“Als je denkt dat je er bent, dan heb je het waarschijnlijk mis.”

Donderdag moesten we na een kort nachtje al om kwart voor zeven naar het busstation lopen om de bus van half acht naar Santa Clara te nemen. Van onze casa hadden we een ontbijtpakketje meegekregen zodat we in de bus iets te eten hadden. Na een busreis van drie uur waren we in Santa Clara waar we een taxi wilden nemen. Er staan hier altijd hele irritante mannetjes naar ons te roepen of we ook een taxi willen, dus hebben we even gezocht naar iemand die dat een stuk minder deed. Hij bleek een soort brommer te hebben met een kar erachter waar we in konden zitten. Hij had het tempo er lekker inzitten en met vijf minuten stonden we bij onze casa. Santa Clara is de stad van Che Guevara, dus we zijn al snel de stad in gegaan om het monument te bekijken. Het was iets verder lopen dan we dachten, maar onderweg kwamen we veel leuke muurschilderingen tegen. Na een tijdje kwamen we bij het monument waar we even hebben gekeken en toen besloten om weer terug naar het centrum te gaan.

We vonden het wel een goed idee om een taxi te nemen zodat we niet weer het hele stuk terug hoefden te lopen, de temperatuur was die dag nogal tropisch en de zon behoorlijk fel. Helaas was er geen taxi te krijgen, dus zat er niks anders op dan toch maar gewoon de benenwagen te nemen. Na een paar minuten lopen kwamen we een man tegen met zijn paard en wagen (ook taxi’s hier) die ons wel naar het centrum kon brengen. Dat scheelde ons weer een eind lopen en nu kunnen we zeggen dat we ook een keer een paardentaxi hebben gehad :) In het centrum hebben we een broodje hamburger gegeten en toen zijn we doorgelopen naar Tren Blindado, het monument van de gepantserde trein. Dit is de plek waar Che een gepantserde trein van het leger liet ontsporen. Hierin zaten 408 soldaten en wapens die naar het oosten van Cuba moesten. Na een kort gevecht tegen het leger van Batista heeft Che dit met zijn soldaten gewonnen. Een paar dagen later greep Fidel Castro de macht in Havanna. Bij de trein stond een kanariegele bulldozer, volgens Marjoleine het brandweerrood van het geel. Goed verhaal, haha. Met die bulldozer zijn de treinsporen vernield om de trein te laten ontsporen. Het ‘museum’ hadden we wel snel gezien, naast de treinwagons waar wat informatie instond met wat voorwerpen erbij, was wel het enige wat er te zien was.

Nog een ander hoogtepunt van de stad moest de ijswinkel Coppelia zijn. Dit is de grootse ijssalon van Cuba, dus daar moesten we natuurlijk even een ijsje halen. We hebben super lang in de rij gestaan, maar voor heel weinig CUC hadden we een ijsje. Het ijs viel nogal tegen en we hebben eigenlijk wel een beetje medelijden met de Cubaanse mensen waarvoor dit een hoogtepunt van hun week is. We vonden dat we de stad wel gezien hadden en zijn terug naar onze casa gegaan om met de airco aan Gooische vrouwen te kijken. Na twee afleveringen was het wel tijd om uit eten te gaan en zijn we naar een restaurant gelopen waar ze vis en een daiquiri hadden. Om de dag goed af te sluiten hebben we nog maar een aflevering Gooische vrouwen gekeken voordat we naar bed gingen.

