Aftermovies

Ik heb hier in mijn vrije tijd weer een aantal filmpjes gemaakt die ik ertussen heb gezet. De nieuwe zijn: Adelaide - Darwin, Red Center, au pair Canberra, Oostkust Australië, Kuala Lumpur & Cliffs of Moher en Galway.

Cliffs of Moher & Galway

Kuala Lumpur, februari 2020

Dubai & Abu Dhabi, november 2019

Au pair Canberra, november 2018 - november 2019

Oostkust Australië, augustus/september 2019

Port Stephens (walvissen, dolfijnen & zeehonden), augustus 2019

Red Center, juni 2019

Adelaide - Darwin, juni 2019

Vivid in Sydney, mei 2019

Weekend naar Wilsons Prom, maart 2019

Onweer in Sydney, januari 2019

Great Ocean Road & Grampians, januari 2019

Oud & Nieuw Melbourne

Phillip Island, December 2018

Stage Suriname, januari - april 2018

Guyana, februari 2018

I’m comming home

‘’Travel isn’t always pretty. It isn’t always comfortable. Sometimes it hurts, it even breaks your heart. But that’s okay. The journey changes you; it should change you. It leaves marks on your memory, on your consciousness, on your heart, and on your body. You take something with you. Hopefully, you leave something good behind.’’ – Anthony Bourdain

Tja, zoals de titel het al zegt kom ik helaas weer terug naar Nederland. Waar ik zo ontzettend graag hier had willen wachten totdat Australië de grens weer open doet, is het uiteindelijk toch beter om maar weer naar Nederland te gaan. Vooral de Nederlandse overheid en de reisverzekering vinden dat we terug moeten komen ook al hebben ze Corona hier al bijna onder controle. Waar ik mezelf beloofd had dit jaar echt eens een keer mijn hart te volgen in plaats van te doen wat anderen van mij verwachten, was dat avontuur van korte duur. Een heel pijnlijk besluit en verreweg de meest pijnlijke en moeilijke beslissing die ik ooit heb moeten nemen om nu deze reis al af te breken. Wat had ik zin om de 24^enaar Sydney te vliegen en daar koningsdag te vieren. Mijn gastgezin zou me dan die maandag daar ophalen (ruim 3 uur rijden) en vervolgens zou ik weer met hen naar Canberra gaan. Maar helaas heeft het allemaal niet zo mogen zijn. Op weg naar Nieuw-Zeeland heb ik nog een overstap in Sydney gehad, had ik dit alles maar aan zien komen, dan had ik die laatste vlucht nooit genomen… Ik was zo ontzettend dichtbij.

Vooral de laatste drie weken heb ik heel veel contact gehad met Canberra om te kijken naar een oplossing en ook om gewoon even te bellen of te facetimen. Heel leuk om mijn hostkids en Thomas weer even te zien en natuurlijk mijn hostparents en Carla. Gezellig, maar ook vervelend om te beseffen dat ik ze waarschijnlijk nog zeker vijf maanden niet ga zien en misschien nog wel meer. Hoe Thomas (net 4 geworden) vol trots zijn nieuwe onderbroek laat zien en ik zo graag gewoon even echt met hem wil spelen. Om nog maar te zwijgen over Tammy die het (na vier maanden) nog elke dag over mij heeft. Die tijdens het spelen ook altijd een kopje thee en een taartje voor mij apart zet, een liedje met mijn naam erin elke dag wil horen en regelmatig vraagt of ik kom en of ik nu al eens in dat vliegtuig zit. Ja, dat doet heel veel pijn. Vooral omdat ik grote twijfels heb of ze me echt nog gaat herkennen na waarschijnlijk minstens negen/tien maanden. (Ze is in februari 2 geworden, dus voor haar is dat echt een hele lange periode). Hetzelfde geld voor Oscar die bijna 1,5 was toen ik weg ging.

De repatriëringsvlucht vertrekt vrijdag om 14:15 vanaf Auckland. We vliegen dan naar Kuala Lumpur waar we moeten overstappen voor de vlucht naar Amsterdam waar we zaterdag om 6 uur ’s ochtends aankomen. Heb ik in elk geval nog wat aan mijn dag, dat is altijd prettig. Driving home for Christmas, oh no flying home for easter it is.

Dit was het dan voor nu, doordat ik wat achterloop zal ik de andere verhalen van Nieuw-Zeeland er de komende tijd nog op zetten. En dan zit er verder niks anders op dan te wachten tot Australië de grens weer open doet en ik de eerste vlucht naar Sydney kan nemen. Ik ga maar vast heel hard duimen dat het snel beter wordt op de wereld en ik weer terug kan gaan.

I’m comming home

I’m comming home

Tell the world that I’m comming home

Let the rain wash away all the pain from yesterday

I’m comming home

I’m comming home

Tell the world that I’m comming home

‘Zo ver weg’

We staan nu voor een tweesprong en we weten niet waarheen.

Ach zouden we niet beter blind zijn voor de wereld om ons heen.

Want ik wil jou schouders om op te huilen.

Jou huis om in te schuilen.

Maar alles wat ik wil lijkt zo ver weg.

Zo ver weg van mij.

Ja alles wat ik wil lijst zo ver weg.

-Guus Meeuwis-

Het leven in de corona crisis

Goed even een korte corona update, want ik denk dat de meeste dit inmiddels wel weten.

Ik was met drie anderen (twee meiden uit Duitsland en een jongen uit Israël) gezellig aan het rondreizen op het Noordereiland sinds 16 maart toen het drama allemaal begon…

Zaterdag leek er allemaal nog niet zoveel aan de hand in Nieuw-Zeeland en zei de primeminister dat oudere mensen binnen moesten blijven, je thuis kon gaan werken als dat mogelijk was en iedereen een beetje voor elkaar moest zorgen. En er werd geadviseerd alleen te reizen als het noodzakelijk was, maar er was nog niks verboden. So far so good dachten wij. Totdat opeens maandag (veel sneller dan verwacht) het bericht kwam dat Nieuw-Zeeland vanaf woensdag 23:59 in full lock down gaat voor vier weken. Restaurants en cafés waren dezelfde avond al gesloten en wij hadden 48 uur om een plek te vinden waar we de komende vier weken kunnen blijven, aangezien we dan niet meer mogen verplaatsen. We hadden dit opzich wel zien aankomen, maar dit pas een week later verwacht aangezien ze ‘pas’ op 102 besmettingen zaten toen ze dit besloten. Ik was al sinds maandagochtend bezig om iets te regelen in het geval van een lockdown en gelukkig heb ik dinsdag na veel geregel, gedoe en tranen iets gevonden waar ik de komende tijd kan blijven. Sinds gister zit ik bij een neef van mijn tante en zijn gezin op een geitenboerderij waar ik kan blijven totdat de Australische grens, hopelijk heel snel, weer open gaat of de lockdown voorbij is en ik misschien nog wel wat anders kan doen. Of als Nederland nog eens een keer gaat besluiten om ons toch op te halen (ze blijven maar zeggen dat we zelf een vlucht moeten boeken wat al dagen niet mogelijk is, want alles wordt geannuleerd en is vol en alle grenzen zijn inmiddels dicht waardoor we nergens mogen overstappen), dan kan ik altijd nog kijken of ik misschien toch terug naar Nederland wil.

Maar voor nu zit ik in elk geval nog wel even hier waar level 4 inmiddels is ingegaan. Ze zijn hier ongelofelijk streng, veel strenger dan in andere landen wat waarschijnlijk heel goed is. Iedereen kreeg hier een melding op zijn telefoon met de regels en de mededeling dat je thuis moet blijven. Je moet je gedragen alsof je zelf corona hebt en dus vooral het huis niet uit gaan. Verplaatsten is niet toegestaan en op de supermarkt, de apotheek en het hoog noodzakelijke als een dokter na is alles gesloten. Verder hebben ze hier de noodtoestand afgekondigd waardoor de overheid het leger en de politie in mag zetten voor als mensen zich er niet aan houden. Dus ja, voorlopig zit ik hier nog wel even goed en hoop ik heel hard dat dit allemaal snel voorbij is en we weer terug kunnen naar een normaal leven. En verder maken we er maar het beste van.

