‘’And then i realised adventures are the best way to learn.’’

Donderdag ben ik weer naar stage geweest. Toen ik al ruim over de helft was begon het opeens keihard te regenen, ik was echt helemaal doorweekt. Zo nat dat mijn sokken nog steeds niet droog waren toen ik om half twee thuis kwam met op allebei mijn hakken een open blaar als gevolg. Elke ochtend als ik naar stage loop kom ik langs een steen waar het volkslied op staat. Dit lied zingen de leerlingen elke ochtend. Soms zingen ze het eerste couplet (Nederlands) maar meestal zingen ze het tweede couplet (in het Sranantongo).

Het beloningssysteem wat dinsdag was ingevoerd, was vandaag alweer verdwenen. Of mijn mentor heeft er niet meer aan gedacht. De kinderen waren zoals altijd erg vervelend, weer erger dan dinsdag. Ze denken nog altijd dat ze elkaar mogen slaan en schoppen en dat ze tijdens de les wel even naar elkaar toe mogen lopen om dat te doen. Mijn taak was dan ook vooral het uit elkaar halen van kinderen en ze weer naar hun plaats sturen, zodat ze nog geen minuut later denken dat ze wel weer mogen lopen. Mijn mentor heeft die dag een moeder van een kind gebeld om te vertellen dat ze slecht luisterde. Hij had met haar de afspraak gemaakt dat hij dit zou doen als haar dochter weer slecht luisterde. Dit deed hij gewoon in de klas zodat de kinderen die niet aan het vechten/schreeuwen waren dit konden verstaan. Aan het einde van de dag stond er een moeder van een ander meisje in de deuropening te kijken. Mijn mentor begon tegen haar te vertellen dat haar dochter geen zin had om te werken en bijna niks had gedaan die dag. De moeder kwam binnen om te kijken wat het meisje in haar schriften had gedaan en werd ook nog even boos op haar. Ook hier zat de hele klas bij, lekker pedagogisch verantwoord dus… Omdat het gesprek nog niet helemaal was afgelopen toen de bel ging, mochten de kinderen naar huis en maakte hij het gesprek na schooltijd af. Die middag heb ik maar weer wat wasjes gedraaid. ’s Avonds kon ik nog naar een fiets kijken die ik de dag daarna kon halen zodat ik vanaf volgende week ook kan fietsen. Voor mij was dit het begin van het weekend wat dit keer zelf vijf dagen duurt :)

Omdat ik natuurlijk niet alleen maar met mooie foto’s van vogels en pret op het water kan thuiskomen stond er vrijdag een educatief, cultureel uitje op het programma. Hiervoor moest ik al om vijf uur mijn bed uit zodat ik al voor zessen bij het meetingpoint zou zijn. De taxi hoorde ik al van een afstand aankomen met harde salsamuziek, heel gezellig zo op de vroege ochtend. Helaas duurde het ritje maar vijf minuten, dus erg lang kon ik hier niet van genieten. Het is niet zo dat ik te lui ben om te lopen of fietsen, maar in het donker is het niet veilig om over straat te gaan, dus ik heb gewoon geen keuze. Gelukkig zijn de taxi’s wel heel goedkoop hier.

Al snel kwam het busje waar we mee naar de Warappakreek eraan gereden en konden we allemaal instappen. Aan de Warappakreek lagen allemaal plantages waar vroeger de slaven moesten werken. Daar is nu bijna niets meer van te zien. Op het moment dat een plantage stopte, werd alles afgebroken zodat slaven niet in de huisjes konden gaan wonen. Sommige dingen hebben ze heel netjes afgebroken en op een ander plaats neergezet. Zo staat er in Paramaribo een houten kerk die eerst op een plantage stond.

Om in de Warappakreek te komen moesten we eerst een stuk op de Commewijne rivier varen. Daar zagen we veel groepen witte reigers en een groep rode ibissen vliegen. Onderweg kregen we van onze gids, Anna, al veel informatie over het leven van de slaven op de plantages en welke straffen zij konden krijgen. Na anderhalf uur varen kwamen we bij de Warappakreek. De kreek binnenkomen was nog een behoorlijke uitdaging, omdat er eigenlijk een boom in de weg stond. Gelukkig had de stuurman een zaag bij zich en ging hij er even een dikke tak afzagen zodat we verder konden varen.

Ondertussen hadden er ook een aantal muggen gemerkt dat we er waren en kwamen ze vrolijk op ons afvliegen. Dat werd dus even heel snel de halve fles tropical busch over mijn armen en benen leeggieten. We hebben een door de hele kreek gevaren totdat we bij de Atlantische oceaan uitkwamen. Daar mochten we even uit de boot om een stukje over het strand te lopen.

Daarna hebben we een groot deel teruggevaren om naar de plantage te gaan. Onderweg hebben we één rode felrode ibis gezien, in de modder langs de kreek liepen heel veel rode krabbetjes die de ibissen eten. Hier hebben ze hun rode kleur aan te danken.

Ergens langs de kreek stonden nog wat oude werktuigen die de slaven vroeger gebruikten. Om daar te komen moesten we een klein stukje door het bos lopen. Gewapend met een stokje wierrook tegen de muggen gingen we op weg. De muggen trokken zich weinig van onze ladingen tropical bush en wierrookstokjes aan en hadden ongelofelijke honger. Na een prachtig concert besloten ze dan ook massaal aan te vallen. Laat ik het er maar op houden dat mijn muggenbulten niet meer op twee handen te tellen zijn en waarschijnlijk ook niet op drie. Gelukkig zijn de meeste dit keer heel klein. We besloten dan ook om maar snel weer terug te gaan naar de boot en naar plantage Bakkie te varen. Ook hier stikte het weer van de muggen. Op plantage Bakkie hebben we een tour gekregen door de tuin waar veel speciale bomen en planten stonden die mensen beter kunnen maken. Daarna zijn we naar het museumpje gegaan om meer te zien en te horen over de tijd van de slaven. Uiteindelijk is er een einde gekomen aan de slavernij omdat veel vrouwen in Nederland het niet vonden kunnen wat er gebeurden en naar de koning zijn gegaan. Koning Willem de derde heeft een brief gestuurd om zo een einde aan de slavernij te maken, die brief heeft er ruim een jaar over gedaan om aan te komen. Hoe dat komt is nog altijd een raadsel. Daarna was het tijd om te lunchen, we kregen eerst een kommetje saoto en daarna rijst met vis en wat dingen uit de tuin. Toen was het alweer tijd om terug te varen en weer een uur in de bus naar Paramaribo te zitten waar we weer bij hetzelfde punt werden afgezet waar de tour die ochtend begon. Vanaf daar ben ik, heel sportief, naar huis gelopen om mijn tas uit te pakken en mijn tas gelijk weer in te pakken voor een vier daagse trip naar Apiapaati.