‘’Don't let your dreams be dreams’’

Zaterdag hadden we een lange reisdag voor de boeg. De bus zou al om kwart voor zeven vertrekken, dus dat betekende dat we om zes uur bij de casa weg moesten. De vrouw van de casa had aangeboden om het ontbijt om half zes klaar te hebben staan en toen wij vroegen of ze dat echt niet erg vond zei ze dat het geen probleem was, het was namelijk onze dag. Toen we naar de ontbijttafel liepen was haar man bezig met het dekken daarvan. Tja dat is ook een manier, gewoon je man het werk laten doen. Bij het ontbijt stonden weer een heel aantal bordjes met koekjes erop die we snel in een zakje hebben gedaan zodat we in de bus ook nog iets hadden, net als twee bolletjes. Om zes uur waren we klaar voor vertrek en zijn we naar de bushalte gelopen. Na een lange busreis van een kleine acht uur waren we in Cienfuegos waar we een taxi naar onze casa namen. Na een ritje van vijf minuten werden we vriendelijk ontvangen door de eigenaren. Daarna hebben we wat door het centrum van Cienfuegos gelopen waarbij we alle hoogtepunten wel gezien hadden. Volgens de eigenaar van de casa had zijn broer een heel goed restaurant waar we zeker moesten gaan eten, dat hebben we dus maar gedaan. Hij had voor ons een tafel gereserveerd en de reservering op een blaadje geschreven. Bij het restaurant kregen we een tafel met uitzicht op de zee en de zonsondergang. Ik had kip met ananas en na een paar meter lopen waren we weer bij onze casa.

Zondag wilden we zoveel mogelijk in de omgeving van Cienfuegos doen. Bij onze casa had de man ons verschillende dingen aangeraden en daar hadden we er een aantal van uitgekozen. Hij had voor ons een taxi (een vriend) geregeld die ons overal naar toe zou brengen en weer op ons zou wachten. We moesten al om zeven uur aan het ontbijt zitten wat werd geserveerd op het terras voor onze kamerdeur. Om half acht stond de taxi klaar om ons naar een park te brengen waar we flamingo’s konden zien. In het park moesten we eerst een stukje lopen waarbij we nog langs één van de kleinste vogels uit Cuba liepen en langs een groep krabben. Daarna mochten we in een bootje stappen en hebben we een stuk over het meer gevaren. Al snel zagen we een pelikaan vliegen en niet veel later zagen we een paar groepen flamingo’s.

Na het maken van wat foto’s was het tijd om weer terug te varen. Na een klein stukje lopen waren we weer bij de uitgang van het park waar de taxi op ons stond te wachten.