Klimmen, drinken en kuilen graven

Sorry voor deze vertraging, zal beter mijn best doen vanaf nu

‘’Many of life’s failures are experienced by people who did not realize how close they were to succees when they gave up,’’ Thomas Edison

Vrijdag 20 maart

Vivian, Melanie en ik hadden bedacht dat we wel even de zonsopkomst konden bekijken, want die is hier pas rond half acht en we zouden om acht uur gaan rijden. Het was nogal bewolkt, dus er was weinig van te zien, maar we hadden in elk geval ontbijt aan het strand wat best een goed begin van de dag was. Het einddoel van die dag was Cormandel wat een uur of vijf rijden zou zijn. We hadden onderweg nog wat stops gevonden zodat we nog wat te zien hadden of een rondje konden lopen. De eerste stop was bij de Whangarei Falls waar we nog een half uurtje rond konden lopen om zo de waterval van verschillende punten te kunnen bekijken.

Na dit rondje was het tijd om naar de volgende stop te rijden; de Abby cave. In die grot zouden glowwormen zitten wat we natuurlijk niet wilden missen. Het was nogal een uitdaging om de grot te vinden, maar na enig zoekwerk hadden we het dan toch gevonden. Het ‘pad’ naar beneden bestond uit veel grote, gladde stenen waar je overheen moest klimmen. Mel en ik besloot al snel dat we hier niet voor gemaakt zijn (ontzettend fijn dat we echt overal hetzelfde over denken) en besloten lekker bovenaan te blijven zitten. Wij zagen het namelijk al wel gebeuren dat we er niet meer uit konden klimmen en vast zitten in een grot is wel het laatste wat wij willen. Na een tijdje daar zitten kwamen er twee Duitsers uit de grot die zeiden dat het allemaal wel meeviel en voor hen zag het er nog best soepel uit om er weer uit te komen. Melanie en ik hebben dan toch maar besloten ook een poging te wagen, die nou niet bepaald heel soepel verliep, maar we hebben het gehaald. We konden daar ergens op en rots gaan zitten en hoe langer we keken, hoe meer glowworms we zagen wat toch wel een heel gaaf gezicht is. Na hier even van genoten te hebben, was het tijd om weer aan de weg terug te beginnen en zijn we uiteindelijk, na wat klimwerk, weer levend uit de grot gekomen. Is toch altijd prettig. We zijn weer in de auto gestapt en naar Mangawhai heads gereden waar we met uitzicht op het strand hebben geluncht. Vanaf daar was het nog best wel een stuk rijden naar de camping die vlakbij Hot Water beach is. Er waren veel campings in die buurt die allemaal rond de $20 per persoon waren, maar we vonden er ook een waarbij de camping gratis was en je dan voor $20 per persoon aan drank moest uitgeven bij de wijnmakerij. Dit vonden wij een veel beter idee, want dan hebben we ook nog eens een keertje alcohol wat normaal best duur is. We werden vrolijk ontvangen door Dany en kregen eerst een proeverij wat natuurlijk geen straf was. Na het proeven van zeker tien verschillende glaasje hebben we een fles Feijoa likeur en een fles Lemon Gin gekocht. Je kon daar ook pizza’s kopen die dan vers voor je gemaakt werden waarbij je uit een hele lijst drie ingrediënten kon kiezen die je erop wilden. Vivian, Mel en ik hebben samen twee pizza’s genomen waar we wel van genoten hebben. Daarna was het tijd om op zoek te gaan naar de camping die nog tien minuutjes rijden was. We hadden van Dany wel een beschrijving gekregen en er was ook nog een Franse jongen die daarheen moest, maar het bleek toch iets meer een uitdaging dan gedacht. Op een gegeven moment moesten we wel heel steil een berg op en begonnen we te twijfelen of het wel de goede weg was. Gelukkig kwam al heel snel Dany achter ons aan, dus kon hij vertellen dat dit inderdaad wel de goede weg was. Een paar minuten later waren we op de camping en konden we de tenten gaan opzetten. Ik heb daarna nog een hele tijd met Viv en Mel in de auto gezeten om gewoon een gezellig avondje te hebben op een plek waar het niet zo koud was en nog even te kijken wat we de dag daarna nog allemaal wilden doen. En ik heb de speech van Merkel gezien over de corona in Duitsland die ik natuurlijk niet had willen missen (maar dat krijg je als je met Duitsers reist, die verder overigens altijd in het Engels tegen elkaar praten). Nog even met Roelyne en opa & oma gefacetimed en toen was het wel weer bedtijd.

Zaterdag 21 maart

Na het eens een nachtje wat minder koud te hebben gehad in de tent, nog steeds koud maar mijn voeten voelden tenminste warm aan dit keer, warden we om half acht wakker van de wekker. Eigenlijk konden Melanie en ik het niet aan, maar toen de wekker een tweede keer ging en we eigenlijk alweer lagen te slapen tegen die tijd besloot ik toch maar de tent open te ritsen. We werden verrast met een hele mooie zonsopkomst over het wijnveld waardoor we spontaan zin in hadden in de dag.

