‘’You can’t start a new chapter if you keep re-reding the previous one.’’

Het RKBO had gezegd dat ze me maandag zouden bellen als ze een nieuwe stageplaats hadden. Die dag heb ik vooral thuis zitten wachten op een telefoontje wat nooit kwam. Ik heb de tijd gedood met wat wasjes draaien, in mijn hangmat liggen en op het balkon zitten. Aan het einde van de middag had ik met mijn begeleider uit Nederland en nog dertien andere pabo studenten bij Zus & Zo afgesproken om wat te drinken en daar een tijdje gezellig te zitten.

Dinsdag had ik om acht uur al een mail met daarin een uitnodiging om dezelfde dag om tien uur op gesprek te komen bij het RKBO. Daar kreeg ik te horen dat ze een nieuwe stageschool voor me hadden en dat ik gelijk door moest fietsen om kennis te maken. Typisch Surinaams om het op deze manier aan te pakken. Een paar minuten later was ik op de Sint Elisabeth 2 school waar het schoolhoofd, mevrouw Chandoesing me ontving. Om het makkelijker te maken noemt iedereen haar juf Mina. Ze stelde wat vragen en vertelde waar ik rekening mee moet houden, bijvoorbeeld het dragen van geschikte kleding. Ze keek even naar wat ik aanhad en keurde het goed. Ze zei dat het wel een beetje lastig was dat ik op deze school stage kom lopen, want ze had al een Nederlandse stagiaire en er komen nog vijf Surinaamse studenten die allemaal voor de onderbouw hebben gekozen. Maar van mevrouw Panday moest ze me op deze school plaatsen, dus eigenlijk had ze gewoon geen keus. Warm welkom dus ;) Verder was ze heel aardig, ik kreeg gelijk haar nummer zodat ik haar kon bellen of appen als er iets was, ik moest haar ook gelijk als ik thuis was een appje sturen, zodat ze ook mijn Nederlandse nummer heeft om op te appen. Daarna kreeg ik te horen dat ik in de derde klas (groep 5) ben geplaatst waar ik ook om gevraagd had. Mijn mentor moest me een hand komen geven en kreeg een korte uitleg over mijn onderzoek van het schoolhoofd, maar er was geen tijd om de klas te bekijken. Die zou ik de volgende dag wel zien. Mijn mentor keek er overigens niet erg gelukkig bij toen ze hoorde dat ze mij als stagiaire zou krijgen. Na dit korte kennismakingsmoment mocht ik weer naar huis gaan om van mijn dag te genieten. Daarna ben ik met Annelies wat gaan drinken bij Zus & Zo om vervolgens door te gaan naar mijn volgende afspraak bij met mijn begeleider. ’s Avonds zijn we met het hele huis bij blauwgrond uit eten gegaan omdat Nick de volgende dag weer naar Nederland zou gaan.

