‘’Stop worrying about the potholes in the road and celebrate the journey’’ – Fitzhugh Mullan

Vrijdag was het begin van een lang weekend waarbij ik heerlijk een paar dagen naar Sydney kon gaan. Mijn bus ging al om zes uur, dus na het avondeten heeft mijn hostdad me snel gebracht met de jongens die het toch best een beetje jammer vonden dat ik weg ging. Hudson wilde het liefst met mijn mee op vakantie en Angus wilde graag mee met de bus, ergens waren ze heel schattig maar ik was ook wel heel blij dat ik even een paar dagen weg kon. Na een busreis van 3,5 uur was ik in Sydney en ben ik met de trein naar het hostel gegaan waar Weronika al was. Het inchecken was nog een heel gedoe, want de balie was al dicht en de telefoon werd niet opgenomen. Na een tijdje zoeken hadden we iemand in de keuken gevonden en kreeg ik de sleutel van mijn kamer. Ik had een kamer voor veertien personen geboekt (de goedkoopste optie, want ja ik ben nog altijd niet rijk), maar eenmaal op de kamer bleek het een acht persoons kamer te zijn. Ik was best blij met die gratis upgrade en mijn kamergenoten waren heel gezellig. Na nog even wat gedronken te hebben was het wel tijd om mijn bed op te zoeken, want ik had natuurlijk gewoon de hele dag al gewerkt.

Zaterdag was het Australia Day wat we natuurlijk moesten vieren. Weronika en ik zijn na het ontbijt naar het Oprah house gelopen waar in de haven van alles te doen was. We hebben een goed plekje bij de Harbour Bridge gevonden om naar alle schepen te kijken.

Ook vloog er regelmatig een helikopter over met de Australische vlag. Na een paar uurtjes zijn we terug naar het hostel gegaan om de spullen van Weronika te halen en naar Bondi beach te gaan waar vrienden van haar zouden komen. We hebben een tijd op het strand gezeten totdat het voor mij tijd was om terug te gaan naar mijn hostel en me even snel klaar te maken voor het concert wat bij het Oprah House zou zijn. Ik had daarvoor kaartjes weten te regelen en samen met een andere Nederlander ben ik daar naartoe gegaan. Het waren allemaal Australische artiesten die we niet kenden, maar het was leuk om te zien. Net voor het einde van het concert zijn we snel weg gegaan om een goed plekje voor het vuurwerk te zoeken. De vuurwerkshow was heel gaaf en we hadden een mooi uitzicht op de Harbour Bridge en het Oprah House. Daarna was het tijd om afscheid van elkaar te nemen en ben ik weer naar mijn hostel gegaan.

Zondag heb ik na het ontbijt al mijn spullen gepakt en ben ik naar Bondi beach gegaan waar ik ook een nacht in het hostel daar zou slapen. Ik heb in het hostel mijn spullen gedumpt en toen we (Weronika, haar vrienden en ik) naar de botanische tuin gegaan en doorgelopen naar het Oprah house. Vanaf daar ben je al heel snel bij de plek waar de ferry’s gaan en hebben we de ferry naar Manly genomen. Daar hebben we het strand opgezocht en een tijdje gezeten. Ik heb nog wat gewinkeld en een mooie sweater gekocht met ‘Australia’ en een kangoeroe erop, want ook hier wordt het ooit winter en daar heb ik natuurlijk niet genoeg kleding voor ;) Daarna zijn we weer met de ferry terug naar Circular Quay waar we de bus naar Bondi namen. Daar ben ik naar het hostel gegaan om in te checken wat anders aan te trekken en weer terug te gaan naar de stad. Ik wilde graag China Town zien wat ik een beetje tegen vond vallen en daarna ben ik doorgegaan naar het Oprah House waar elke avond een lichtshow moet zijn. Die heb ik helaas niet gezien, geen idee waarom niet, maar ik zat of aan de verkeerde kant of de show is nooit geweest. Ik had wel een mooie onweershow om dit alles goed te maken en heb nog best een tijdje daar gezeten met uitzicht op het Oprah House, de Harbour Bridge en de skyline. Na een tijdje vond ik het wel tijd om terug naar het hostel te gaan en heb ik de trein genomen naar een ander station waar ik over moest stappen. Op dat station heb ik een hele tijd op de trein staan wachten die maar niet kwam terwijl er op het bord stond dat er over zeven minuten een zou komen. Na een tijdje heb ik het maar opgegeven en stond er ergens anders op een bord iets in de richting dat er problemen waren en op bepaalde stukken even geen treinen zouden rijden. Ik heb maar weer een trein terug genomen naar Circular Quay en vanaf daar de bus gepakt naar Bondi. Ik was blij dat ik inmiddels heel redelijk weet welke bussen en treinen ik nodig heb om ergens te komen, dus kwam het allemaal goed en was ik net voor middernacht weer in het hostel.

