“This town will always be too small for all the dreams held inside my head. I am sorry but I cannot stay.”

Wow, wat is het snel gegaan deze week. Voor degene die het nog niet weten, ik ga als au pair naar Australië.

Ik zal eerst maar eens bij het begin beginnen. Het begon allemaal lang geleden (ergens tijdens mijn opleiding onderwijsassistent) met het idee om naar Australië te gaan. Mijn ouders waren toen wat minder enthousiast en vonden het een beter idee als ik eerst mijn HBO zijn doen, omdat ze bang waren dat het anders lastig was om weer te gaan studeren. Nou dat heb ik toen maar gedaan met mijn goede gedrag (en zo hier en daar wat geklaag dat het te moeilijk of teveel was en dat ik het nooooooit zou halen om vervolgens thuis te komen met een 8, haha sorry pap en mam), maar de droom om naar Australië te gaan heb ik altijd gehouden. En om heel eerlijk te zijn speelde de stufie die ik nog zou krijgen als ik in een keer door ging ook wel een grote rol ;) . Nu ik eindelijk, lees keurig binnen de tijd, ben afgestudeerd is het tijd om die droom te gaan waarmaken.

Ik heb ervoor gekozen om met een organisatie naar Australië te gaan, dit doe ik omdat je best veel moet regelen en zij alles precies weten. Om als au pair te kunnen werken moest ik eerst een heel dossier inleveren met veel gegevens, mijn ervaring met kinderen, een verklaring van de huisarts, VOG, net iets teveel (5) referenties (nog heel erg bedankt daarvoor), een dear host family letter en een aantal foto’s. Toen ik mijn dossier had ingeleverd en ik nog een aantal dingen had verbeterd, was het tijd voor een interview met de organisatie in Nederland. Dit was allemaal prima en ze zouden mijn dossier doorsturen naar de Australische organisatie die voor mij mogelijke matches maakt met gastgezinnen. Om de plaatsingskans te vergroten en versnellen werd mij aangeraden om nog een voorstelfilmpje te maken. Op dinsdag kreeg ik een mail dat mijn dossier in Australië was en ik er rekening mee moest houden dat het nu ongeveer tien dagen zou duren voordat de eerste aanvragen zouden komen. Dit gaf mij mooi de tijd om nog even mijn filmpje af te maken.

Maar toen opeens kreeg ik donderdag, dus twee dagen later, al mijn eerste dossier van een gezin binnen. Het gezin zag er leuk uit en ik stuurde ze een mail, helaas heb ik daar nooit een antwoord op gekregen.

Vrijdag had ik weer een dossier van een ander gezin wat me ook heel leuk leek. Ook dit gezin heb ik een mail gestuurd en zaterdag kreeg ik een mail terug dat ze graag zondagochtend met me wilden skypen. In hun brief gaven ze aan dat ze graag een au pair willen die ervaring heeft met kinderen onder de vijf jaar. Aangezien ik dat niet heel veel heb, ging ik er eigenlijk vanuit dat het niks zou worden en zag ik het als een soort oefening voor gesprekken die ik later met andere gezinnen zou voeren. Goed voorbereid zat ik zondag klaar om met het gezin te skypen wat best een leuk gesprek was. Ze zouden in een paar dagen laten weten of ze mij als au pair wilden, maar maandag had ik al een mail van de Nederlandse organisatie dat ze mij graag als hun ai pair willen. Ik had nog best wat twijfels na het eerste gesprek. Ze willen graag dat ik dezelfde richtlijnen hanteer, maar toen ik daarna vroeg kreeg ik niet een heel duidelijk antwoord (of mijn vraag was gewoon niet duidelijk genoeg, ze begreep het eerst ook niet helemaal). Ook hadden we het niet echt over de opvoeding gehad en wat de ouders doen als ze niet luisteren, iets wat voor mij ook wel een belangrijk puntje was. Ik heb nog altijd een trauma van mijn vorige avontuur en de vader werkt als officier in het leger, ik wil verder geen vooroordelen hebben, maar ik wilde bepaalde dingen toch graag zeker weten. Een aantal andere meiden die ook als au pair naar Australië gaan, gaven mij de tip om een tweede gesprek aan te vragen, want dat had hun erg geholpen. Ik besloot dat ook te doen. Maandagavond stuurde ik het gezin een mail met de vraag om nog een keer te skypen. Dinsdag had ik een mail terug dat ze wel een tweede keer wilde skypen, maar dat moest gelijk die ochtend (voor mij, voor hun avond), want de moeder zou woensdagochtend naar de USA vliegen. Om elf uur zat ik op mijn werk klaar voor het tweede gesprek. Daar hebben we het over de richtlijnen gehad. Want ja, als ze willen dat ik dezelfde richtlijnen hanteer is het best fijn als ik het met hun richtlijnen eens ben, dat werkt wel zo makkelijk. Ook hebben we het nog even gehad over de manier hoe zij hun kinderen opvoeden en wauw, het was precies alsof ze mijn visie voorlas (heb ik dat ding toch niet helemaal voor niks geschreven). Zo zijn fouten iets om van te leren, als ze naar de speeltuin gaan doen ze gerust een stap naar achteren om te kijken hoe ze spelen. En tijdens het spelen mogen ze eigenlijk alles, zolang het maar veilig is, want het blijven jongens en die hebben dat nodig. Ze moeten vooral de wereld ontdekken en daar de kans voor krijgen. Dit is dus precies hoe opvoeden in mijn ogen moet, nu maar hopen dat ze het ook zo in praktijk brengen ;) Ze zei ook gelijk al dat ze niet slaan en niet schreeuwen, dit was eigenlijk het enige wat ik even moest horen, want ja een Suriname 2.0 overleef ik niet (dan zou ik overigens dit keer ook binnen een week weg zijn geweest). Als de kinderen niet luisteren krijgen ze een korte time out en zien ze dit als een leermomentje voor hun kinderen. Nou, perfect dus. Ik heb gelijk gezegd dat ik graag hun au pair wil worden, waar ze erg blij mee waren. Mijn host family bestaat uit een vader en moeder, die fulltime werken, en twee jongens van 2 en 4 jaar.

Dit moest ik weer bij de Nederlandse organisatie aangeven en toen had ik opeens, in een week, een match! 28 november moet ik in Sydney zijn voor mijn oriëntatiedagen, ik zal waarschijnlijk een paar dagen eerder vliegen zodat ik nog een beetje kan wennen aan het tijdsverschil. Zaterdag (1 december) reis ik door naar mijn host familyin Canberra waar ik een half jaar ga wonen. Helaas moet ik dus het sinterklaasfeest hier missen, maar ga ik wel heerlijk richting de zomer :) Al moet ik zeggen dat, nu ik dit op het dakterras typ met ongeveer 26 graden in een jurkje en een muziekje aan, me het nog niet voor kan stellen dat het in Nederland nog echt winter gaat worden. Ik heb nu nog een paar weken de tijd om heel veel wielen in elkaar te zetten, een paar dagen voor de klas te staan als ze me nodig hebben en de laatste dingen te regelen. Dus mocht er iemand nog goede tips hebben, dan hoor ik ze graag.

Wil je mijn avontuur graag volgen? Laat dan je email adres achter als je dit nog niet gedaan hebt. Dat kan bovenaan de pagina in de balk rechts. Je krijgt dan automatisch een mail als ik weer een blog geschreven heb. Ik zet ze namelijk niet elke keer op facebook. Dus wil je mijn avontuur (met hopelijk veel foto’s en filmpjes) graag volgen, schrijf je dan even in :)