“A ship is safe in harbor, but that’s not what ships are built for.” — John A. Shedd

Donderdag was de eerste dag van de oriëntatie. Ze begonnen vooral met dingen te vertellen die je niet moet doen zoals: de auto meenemen als dat van je gastgezin niet mag, de hond loslaten lopen als dat niet kan (ze vonden hem na acht dagen terug met een gebroken poot die geopereerd moest worden) of een jongen meenemen na een gezellige nacht. Gelukkig hebben wij hersens en vonden we dit nogal nutteloze informatie. Verder hebben we die dag een bankrekening geopend en verder weet ik het eigenlijk al niet meer, behalve dat ze van negen tot vier gepraat hebben. De groep bestond uit negentien au pairs waarvan er vijftien uit Duitsland kwamen (die het liefst de hele dag Duits praten, want dat is lekker gezellig voor ons), een uit Engenland en dan wij drie uit Nederland. Toen was het eindelijk tijd om de stad in te gaan. Ik nam met Amber en Isa de trein naar Oprah house en de Harbour bridge waar het tijd was voor een fotoshoot. Dit keer hadden we heel mooi weer, waarbij we zelfs de zon hebben gezien. Na een culinair hoogstandje bij de mac zijn we weer naar het hostel gegaan om het nog een tijdje gezellig te hebben en te gaan slapen.

Vrijdag was de tweede, en gelukkig ook laatste, dag van de oriëntatie. We moesten er weer om negen uur zijn, maar het begon wat later dan gepland. Zal wel Australische tijd zijn en dat komt hier niet zo nauw. We hadden eerst een EHBO training (lees: praatje van drie uur zonder iets te doen) en we kregen nog wat informatie over reizen in Australië, het rijden in Australië (hoe je een rotonde neemt, heel interessant… de helft had dus nog nooit een rotonde gezien) en ook van deze dag weet ik de rest niet meer, dus het zal vast niet heel boeiend zijn geweest. Om drie uur mochten we eindelijk gaan en zijn Amber, Isa en ik zo snel mogelijk met een bus naar Bondi beach gegaan om daar een tijd te zitten en een stuk naar een ander strand te lopen waarbij we een heel mooi uitzicht op de kust hadden. Vanaf daar zijn we weer met de bus en trein terug gegaan naar het hostel waar we opeens domino’s pizza tegenkwamen, dus moesten we daar maar even eten. Ik weet het, allemaal heel verantwoord deze week ;) Als laatste moesten we nog opzoek naar een pak timtam, dat zijn DE koekjes van Australië en dit hoogtepunt wilde we nog graag met z’n drieën meemaken. Al snel hadden we ze gevonden en liepen we terug naar het hostel waar we weer onze spullen konden pakken voor de reis naar ons gastgezin.

Zaterdag was de dag waarop iedereen naar zijn gastgezin zou gaan. Ik had het geluk dat mijn vlucht om twaalf uur ging en de andere Nederlanders vlogen om twee uur, maar helaas moesten onze Duitse ‘vrienden’ al om half zes in de ochtend weg om hun vlucht te halen. Die vonden het dus een heel goed idee om rond vijf uur hun wekker te zetten en op hun dooie gemak de laatste dingen in hun koffers te doen. Na een half uur waren ze eindelijk klaar voor vertrek en waren wij klaarwakker. Tja, dan moeten wij er ook maar een feestje van maken en na wat gezelligheid waren we om zes uur al kerstliedjes aan het zingen. Rond zeven uur ging ook de laatste Duitser weg en hebben wij nog een uurtje geslapen voordat we voor de laatste keer naar het heerlijke ontbijt konden. Na het ontbijt was het voor mij tijd om afscheid te nemen en met de trein naar het vliegveld te gaan. Ik was zo door de douane heen en na een tijdje wachten was het tijd om naar Canberra te vliegen. Dit was een korte vlucht van een half uur waarbij ze zelfs nog met eten en drinken langskwamen. Op het vliegveld stonden mijn hostmom en de jongens al te wachten. Na het ophalen van mijn bagage (ze kunnen hier al voor de bagageband staan wachten, heel vreemd) was het tijd om naar de auto te gaan en naar hun huis te rijden. Ze hadden die ochtend mijn hostdad naar het vliegveld gebracht, die een uur voordat ik landde naar Amerika vloog en toen op mij gewacht. ’s Ochtends hadden ze ook al veel gedaan voor de verhuizing van vrijdag (de dag waarop mijn hostdad weer uit Amerika komt, dus dat is een topplanning) dus de kinderen waren erg moe. Dit resulteerde in wat gehuil en hangerige kinderen, goed begin dus. We hebben eerst een tijd tv gekeken totdat mijn hostmum vast wat dozen in elkaar ging zetten wat de jongens wel heel interessant vonden. Er waren ergens in het huis nog een paar rolletjes plakband (wat ze hier sticky tape noemen) waar de jongens zich een hele tijd mee vermaakt hebben met als resultaat dat de hele kamer onder de plakband zat. Gelukkig plakt het vrij slecht op banken en de vloerbedekking, dus dat was weer een meevaller tijdens het opruimen. Na het eten zijn ze vroeg naar bed gegaan in de hoop dat ze morgen een betere dag zouden hebben.