Omdat Australia Day op zaterdag viel, was iedereen op maandag nog een dag vrij wat voor mij betekende dat ik een extra lang weekend had. We hebben ontbeten op het dakterras met uitzicht op het strand. Helaas was het weer niet heel goed en miezerde het een beetje, maar dat mocht de pret niet drukken. Na het inpakken van onze spullen hebben we de bus genomen naar Coogee beach genomen en zijn we vanaf daar teruggelopen naar Bondi beach. Dit is een route van zes kilometer langs verschillende stranden waarbij je veel mooie uitzichten hebt. Na een tijdje begon zelfs de zon te schijnen en werd het nog warm ook.

Toen we weer bij Bondi beach waren was het tijd om onze spullen te halen en weer met de bus naar het centrale station van Sydney te gaan. Daar hebben Weronika en ik nog een soort van avondeten bij de supermarkt gehaald om de busrit naar Canberra te overleven. Helaas was het toen echt tijd om weer terug naar Canberra te gaan waar we niet heel veel zin in hadden, ik moet zeggen dat ik Sydney al een stuk meer kon waarderen dan de keer daarvoor en er is nog altijd een stuk meer te beleven dan in Canberra. Omdat het openbaar vervoer systeem in Canberra nogal faalt en de laatste bus op een zon/feestdag al om 19:15 gaat, en dat precies de tijd was dat wij aankwamen, hadden we geen andere keuze dan onze hostfamilys te vragen om ons te komen halen. Dat vinden ze bij mij gelukkig geen probleem. Mijn hostdad kwam me halen en vroeg in de auto of ik toevallig ook in de zon had gelopen. Toen ik vroeg of ik rood was begon hij te lachen, ja dus. Toen ik uit Sydney weg ging was ik nog niet rood, maar inmiddels dus wel. Tja dat krijg je als de zon opeens gaat schijnen en je geen zin hebt om zonnebrand op te doen. Gelukkig viel het uiteindelijk wel mee en was het verbranden van mijn gezicht minder pijnlijk dan zonnebrand op mijn gezicht doen, dus zo erg was het allemaal niet. En mijn armen waren waarschijnlijk twee dagen later alweer bruin wat ook helemaal top was. Toen ik nog maar net op mijn kamer was, kwam Angus stiekem uit zijn kamer om even bij mij te kijken. Ik vroeg of hij me gemist had waarop hij ‘ja’ zei, ik heb hem weer naar bed gebracht waar ik nog een ‘welcome back’ van Hudson kreeg. Dan is het toch wel weer even leuk om thuis te komen.

Dinsdag, woensdag en donderdag waren weer dagen dat ik de kinderen ’s ochtends naar het kinderdagverblijf kon brengen en aan het einde van de middag weer op kon halen. Mijn hostdad kwam helaas weer regelmatig thuis omdat hij nog steeds last van zijn rug heeft, dus haal ik de jongens zo laat mogelijk op. Tussendoor heb ik weer wat wasjes gedraaid en schoongemaakt. Het was inmiddels ‘afgekoeld’ naar 35 en later naar 33 graden, wat al een hele vooruitgang was.

Angus had nog even een heel lief momentje toen ik ze naar het dagverblijf bracht dinsdag.

Angus: Hudson, did you missed Simone while she was gone?

Hudson: Yes I did, I always miss her when she is not here

Angus: Me too

Ik weet niet waar die liefde van Angus opeens vandaan kwam, maar dit was toch al een stuk beter dan de huilbuien om zijn vader of het andere commentaar wat hij nog wel eens naar mijn hoofd slingert.