‘’Eventually you'll end up where you need to be, with who you’re meant to be with, and doing what you should be doing. Patience is the key.’’

Maandag was het weer tijd om naar stage te gaan. Ik heb die dag vooral besteed aan mijn onderzoek door een vragenlijst bij de leerlingen af te nemen. De leerlingen mochten per tweetal bij me komen zodat ik ze allemaal even kon spreken. Het was me vorige week, toen we naar de mediatheek gingen om een nieuw boek te lenen, al opgevallen dat de leerlingen vooral boeken met veel plaatjes lezen. Veel leerlingen gaven tijdens het beantwoorden van de vragenlijst vaak aan dat hun lievelingsboek een prentenboek is. Of iets in de richting van een sprookje, in elk geval een boek met zoveel mogelijk plaatjes en zo min mogelijk tekst. Echt een enorm verschil met de groepen die ik in Nederland heb gehad waar de leerlingen al dikke boeken met tekst lezen. De rest van de dag heb ik weer gekeken en wat rondjes gelopen. Mijn mentor werd nog boos op een wat lastiger kind omdat hij slecht zat te werken en niet oplette. Ze zij, wat de hele klas kon horen, tegen mij dat dit kind nooit oplet en helemaal niks doet, maar dat zijn moeder hem thuis alles uitlegt en hij op die manier toch goede cijfers haalt op zijn repetities. Het is gewoon een heel lastig kind volgens haar wat helemaal niks doet in de klas. Toen ik aan het einde van de dag vroeg of ik donderdag een les mocht geven zei ze gelijk dat dat geen enkel probleem was, maar dat ik er wel zelf mee moest komen. Als ik achterin zit en mijn mond hielt kon ze niet ruiken of ik iets wilde doen. Ik mag ook gewoon ’s ochtends zeggen dat ik een bepaalde les wil geven en dan zou zij wel even een uurtje niks doen en mij de ruimte geven. Daar gaf ik haar volkomen gelijk ik en ik heb haar uitgelegd dat ik mijn lessen graag voorbereid, maakt het lesgeven wel zo makkelijk. Ik wilde graag een rekenles geven, dat ligt bij altijd het besten en kan ik het meeste mee doen. Als ik er niet uitkwam mocht ik haar altijd nog vragen stellen en dan zou ze me helpen met het voorbereiden van de les. Ik vertelde haar dat ik in Nederland al heel veel voor de klas heb gestaan en ook vaak dagen alleen heb gedraaid, dus dat ik dit ook wel kon. Ze keek er goedkeurend bij en zei dat dit dan ook wel goed kwam, het was volgens haar een makkelijke les. Ze zei nog dat ze wel heel streng leek, maar dat ze een hele lieve vrouw is. De liefste vrouw van de hele wereld, of ik het daarmee eens ben weet ik niet, maar het is wel heel fijn dat ze er zelf zo over denkt. Na stage ben ik met Kyra naar de Lucky Store geweest om stof te kopen voor mijn uniform. Op stage stelde ze het wel op prijs als ik er een liet maken, dus heb ik twee meter mooie, blauwe stof gekocht. Die middag heb ik nog wat wasjes gedraaid zodat ik weer genoeg kleren zou hebben om de week door te komen. Toen ik de was buiten aan de lijn wilde hangen, liep er een leguaan op het balkon. Dat besef je echt weer even dat je in een mooi tropisch land bent. Daarna was het tijd om alweer mijn tas in te pakken voor een trip.

