‘’Though we travel the world over to find the beautiful, we must carry it with us or we find it not’’ – Ralph Waldo Emerson

Maandag had ik al gehoord dat ik wegens de omstandigheden niet meer naar mijn stage moest gaan, dus was het wachten op een nieuwe stageplaats. Ik zal hier verder niet over in detail gaan, dus als je meer wilt weten moet je het maar even vragen. Dinsdag heb ik wat wasjes gedraaid en ’s middags nog even een cadeautje gehaald voor Madee, huisgenootje, die jarig was. Die avond zijn we met het hele huis bij Jomax uit eten geweest. Toen we thuis kwamen hadden we een nieuw huisgenootje voor vier dagen, Kyra. Haar had ik tijdens de voorbereidingsdagen in Zwolle al gezien en we wisten niet dat we even bij elkaar in huis zouden zitten, dus dat was wel grappig.

Woensdag was het een regenachtig dagje. Samen met Kyra ben ik even naar de supermarkt gelopen en verder hebben we vooral binnen gezeten, in mijn hangmat gelegen en heb ik nog wat dingetjes voor school gedaan. ’s Avonds zijn we met Anouk en Janna, twee andere huisgenootjes, uit eten geweest bij Zus&Zo. Ik had een heerlijke saté met patat.

Donderdag heeft het weer een groot deel van de dag geregend. Ik ben die ochtend nog heel even het centrum in geweest om te kijken of er al post was, maar helaas. Post komt in Suriname, zoals de meeste dingen, niet zo snel. ’s Middags had ik een gesprek bij het RKBO waarbij ze vroegen of ik naar een andere stageschool wilde. Nou heel graag, dus beloofde ze snel een nieuwe plaats voor me te regelen. ’s Avonds vroeg Nick of we al in het donker de brug over de Surinamerivier over waren geweest. Hij had wel zin om een rondje te rijden en vond het wel gezellig om een aantal van ons mee te nemen. Het was een mooi gezicht om over de brug te rijden en zo de verlichte stad te zien.

Vrijdag was het tijd voor een drie daagse tour naar Guyana. Samen met Merel werd ik al om half vier opgehaald om naar Georgetown te rijden. Ze zei zelf dat ik met oma Merel op stap zou gaan en toen we in de bus zaten, zette ze dan ook haar slaapmasker op en deed ze haar oordoppen in om nog wat te slapen. Na ruim vier uur rijden kwamen we in de Nickerie waar we met een boot de grens over moesten steken. Eerst moesten we door de paspoortcontrole en kreeg ik een stempel dat ik het land uit mocht. Twee uur later vertrokken we met de boot naar Guyana. Onze gids had verteld dat we daar zo snel mogelijk van de boot moesten zijn, zodat we vroeg in de rij bij de douane zouden staan. Toen de slagboom open ging en iedereen richting de douane mocht lopen, gingen heel veel mensen rennen om vooraan in de rij te staan. Wij waren ook best snel bij de douane en niet veel later waren we een stempel rijker in ons paspoort. Iemand uit de groep was zo slim om niet te bedenken dat hij een vaccinatie tegen gele koorts nodig had en had het gepresteerd om door drie eerdere controles heen te komen. Helaas voor hem, en ons, lukte dat hier niet en na lang wachten was er iets geregeld en konden we door om te gaan lunchen. We konden kiezen uit nasi, bami of een mix van nasi en bami. Na de lunch was het nog een aantal uur rijden naar het hotel, waar we om een uur of vier Guyanese tijd aankwamen. Het was hier een uur eerder dan in Suriname. We kregen twee uur de tijd om ons op te frissen en wat uit te rusten. Dat vonden wij eigenlijk best wel lang en de mooie hotelkamer hadden we in vijf minuten ook wel gezien en goedgekeurd. Daarom besloten we dat het wel leuk was om de stad een beetje te gaan verkennen. Samen met Merel, Hannah en Roos (twee andere Nederlanders) vroegen we aan onze gids wat leuk was om hier te zien. Hij keek ons aan alsof we gek waren toen hij hoorde dat we graag een stukje wilde gaan lopen, maar wees ons toch de kant op die volgens hem het leukst was. Het schijnt typisch westers te zijn om graag dingen te bekijken in plaats van rustig in het hotel liggen en willen winkelen, klein cultuurverschilletje dus. We kregen nog wel de tip mee om extra goed op onze tassen te letten, want volgens hem was het hier gevaarlijker dan in Suriname. Juist ja, Surinamers vinden al heel snel iets gevaarlijk, maar we hebben toch onze tassen goed vastgehouden. De belangstelling voor ons, als vier blanke meiden, was voor mijn gevoel nog wel groter dan in Paramaribo. We werden vaak nageroepen met teksten als: hello beautiful ladies, you look good today, hello sunshine, hi white girls, where are you from? En waarschijnlijk nog veel meer dingen die ik alweer vergeten ben. Al was er nog een man die ‘hello snowwhite’ zei, maar die was vast niet voor mijn bedoeld. We hebben een stukje door de stad gelopen en kwamen opeens bij een marktje uit waar we ook even hebben gekeken. Op de terugweg kwamen we langs het ziekenhuis waar we even in de hal mochten kijken.