Vrijdag was het tijd om naar onze laatste plaats in Cuba te gaan, playa larga. Om negen uur zou de taxi klaarstaan om ons daarheen te brengen. Na het ontbijt kwam opeens een meisje vragen of we nu de rekening wilde betalen. We keken haar een beetje vreemd aan en zeiden dat we al betaald hadden. De eigenaar van de casa kwam en zei dat we niet betaald hadden, ik zei dat de organisatie dat voor ons gedaan had en toen werd er weer naar onze vouchers gevraagd die we van onze organisatie niet gekregen hebben (tot nu toe ging dat altijd goed, maar dit keer dus niet). We hebben maar weer eens uitgelegd dat we geen vouchers hebben en dat we het de vrouw op onze telefoon hebben laten zien. Oke, dat wilde we doen, maar de vrouw zei nog voordat ik mijn telefoon liet zien dat het goed was en liet ons een kamer kiezen. De man vroeg ons om nog een keer onze telefoon te laten zien en kwam tot de conclusie dat we in de verkeerde casa waren. In dat gebouw zitten twee casa’s die dezelfde voordeur delen en toen we binnen kwamen, kwam de vrouw gelijk naar ons toe. Dus ja, wij hadden nooit iets gecontroleerd en dachten dat we gewoon goed zaten… Gelukkig zei de man dat het hun schuld was en dat ze het beter hadden moeten controleren, ze gingen het wel regelen met de casa daarboven. Ondertussen was het al negen uur geweest en hadden we nog steeds geen taxi gezien. Meestal zijn de taxi’s hier erg op tijd, dus we begonnen ons toch een beetje zorgen te maken. We besloten dan ook om naar de andere casa, boven, te gaan om te vragen of zij een taxi voor ons gezien hadden. Na even zoeken kwamen we de eigenaar van die casa tegen die zei dat ze de taxi weer hadden weggestuurd omdat ze geen idee hadden waar wij waren. Die dag daarvoor had de eigenaar van de casa twee keer naar de organisatie waarmee we de reis geboekt hadden gebeld om te vertellend dat we daar niet zijn aangekomen. De eerste keer ’s middags en ’s avonds nog een keer om te vertellen dat zij zich toch wel een beetje zorgen begonnen te maken. Maar onze organisatie maakte zich blijkbaar geen zorgen, want ze hebben ons niet gebeld. Juist, en wat was ook alweer de reden dat wij met een organisatie gingen..? Hij liet nog even de kamer zien waar we eigenlijk hadden moeten slapen en tja, die zag er toch wel een stukje beter uit dan de kamer waar we geslapen hadden. Hij ging nog een keer de organisatie voor ons bellen om te vertellen dat we weer terecht waren. Niet veel later werden we gebeld door de organisatie om te vragen waar we die nacht waren geweest en hoe het kon dat we niet bij de goede casa waren... misschien had je dat de avond daarvoor moeten vragen? Ook maakten ze excuses dat we nooit de vouchers hebben gehad, maarja daar hadden we op dat moment ook niks meer aan. De eigenaar regelde dat er weer een taxi voor ons zou komen en na een half uurtje wachten kwam die voorgereden. Na een taxirit van twee uur kwamen we bij onze casa die heel dicht bij het strand ligt. Daar moesten we een tijdje wachten totdat onze kamer klaar was, dus mochten we wel even op het dakterras gaan zitten waar we een lekker sapje kregen. Na een tijdje was onze kamer klaar en hebben we onze spullen neergelegd om snel een stukje te gaan lopen. We kwamen al snel bij het strand waar we wat gegeten hebben.

Marjoleine is daarna gelijk op het strand gaan liggen en toen ik even later ook naar het strand kwam, begon het net te onweren en hard te waaien. Er zat dus niets ander op dan naar onze casa gaan om weer Gooische vrouwen te kijken, wat een straf ;) We waren van plan om die avond op het strand te gaan eten, maar tegen die tijd regende en onweerde het dus hebben we bij de casa op het dakterras gegeten. Met uitzicht op de zee, de regen en de flitsen van het onweer. Dat is weer eens wat anders dan de zonsondergang. De rest van de avond hebben we weer Gooische vrouwen gekeken, want ja het was helaas geen weer voor het strand.

