‘’Every person in your life has a purpose; they are there to help you learn- to grow and bloom into the person you do not yet know you will become. Keep your eyes open and your mind clear: keep moving forward.’’

Woensdag moest ik na een minivakantie weer naar stage. Die dag kon ik voor het eerst op de fiets en het is me gelukt om zonder ongelukken op stage aan te komen. Dat is soms nog een hele prestatie hier, want bij de aanleg van de wegen hebben ze er geen rekening mee gehouden dat er ook mensen zijn die willen fietsen. Ook niet alle automobilisten bedenken dat er soms ook nog een fietser lang wil waardoor het nog wel eens wat zigzaggen is. Het was weer een dag zoals altijd, drama dus. Zo erg dat ik besloten heb om donderdag niet naar stage te gaan.

Donderdag ben ik naar de vreemdelingenpolitie geweest om mijn visum te verlengen. Dit ging vrij snel, ik moest mijn paspoort en vliegticket geven en de mevrouw zette gelijk een stempel en een handtekening. Daarna gaf ze mijn spullen aan een andere man die nog ruim een kwartier nodig had de prachtige foto op mijn paspoort te bewonderen ofzoiets. Daarna kreeg ik mijn spullen weer weg en mag ik tot 5 april in Suriname blijven. Volgend weekend ga ik met Merel (huisgenootje) naar Guyana, daarvoor zouden we een toeristenkaart moeten kopen bij het ministerie van buitenlandse zaken zodat we Suriname weer in kunnen. Toen ik bij het ministerie kwam zeiden ze dat ik hier geen toeristenkaarten kon kopen, maar dat we dat bij de grens moesten doen. Ik Merel bellen dat het opeens niet kon en toevallig kreeg ze net een appje van de reisorganisatie dat we dit sinds twee dagen bij de grens kunnen kopen, probleem opgelost dus. Thuis heb ik nog wat wasjes gedraaid en lekker in mijn hangmat gelegen. Het is hier vrij gebruikelijk dat mannen naar ons toeteren, zwaaien of iets roepen als we op het balkon zitten. Zo hadden we die dag een man die het leuk vond om een praatje met ons te beginnen, wij hadden hier niet zoveel zin in en Eline bedacht dat het wel leuk zou zijn om in het Duits te antwoorden dat ze het niet begreep. De man bleef maar volhouden en stelde veel vragen, maar ook Eline hielt goed vol. Hij geloofde eigenlijk niet dat we Duits waren, maarja wij deden maar alsof we geen woord Nederlands spraken. Ook Janna en ik hebben nog even geholpen door te zeggen dat we hem niet verstaan, alleen Duits spreken en te vragen wat hij zegt. De man heef het bijna tien minuten volgehouden en ik heb me kapot gelachen in mijn hangmat. ’s Avonds hebben we nog even roti gehaald bij Joosje en lekker thuis opgegeten.

Vrijdag ben ik maar weer naar stage gegaan, het was feest omdat de naam van de school vijftig jaar bestaat. Ik sprak nog even met de leerkracht van de vierde klas en die zei dat mijn klas wel behekst leek, haha ja zo kan je het ook noemen. Toen ik op stage kwam kreeg ik een stuk stof wat vier keer werd dubbel gevouwen, die werd op mijn shirt vastgespeld. Daarna ging ik met het schoolhoofd, onderhoofd en twee andere leerkrachten met de auto naar de kerk. Het was best druk op straat. Om wat tijd te besparen vond één van de leerkrachten het wel een goed idee een stukje af te snijden om zo wat sneller op de parkeerplaats te zijn. Ze zij dat het schoolhoofd wel even tegen het verkeer in de parkeerplaats op kon rijden. Toen het schoolhoofd aan haar vroeg wat dat bord betekent zei ze: dat is dat je er heel snel in mag rijden om er vervolgens snel weer uit te gaan. Waarbij ze keihard moest lachen. Tja, waarom zou je je aan de verkeersregels houden als je ook tijd kunt besparen…

De kerkdienst duurde anderhalf uur wat de kinderen nog heel redelijk deden. Al konden ze het niet laten om zo nu en dan een klap uit te delen, elkaar te duwen of tijdens het bidden hardop met elkaar te gaan praten. Na de kerk zouden we met de bus terug naar school gaan, maar na ruim drie kwartier wachten was er nog steeds geen bus, dus besloten ze met de kinderen te gaan lopen. Dit was een wandeltocht van ongeveer twintig minuten waarbij de kinderen best wel goed twee aan twee liepen. Op school kregen de kinderen in de klas wat te eten. Bij mij kregen ze allemaal een tasje met een broodje, een toetje, twee zakjes chips en een zakje met twee koekjes. Ook kregen ze een ijsje. Daarna moesten ze allemaal op het plein gaan zitten en werden er nog wat korte toespraken gehouden en moesten het onderhoofd en een andere leerkracht op het podium komen omdat ze bijna met pensioen gaan. Er zat een politieband op het podium en na de praatjes gingen ze spelen en mochten de kinderen en leerkrachten dansen. Om kwart over twaalf vond mijn mentor dat het wel tijd was om naar huis te gaan terwijl de zesde klas iets later het feest zou afsluiten met een lied. Ik heb nog even gewacht totdat ze gezongen hadden en ben toen ook naar huis gegaan.

Eenmaal thuis wilde ik wat mailtjes sturen, maar helaas hadden we weer eens geen internet. Twee huisgenootjes zaten al bij CY coffee, dus besloot ik daar ook naar toe te gaan om wat dingen te kunnen regelen. Ik heb de filmpjes naar mevrouw Lansdorf geappt en niet veel later appte ze terug dat ze de beelden verschrikkelijk vond, tja dat zeiden mijn huisgenootjes ook al… ’s Avonds heb ik nog even nasi gehaald bij Monica en daarna hebben we nog een stukje Harry Potter gekeken. Ik vond er niet heel veel aan en het was Engels zonder ondertiteling dus halverwege waren we het eigenlijk al kwijt en besloten we om naar bed te gaan. Tijd om weer weekend te vieren.