Woensdag was het mijn eerste stagedag op mijn nieuwe school. Voor school stond ik wat te praten met twee andere leerkrachten en toen de bel ging liep een van hen mee naar de plaats waar mijn klas en mentor stonden. Op het moment dat ik naar boven wilde lopen, werd ik gehaald met de mededeling dat ik bij het schoolhoofd moest komen. Ik liep naar het kantoor en daar zei ze dat ze toch nog niet zeker wist in welke groep ze me ging plaatsen. Ze wilde ter bevestiging nog even horen of ik op de andere school voor de eerste klas heb gestaan. Ik zei dat dit het geval was en ze gaf aan me eigenlijk weer in de eerste klas te willen plaatsen. Aangezien ik nog een trauma heb van die vorige klas, leek mij dat niet een heel goed idee. Gelukkig heb ik, met dank aan mijn ICO toen, in mijn tweede jaar van de pabo heel goed leren praten en heb ik mezelf hier dan ook snel onderuit gepraat. Ik heb het er maar op gehouden dat ik in de eerste klas mijn onderzoek niet kan uitvoeren en dat ik daarom ook niet op die andere school gebleven ben. Dat vond ze erg jammer en ze zei dat het dan toch maar het beste was als ik naar de derde klas zou gaan. Ze bracht me naar de klas en onderweg stelde ze me nog voor aan de juffen uit de andere derde klas. Bij mijn klas aangekomen zei ze dat ik hier stage kom lopen en ging weer weg. Ik moest mezelf even voorstellen en aan het einde van mijn praatje vroeg ik of de leerlingen nog vragen voor me hadden. Waar in Nederland dan alle vingers in de lucht gaan en een van de eerste vragen vaak is of ik ook een vriend heb, bleven hier alle vingers omlaag en durfde ze niks te vragen. Het is een hele lieve klas met maar achttien kinderen, tien meisjes en acht jongens. Mijn mentor is juf Deborah, over het algemeen is ze heel aardig naar de kinderen toe, maar soms kan ze ook en flinke uitbrander geven. Tot de pauze heb ik geobserveerd en na de pauze moest mijn mentor naar de kerk om dingen te regelen voor de kinderen die communie gaan doen. De juf in de klas naast mij vroeg of ze wel wat werk voor me had laten liggen, maar dat had mijn mentor niet gedaan. Ik zei dat ik wel iets van kennismakingsspelletjes zou gaan doen. Toen alle leerlingen weer binnenkwamen gingen ze op hun plaats zitten en deden ze hun hand al omhoog. Heel even dacht ik dat dit, net als in Nederland, het stilteteken was, maar gelukkig besefte ik me nog op tijd dat het opsteken van een hand hier het teken is om te gaan bidden. Na het bidden wilde ik net met een balletje gaan gooien om de namen te leren kennen, toen de RT-juf kwam om dat uur les te geven. Na dat uur kwam mijn mentor weer terug om de dag af te maken. Ik was positief verrast van de manier van lesgeven dit keer. Mijn mentor zegt regelmatig dat de kinderen iets goed doen en dat het niet erg is om een fout te maken. Dat schijnt hier in dit land nogal uniek te zijn. Al zegt mijn mentor ook tegen de klas dat RT voor zwakke kinderen is als er een kind voor extra uitleg daarheen gaat.

Ook donderdag heb ik het grootste gedeelte van de dag geobserveerd. Elke donderdag gaan de leerlingen naar de mediatheek waar ze om de week een boek mogen lenen. Er liggen dan voorin op een tafel een aantal boeken waar ze uit mogen kiezen. Dit vonden ze leuk om te doen, al viel het me wel op dat veel kinderen hier een prentenboek of een boek met heel veel plaatjes en weinig tekst lezen. Als ik dat vergelijk met de groep vier die ik in Nederland had, is dat wel een heel groot verschil. Na de pauze duurde het even voordat mijn mentor kwam, de kinderen vroegen al aan me of ik dan nu iets met het leren kennen van de namen ging doen. Ik besloot om met het balletje door de klas te gooien, als ze het balletje kregen mochten ze hun naam zeggen. De kinderen vonden dit echt geweldig, terwijl het eigenlijk iets heel simpels was. Daarna heb ik een leesles gegeven. Mijn mentor vroeg ’s ochtends aan mij of ik dit wilde doen, dus gelukkig had ik wat tijd om het voor te bereiden. Dat werkt toch een stuk fijner dan mijn vorige school waar ik nog wel eens iets in mijn handen gedrukt kreeg. Het grappige van mijn mentor hier is dat ze dit aan me vroeg terwijl ze voorin de klas achter haar bureau zat en ik achterin, ze overlegd gewoon met mij hardop waar alle kinderen tussen zitten.

Aan het einde van de middag zijn we met bijna het hele huis luiaards gaan spotten. Fred en Bennie hadden dit georganiseerd en we waren niet de enige die hierop af kwamen. Met een groep van ongeveer dertig Nederlandse en Vlaamse studenten stonden we er klaar voor. We waren nog niet vertrokken of Fred zag de eerste luiaard al in een boom zitten. We mochten allemaal door zijn lens kijken en konden met onze telefoons daardoor een mooie foto maken. Tijdens het rondje hebben we nog twee keer een luiaard gezien.

Na het luiaard spotten ben ik met drie huisgenootjes naar het pannenkoeken en poffertjes café geweest. Stiekem misten we die lekkere Nederlandse pannenkoeken en we hebben er dan ook van genoten. De menukaart die ze hier hadden was zelfs vele male langer dan die in een gemiddeld pannenkoekenrestaurant in Nederland.

Die avond was het voor mij wel eens een keer tijd om mee uit te gaan. De club hiervoor is Havanna. Tot één uur is het salsadansen en daarna komen de Nederlandse deuntjes en andere Engelse liedjes uit de speakers. We waren er al vroeg (voor één uur is hier vroeg), dus we konden nog een van het salsadansen zien. Het was een gezellig nachtje zo aan het begin van het weekend dat volgepland staat met tripjes.