Na een ontbijt met uitzicht op het wijnveld, bergen en water en daarna was het weer tijd om de tenten in te pakken waar Mel en ik misschien ooit nog wel een keer handigheid in gaan krijgen. Op aanraden van Danny zijn we eerst naar de Shakespeare lookout gereden waar we ook weer op de bergen en de zee keken. Onze gezellige Franse vriend (Marcel) was ook van de partij. Daarna zijn we vanaf daar naar lonely beach gelopen om nog even over het strand te lopen en de schelpen te bewonderen. Vanaf daar zijn we naar hot water beach gereden wat toch wel het hoogtepunt van de dag moest worden. Je kunt daar namelijk een gat in het zand graven en dan komt er warm water uit waar je in kunt zitten. Zo gezegd, zo gedaan. We hadden van de camping een schep geleend, want anders moet je 10 dollar betalen om er daar een te gebruiken en we zijn nog altijd arme backpackers dus dat kan niet. Vol goede moed begonnen we met de schep verder te graven in een gat wat iemand anders al voor ons gemaakt had. Helaas was het water wat in de pool zat behoorlijk koud, maar wij dachten dat we dieper moesten graven om warm water te krijgen. Met vijf mensen een schep delen schiet niet heel hard op, dus ben ik maar naar iemand anders gelopen die al in een pool zat om te vragen of we zijn schep mochten lenen. Dat mocht wel en bij hem bleek het water wel warm te zijn en was het zand eromheen ook warm terwijl de kuil niet diep was. Volgens hem moesten we op zoek naar een andere plek, want die van ons zou nooit warm gaan worden. Na nog een goede poging om diep te graven, bleek er inderdaad geen warm water te zijn en kregen we die van degene die ons de schep had geleend aangeboden, want hij ging toch weg. Daar zeiden we geen nee tegen en al snel zaten wij ook heerlijk in een pooltje die op sommige plekken zo heet was dat je je eraan kon verbranden.Het water kan daar ook gewoon 100 graden worden, dus je mag nog wel oppassen. Overigens was het nog beste wel druk en waren hier gewoon nog toeristen die vrolijk doorgaan met het leven. Na een tijdje hadden we het wel heel erg warm en het mooie zonnige weer sloeg om naar bewolkt, dus was het tijd om verder te gaan. We zijn nog even naar een restaurantje gegaan om lunch te halen die bestond uit koffie, want ja je zal maar cafeïnegebrek krijgen en nog een sausagerol. Inmiddels had de prime minister een toespraak over de Corona hier gehouden waaruit kwam dat er voor nu niet veel lijkt te veranderen alleen dat je het reizen niet moet doen als het echt noodzakelijk is. En verder dat je op elkaar moet letten/voor elkaar moet zorgen en eventueel thuis werken als het kan. Wij waren helemaal gelukkig dat er voor ons niks lijkt te veranderen en hopen nog altijd het Noordereiland gewoon volgens planning af te kunnen maken. Na een stukje rijden kwamen we Cathedral Cove waar ze een hele mooie parkeerplaats hebben die je alleen in de winter mag gebruiken, dus nu dicht is. Het was de bedoeling dat je ver weg onderaan de berg parkeerde waar wij natuurlijk geen zin in hadden. Langs de kant van de weg stonden ook huizen en al snel hadden we een mooi huis op het oog waar wij vonden dat we wel de auto konden parkeren. We hebben nog even gecontroleerd of de mensen thuis waren, maar die leken er niet te zijn. Nadat we de auto keurig naast de oprit geparkeerd hebben, kwam Elon met het idee om een briefje op het dashboard te leggen. We hebben er een prachtig verhaaltje van gemaakt dat we haast hadden, met een telefoonnummer wat ze eventueel konden bellen en dat we hun vriendelijkheid enorm waraderen.Na een wandeling van ruim half een uur, waarbij we eerst nog even een stuk vrij stijl omhoog moesten, kwamen we bij de Cathedral Cove waar we foto’s hebben gemaakt.We besloten om nog naar de andere kant van de boog te lopen waardoor we een stukje door het water moesten en we hebben het allemaal droog weten te halen tussen de golven door. We hebben daar een tijd bij de rotsen gezeten totdat we zagen dat het water steeds hoger werd, dus het misschien wel een goed idee zou zijn om terug te lopen. Dit keer was het een wat grotere uitdaging om droog aan de andere kant te komen wat mij gelukkig wel gelukt is. Melanie had er wat meer moeite mee, want die liep te dromen terwijl er een golf aankwam die voor een deel over haar heen ging (vooral haar broekje en haar tas). Dat was goed entertainment voor ons en daarna hebben we nog even op het strand in de zon gezeten zodat ze een beetje droog kon worden. Na een tijdje zijn we weer terug naar de auto gelopen die er gewoon nog stond zonder boete of iets, dus dat was prettig. We wilden eigenlijk naar een plek gaan, maar daar konden we geen goede camping vinden met een doucht, dus moesten we wat anders bedenken. Inmiddels was ik aan de telefoon met Carla die probeert om vanuit Australië iets voor me te doen, aangezien ik hier eigenlijk best wel vast zit en we echt niet weten hoe lang dit allemaal gaat duren. Super lief en ik hoop echt dat er een oplossing komt, want ik wil hier straks niet drie maanden in een hotelkamer gaan zitten ofzo als ze het hier dicht gaan gooien. Na een half uurtje bellen kwam ik erachter dat de andere inmiddels vier campings hadden geprobeerd waar het allemaal niet kon en hadden ze net een camping voor die avond gevonden. Rond een uur of acht kwamen we bij de camping waar we ook weer moesten bewijzen dat we voor de nieuwe regels waren binnen gekomen. De rest is de tenten gaan opzetten en ik ben maar eens aan het eten begonnen. Ik heb het gepresteerd om rijst te koken en daar hebben we een soort currysaus over gegooid, dus het was weer een echte top backpackersmaaltijd. Na het eten hebben we gedoucht en zijn we dingen voor de volgende dag gaan plannen. Helaas gaan er hier toch ook wel wat dingen dicht, waardoor we niet meer naar Hobbiton kunnen en we niet weten of de dingen die nu nog open zijn ook open gaan blijven de komende week.

Islands in the sun, of de regen…

Mensen wees blij als het regent, want als je niet blij bent regent het ook.

Woensdag 18 maart

We moesten weer een stukje rijden en zouden daarbij een aantal stops maken, dus vond Viviane het een goed idee om maar weer eens om zeven uur een wekker te zetten. Na een goed ontbijt aan de picknicktafel waarbij we veel belangstelling kregen van meeuwen die, gelukkig, op de grond liepen en ook honger hadden, was het tijd om de tenten weer in te pakken. Al vrij snel was het tijd voor de eerste stop bij Cable bay waar we een stukje op het strand hebben gelopen en van het zonnetje konden genieten.

Als tweede stop stond er een waterval op de planning. Daar aangekomen kon je kiezen uit drie viewpoints die twee, vier en vijf minuten lopen waren. We dachten laten we eens gek doen en maar naar de verste lopen vandaag. Onderweg kwamen we ook nog eens langs de eerste en de tweede, dus hadden we die ook gelijk gezien. Na wat foto’s zijn we weer in de auto gestapt op weg naar de volgende waterval. Toen we daarbij in de buurt waren zijn we naar ‘The Warehouse’ gereden voor een nieuw luchtbed aangezien die van Elon en Vivian lek was. Daar verkochten ze ook truien en vesten waar Melanie en ik heel gelukkig van werden, dus heb ik maar een rood vest gekocht zodat het iets warmer zou zijn ’s nachts. Iets verder zat ook nog een countdown waar we ook maar weer een stop hebben gemaakt om lunch en nog wat andere dingen te halen. Vanaf daar was het nog maar een klein stukje naar de waterval wat gelijk als een goede lunchstop was. Op de parkeerplaats liepen een heel aantal kippen, hanen en kuikens rond waarbij een van de kippen nog begon te denken dat mijn voet eetbaar was toen ik me snel even wilde omkleden. Deze lunchstop was gelijk een goed moment om een camping te zoeken voor die nacht. Na enig zoekwerk kwam Melanie erachter dat een hostel hetzelfde zou kosten, of zelfs wat goedkoper zou zijn dan sommige campings. Nou hoeven Melanie en ik er zeker niet over na te denken om dan nog in een tentje te slapen als het slechts een graad of tien wordt en we daar toch eigenlijk de spullen niet voor hebben. Na enige tijd hadden we de andere ook zover om naar het hostel te gaan, dus zijn we naar de Bay of Islands gegaan om te kijken of het hostel een beetje oke is. Het zag er allemaal prima uit, dus hebben we een kamer voor vier geboekt. We hadden het geluk dat die allemaal vol zaten, dus we voor dezelfde prijs een kamer voor zes kregen. Hadden we ook eens een keer wat ruimte na een aantal nachten in die kleine tentjes. Opeens kwam er een bericht dat de backpackersbussen ‘Stray’ en ‘Kiwi’ na die dag niet meer zouden rijden vanwege de coronatoestand. Daar krijgen wij toch wel een beetje stress van aangezien het niet een heel goed teken is dat ze ons deze bus zondag nog adviseerden en het nu opeens stopt met rijden. We wilden die dag daarna graag een tour door de Bay of Islands doen, maar het was ook opeens onduidelijk of die de dag daarna nog zouden gaan en wat er vanaf nu gaat gebeuren in Nieuw-Zeeland. We zijn maar naar het strand gegaan om daar een rondje te lopen en nog een tijdje ergens te zitten om naar het de zee te kijken. Om te vieren dat we dit keer een echte keuken hebben en ons verdriet over de situatie hier weg te eten, hadden we besloten om wraps te maken. Iets anders maken dan basic pasta of rijst is altijd en beetje een uitdaging bij ons aangezien vooral Vivian graag wat rauwe groenten (worteltjes enzo) bij haar eten wil hebben en Elon en ik niet snappen waarom mensen dat eten. Ik ben nog altijd geen konijn ofzo, maar we zijn eruit gekomen gelukkig. Na toch wel de beste maaltijd die we hier gehad hebben (alles smaakt beter dan ongekookte pasta), hebben we de rest van de avond op de kamer gezeten om te schijven, bellen (oke, buiten de kamer dan) of iets anders te doen.

