‘’Those who fly solo have the strongest wings.’’

Zondag was het tijd om naar Cuba te gaan, mijn vlucht ging niet heel vroeg dus ik kon het lekker rustig aan doen ’s ochtends. Er gaan twee bussen naar het vliegveld, de ene bus doet er twintig minuten over en dan moet je twintig minuten naar de bushalte lopen. De andere bus doet er een klein uur over en dan hoefde ik maar vijf minuten te lopen. Die keuze was dus heel snel gemaakt, met dertig graden en een backpack zijn vijf minuten wel genoeg en ze kosten toch allebei even veel (1,70 gulden wat omgerekend nog geen euro is). Het was een mooie tour over het eiland en op het vliegveld kon ik gelijk inchecken. Ik had het geluk dat er bij allebei de vluchten nog plek was bij het raam en ik daar mocht zitten. Mijn backpack werd door de jongen achter de balie nog even in een plastic zak gedaan, volgens hem was dat beter. Dan weet ik niet helemaal wat het nut is van mijn flightbag die ik er met wat moeite keurig omheen had gekregen, maarja een extra bescherming is altijd goed. Ook nu was ik weer heel snel door de douane en moest ik nog bijna drie uur wachten. Er was niet heel veel te beleven, maar na een beker ijskoffie en een ham-kaas broodje was het tijd om het vliegtuig in te gaan. Na een wat hobbelige vlucht van ruim twee uur was ik in Panama waar ik over moest stappen. Er was rechts een grote hal met allemaal vliegtuigen van Copa, de airline waarmee ik vloog, maar daar zat geen vliegtuig naar Havana tussen. Na wat zoeken kwam ik op een andere plek waar een lange gang was met veel gates waar ook het goede vliegtuig zou komen. Na een uur wachten konden we het vliegtuig in voor de volgende vlucht. Dit keer had ik een schermpje voor me, maar er stonden weinig leuke films op, dus heb ik maar weer de Surinaamse muziek aangezet waardoor de tijd nog best snel ging. Na een vlucht van weer ruim twee uur stonden we een half uur voor de aankomsttijd al op de grond. De douane ging super snel en ook op mijn tas hoefde ik niet lang te wachten, voor acht uur had ik alles al. Bij de uitgang zou er een airport pick up klaar staan met een bordje waar mijn naam opstond. Die zou ik eigenlijk samen met Marjoleine nemen, maar zij wilde niet zo lang wachten en had op het laatste moment besloten dat ze ging regelen dat ze eerder gehaald werd. Ik wist dus niet of dat haar gelukt was en kon bij de uitgang niemand vinden die op me stond te wachten. Na het lopen van een rondje probeerde ik iemand te bereiken, maar mijn telefoon had geen service. Met mijn andere telefoon, goed voorbereid als ik was, lukte het ook niet om iemand te bellen of sms’en. Na het lopen van drie rondjes langs alle mensen die met een naambordje stonden, had ik nog steeds niemand gevonden die voor mij kwam. Een beetje in paniek ging ik maar buiten op een bankje zitten in de hoop dat er ooit nog iemand zou komen. Er waren inmiddels wel een aantal mannen die vroegen of ik een taxi nodig had, maar ik had nog geen geld gewisseld en de pick up was al betaald. Na een tijdje mocht ik de telefoon van een taxichauffeur gebruiken om de organisatie te bellen, maar de man was met zijn Engels slecht te verstaan en ik snapte er helemaal niks van. De taxichauffeur nam het van me over zodat ze in het Spaans konden praten. Volgens de organisatie stond er iemand op me te wachten en toen de chauffeur had uitgelegd waar ik was zou de pick up naar mij komen. Het duurde vrij lang en even later zag ik de man weer bellen en gebaarde hij naar mij dat het weer de man van de organisatie was. Even later kwam de taxichauffeur aangelopen met een andere man waarvan hij zei dat hij mijn airport pick up was, daar was ik heel blij mee want ik had inmiddels al anderhalf uur lopen zoeken en wachten. Ik bedankte de man voor de moeite en hij vroeg gelijk of ik nog wat fooi kon geven voor het gebruik van zijn telefoon. Helaas voor hem had ik geen Cubaans geld en ik liep met de man mee die mij naar de casa zou brengen. Ik moest in een taxi stappen en hij ging met een andere man voorin zitten. Ze spraken allebei geen Engels en hadden ook geen bordje met mijn naam erop. Ergens vertrouwde ik het niet helemaal, maar inmiddels had ik ook niet echt een keuze meer (inmiddels was ik al een uur verder). Ze hadden een soort hoorspel opstaan waarbij er regelmatig gefluisterd werd of er te horen was dat er mensen aan het vechten waren. De chauffeur was ook nog een keer boos aan het bellen en soms moesten de mannen samen ergens hard om lachen. Ik was dan ook heel blij toen ik na een rit van een half uur veilig bij de casa aankwam. Daar bleek dat er voor deze rit gewoon betaald moest worden, maar gelukkig had Marjoleine wel geld gewisseld en anders wilde ze het bij de casa ook wel even voorschieten. Het was al half tien geweest en we moesten nog eten. De eigenaar van de casa zei dat er in de straat een goed restaurant zat, dus zijn we daar maar heen gelopen. Ik had een heerlijke pizza Hawaii en na het eten zijn we gelijk naar bed gegaan.