Donderdag moest Merel weer naar huis, huilen, huilen, huilen, en ze wilde nog heel graag schildpadden kijken met haar vriendin. Het is nu een goede tijd om soepschildpadden te zien. Nou ben ik de moeilijkste niet, dus toen er nog een derde iemand voor de tour nodig was, kon ik natuurlijk geen nee zeggen. Dinsdag was het zover, om half negen moesten we klaar staan om naar Albina te rijden. Met een busje gingen we op weg, al snel maakten we een stop bij de Roopram (mijn favoriete roti restaurant) om onze lunch op te halen. Rond half elf vond onze gids het tijd om te ontbijten. Daarvoor had hij een aantal saucijzenbroodjes met een soort kipgehakt gehaald bij een Hollandse bakker. Na deze stop was het tijd voor het laatste stuk naar Albina waar we een uur rond mochten lopen. De mannen floten en riepen hier nog veel meer dan in Paramaribo en vroegen ons regelmatig of ze met ons mee mochten. En dan bedoelen ze niet voor een uurtje of een dagje, maar gelijk naar Nederland. Nou nee bedankt. We hadden de straat en markt al vrij snel gezien en besloten dat het tijd was voor een ijsje, het was echt bloedheet. Gelukkig mochten we daarna ruim een uur in een boot zitten waar de wind lekker waaide. Met een heerlijke roti rol genoten we van het uitzicht en de zon. Op Galibi moesten we een stukje over het strand en door een dorpje lopen op weg naar ons huisje.

We hebben onze spullen op het bed gelegd, onze bikini’s aangedaan en zijn toen snel met onze hangmatten naar het strand gegaan. Daar hebben we ze om een palmboom geknoopt en een tijd heerlijk gelegen. Ik heb zelfs nog een stuk uit een boek gelezen, vooruit het was een kinderboek, maar ik heb gelezen en daarbij heb ik wel eens een slechter uitzicht gehad ;) Na een tijdje kregen we het koud en zijn we teruggelopen. Niet veel later stond het eten voor ons op tafel, rijst met kip en kousenband. Al snel na het eten moesten we ons klaar maken om schildpadden te spotten, gewapend met een warme trui stapte we in de boot. Na een tijdje varen kwamen we steeds vast te zitten, bleek het eb te worden en het water heel laag te staan. Ik geloof dat het de bedoeling was dat we met vloed zouden zoeken, want de schildpadden komen met vloed aan het strand. De gids zei na een tijdje ook dat we eigenlijk op de verkeerde tijd waren gegaan. Gelukkig zag hij na een uur varen en zoeken sporen van een schildpad en ging hij even kijken. We hadden geluk, want de schildpad was bezig met het graven van een kuil om haar eieren in te leggen. We moesten op het strand zitten wachten en volgens de gids konden we ongeveer een half uur later gaan kijken als de schildpad in trance was en bezig was met het leggen van haar eieren. Na een tijdje ging onze gids kijken hoever ze was en kwam hij terug met de mededeling dat het schildpad had besloten om op een andere plek haar nest te maken en dat het weer een half uur zou gaan duren. Dus we moesten nog een tijdje wachten. Ondertussen was het best koud geworden, maar gelukkig had Merel een mooie rode fleecedeken bij zich waar we met z’n drieën onder gingen zitten. Na het hele tijd wachten kwam de gids met de mededeling dat de schildpad weer een ander plekje had gekozen om haar nest te maken. Ons geduld werd dus aardig op de proef gesteld en we waren eigenlijk best wel moe. We hebben nog een hele tijd onder de deken op het strand gelegen, en stiekem even geslapen, toen de gids na ruim drie uur op het strand te hebben gewacht eindelijk met het goede nieuws dat we mochten kijken. Er was inmiddels nog een groep van ongeveer vijftien personen op het strand aangekomen, maar wij mochten eerst kijken omdat we al zo lang zaten te wachten. Toen de andere groep even gekeken hadden, gingen ze ook alweer weg. Wij mochten nog blijven zitten. De schildpad was ongeveer 1 meter 10 lang. Het was echt een heel mooi gezicht, we zagen de schildpad bewegen en soms zag je de eieren in de kuil liggen. Toen ze klaar was met eieren leggen, bedekte ze eerst met haar achterpoten de kuil en daarna met haar sloeg ze met haar voorpoten veel zand naar achteren om de kuil verder dicht te maken. Na een tijdje moesten wij weg zodat de schildpad het in alle rust kon afmaken. Onze gids vroeg of we wilden wachten totdat de schildpad weer terug naar de zee zou gaan of dat we liever terug gingen om te slapen. Dat hoefde hij ons geen twee keer te vragen, na zo lang wachten kon dat extra half uur er ook nog wel bij. We zijn met z’n drieën een klein stukje over het strand gaan lopen en toen we weer terug kwamen, ging de schildpad weer terug naar de zee. Ze schoof nog best wel snel over het strand en al snel was ze in de zee verdwenen en moesten wij weer in de boot stappen. Om een uurtje of twee lagen we in bed.