Eenmaal terug bij het hotel gingen we richting de mall om te eten en te winkelen. Op weg daarheen zouden we een stop maken bij seawall om de zee te bekijken, het was al donker en het regende een heel klein beetje, dus de Surinamers die mee waren riepen gelijk dat ze door wilden rijden en hier morgen naar toe wilden gaan als het droog was. Bij de mall aangekomen liepen we gelijk naar het restaurant waar we gingen eten. Het werd de royal king (soort burger king), een echt culinair hoogstandje dus. Na een portie patat en een kipburger kregen we een uur de tijd om te winkelen. Wij waren nou niet bepaald naar Guyana gekomen om te winkelen, dus besloten we maar ergens te gaan zitten om iets te drinken. In de laatste twintig minuten hebben we nog even een rondje door de mall gelopen waar eigenlijk niks te beleven was. We waren voor tien uur weer in het hotel en oma Merel wilde graag naar bed, ik besloot om ook maar te gaan liggen. Om tien uur lagen we al en niet veel later sliep ik.

Zaterdag moesten we rond een uur of acht moesten aan het ontbijt zitten. We konden geroosterd brood met gebakken ei bakken en kregen als toetje een schaaltje met fruit. Na dit gezonde ontbijt konden we er weer een dag tegenaan. We begonnen vandaag met het bezoeken van een museum. Hier waren veel opgezette dieren te zien. Onze gids dacht dat wij een half uur nodig hadden om alles te bekijken, maar wij hadden het met z’n vieren wel iets sneller gezien. Toen we aan de gids vroegen wat we hierna gingen doen zei hij dat we een half uur bij vier souvenirs kraampjes mochten kijken, vervolgens een half uur op de markt mochten lopen en daarna weer naar een mall zouden gaan. De Surinamers vonden dit een geweldig idee, die hadden deze trip vooral geboekt om te gaan winkelen. Dit alles vonden wij een beetje zonde van de tijd en toen we hem vroegen hoe het zat met het bezoeken van de kathedraal die ook op het programma stond had hij geen idee. Daar wist hij eigenlijk niks van, goede voorbereiding… We mochten gelukkig zelf door de stad gaan lopen, als we maar op tijd weer bij de bus zouden zijn.

We zijn dus eerst langs de kathedraal gelopen en via wat andere kerken en mooie gebouwen naar de Staboek matket gegaan. Dit was een overdekte markt waar ook buiten veel kraampjes stonden.

Keurig op tijd stonden we weer bij de bus om naar de mall te gaan, ook daar hadden we een half uur de tijd om te winkelen. We hebben een rondje door de mall gelopen die ook prima in tien minuten te bezichtigen was. Daarna was het wel eens tijd voor koffie, maar na een kleine zoektocht bleek dit hier niet te koop te zijn. Gelukkig hadden ze nog wel iets wat op ijskoffie leek. Na dit fantastische winkelavontuur was het eindelijk tijd om naar de waterval te gaan. We gingen met z’n vieren en twee Ierse vrouwen. De Surinamers gingen daarna weer naar een andere mall om heerlijk te gaan shoppen. De chauffeur zou ons wel even naar het vliegveld brengen, maar toen we twee keer door dezelfde straat reden, kregen we toch het idee dat hij de weg niet helemaal wist. Na een tijdje gereden te hebben, kwam het vliegveld in zicht. We kregen een tasje mee waar onze lunch in zou zitten en we mochten gaan inchecken voor onze vlucht. Toen we waren ingecheckt en wilden eten, kwamen we erachter dat we maar vijf bakjes hadden in plaats van zes. Ook zat er niet de beloofde roti in, maar was het pittige rijst met een beetje groente. Die andere vijf wilde vegetarisch eten en mijn roti lag nog in een ander tasje in de bus die inmiddels alweer weg was. Gelukkig zijn de porties hier groot en konden we het met gemak delen.