Maandag stond er een oldtimer- plus citytour op het programma. We wilden om half negen ontbijten, maar de ontbijtruimte zat helemaal vol dus we moesten even wachten. Totdat de vrouw vroeg of we anders misschien op het dakterras wilde ontbijten. Dat lieten wij ons geen twee keer vragen, dus we zijn snel naar het terras gegaan. Daar kregen we allebei een bord met ei en wat groente, een mandje met drie bolletjes (wie verzint dat nou als je met twee personen bent…), een kan koffie en een karaf ananassap. Vooral die sap was heel lekker en om negen uur waren we klaar om te gaan. Onze gids stond bij onze casa op ons te wachten, het was een jongen die zelf nog aan de universiteit studeerde, dus ongeveer van onze leeftijd was. Er kwam een rode oldtimer voorrijden waar we in mochten zitten. We hebben een rondje door de stad gereden en zijn bij Plaza de la Revolución (de plek waar Fidel Castro zijn enorme lange en vurige speeches voor het volk hield) en een de ‘forest’ van Havana gestopt om even te kijken.

Na een tour van een uur was het tijd om uit te stappen en een stuk te lopen, we zijn langs de bezienswaardigheden van Havana gelopen. Onderweg kwam nog even het lied ‘Havana’ op de radio, wat onze gids trots liet horen. https://www.youtube.com/watch?v=HCjNJDNzw8Y Na twee uur waren we bij een pleintje en zei onze gids opeens dat dit het eindpunt van de tour was. We zijn terug gelopen naar onze casa om daar de middag op het dakterras en onze kamer te zitten. ’s Avonds zijn we al vroeg uit eten gegaan zodat we daarna een stuk langs de zee konden lopen in de hoop een mooie zonsondergang te zien. Bij het restaurant waren ze heel snel, na ons voorgerecht kregen we al snel het hoofdgerecht wat voor mij bestond uit een stuk varkensvlees. Om het nog een beetje Cubaans te laten lijken hadden we er samen rijst en bonen bij. Na het eten hebben we een stuk langs de zee gelopen en kwamen we tot de conclusie dat de zon hier een stuk later onder gaat dan we dachten. Niet veel verder zou een park moeten zijn, dus besloten we even gezellig naar het park te gaan om daar even te zitten. Bij het park aangekomen bleek het een asfaltplein te zijn met wat bankjes met uitzicht op hele lelijke gebouwen. Echt een hoogtepunt van de stad dus… We hebben er heel even gezeten en zijn toen weer naar onze casa gelopen. Dit keer niet langs de zee, maar door wat straatjes. Ook daar waren best veel huizen oud en lelijk. Eigenlijk is Havanna helemaal geen mooie stad, er zijn wat dingen in het toeristencentrum die mooi zijn, maar verder valt het best wel tegen. Ook rijden er minder oldtimers dan ik dacht, er zijn best veel Cubanen die in andere auto’s rijden en het grootste deel van de mooie oldtimers zijn taxi’s of doen rondritten voor toeristen. Het land is toch een heel stuk moderner dan ik verwacht had, en een stuk lelijker ;) Ook werd er op veel plaatsen Engelse muziek gedraaid, niet altijd de top 40 zoals wij die kennen, maar toch. Nog zoiets wat ik niet verwacht had in dit land.