Donderdag 19 maart

Om acht uur moesten we bij de receptie gaan vragen of er nog een tour naar de eilanden zou gaan vandaag die we konden nemen. Vivian was zo sociaal om voor ons uit bed te gaan en het voor ons te vragen. Ze kreeg als antwoord dat ze opeens pas om negen uur open zouden gaan, dus we iets daarna terug moesten komen. Om negen uur waren ze bij de receptie opeens een kopje koffie aan het drinken ofzo en toen kwam een half uurtje later de mededeling dat er die dag geen tours zouden gaan. Alleen eentje om negen uur en dat werd pas vijf minuten daarvoor bekend gemaakt, dus toen was het al te laat om ons te waarschuwen. Na wat extra tijd in bed zijn we er toch maar een keer uitgegaan om onze backpacks in te pakken en uit te checken zodat we aan het einde van de middag nog naar de volgende plaats konden rijden. Vanaf waar wij zaten kon je met het pondje naar Russel wat we dan maar als alternatief van plan waren. Vlakbij de pont zat nog een boekingskantoor waar we nog even naar binnen zijn gegaan om te kijken of we daar nog wel wat konden boeken voor de middag. Ze hadden nog wel iets in de aanbieding, maar dat was met zonsondergang en zwemmen waar we het eigenlijk een beetje te koud voor vonden. Gelukkig zat daarnaast ook nog de toerist office waar ze nog wel een soort tour naar een eiland hadden die we dus ook geboekt hebben. Ze konden ons in Russel oppikken zodat we eerst met de boot daar naartoe konden. Het was een hele mooie zonnige dag, maar toen we nog maar net in Russel waren kwamen er donkere wolken en een koud windje. 

Melanie had even voor ons opgezocht waar de beste koffie van Russel te krijgen was (want ja wat moet je zonder koffie) waar we genoten hebben van de cafeïne. Na nog even een lunch gehaald te hebben bij de bakker, je moet natuurlijk wel kunnen zeggen dat je een ‘pie’ hebt gegeten in NZ, was het tijd om te wachten op de boot. De gele boot kwam na een tijdje om ons in drie kwartier naar een eiland te brengen waar we uit twee ophaaltijden konden kiezen. We kozen voor de laatste en zijn aan een wandeling over het eiland begonnen. Op weg naar de top van een heuvel hadden we een heel mooi uitzicht op de baai en alle eilanden om dit eiland heen. Helaas begon het nog wel wat te regenen, maar dat mocht de pret niet drukken. Onderweg kwamen we ook nog een aantal schapen tegen die vooral bang leken te zijn voor ons en telkens wegrenden. Op een enkel schaap na die na een tijdje toch nog een stukje onze kant op durfde te lopen. 

Aan het einde van de middag kwam de gele boot ons weer halen om ons terug te brengen naar de plaats van het hostel. Onderweg naar het hostel kwamen we langs een bar waar ze tot zeven uur een burger met friet voor $6 hadden (omgerekend iets meer dan 3 euro), dus was het besluit dat we niet zouden koken al heel snel gemaakt. Ondertussen kwam ook het bericht dat Nieuw-Zeeland en Australië de grens per morgenavond dichtgooien voor iedereen die niet uit dat land komt. Heel erg balen zeker omdat ze nu denken dat het voor 30 dagen gaat zijn, maar niemand het met zekerheid kan zeggen omdat er gewoon teveel veranderd en niemand weet hoe het gaat lopen. ’s Avonds heb ik eerst nog met Alia gebeld, want we hadden het er die ochtend nog over dat ik misschien wel beter wat eerder naar Canberra kon komen in het geval ze zulke dingen zouden doen en daar zouden we het dan in de avond over hebben. Maar goed, dat was al te laat en Alia gaat nu kijken of ze iets voor me kan regelen dat ik in een huis in Christchurch kan blijven en eventueel vanaf daar over 30 dagen naar Canberra vliegen als het allemaal weer kan. Daarna nog even met Katherine gebeld al was dat meer voor de gezelligheid en omdat ik geen zin meer had om te typen (lange verhalen schrijven in het Engels is nog altijd niet mijn ding, dus dan praat ik liever). Gelukkig is er verder hier nog niks aan de hand en hebben ze pas een paar mensen met corona waardoor er verder geen maatregelen genomen worden. We zijn alleen wel bang dat we straks niet meer op het zuidereiland kunnen reizen, maar hopen nog altijd gezellig het noorden te kunnen afmaken.

Een goed begin is het halve werk…

In order to succeed we must first believe that we can do it.

Maandag 16 maart

Om acht uur ging de wekker zodat ik nog de laatste dingen kon doen en naar Viviane haar hostel kon lopen. Vanaf daar hebben we samen de uber genomen naar het autoverhuurbedrijf. Al snel waren we compleet en kregen we een auto. De kofferbak was wel een beetje kapot, maar als je hem dichtslaat, in plaats van zachtjes met beleid, gaat het nog prima dicht. We zijn eerst naar de Kmart gereden om de nodige kampeerspullen te kopen. Elon had het idee dat hij wel graag wilden kamperen, maar wij hadden eigenlijk geen spullen daarvoor. We hadden al een lijstje gemaakt met de dingen die we moesten kopen, dus gemotiveerd gingen we op jacht. De tenten en slaapzakken hadden we al vrij snel gevonden, maar het vinden van een luchtbed wat daarin zou passen was nog een hele uitdaging. Ook hebben we allemaal een beker gekocht en voor sommige nog wat bestek en een bord zodat we een soort van klaar waren om te kamperen. Met nog een pan hadden we voor daar alles wat we konden vinden en konden we ruim een uur later naar de kassa. Viviane vond het namelijk nog nodig om ook wat kleding te winkelen en Elon die het allemaal niet meer aankon was er maar op een campingstoeltje bij gaan zitten. Hierna zijn we naar de warehouse gelopen voor een luchtbed die in de tent zou passen en een telefoonhouder voor de navigatie die we vergeten waren te kopen. We kwamen ook nog een sigaretten oplader tegen met twee USB-poorten zodat we wat meer telefoons op konden laten wat altijd handig is. Daarna was het nog tijd voor een rondje Countdown (supermarkt) om boodschappen voor de komende twee dagen te halen. Na dit alles waren we een hele ruime twee uur verder en kon ons avontuur echt beginnen. We hebben zowaar alles in de auto gekregen waar we zelf ook best trots op waren. De eerste stop was Piha beach en daarvoor was ergens een uitkijkpunt waar we nog even gestopt zijn.

