”Life was meant for good friends and great adventures”

Maandag konden we het rustig aan doen, want de bus naar Trinidad ging pas om tien voor twaalf. We hadden bedacht dat negen uur wel een mooie tijd zou zijn om aan het ontbijt te zitten en we werden pas wakker toen de wekker een half uur daarvoor ging. Het regende al een hele tijd, maar het ontbijt werd wel weer geserveerd op het dakterras met uitzicht over een grijs Cienfuegos. Daarna was het tijd om de backpacks weer in te pakken en met de taxi naar het busstation te gaan waar we de bus naar Trinidad namen. Die deed er anderhalf uur over en vanaf het busstation in Trinidad was het maar een paar minuutjes lopen naar onze casa. Daar kregen we wat tijd om te settelen voordat we uitleg kregen over wat er allemaal te doen is hier. We hadden in deze plaats alle excursies al in Nederland bijgeboekt, dus ze was vrij snel klaar met haar verhaal. ’s Middags hebben we een rondje door de stad gelopen, we kwamen al heel snel langs een ijswinkel waar we eerst een ijsje hebben gegeten. Daarna zijn we weer verder gelopen en kwamen we langs een markt waar ze veel souvenirs verkochten. Ik kocht daar een dominospel en kreeg er van de man een hele mooie (ughum) gratis ketting bij. Even later zagen we twee mannen een potje domino op straat spelen. Nadat we weer even in de casa waren geweest, zijn we op zoek gegaan naar een restaurant. Op straat zei een vrouw dat ze een heel leuk restaurant had met een dakterras en live muziek en een gratis cocktail, we besloten met haar mee te lopen en kwamen in een leeg restaurant op het dakterras te zitten. We dachten eigenlijk dat ze ons naar een ander restaurant zou brengen wat er wat beter uitzag, maar we besloten toch maar te gaan zitten. Toen we rustig op de menukaart keken wat we wilde eten bleef ze heel irritant achter ons staan. We waren er wal een beetje klaar mee, maar we waren allebei niet helemaal fit (lees: half ziek) en wilden graag snel wat eten en op tijd naar bed. Gelukkig stond er een leuke man die ons wat vermaakte met zijn gitaar en had ik zelfs de eer om hem daarbij te ondersteunen met de sambaballen. Ik bleek enorm getalenteerd te zijn en was natuurlijk zo blij als een kind dat ik me even kon uitleven, dus die man wilde wel uren samen muziek maken. Maar na een tijdje had ik me wel genoeg uitgesloofd en was ik er wel weer klaar mee. Al snel kwam er een bord soep als voorgerecht, waar we helemaal niet om gevraagd hadden, maar bij de prijs van het hoofdgerecht inzat, wat we niet heel lekker vonden. Marjoleine was even naar het toilet geweest en vond het er daar en bij de keuken niet heel schoon uitzien. Toen ik ook nog eens tot de conclusie kwam dat er bij mij een paar mieren in mijn mojito zaten waren we er klaar mee en kwam Marjoleine met het briljante idee om zo snel mogelijk weg te gaan. Dat was nooit in mij opgekomen, en ik had het ook nooit alleen gedurfd, maar ze was zo vastberaden dat ik ook maar ben opgestaan en we samen naar de uitgang gelopen. Toevallig kwamen ze op dat moment net met onze hoofdgerechten de trap op, wat er overigens ook echt niet uitzag, en werden we een beetje vreemd en argwanend aangekeken. Als smoes vertelden we dat we naar het toilet moesten, wat ze niet helemaal geloofden. Ze wezen het wel aan, maar bleven met drie of vier man personeel toekijken. Vanaf dat punt was het nog wel een stukje lopen naar de uitgang, dus besloten we samen heel hard te gaan rennen. We werden nog wat nageroepen door het personeel, en we dachten dat er ook iemand achter ons aankwam. We hebben dus extra hard gerend door verschillende kleine straatjes van links naar rechts totdat we zeker wisten dat er niemand meer achter ons aanzat. Toen hebben we even staan uithijgen na deze fysieke inspanning. Op dat moment klopte mijn hart echt nog als een gek en stond ik te trillen op mijn benen, maar achteraf kunnen we heel hard lachen om dit avontuur.