Zondag ben ik met mijn goede gedrag mee gegaan naar de voetbal waarvoor we al om acht uur ’s ochtends weg moesten. Nooit gedacht dat ik nog een keer vrijwillig zo vroeg mijn bed uit zou komen in het weekend. De oudste moest wat spelletjes spelen met mijn hostmum en ik heb de jongste wat vermaakt met een bal. Als afsluiting deden ze nog een spelletje met een soort van partijtjes, was heel schattig om te zien. Het waaide echt ontzettend hard, dus we waaiden bijna weg daar. Ik zal niet meer klagen als het in Nederland een keer waait haha. Na de voetbal zijn we gelijk doorgereden naar de supermarkt om nog wat dingen te kopen en weer naar huis te gaan. Daar hebben we weer een tijd met plakband gespeeld en tv gekeken en daarna was het tijd voor een feestje op straat met veel kleine kinderen die in de straat wonen. In de straat wonen bijna allemaal mensen die voor het leger werken en om de twee jaar verhuizen, dus de halve straat gaat deze maand naar een andere plaats toe.

Maandag hebben we eerst de oudste naar het dagverblijf gebracht en zou ik de rest van de dag thuis zijn met de jongste. Mijn hostmom moest nog van alles regelen voor de verhuizing, dus was het de bedoeling dat ik met de jongste zou spelen. Nu gaat dat soms een tijdje heel goed, maar hij kan vanuit het niets opstaan en per se naar zijn moeder willen en daar ook naar toe rennen. Mijn hostmom besloot na een tijdje om even naar wat winkels te gaan zodat wij even alleen waren omdat ze dacht dat het dan wel een stuk beter zou gaan. Ik mocht gewoon naar de tv kijken, wat lekker makkelijk was. Helaas dacht het kind er wat anders over, die bleef toch wel om de vijf minuten om zijn moeder vragen. Toen ik zijn luier wilde verschonen voor de lunch werd het helemaal een drama, no no nooooooooo waarbij hij door het huis begon te rennen, huilen en om zich heen ging slaan. Ergens was het nog wel grappig, maar we zijn zonder lunch en schone luier weer achter de tv beland. Al snel kwam mijn hostmom weer thuis die best verbaast was over dit alles, maar al wel zei dat hij een beetje de terrible two fase heeft, lucky me. En dat hij ook erg moest wennen toen zijn vader na tien maanden uitgezonden te zijn weer thuis kwam en toen ook alleen zijn moeder wilde. Maar het komt vast goed. We zijn toen maar ergens gaan lunchen, kip met patat dat is altijd goed :) ’s middags hebben we nog wat gespeeld, wat soms ook heel goed gaat. Het ene moment spelen we heel leuk of springt hij als spiderman op mijn rug en het volgende moment rent hij weer naar zijn moeder toe en moet hij even niks van me weten. Daarna hebben we de oudste weer van het dagverblijf gehaald, wat een stuk beter gaat. Die is wel blij als hij me ziet en geeft me gelijk een knuffel. ’s Middags hebben we nog wat gespeeld, wat speelgoed ingepakt voor de verhuizing en verder heb ik niet heel veel meer gedaan.

Verder gaan we vrijdag verhuizen en hebben we daar de eerste week of tien dagen geen internet, weer zo’n goede planning. Ik mag wel een hotspot van m’n hostparents hun telefoon gebruiken, maar dat zal wel iets minder zijn dan normaal, anders wordt het wel een heel duur geintje en dat wil ik ze niet aandoen. En foto’s plaatsen lukt helaas nog steeds niet.