Elon vond de auto al niet helemaal lekker rijden (nog voordat we Auckland uit waren) en als snel kwamen we erachter dat een van de achterbanden lek was. Na het constateren van deze tegenvaller zijn we eerst maar gaan lunchen. We besloten om het verhuurbedrijf te bellen, want de auto was volledig verzekerd, maar de banden hoorden daar in Nieuw-Zeeland nooit bij. Wij vonden het toch een beetje bijzonder dat we al na 40 minuten een lekke band hadden, maar we kregen een of ander hoofdkantoor aan de lijn die toch vond dat het onze schuld was, dus we moesten het zelf maar oplossen en betalen. Er kwam nog een aardige man langslopen die vroeg of we zelf wisten hoe we het wiel moesten wisselen en we wisten het allemaal wel zo ongeveer, maar niet precies. Toen hij zag hoe vol onze achterbak was zei hij dat hij zo terug kwam zodat wij weer vrolijk al onze spullen eruit konden halen. Het reservewiel lag namelijk in de kofferbak onder al onze spullen… Toen we de krik er met wat moeite uit hadden gekregen heeft Elon de auto omhoog gekrikt en toen was het tijd voor uitdaging twee. Want ja, hoe gaat nu precies het wil eraf. Ik wist wel dat je de bouten los moest draaien, maar die waren natuurlijk niet te zien. Elon dacht nog dat je het wiel er misschien wel gewoon af moest trekken, maar gelukkig kwam daar de redder in nood. Je moest inderdaad de velg eraf trekken zoals ik al dacht en dan de bouten losdraaien. Al snel zat het reservewiel eronder, de lekke band in de kofferbak en konden we al onze spullen weer inladen. Dit ging allemaal niet heel soepel, maar we hadden de instelling van de garage is niet heel ver dus we gooien ook wel een deel bij onze voeten. Om toch nog op het strand zelf te lopen zijn we nog naar beneden gereden en hebben we een rondje op het zwarte zand gelopen. Daarna was het wel tijd om naar de garage te gaan die de man ons had aangeraden, je hebt namelijk dure en goedkope en we willen zeker niet teveel betalen. Na een half uur waren we bij de garage waar ze ons gelijk konden helpen. De montuur heeft het wiel nagekeken en kon het gelukkig maken wat weer veel geld scheelt (een nieuw wiel was meer dan drie keer zo duur geweest). Voor 25 dollar, euro 13,60 hadden we weer een volle band en konden we weer vrolijk verder. Het was inmiddels al een stuk later dan we hadden gewild, dus besloten we nog zo ver mogelijk door te rijden totdat het bijna donker zou zijn. Om zeven uur hadden we een camping gevonden waar we de tenten konden opzetten. Dit ging heel snel, maar hetoppompen van de luchtbedden duurde wat langer. We hebben alleen een handpomp, dus twee tweepersoonsluchtbedden is nog best een uitdaging. Inmiddels was ik maar vast begonnen met koken aangezien er een mooi gebouwtje is waar je binnen kunt zitten en er ook een keuken is. Toen de rest ook klaar was hebben we de bolongesesaus over de macaroni gegooid en hadden we een heuse maaltijd. Daarna hebben we nog wat binnen gezeten en heb ik verhaaltjes geschreven zodat ik weer helemaal bij ben.

Dinsdag 17 maart

We hadden besloten dat het een goed idee zou zijn om een wekker te zetten om zeven uur om zo nog wat tijd goed te maken van gister. De man bij de camping had die avond daarvoor al gezegd dat ze kans op regen gaven wat we rond een uur of drie ’s nachts ook gemerkt hebben. Gelukkig bleek onze 12 dollar tent hiertegen bestand te zijn en hebben we het tot de volgende ochtend gehaald. Ook onze slaapzakken zijn een soort van goedgekeurd. De comfort temperatuur zou 11 graden moeten zijn en het was die nacht rond de 18. Moet wel zeggen dat ik (en de andere dames) het nog wel een tijdje koud heb gehad, maar we zijn in elk geval niet bevroren. Toen we allemaal uit de tent waren zijn we naar het gebouw gelopen om nog wat spullen daar neer te leggen en ons om te kleden en daarna hebben we eerst de tenten ingepakt nu het nog droog was. We waren bijna klaar met inpakken toen het weer begon te regenen. Gelukkig ging het niet heel hard en konden we naar binnen om te ontbijten met een kop koffie erbij. Om negen uur waren we eindelijk klaar voor vertrek en zijn we naar Waipoua Kauri Forest gegaan wat een uur rijden was. Daar hebben we de twee grootste bomen van Nieuw-Zeeland gezien. Een was de hoogste en de andere had de grootste diameter. Voor de eerste boom moesten we ongeveer een kwartier lopen waarbij we door het bos met veel andere mooie bomen liepen. Voordat we daarin mochten, moesten we eerst onze schoenen schoonmaken. Ze hebben daarvoor een ronde borstel op de grond waar je overheen moet en daarna moet je op een ding staan waarbij er van onder een straaltje water uitkomt. Vanaf de eerste boom was het nog een minuut rijden naar de tweede boom waar we weer hetzelfde ritueel moesten doen. Naar die boom hoefde we maar twee minuten te lopen en er zat zelfs nog iemand bij om wat te vertellen of vragen te beantwoorden. Hij heeft ons nog een verhaal verteld over de Maori, hun cultuur en nog wat over de boom.

Na deze stop en nog een kop koffie waren we klaar om ruim drie uur te rijden naar de volgende stop: ninety mile beach. Het strand is eigenlijk maar 88 km, dus ze hebben er stiekem wat bij gesmokkeld. Op het stand mag je ook met de auto rijden wat we maar niet hebben uitgeprobeerd aangezien we nog altijd geen 4wheel drive hebben. Na een rondje strand en even het water te hebben gevoeld wat best wel koud was, zijn we maar weer verder gegaan. Het was inmiddels wel 25 graden, dus na een voor ons gevoel koud begin van de dag was het nu opeens zonnig en warm. Een uur verderop is Te Paki waar zandduinen zijn. We zagen ze opeens vanuit het niets liggen en vanaf de parkeerplaats kon je er zo oplopen. Na een steile klim stonden we bovenop een duin en hadden we een mooi uitzicht op wat water en de bomen beneden.Daar hebben we ook nog een rondje gelopen en toen zijn we naar de eindbestemming van die dag gereden. Vlakbij Cape Reinga hadden we een camping gevonden waar we eerst naar toe zijn gegaan om de tenten op te zetten. Dit bleek opnieuw een uitdaging te zijn, want het waaide nogal hard. Bij Melanie en mij waaide de tent nog bijna weg, dus hebben we hem maar snel met wat haringen vastgezet voordat we de stokken erdoor deden. De tenten zijn nu niet bepaald groot te noemen, dus het luchtbed past er precies in. Elon en Viviane hadden het voor elkaar gekregen om hun luchtbed zo hard op te pompen dat de tent nog bijna uit elkaar scheurden. Uiteindelijk stonden de tenten met luchtbedden en slaapzakken erin en hadden we vanuit de tent uitzicht op het strand. Daarna zijn we naar Cape Reinga gereden om de vuurtoren te bewonderen die op het noordelijkste punt van Nieuw-Zeeland staat. Daar hebben we de zonsondergang bekeken waarbij we nog net niet bevroren zo hard en koud was de wind.

Na de zonsondergang zijn we snel weer de warme auto ingegaan om naar de camping te rijden. We hadden dit keer helaas geen keuken, dus moesten we op het gasstelletje koken. Nu hoeft dat opzich geen probleem te zijn, maar het duurde toch wel heel lang voordat het water warm werd. Na ik weet niet hoe lang wachten hadden we er geen geduld meer voor, de dames waren al aan de marsmellows begonnen, en hebben we de macaroni er maar gewoon ingegooid. Na weer heel lang wachten en een aantal keer proeven bleek het zelfs zacht te zijn al kookte het water nog steeds niet. We besloten dat het wel leuk was geweest en hebben het afgegoten en de pot saus erdoor geroerd. Het was opeens veel meer saus dan de dag ervoor, of veel minder pasta, daar waren we nog niet over uit. Ergens hadden we best het idee dat het niet helemaal zou kloppen, want het leek toch ook veel minder dan de dag ervoor wat natuurlijk logisch is als het niet gekookt heef. Nou moet ik zeggen dat het nog best een soort van eetbaar was, het plakte allen nogal aan je tanden. Vooral de saus smaakte goed en na deze heerlijke maaltijd zijn we nog maar aan wat koekjes en chocola gegaan. Bij deze dus wel geleer dat pasta niet per se hoeft te koken om het een soort van eetbaar te maken, weten we dat ook weer. Naja eigenlijk was het gewoon niet te kanen, maarja nood breekt wed. Het was buiten ook heel koud, of het voelde heel koud want eigenlijk was het nog rond de 19 graden, maar het waaiden heel hard. Na het eten moet er natuurlijk nog worden afgewassen, dus zijn we vol goede moed opzoek gegaan naar warm water. Er moesten namelijk ook douches zijn op de camping, dus ergens hadden we er nog best vertrouwen in. Na een tijdje zoeken bleken de douches in de open lucht te zijn en hebben we ergens een wasbakje weten te vinden met koud water. Ons serviesgoed zag er in elk geval weer schoon uit en daar doen wij het voor. Verder was er op de camping niet heel veel en is er met de telefoon ook geen bereik, dus is de helft vast gaan slapen en hebben Elon en ik nog in de auto gezeten om te schrijven of serie te kijken.