Woensdag hadden we al vroeg de wekker gezet in de hoop een mooie zonsopkomst te zien. Het afgaan van de wekker viel niet mee en toen we zagen dat het buiten bewolkt was kropen we weer snel ons bed in om nog even te slapen. Na het ontbijt moesten we al onze spullen klaarzetten en hebben we door het dorp gelopen. We hebben gezien hoeveel tijd het kost om één cashewnoot te krijgen. Die worden helemaal gebrand en vervolgens wordt de schil erom weggeslagen en is het te hopen dat de cashewnoot precies goed is. Niet aangebrand, maar ook niet onrijp. Daarna liepen we door naar een medische post en een basisschool. Toen we alles gezien hadden, was het weer tijd om in de boot te stappen naar Albina waar we wat mensen moesten afzetten en we weer wat mensen meenamen. Tijdens het varen zagen we nog een luiaard en een groep doodshoofdaapjes van tak naar tak springen. De tijd die we in Albina moesten wachten was precies lang genoeg om even naar de supermarkt te lopen en een ijsje te halen. Vanaf Albina was het nog een minuut of tien varen naar Saint-Laurent, een plaats in Frans-Guyana. Het leek net Europa, het is dan ook Frans grondgebied. De auto’s hadden Franse kentekenplaten en ze reden rechts. Ook de gebouwen zagen er best wel Europees uit.

We hebben eerst even over de markt gelopen en daarna de gevangenis Papillon bekeken waar vroeger gevangenen uit Frankrijk zaten. Daarna was het weer tijd om in de boot te stappen die ons terug naar Albina bracht. Tot nu toe waren we elke keer droog gebleven in de boot, maar deze keer kwam er heel veel water over ons heen. Zeiknat stonden we dan ook tien minuten later aan de kant om het busje in te stappen met een bak bami. We zijn nog een keer gestopt bij een monument van de binnenlandse oorlog en verder zijn we snel doorgereden naar Paramaribo waar we thuis werden afgezet. Op de een of de andere manier hebben Merel en ik als we samen op trip gaan altijd zeurende mensen bij ons. Zo ook deze keer, het was een stelletje die iets ouder zijn dan ik en over alles liepen te klagen. Het duurde bijvoorbeeld te lang voordat onze gids de lunch had, het was te warm in de bus, het wachten op de schildpad duurde te lang en toen wilden Merel, Marina en ik ook nog eens wachten tot de schildpad weer naar de zee zou gaan. Ergens hebben we hier ook heel hard om gelachen. Die avond heb ik nog even mijn les voorbereid en ben ik maar weer eens vroeg naar bed gegaan.

Donderdag ben ik weer naar stage geweest. Dit was alweer de laatste dag voor het weekend. Het is hier sinds een weekje, na een tijd met heel veel regen, opeens weer heel warm. Op stage klaagde ze dan ook over de warmte en de zon, totdat één van de juffen zei dat ze niet zo moesten klagen omdat ik hier voor de zon gekomen ben. Ik vertelde hen dat ik al aardig bruin ben geworden, maar daar waren ze het absoluut niet mee eens. Ik ben blank, of misschien rosé. Toen ik ze vertelde dat ik in Nederland een heel stuk witter ben en als bewijs mijn horloge afdeed, vielen hun monden open van verbazing. Ze gaven me toch wel gelijk dat ik voor mijn doen best wel een beetje bruin ben. Jaa, ik ben er ook best een beetje trots op. Niet veel later kwam mijn mentor op school en hadden ze het inmiddels over huidskleuren en hoe je die noemt. Ze zeiden tegen mijn mentor dat ik al flink verkleurd ben en aan hen het bewijs had laten zien. Toen ik het ook aan haar liet zien, stond ze met grote ogen te kijken.