Niet veel verder was het dolfinarium en volgens hem zouden we de show van tien uur nog wel halen, dus heeft hij ons daarheen gebracht. Na de show kon je met de dolfijnen zwemmen als je dat wilde. Deze kans liet ik niet aan me voorbij gaan en we besloten het allebei te doen. De show duurde nog best lang en ik had het geluk om een keer te mogen helpen. Ze waren op zoek naar een paar chicka’s en ik werd als eerste, met nog vier, naar voren gehaald (jaa ik voelde me zeer vereerd). Er werd in het Spaans met soms een klein beetje Engels verteld wat we moesten doen. Ik moest gaan hoela-hoepen. Het lukte alleen totaal niet en ik vroeg me al af waarom aangezien ik hier vroeger best goed in was. De volgende moesten het ook proberen en gelukkig lukte het hen ook niet. Het lag gewoon aan het soort hoepel en niet aan mij. De dolfijnen konden hier wel heel goed mee overweg. Na de leuke show was het eindelijk tijd om met de dolfijnen te zwemmen. We hadden onze taxichauffeur gevraag of hij wat foto’s van ons wilde maken, maar hij moest op een flinke afstand blijven staan en ze hadden zelf iemand met een camera die foto’s van ons ging maken in de hoop dat we ze zouden kopen, ze zijn natuurlijk niet dom hier ;) We gingen samen met een Deense man en vrouw met twee dolfijnen zwemmen en toen we onze zwemvesten aanhadden, waren we klaar om naar het platform te gaan. We begonnen met het aaien van de dolfijnen en al snel mochten we helemaal het water in. De dolfijnen voelen heel zacht, maar ergens ook vrij hard aan. We leerden hoe we ze ons een kusje op onze wang konden laten geven en daarna was het tijd voor een kusje op de mond. Toen we dit beheerste mochten we met de dolfijnen dansen. Na het oefenen was het tijd om te splitsen en dit alles nog een keer voor de foto’s te doen. Toen de beurt van mij en Marjoleine was geweest moesten we aan de zijkant even wachten. En wat is er dan leuker om te doen dan het spelen met je zwemvest. Ik kreeg het nog even voor elkaar om op mijn buik te liggen met mijn onderbenen omhoog en weer hetzelfde gevoel te hebben toen ik als een soort hondje in de dode zee dreef (ben best een pro in het vermaken van mezelf als het moet ;) ). Daarna moesten we alle vier richting het platform komen en mochten we één voor één iets met de dolfijnen doen, ze legde alleen niet helemaal uit wat er ging gebeuren. Ik moest al eerste en wist alleen dat ik de vinnen van de dolfijnen moest vasthouden. De dolfijnen trokken me hard vooruit een tot ik na een heel snel rondje weer bij het platform was. Daarna mochten de anderen en kregen we de opdracht om heel ver naar achteren te zwemmen voor een speciale verassing. Ik moest weer als eerste en kreeg de opdracht om mijn benen een stukje uit elkaar te houden en mijn handen omhoog te doen. We hadden al wel door dat de dolfijnen zouden komen en met hun snuit tegen mijn voeten zouden gaan, maar ik had geen idee wat er verder zou gebeuren. Al snel kwamen de dolfijnen eraan en duwde me een stukje naar voren totdat we opeens omhoog gingen en ik op de snuiten stond. Het was heel leuk, maar ergens ook een beetje eng omdat ik nog altijd geen idee had wat er zou gebeuren, of ik eraf moest springen of dat we opeens omlaag zouden gaan. Al snel moest ik, nog steeds staand op de snuiten van de dolfijnen, voor de camera gaan poseren. Daarna liet ze de dolfijnen weer zakken waarbij ik nog een flinke lading zout water via mijn neus naar binnen kreeg. Toen iedereen geweest was hebben we nog de laatste kusjesfoto’s gemaakt en was het tijd om het water uit te komen. Daar kregen we gelijk de foto’s van de fotograaf te zien die 165 foto’s van Marjoleine en mij heeft gemaakt die ze voor ons op een cd heeft gezet.

Het was tijd om ons om te kleden en weer in de taxi te stappen die ons naar het strand heeft gebracht. Daar kregen we ruim twee uur de tijd om ons te vermaken en na de lunch zijn we onder een parasol gaan liggen. We lagen nog maar net toen het opeens heel hard begon te waaien. Zo hard dat we werden gezandstraald en we een stukje terug zijn gelopen in de hoop daar wat minder last te hebben van de wind. We vonden een andere parasol waar we vergezeld werden door een krab. Ik heb het nog even getest, maar gelukkig was deze dood en konden we er met een gerust hard gaan liggen. Qua wind ging het hier iets beter en we zijn allebei nog even de zee in geweest.

Na nog een half uurtje liggen was het tijd om naar de taxi te gaan die ons weer terug naar de casa bracht. Dat was het einde van onze dag met privéchauffeur wat ons wel prima beviel. In de casa kon ons douchefeestje beginnen waar we een poging hebben gedaan om het zand weer uit onze haren te krijgen. Dit is heel redelijk gelukt en aan het einde van de middag zijn we weer de stad ingegaan. We zijn eerst langs de zee naar een punt gelopen waar het gezellig moest zijn, dat was het wel, maar het was heel erg druk. Niet echt een plek waar we rustig konden eten. Onderweg was er een jongen met een fietstaxi die een eindje naast ons had gefietst en al had aangeboden om ons die avond terug te brengen. We besloten om bij hem in te stappen en hij zou ons naar een plek brengen, dit was alleen niet de plek die wij bedoelde en toen bracht hij ons naar een ander restaurant vlak bij onze casa waar we de avond daarvoor hadden gegeten. Ook dit was niet onze bedoeling, dus besloten we maar weer naar het centrum te gaan om daar een restaurant te zoeken. Dit viel niet mee, maar na een hele tijd zoeken is het ons gelukt om iets leuks te vinden. Ik ben dit keer maar voor een typisch Cubaans gerecht gegaan, ropa een soort draadjesvlees waar ik weer rijst bij kreeg en een mojito. Na het eten zijn we naar een plein gelopen waar ze elke avond muziek draaien en er een groot scherm staat. Er was een optreden van José Andry, een soort Cubaanse Gerard Joling. We hebben daar een pina colada gehaald, die helaas alcohol vrij was, en een tijd gezeten. Er waren veel Cubanen die zijn muziek kenden en los gingen. Vooral ook wat oudere mensen, dus dat was wel leuk om te zien. Na een tijdje zijn we weer terug gelopen naar onze casa om te gaan slapen.