Dinsdag moesten we onszelf een dag vermaken. We hadden alle hoogtepunten van Havanna wel gezien, dus zijn we maar met de hop on hop off bus gegaan. Het zou een rondje zijn van twee uur waar je bij verschillende punten kon uitstappen. De bus stopte vooral bij hotels, als de bus al stopte. We zijn het hele rondje blijven zitten en hebben weer een stuk van Havana gezien. De bus reed zelf langs de Amerikaanse ambassade waar de vlag van Amerika wapperde, ook iets wat ik absoluut niet had verwacht hier (ik dacht altijd dat ze zo’n hekel hadden aan de Amerikanen). Na twee uur waren we weer bij het beginpunt en zijn we maar uitgestapt. Op een kaart was te zien dat we ergens met een bootje naar de overkant van de rivier konden, aangezien we ons de hele middag nog moesten vermaken leek het ons wel een leuk idee om dat te doen. Toen we met de boot aan de overkant waren, bleek er helemaal niks te beleven behalve het bekijken van de buitenkant van wat huizen. We zijn dan ook met dezelfde boot weer terug gegaan om rustig naar onze casa te lopen. Onderweg hebben we nog een ijsje gegeten en heb ik veel foto’s van verschillende oldtimers gemaakt. De rest van de middag hebben we nog wat bij de casa gezeten en heb ik vast een deel van mijn foto’s uit Suriname uitgezocht, dus dat zijn vast zevenhonderd foto’s minder als ik thuis kom. Daarna zijn we naar weer een ander restaurant in de straat gegaan waar ik dit keer een pasta carbonara had. Ik vind het wel weer een keer leuk om wat anders te eten dan nasi, bami of een mix daarvan. Na een tijdje kregen we er zelfs livemuziek bij. Dit keer waren we iets later gaan eten om vervolgens weer naar de zee te lopen om op een muur te gaan zitten en de zonsondergang te bekijken. Toen we rustig op de muur zaten kwam er een jongen naar ons toe die een heel gesprek in het Spaans wilde voeren, maarja wij spreken geen Spaans en waren er na één minuut wel klaar mee. Hij hield het een minuut of vijf vol voordat hij eindelijk weg ging. Niet veel later kwamen er twee andere jongens aangelopen die ook een gesprek met ons begonnen. Ze kozen gelijk allebei één van ons uit en die van mij kon een goed gesprek in het Engels voeren. Hij vroeg of alle meisjes in Nederland heel mooi zijn. Ik zei van niet, toen zei hij dat hij mijn ouders wel kon feliciteren dat ze zoiets moois hadden gemaakt. Dus pap en mam, bij deze. Vervolgens wilde hij nog ergens met me gaan dansen, maar Marjoleine en ik waren er wel een beetje klaar mee en zeiden dat we zo (over een minuut of vijf) weer terug wilde naar onze casa. Uiteindelijk kwamen we van ze af en bleven we nog even op de muur zitten. Vraag me niet waarom, maar op de een of de andere manier heb ik altijd sjans met Spaanstalige jongens al vind ik hen nooit leuk, haha. Na vijf minuten kwamen de jongens weer terug om te concluderen dat we er nog steeds zaten. Gelukkig begon het te onweren en heb ik ze maar verteld dat ik daar bang voor ben en hadden we een goed excuus om heel snel terug naar onze casa te gaan. Hij vond het eigenlijk maar onzin, want het onweerde alleen maar een beetje (gewoon best hard) en het regende niet eens. Toen we nog niet zo heel lang in onze casa waren begon het hard te regenen, dus was het een hele goede keuze om terug te gaan. Daar konden we gelijk onze backpacks weer goed inpakken om de volgende dag al op tijd de bus naar Vinales te nemen.

Ergens in Havana, je moet toch iets als je geen tafel hebt ;)