Adventure Awaits, Go find it

‘’If you want to go somewhere you like but no one else wants to, go by yourself. You’ll meet people with similar interests as you’’

Donderdag 12 maart

Na de douane mocht ik al snel het vliegtuig in die in 1,5 uur van Langkawi naar Singapore vloog. Voor iets van 16 euro kon je een fancy pakket erbij boeken met je bagage, een stoel en een maaltijd waarbij je ook een stoel van de ‘hotseats’ kon kiezen. Hierdoor zat ik dus mooi op de vierde rij en had ik ook nog eens de hele rij voor mezelf. We vertrokken zelfs twintig minuten eerder dan gepland waardoor we al voor twaalf uur in Singapore waren. Mijn volgende vlucht vertrok pas om 19:15, dus het lange wachten kon beginnen. Ik kwam tot de ontdekking dat het bij Qantas mogelijk was om vroeg in te checken zodat ik niet eerst vier uur met mijn backpack hoefde te sjouwen. Ik ben naar de plek gegaan waar dat kon. Daar hebben sommige airlines een incheckbalie, maar Qantas natuurlijk niet. Mijn grootste hobby is het doen van een zelf check-in waarbij je je bagage in een ding moet zetten, dus vol goede moed begon ik eraan. Het systeem liet me natuurlijk weer eens niet inchecken (het lukte mij de dag ervoor ook al niet) en gaf aan dat ik assistentie nodig had. Ik ben maar eens naar de balie van een andere airline gelopen om te vragen of er misschien ook iemand van Qantas was die mij zou kunnen helpen. Die was er niet, maar de balie ernaast van de Thaise maatschappij kon het wel voor me doen. Al snel werd er gevraagd of ik mijn vlucht vanuit Nieuw-Zeeland naar een ander land kon laten zien die ik nog niet geboekt had. Ik had de avond daarvoor een nepticket gemaakt in de hoop dat het zou werken. Waar ze normaal even twee seconden kijken en dan zeggen dat het goed is, begon deze man het uitvoerig te bestuderen er daarbij op zijn computer te typen. Ik ben er maar heel zelfverzekerd en rustig bij blijven kijken in de hoop dat hij niet een boekingsnummer kon controleren ofzo. Gelukkig gaf hij na een minuutje mijn telefoon terug met de mededeling dat het goed was. Ik kon mijn backpack aan hem geven en daarna had ik nog een uurtje of zeven om rondjes te lopen. Ik ben naar Juwel geweest, waar ik ook mijn backpack had afgegeven, om de waterval te bekijken en nog en stukje te lopen.

Daarna heb ik nog boer zoekt vrouw gekeken waardoor de tijd nog best een soort van snel ging. Na een tijdje besloot ik maar richting de gate te gaan waarvoor ze hier alleen je paspoort en ticket controleren, dus dat was zo gedaan. Op dit moment controleren ze net daarvoor ook je temperatuur, maar de man stak al gelijk zijn duim omhoog dat die van mij goed was. Bij de gate heb ik ook nog even mijn telefoon gebruikt waar die voor gemaakt is totdat het tijd was om te gaan boarden. Daar moest eerst alle handbagage door de scan en daarna konden we al snel het vliegtuig in. Ook hier had ik weer geluk, ik zat bij het raam en een andere vrouw zat bij het gangpad waardoor de midden stoel vrij was. Toch altijd prettig als het een nachtvlucht van acht uur is. Nog voordat we opstegen kreeg ik een menu in mijn handen geduwd wat ik echt nog nooit heb meegemaakt. Het eten was ook echt heel lekker, kon zelfs pasta pesto krijgen met broccoli, kruidenbroodje en nog een soort appelkruimel ding als toetje. En dit alles met een Bacardi colaatje erbij. Ondertussen had ik Frozen 2 al voor een deel gekeken waar ik na het eten mee verder ben gegaan. Na het nemen van een slaappil (die goeie die ik nog van Alia heb), heb ik het laatste stukje gekeken en ben ik gaan slapen.

Vrijdag 13 maart

Ik denk dat ik die nacht ongeveer twee keer mijn ogen heb opengedaan en toen ik ze voor de derde keer open deed stonden ze opeens met het ontbijt voor me. Toch lekker om een uur of vier/vijf te kunnen slapen. Na het ontbijt, wat ook het beste vliegtuigontbijt ooit was (alleen maar fruit wat ik lekker vind), was het al vrij snel tijd om te gaan landen en rond een uur of zes stonden we in Sydney. Daar moest de handbagage opnieuw door de scanner, maar ik had nog water in mijn fles wat ze niet zo leuk vonden. Ik moest naar het toilet om het te legen, maar daarna mocht ik wel voorin de rij gaan die opeens een stuk langer was. Dat was dus weer een meevaller. Ik was weer de gelukkige voor een explosietest waarbij me gevraagd werd of ik het al eerder heb gedaan. Tja al zo’n 100 keer, want blijkbaar zie ik er schuldig uit ofzo. Na een ‘thanks darling’ van de man mocht ik gaan en kon ik nog even een klein rondje lopen. Al snel zag ik mijn geliefde TimTams liggen, maar die waren hier in verhouding tot de aanbiedingen in de supermarkt heel duur, dus ik wacht nog wel een paar weken. Om half acht was de volgende vlucht naar Auckland die drie uur duurt. Al snel kregen we weer ontbijt en heb ik nog een tijdje mijn ogen dicht gedaan waarbij slapen er helaas niet meer inzat. Om één uur was ik in Auckland waarbij ze in het vliegtuig zeiden dat alleen Nieuw-Zeelanders door de zelfscan paspoortcontrole konden. Bij de controle bleek ook ik dat gewoon te kunnen en werd ik door de douane daarheen gestuurd, ook prima. Ik moest daar op het apparaat een paar vragen beantwoorden en kon zo doorlopen. Bij de immigratie had ik ze ook een stuk moeilijker verwacht aangezien Nieuw-Zeeland ook niet als makkelijkste land bekend staat om in te komen, maar ook hier was het super essy. De man vroeg alleen maar wat voor eten ik bij me had en toen ik aangaf dat het wat koekjes en snoep was mocht ik zo doorlopen. Daarna moest mijn bagage door de scanner en dat was het al. Vanaf het vliegveld gaat er een skybus die me in ruim een half uur zo voor mijn hostel afzette. Ik had precies een hostel gekozen waar de bus voor zou stoppen, want ik had geen zin meer om met mijn backpack te sjouwen. Daar kon ik inchecken en naar mijn kamer waar ik niet heel veel gedaan heb. Rond een uur of vijf had ik met Melanie afgesproken die gereageerd had op Facebook om te kijken of we samen door Nieuw-Zeeland gaan reizen. Er was nog een meisje in mijn hostel wat vrienden zocht op Facebook, dus ging ze met mij mee. Melanie had ook al vrienden gemaakt, dus hebben we eerst samen wat gedronken. Daarna zijn Melanie, Sophie en ik nog ergens een hamburger gaan eten en hebben we een stukje door Auckland gelopen. Er is een plek waar ze op vrijdagavond een film draaien en deze dag stond de Lion King op het programma. Toen we daar kwamen bleek dat de film eerder was begonnen dan internet zei en zat het al heel vol. We zijn maar terug naar het hostel gegaan aangezien ik toch nog moe was en wel wat slaap kon gebruiken.