Zaterdag was helaas onze laatste dag in Cuba. Die ochtend hadden we een excursie naar Las Salinas de Brito, een natuurgebied waar veel vogels te spotten zijn. We werden opgehaald door een chauffeur en een gids en onderweg moesten we nog een Frans echtpaar ophalen. De auto was eigenlijk gemaakt voor vijf personen waardoor Marjoleine en ik samen op de bijrijdersstoel zaten (zonder airco), we hadden het in elk geval niet koud ;) Al snel waren we in het natuurgebied waar we een aantal keer gestopt zijn om vogels te bekijken. Nu moet ik eerlijk bekennen dat mijn vogelkennis niet is wat het wezen moet, net als mijn Engels, dus ik heb de namen niet onthouden. Maar het waren veel mooie vogels.

Ook zagen we weer flamingo’s die soms op een best grootte afstand stonden.Onze Franse vrienden waren een stuk beter voorbereid en hadden verrekijkers bij zich. Ze lieten ons ook regelmatig door hun verrekijkers kijken. Ik wist niet dat er sociale, Engelssprekende Franse zijn, maar ze bestaan. Na de tour werden we weer naar onze casa gebracht en zijn we naar het strand gelopen om te eten. We hadden verschillende soorten tapas en patat en na het eten zijn we op het strand gaan liggen. We hebben nog een tijdje in de warme zee gezwommen totdat het tijd werd om iets aan onze backpacks te gaan doen. Nadat ik de meeste spullen in mijn backpack had zijn we weer naar het strand gegaan om een pina colada te drinken. We zijn van het strand verplaatst naar een restaurant (10 meter verderop) om daar voor de laatste keer ropa vieja te eten met een mojito erbij en te genieten van de livemuziek en het uitzicht op het strand.Na het eten zijn we weer terug verplaatst naar het strand voor een laatste cocktail (met koffiesmaak). Aan het einde van de avond was het toch echt tijd om terug te gaan naar onze casa waar ik de laatste spullen in mijn backpack heb gedaan en we nog een aflevering Gooische vrouwen hebben gekeken. Om twaalf uur was de taxi er om mij naar het vliegveld te brengen. Na een rit van ruim twee uur was ik op het vliegveld waar ik nog een tijd moest wachten voordat ik kon inchecken. Om tien over drie (‘s nachts) zou de balie opengaan om te kunnen inchecken. Ik stond redelijk vooraan in een enorm lange rij en de medewerkers op het vliegveld besloten dat we nog wel een uur konden wachten voordat de balie open zou gaan. Ik kon bij beide vluchten bij het raam zitten en ben snel door de douane gegaan. Daarna heb ik nog twee flessen Havanna Club (rum) gekocht en wat gedronken totdat het tijd was om het vliegtuig in te gaan. Op weg terug naar Curaçao.

Het waren twee mooie weken terug in de tijd. Twee weken zonder internet en bereik, wat wel lekker rustig was. Waar de eigen bevolking vaak geen toegang heeft tot internet, tenzij je met je paspoort naar een postkantoor gaat om wifi te kopen zodat je op een centraal plein op het internet kan. Dit hebben wij dus maar even overgeslagen.

Het land waar de bevolking voedselbonnen krijgt om eten te halen, waar ze niet zomaar naar de supermarkt kunnen voor eten. Het land waar ze twee muntsoorten hebben, een voor de eigen bevolking en een voor de toeristen. Wij konden zelfs ergens in een supermarkt niks kopen omdat die speciaal voor de eigen bevolking was.

Het land waarin iedereen ongeveer hetzelfde loon krijgt, het maakt niet uit of je een dokter bent of sigaren maakt, het verschil in loon is klein.

Het land van de rum, waar de cocktails super goedkoop zijn (ongeveer €2,70) en nog lekker zijn ook.

Het land waar alles op dezelfde weg rijdt. Zo is het heel normaal dat auto’s, de bus en paard en wagen op de snelweg rijden.

Het land waar de mensen gelukkig lijken te zijn met de weinige dingen die ze hebben. Waar overal muziek is, bij bijna elk restaurant was wel livemuziek, waar mensen op straat dansen of een spelletje domino spelen.

En het land waar het meestal lekker weer is en je heerlijk in een warme zee kunt zwemmen. Cuba, je was top!