Tijdens het geven van mijn rekenles heb ik de wisbordjes geïntroduceerd. De kinderen vonden het helemaal geweldig en deden echt leuk mee. Al kon mijn mentor het niet laten om door de klas te roepen dat ‘het lastige’ kind een fout antwoord op had geschreven. Tja, dat had ik ook wel gezien… Ik legde haar uit dat ik het gezien had, maar dat dat voor nu even niet erg was en ging verder met mijn uitleg. Na mijn les, toen ik alweer een tijdje achterin zat, vroeg mijn mentor opeens hoe ik aan de wisbordjes kwam. Ik vertelde haar dat ik ze zelf gemaakt heb en ze zei dat ze dit erg goed vond. Ze legde de kinderen nog een keer uit dat ze hier heel goed op moeten passen, want dit kunnen ze hun hele leven gebruiken. Ook zei ze dat dit voor de leerkracht erg handig is, want op deze manier heb je een goed overzicht wie het wel begrijpen en wie nog niet. Ik had nooit verwacht dat ze zo positief zou reageren, maar ik vond het wel heel leuk om te horen. Na school hebben we nog een half uur samen staan praten, waar de meeste leerkrachten gelijk met de kinderen naar huis gaan, heeft mijn mentor niet altijd zoveel haast. We hebben het over mijn vorige stage gehad en over mijn afstuderen. Ze had vandaag voor een godsdienstles een mooie tekst op het bord geschreven waar ik graag iets mee wil doen. Ik vertelde haar dat ik een goede les moet geven, het liefst passend bij mijn profiel wat over cultuur gaat. Ze was gelijk helemaal enthousiast en zei dat ik wel een les kon geven over de verschillende culturen in Suriname. Ze had nog wel ergens op school een boek liggen die ze een keer voor me gaat zoeken en daar kon ik wel veel informatie uithalen. Ik kon ook nog kijken naar de verschillende manieren van eten, zo eten chinezen met stokjes en andere gerechten dan bijvoorbeeld de marrons. Zelf had ze een scriptie geschreven over verschillende culturen en had ze een project georganiseerd waarbij alle kinderen eten uit hun eigen cultuur mee moesten nemen en dat samen gingen eten. Ze verwacht niet dat ik het zo uitgebreid ga doen, ze had toen ook een hogere klas, maar ze wilde me wel graag helpen met voorbereiden. Ik moest dan vooral in mijn verslag zetten dat ik veel van haar geleerd heb. Daarna vertelde ze nog over haar leven, een jaar of vijftien geleden is er bij haar een baby voor de deur gelegd. Ze heeft die baby in huis genomen en opgevoed. Ze vertelde me zelfs van wie die baby was, de dames hier op school weten het niet dus ze hoopte vooral dat het tussen ons zou blijven. Ik vond het een heel bijzonder verhaal, is ze toch een stukje liever dan ik dacht ;) Later kreeg ze ook nog een biologische zoon (ze kon lang geen kinderen krijgen) waar ze trots een foto van liet zien.

Vrijdag is het Holi Phagwa en de dag daarvoor is er altijd een verbranding. Samen met Sterre ben ik daarheen geweest. Eerst gingen een aantal mannen zingend om de toren heenlopen voordat ze er met een lepel vuur tussen stopten. Als snel stond de hele toren in de brand en was er binnen een feest met muziek. Er waren verschillende optredens en er was gratis roti en drinken. Als echte Hollanders moesten we natuurlijk even de Hindoestaanse roti proeven, we kregen er van alles om in te doen, rijst, kikkererwten en verschillende prutjes. Het smaakte anders dan de roti die we normaal hebben, maar het was heel lekker. Vrijdag is het echt Holi Phagwa waarbij we met poeder mogen gooien.