mijn volgende vlucht zou gaan. Was het dus nog iets van 20 minuten lopen waarbij ik ook nog ergens een keer mijn paspoort moest laten zien. Tegen de tijd dat ik bij de gate kwam, waren ze al aan het boarden en de meeste mensen zaten al, dus ik moest gelijk doorlopen. Al snel kwam ik tot de conclusie dat er bijna niemand in het vliegtuig zat en we allemaal onze eigen rij hadden, waardoor ik drie stoelen voor mezelf had. Ook wel eens leuk dat het nog een keer meezit, vooral ook omdat deze vlucht ruim 10 uur zou duren en om 23:55 vertrok. Later heb ik nog even de sanitaire voorzieningen bewonderd en kwam ik tot de conclusie dat het achterste deel van het vliegtuig wel helemaal vol zat. Ik weet ook niet waarom wij in het midden allemaal een eigen rij hadden, maar ik voel me vereerd. Na een stukje Pirates te hebben gezien was ik zo moe dat ik ben gaan liggen en ik een paar uur heb liggen slapen (denk toch wel een uurtje of drie). Daarna heb ik de film afgekeken, muziek geluisterd en ben ik maar weer gaan slapen totdat ik na ongeveer een uur abrupt uit mijn droom werd gehaald met de mededeling dat ze zo aan de ontbijtservice zouden beginnen. Dat vonden ze ook een mooi moment om het licht aan te doen. Na het ontbijt was het nog een stukje vliegen voordat we rond 17 uur in Singapore landen. Op het vliegveld liepen er best een aantal blanke mensen rond met een mondkapje voor wat er heel grappig uitziet. Ook hadden ze op een aantal plekken temperatuurcamera’s staan om te kijken of je geen koorts hebt. In Singapore had ik om 19:30 de laatste vlucht, dus ik heb de tijd maar wat gedood met rondjes lopen.

Het laatste vliegtuig was praktisch leeg waardoor we nog wat extra snacks kregen. Het was een vlucht van ongeveer 40 minuten waarbij we een stuk cake en een zakje pinda’s kregen en toen kwamen ze later nog een keer met pinda’s langs voor degene die dat wilden. Toen ik een zakje pakte zei de man dat ik er nog wel een mocht en daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen. Je weet nooit wanneer je honger hebt. Eenmaal uit het vliegtuig was het tijd om naar de douane te gaan. Het duurde aardig lang voordat ik aan de beurt was en ze waren ook niet bepaald vriendelijk. Alle Chinezen (en dat waren er heel veel) moesten ergens een blauwe kaart halen vanwege corona. Dat zal wel weer niet duidelijk aangegeven zijn, want het overgrote deel had het niet en kon weer terug. Dit scheelde gelukkig nog wel een paar mensen die voor mij stonden. Die vrouw waarbij ik aan het hokje stond had er enorm veel zin in vandaag en gaf mij een blaadje met de mededeling dat ik die moest invullen. Een pen behoort blijkbaar niet bij de service, dus ben ik zelf maar in mijn tas gaan zoeken. Begint die vrouw opeens ‘helo, where are you?’ te roepen. Nou ik zoek een pen, want jij bent te beroerd om die erbij te geven en ik heb er helaas geen in mijn kontzak of achter mijn oor zitten. Toen ze klaar was met alles zei ze ‘alright’ en legde ze mijn paspoort in het midden van ons waardoor ik niet helemaal begreep of ik nou kon gaan of dat ze nog iets moest doen. Zegt ze opeens ‘next’ en tegen mij nogal geïrriteerd ‘go!’ Oké sorry, ik ben al weg. Normaal wensen ze je altijd nog wel een fijn verblijf/dag en geven ze je gewoon je paspoort terug in je hand als dat kan, maar dat zit er hier dus allemaal niet in. Mijn backpack lag inmiddels al naast de bagageband en toen kon het grote zoeken naar het busstation beginnen. Alles staat hier slecht aangegeven (kon de weg naar de douane ook niet makkelijk vinden) dus het was nog een hele zoektocht. Na een tijdje had ik het eindelijk gevonden en kon je blijkbaar alleen contant betalen, dus moest ik weer een heel eind terug lopen om de ATM te zoeken die ook nergens stond aangegeven. Gelukkig is het allemaal gelukt en zat ik om 22 uur in de bus die er een kleine anderhalf uur over gedaan heeft. Op het busstation stond er gelijk al een taxi te wachten die veel te veel geld vroeg en het zou zes minuten lopen zijn wat er nog wel inzit. De taxichauffeur had ook geen opperbest humeur en wilde me niet eens vertellen welke kant ik op moest lopen. Naja dan zoek ik het maar weer allemaal lekker zelf uit. Na wat vragen ging ik de goede kant op en kwam ik weer taxi’s tegen die me een rit aanboden. Ik zei dat ik er bijna moest zijn, dus dat ik het niet nodig had en die heeft me toen een keer wel de goede kant opgestuurd. Hij heeft het zelfs nog met een andere taxichauffeur op een telefoon gecontroleerd zodat ze zeker wisten dat ik de goede kant op ging, dus er zijn blijkbaar ook nog aardige mensen hier. Ik moest nu een straat met allemaal kraampjes in Chinatown door waar ze net aan het opruimen waren. Net na die straat heb ik ook mijn eerste dieren hier gezien, er liepen aardig wat ratten rond een plek waar veel vuilniszakken lagen, welkom terug in Azië! Ik heb mijn hostel toen gelukkig snel gevonden waar ik kon inchecken, douchen en toen snel naar bed ben gegaan.