Zaterdag 14 maart

Ik had eigenlijk maar één nacht in het hostel geboekt zodat ik even kon zien of het leuk is daar (best wat geleerd daar in Maleisië). Het was een prima hostel, dus wilde ik wel wat langer blijven, maar dat kon niet in dezelfde kamer. Hierdoor moest ik om tien uur uitchecken waardoor ik nog vroeg mijn bed uit moest ook. Toen ik er toch uit was kon ik maar net zo goed wat gaan doen, dus ben ik met Melanie koffie gaan drinken. Ondertussen had ik nog een bericht van Elon gekregen dat hij ook reismaatjes zocht, dus zijn we naar zijn hostel gelopen om te kijken of we met z’n drieën kunnen gaan. Na een tijdje praten, bekijken waar we precies allemaal naar toe wilden gaan en voor hoe lang we op het Noordereiland willen zijn, hebben we besloten om voor 16 dagen een auto te huren. Tegen de tijd dat dit allemaal geregeld was, was het al rond vijf uur en zijn Melanie en ik samen pasta gaan eten. Daarna hebben we de uber naar mount Eden genomen om daar de zonsondergang te bekijken. Gelukkig kan de uber al haverwege de berg komen zodat we nog maar een klein stukje hoefden te lopen. Sophie, de jongens van gister en nog een ander meisje waren daar al en we hebben genoten van het uitzicht op Auckland met daarbij een mooie zonsondergang.

Na de zonsondergang zijn we terug gelopen richting het centrum van Auckland en sommige vonden dat daar op de weg een tussenstop bij de pub bij hoorden. Al snel kwam er een bijzondere man genaamd Jarret naar ons toe. Deze nieuwe vriend had al best wat biertjes op en was ook zeker niet de jongste meer. Hij had allemaal rare verhalen en eigenlijk waren we er al wel snel klaar mee en zijn we na een biertje voor degene die dat wilden weer doorgelopen. Verder hebben we de grootste lol om hem gehad, maar het blijft een bijzonder iemand. Een deel moest nog eten, dus zijn we ook maar naar een restaurant gegaan waar we nog een hele tijd gezeten hebben. Daarna vond ik het wel weer tijd om naar het hostel te gaan en nog wat slaap in te halen.

Zondag 15 maart

Dat moment dat je heel graag een goede nacht wilt maken gaat eigenlijk altijd fout. Eerst kon ik al niet slapen en toen ik eindelijk sliep werd ik al vrij snel weer wakker. De man onder mij, een man van rond de zestig uit China, lag hard te snurken. Hij heeft het gepresteerd om de halve kamer wakker te houden en verschillende mensen hebben nog met een zaklamp in zijn gezicht geschenen wat allemaal niet hielp. Hij werd nog wel een keer wakker om naar het toilet te gaan, wij blij, maar toen hij terug kwam snurkte hij vrolijk verder. Vervolgens moest er een meisje om zes uur haar bed uit, maar ik hoorde haar om vijf uur binnen komen dus veel slaap had ze niet gehad. Ze werd ook niet wakker van haar wekker, de rest van de kamer wel, dus heeft de Chinese man nog geprobeerd dat ding te vinden om het uit te zetten. Uiteindelijk heb ik nog tot een uur of tien geslapen en heb ik daarna nog een tijd in bed gelegen. Verder heb ik eigenlijk niet heel veel uitgevoerd. Ik heb nog een rondje door Auckland gelopen, maar er is niet heel veel te zien. Er is nog een gratis wandeltocht hier, maar die kon ik even niet vinden dus heb ik maar mijn eigen wandeltocht gehouden. Het was een heerlijke 25 graden wat ook zo aanvoelt en al een heel stuk beter is dan de gevoelstemperatuur van 40. Aan het einde van de middag had ik weer met Melanie en Elon afgesproken om een planning te maken voor onze roadtrip. Ook Viviane kwam, want die was ook nog opzoek naar reismaatjes en vond ons plan wel goed klinken. Na al het plannen ben ik nog met Melanie en Viviane naar de Thai gegaan waar ik nog een fried rice met ananas had, want het is toch wel een beetje afkicken zonder mijn dagelijkste ananassap. Daarna mocht ik weer mijn tas pakken en zorgen dat ik klaar was voor ons avontuur. Overigens was dit ook de dag waarbij Nieuw-Zeeland de regel heeft in laten gaan dat iedereen die nu het land binnenkomt twee weken in zelfisolatie moet. Ik was dus wel even heel blij dat ik net die vrijdag het land binnen gekomen was.

Zon, zee, strand en scooters

I won't stop traveling until I've seen the sunset from every coast

Maandag 9 maart

Helaas was het vandaag toch echt tijd om naar de laatste plaats in Maleisië te gaan. Om half acht moest ik klaar staan om opgehaald te worden met een auto die mij naar de ferry zou brengen. Onderweg moesten we nog drie anderen ophalen en vanaf daar was het nog tien minuutjes rijden. Bij de boot kreeg ik een stoelnummer toegewezen en al snel was het tijd om aan boord te gaan. Ik had het geluk om bij het raam te zitten, hoewel het net te hoog was om naar buiten te kijken. Gelukkig deed het internet het nog best lang zodat ik kon genieten van boer zoekt vrouw tot het moment dat ik geen bereik meer had. Toen heb ik maar mijn muziek aangezet en mijn ogen dicht gedaan en na drie uur varen waren we in Langkawi. Ik heb een beetje rondgevraagd of er nog iemand naar dezelfde plaats moest als ik zodat we een taxi konden delen. Al snel was er een Duits meisje die ook naar Pantai Cenang moest en onze hostels waren niet heel ver van elkaar, dus konden we perfect een taxi delen. Scheelt weer de helft en ik blijf toch een Hollander. Om half een was ik bij het hostel waar ik nog een half uur moest wachten totdat mijn kamer klaar was. Blanca was de dag daarvoor al naar Langkawi gegaan en ook Laura was net aangekomen. Zij zaten in een hostel niet ver bij mij vandaan en Blanca lag al op het strand. Laura en ik zijn daar ook heen gegaan en we hebben eerst geluncht, want ja honger (dat krijg je als het ontbijt pas begint als je al weg bent). Daarna hebben we nog een tijd op het strand gelegen, in de zee gezwommen en een ijsje gegeten. Blanca en ik hebben hier een Mc Donnald’s gevonden waar ze alleen maar ijsjes verkopen en die zijn hier nog goedkoop ook (een Mc Flurry was 6,5 ringget wat 1,40 is), dus onze dag kon niet meer stuk. Na een tijdje hadden we het strand wel gezien en zijn we gaan douchen zodat we daarna weer naar het strand konden om de zonsondergang te bekijken. Marcos was inmiddels ook hier (Blanca heeft regelmatig wat met hem gedaan en ik heb hem in Malaka en Penang ook gezien), dus die ging ook gezellig mee.

Na de zonsondergang was het weer tijd om te eten, want ja wat moet je anders in het leven. Laura had op haar vorige bestemming een Nederlands meisje ontmoet, Rosa, die ook meekwam. Ook had Laura in Nieuw-Zeeland met een Amerikaanse jongen gereisd, Alex, die ook kwam. Hij slaapt bij mij in de dorm en ik had toevallig die middag een tijd met hem gepraat. Marcos kende hier ook weer iemand die hij had uitgenodigd wat het Duitse meisje, Carolien, bleek te zijn waar ik de taxi mee had gedeeld. Heel grappig hoe de helft de andere helft al kent of gezien heeft zonder dat je het van elkaar weet. En dat voor je het weet je weer met zeven mensen aan een tafel zit. Na een gezellig diner hebben we met zes van deze groep nog plannen gemaakt voor morgen en toen is iedereen weer naar zijn hostel gegaan.