Na een klein stukje lopen kwamen we bij een restaurant wat er een heel stuk beter uitzag en zijn we daar snel aan een tafel gaan zitten. Daar was livemuziek die een stuk gezelliger was dan bij het andere restaurant, dus hier konden we wel een tijdje zitten. Mijn risotto leek meer op een soort paella, maar was prima te eten net zo als de caramelpudding. Het was nog even een zoektocht naar onze casa die we gelukkig wel gewoon gevonden hebben (met dank aan de telefoon van Marjoleine, want ja in het donker ziet alles er heel anders uit).

Dinsdag begonnen we met een ontbijt dat weer geserveerd werd op het terras voor onze kamer. Dit bestond uit: koffie, sap, brood, gebakken ei met spek, fruit en twee soorten cakejes. Daarna moesten we voor onze casa verzamelen voor een bicitour (fietstour), toen we beneden kwamen stond de gids al op ons te wachten samen met een Schots echtpaar. Er stonden twee fietstaxi’s voor ons klaar die een rondje door het niet toeristische deel van Trinidad zouden fietsen.

We kwamen langs de zwarte markt waarbij veel Cubanen groente, fruit en vlees verkochten, maar ook in de huizen werden verschillende dingen verkocht zoals kleding en koelkasten. We kwamen bij het treinstation van Trinidad waar oude locomotieven stonden die niet meer worden gebruikt omdat ze allemaal kapot zijn. Ze werden ooit gebruikt om de suiker van de stad naar de haven te brengen zodat het naar Europa kon. Dit was soms moeilijk omdat er veel piraten op zee waren. Onze grote held Piet Hein was daar wel eens met zijn schip te vinden, ook de Cubanen waren erg blij met hem, want hij hielp met vechten tegen de Spanjaarden wat bijdroeg aan de onafhankelijkheid van Cuba. Er is zelfs ergens in het land een standbeeld van Piet Hein (zie, wij Nederlanders hebben best wat goeds gedaan voor de wereld). Daarna zijn we nog langs een tabaksfabriek gereden waar ze sigaren zaten te rollen. Het is de bedoeling dat ze daar acht uur per dag werken en per dag moeten ze tweehonderdvijftig sigaren maken. Ze zijn daar veel sneller mee klaar dan de acht uur die ze krijgen, dus kunnen ze elke dag eerder naar huis. Ze krijgen maar voor tweehonderdvijftig betaald en er is niemand die er voor haar plezier meer maakt, zou ik ook niet doen ;) We zijn nog langs een keramiek winkel gereden waar ook een fabriekje bijzat en toen werden we weer naar onze casa gebracht. Bij ons in de straat zit een bakker waar we een lunch hebben gehaald. Daarna moesten we ons klaarmaken voor de tweede tour van die dag, we gingen naar Valle de los ingennios. De gids kwam naar onze casa en buiten stond er een oldtimer met chauffeur op ons te wachten. We gingen eerst naar een uitzichtpunt waar we een mooi uitzicht op de vallei hadden waar vroeger de suikerplantages waren. Daarna reden we door naar San Isidro waar vroeger een plantage was. Van alle gebouwen was bijna niks over, alleen wat ruïnes. De gids vertelde hoe er vroeger suiker gemaakt werd door de slaven in de tijd dat de Spanjaarden nog de baas waren. De laatste stop was bij Manaca Iznaga waar een toren stond en een oude suikermolen. Ook kregen we daar een glas drinken wat gemaakt werd van het suikerriet. Na de tour werden we weer naar onze casa gebracht waar ik nog even naar het centrum ben gegaan om een rondje te lopen en wat souvenirs te kopen. Ik was de straat nog niet uit en er zaten alweer vier mannen domino te spelen, het zal hier wel een populair spelletje zijn dus.’s Avonds zijn we weer op zoek gegaan naar een leuk restaurant die we al snel gevonden hadden. We kregen hier een viergangendiner en een gratis cocktail. We begonnen gelijk al met onze Trinidad colonial cocktail en een mandje met brood en salade die al snel gevolgd werd door een bordje met wat groente. Daarna kregen we een bord pompoensoep en niet heel veel later kwam het hoofdgerecht wat voor mijn uit varkenskarbonade bestond met een bordje rijst. Als afsluiting kregen we nog een bolletje chocolade ijs. En dit alles voor slechts twintig CUC wat omgerekend ongeveer zestien euro is (voor twee personen). Na twee uur waren we wel uit gegeten en zijn we weer naar onze casa gelopen om onze tassen in te pakken voor de dag daarna en naar bed te gaan.