Het was ongeveer een uur vliegen naar de Kaieteur falls. Dit is de hoogste single-drop waterval ter wereld. Helaas was het bewolkt en zagen we na een tijdje niet veel meer. Iets voor de waterval gingen we wat dalen zodat we de waterval goed vanuit het vliegtuig konden zien.

De piloot zou er eigenlijk een rondje omheen vliegen, maar wegens veel mist zei ze dat ze dat op de terugweg zou doen. Bij de waterval zouden we ongeveer twee uur gaan lopen met een gids, die hielt in dat we kleine stukjes moesten lopen naar een uitkijkpunt waar we de tijd hadden om foto’s te maken. Bij het eerste uitkijkpunt was het heel mistig, maar af en toe verdween de mist even en kwam de waterval tevoorschijn. Na het maken van wat foto’s zei de gids dat het weer iets beter aan het worden was en dat we naar het andere uitkijkpunt gingen lopen voor een nog beter uitzicht. Daar was helemaal geen mist en konden we genieten van het uitzicht.

Na een fotoschoot en het bekijken van een gele kikker in een plant was het tijd om weer richting het vliegtuigje te lopen.

Daarvoor moesten we een klein stukje door de jungle lopen waar we nog drie rotshanen zagen. Toen we bij het huisje aan kwamen kregen we nog een broodje. Het begon te regenen en het werd weer heel mistig waardoor we niet konden vliegen en we nog een tijdje moesten wachten. Na een tijd wachten werd het iets beter en konden we opstijgen. Het extra rondje om de waterval konden we ook nu niet maken wegens de mist. We vlogen weer over de jungle waarbij ik de bomen altijd een beetje vind lijken op broccoli. Na de landing liepen we naar de uitgang van het vliegveld waar de rest van de groep net aankwam om ons op te halen. Het was dus maar goed dat we ruim een half uur vertraging hadden, anders hadden we nog op ze moeten wachten ook. We reden gelijk door naar een restaurant waar we gingen eten en we mochten weer kiezen uit nasi, bami of mix. Dit keer kon ik wel kiezen voor varkensvlees bij mijn bami, dat is weer eens iets anders dan kip. We waren best wel weer vroeg in het hotel waar oma Merel gelijk naar bed wilde. Om negen uur lagen we al en het duurde weer niet lang voordat we sliepen.

Zondag hadden we dezelfde lange reis voor de boeg als vrijdag. Onze gids was bang dat er ergens een brug open zou staan en vond het daarom nodig om al voor drie uur ’s nachts in de bus te zitten. We moesten namelijk ook nog met de hele groep door de douane en hij dacht dat dit wel even zou duren. Wij vonden dit een idioot plan, maar we hadden helaas weinig in te brengen. Na een snelle rit waren we al om half zeven bij de boot die pas om elf uur zou vertrekken. We hadden dus heel veel tijd voor de douane waar we binnen een half uur doorheen waren. Dat betekende dat we nog vier uur moesten wachten voordat de boot zou vertrekken. De tijd hebben we gedood met wat zitten, een spelletje spelen en toen de zon voor het eerst sinds lange tijd weer begon te schrijnen hebben we op het grasveld liggen zonnen. Om elf uur vertrok de boot en een half uur later waren we in Suriname waar weer veel mensen wilden rennen om als eerste bij de douane te zijn. Dit keer mocht dat niet en liepen er een paar mensen van de beveiliging voor ons. Het was ons weer gelukt om als een van de eerste bij de douane te staan. Ze hadden ons verteld dat we een nieuwe toeristenkaart moesten kopen, maar toen ik mijn paspoort met visum liet zien mocht ik gewoon doorlopen. Dat scheelde me weer dertig euro. Andere mensen uit onze groep waren niet zo snel bij de douane en waren ook nog eens zo slim geweest om geen euro’s of dollars mee te nemen wat veel gedoe had opgeleverd. Wij hebben dan ook ruim een uur op ze gewacht terwijl we in de bus zaten. Toen de groep weer compleet was, was het eindelijk tijd om te gaan lunchen. Na een kort ritje kwamen we bij een huis waar heerlijke roti voor ons klaar stond, dat is weer eens wat anders dan rijst. Vanaf Nickerie was het nog ruim drie uur rijden naar Paramaribo. Daar moest de gids iedereen naar huis brengen. Er was alleen één klein probleempje, hij kende de weg niet zo goed, dus wij moesten vertellen hoe hij moest rijden en wat de makkelijkste volgorde was. Ons prachtige roze huis heeft hij kunnen vinden en om half negen waren we eindelijk na een reis van ruin achttien uur weer thuis. Daar heb ik nog snel een broodje gemaakt en ben ik weer op tijd naar bed gegaan.