Dinsdag 10 maart

Marcos en ik zijn samen ergens gaan ontbijten in de hoop goede koffie te krijgen. Helaas konden we dit wel vergeten en was het behoorlijk zoet wat toch weer een beetje een tegenvaller was. Maar we hadden in elk geval weer wat cafaïne binnen. Ook hebben we onze was weg gebracht zodat we morgen onze kleren weer schoon terug krijgen. Daarna was het tijd om naar de scooterverhuur te lopen waar Blanca, Carolien, Laura en Lisa al op ons stonden te wachten. Toen we de scooters en helms hadden, zijn we naar de kabelbaan gereden. Onderweg kwamen we nog ergens een groep apen tegen die lekker op de weg zaten en langs de kant van de weg renden. Bij de kabelbaan hebben we een kaartje gekocht en mochten we in de gondel omhoog. Het was een heel eind omhoog en onderweg moesten we er een keer uit om van bakje te wisselen op een punt waar je ook een rondje kon lopen om zo van het uitzicht te genieten. Helemaal bovenaan kon je ook weer een stukje lopen waarbij je uitzicht had op een deel van het eiland en nog wat andere eilanden.

Ze hebben daar ook een skybridge, ze zeggen de langste ter wereld dus dat geloven we dan maar, waar je voor nog een beetje extra geld overheen mocht lopen. De helft van ons had hier best zin in, dus hebben Marcos, Carolien en ik dat ook nog even gedaan. We moesten eerst een aantal trappen af en nog een stukje lopen voordat we bij de brug kwamen waar het behoorlijk hard waaiden.Na de overkant gehaald te hebben met de nodige fotostops zijn we weer terug gegaan waar Blanca nog op ons zat te wachten. De andere twee waren er wel klaar mee en wilden liever aan het strand liggen. Niet ver hier vandaan was nog een waterval die mooi schijnt te zijn en als we dan toch de scooter hebben, moeten we daar maar gebruik van maken. De waterval zelf was nogal teleurstellend, het was meer een partij rotsten waar een zielig straaltje water vanaf kwam. Een aantal anderen vertelden ons dat ze bovenaan wel een aantal zwempooltjes hadden die wel de moeite waard waren. Hiervoor mochten we wel weer even lekker 300 meter omhoog lopen met een gevoelstemperatuur van nog altijd 40 graden. Uiteindelijk viel het allemaal best mee en hebben we het gehaald. Daar hebben we een hele tijd in het water gelegen met uitzicht op de bergen, het leven kan slechter natuurlijk. Helaas werd het na een tijdje toch wel tijd om terug te gaan en zijn we weer vrolijk naar beneden gelopen om weer op de scooters te stappen. Vlakbij het hostel hebben Marcos en ik nog even en tussenstop bij de Starbucks gemaakt om toch nog een goed smakende koffie te krijgen, want dat hebben sommige mensen wel even nodig zo nu en dan. Vanaf daar zijn we weer naar het hostel gegaan waar ik na het nemen van een douche toch wel tot de conclusie kwam redelijk goed verbrand te zijn. Ik had wel gehoord dat het op de scooter sneller gaat dan je soms denkt, maar dacht me toch goed genoeg ingesmeerd te hebben. Tegenvaller weer, maar goed na rood komt bruin zeggen ze dan, dus daar hoop ik maar op. We hadden weer met z’n alle bij een restaurant afgesproken voor het diner en daarna moest iedereen nog wat dingen doen. Ik ben maar even opzoek gegaan naar aftersun wat ik gelukkig nog wel gevonden heb ergens bij een drogist waar het in de aanbieding was. Op het strand is altijd de hele avond een vuurshow en andere backpackers hadden ons verteld dat vanaf elf uur het beste gedeelte begon wat we natuurlijk niet wilden missen. We hadden daar weer allemaal afgesproken en hebben nog een uurtje op het strand naar de show gekeken.

Woensdag 11 maart

Ik was eigenlijk van plan om nog even een laatste keer uit te slapen voordat ik aan de reis naar Nieuw-Zeeland zou beginnen, maar de man van het hostel vroeg die avond daarvoor of ik mee wilden met de zonsopkomst tour. Dat is ook iets wat je hier maar een keer in je leven kan doen en Marcos was daar ook nog wel gemotiveerd voor, dus besloten we om mee te gaan. Om zes uur moesten we verzamelen om een kwartiertje later op onze scooters te stappen en een stukje te rijden. Ergens aan de kant van de weg zijn we gestopt zodat we de zon konden zien opkomen, maar het was nogal bewolkt waardoor we vooral wolken hebben gezien. Na een tijdje zijn we nog naar wat andere punten gereden om wat uitzichtfoto’s te maken en kwamen we onderweg nog regelmatig apen tegen. We zijn naar een lokaal restaurant gereden voor het ontbijt, wat volgens lokaal gebruik natuurlijk bestond uit rijst met vlees waar je nog wat extra dingen bij kon nemen als je dat wilde. Gelukkig was het al negen uur en was ik al drie uur wakker waardoor het als een uur of twaalf voelden en ik dit nog aankon ook. Op de terugweg naar het hostel hebben we nog ergens een tankstop gemaakt waar nog twee koeien los over de weg liepen, kan hier allemaal gewoon. Marcos en ik hebben onze was weer opgehaald wat ik keurig als pakketje terugkreeg waarbij alles netjes was opgevouwen. Top service, moesten ze in Nederland ook eens doen voor zo weinig geld. Ik had nog een stapel was (de donkere helft) wat ik ergens anders heb gebracht zodat ik het dezelfde avond nog op kon halen. Daarna hebben we de scooter weer ingeleverd en zijn we naar het hostel gegaan om onze strandspullen te halen. Samen met Marcos, Carolien en Laura heb ik nog een tijd op het strand gelegen en ondertussen nog even een powernapje gedaan. Kon ik wel gebruiken na dat vroege opstaan.

Na de halve middag op het strand te hebben doorgebracht en afscheid te hebben genomen van Laura, ben ik weer naar het hostel gegaan. Daar moest ik de laatste dingen voor Nieuw-Zeeland regelen en een poging doen tot inchecken die helaas mislukt is. We hadden weer op het strand afgesproken voor de zonsondergang die net zo mooi was als die keer daarvoor.Daarna zijn we nog uit eten gewest op de foodmarkt voor ons hostel. Na dit laatste goedkope, Aziatische maal ben ik weer naar het hostel gegaan om mijn backpack in te pakken zodat ik de volgende ochtend direct klaar zou zijn voor vertrek. Om ons avontuur hier nog even goed af te sluiten zijn we weer naar het strand gegaan om het laatste deel van de vuurshow te bekijken. En om het nog even gezellig af te sluiten voordat iedereen naar bed ging voor een laatste nachtje Maleisië.

Donderdag 12 maart

Helaas kwam mijn Maleisië avontuur vandaag tot een einde en begon de reis naar Nieuw-Zeeland. Om zeven uur ging de wekker zodat ik een uurtje later volledig klaar zou zijn om te gaan. Toevallig moesten er nog twee anderen naar het vliegveld, dus hebben we samen een grab genomen. Die heeft ons in een kwartiertje daar afgezet. Ik had die avond daarvoor geen zin om in te checken aangezien ik toch al een stoel had en ik dat wel een leuk klusje vond voor de mensen van de vliegmaatschappij. Helaas denken die daar anders over en stonden er palen waarbij je zelf in moest checken en je bagage moest labelen. Daarna moest je wel naar de balie om je bagage af te geven. Toen dit allemaal gedaan was ben ik maar koffie gaan drinken van mijn laatste geld en gaan wachten totdat ik door de douane kon. Na 18 hele mooie dagen kwam mijn reis door Maleisië toch echt tot een einde. Ik vond het veel leuker dan ik verwacht had en het was altijd super makkelijk om vrienden te maken en samen iets te ondernemen of een stukje verder te reizen. Op naar het volgende avontuur!