Woensdag hadden we een dagexcursie naar Topes de Collantes. Na het ontbijt kwam iemand ons halen om ons, met onze Duitse vrienden uit de casa, naar een plein te brengen waar de hele groep naar toe kwam. Na een tijd wachten kwam een truck voorrijden waar we in mochten zitten.

We reden eerst langs een uitzichtpunt waar we de tijd kregen om wat foto’s te maken. Daarna gingen we naar een koffiehuisje waar we een welkomstkoffie kregen. Na deze shot cafeïne waren we klaar voor onze wandeltocht naar de waterval El Salto de Caburni. Dit was een tocht van 3,5 kilometer waar we ongeveer anderhalf uur over hebben gedaan. Iets met tempooooo. De waterval zou 62 meter hoog zijn, maar er zat niet heel veel water in. Een klein stukje terug was een heel mooi meer waar we nog een wat langere stop hebben gemaakt en een tijdje hebben gezeten totdat het tijd was om weer terug te lopen. Dit keer was het vooral omhoog wat een stukje pittiger was dan de heenweg, maar als een van de eerste (hoe kan het ook anders, fitgirls als we zijn) stonden we weer boven en konden we nog een tijdje uitrusten voordat de laatste groepen kwamen. Toen iedereen er was moesten we weer in de truck stappen om naar onze lunchplaats te rijden. We kregen allemaal een stuk varkensvlees met rijs waar we ook wel aan toe waren aangezien het al half vier was. Na de lunch zijn we weer naar Trinidad gereden om even naar onze casa te gaan. Al snel waren we er weer klaar voor en zijn we naar het centrum gegaan om daar op een plein te gaan zitten waar een leuk muziekoptreden was. Met een pina colada erbij hebben we daar een tijd gezeten totdat het tijd was om te gaan eten. Bij onze casa hadden ze een goed restaurant aangeraden waar we ’s middags al even waren gaan kijken. We moesten ongeveer een kwartier wachten totdat er een tafel vrij was en we naar binnen mochten, maar het eten was heel lekker. Ik had een pizza hawaii en dit was een van de beste dingen die ik hier gegeten heb. Na het eten hebben we onze backpacks weer ingepakt en ons klaar gemaakt voor een avondje uit. Ze hebben hier een grottendisco en volgens iedereen is dat echt de place to be, dus dat konden we natuurlijk niet missen. Voor vijf CUC mochten we naar binnen en kregen we er ook een drankje bij. Met een mojito in onze hand hebben we een plekje gezocht. Bijna iedereen zat hier op stoelen en er waren slechts een paar mensen die zich op de dansvloer waagden. Ze draaiden vooral salsamuziek en andere Spaanstalige muziek die ik niet kende, maar na een tijdje werd het wat drukker op de dansvloer en hebben wij ook nog een paar dansjes gedaan totdat het echt wel tijd werd om terug naar onze casa te lopen om te gaan slapen.