‘’Stop thinking and just let things happen’’ 

19 – 25 april

Mount Ainslie 

Op zaterdag wilde ik wel even graag het huis uit, want van vier dagen binnen hangen word ik niet heel gelukkig hier. Er is hier een groepsapp voor au pairs waar ongeveer 180 mensen inzitten, dus had ik gevraagd of iemand zin had om naar mount Ainslie te gaan. Daar had ik al snel een reactie op en samen met Maren ben ik daarheen geweest. Op de berg heb je een heel mooi uitzicht over de stad en het weer was perfect, dus dat was helemaal top. We zijn ook nog naar het war memorial geweest wat onderaan mount Ainslie is zodat ik dat ook een keer gezien heb.

Pasen

Wat Pasen hier precies inhoudt weet ik eigenlijk ook niet, maar mijn hostmom zei dat het gewoon tijd met familie is. En natuurlijk het zoeken van eieren. Ik vroeg haar nog waar de eieren vandaan kwamen, maar dat wist ze eigenlijk ook niet. Behalve dan van de paashaas wat hier ook best wel een ding is. Toen ik haar zei dat het in Europa nog wel logisch is omdat het daar voorjaar is en alle dieren baby’s krijgen, zei ze dat de kerstman hier eigenlijk ook nergens op slaat aangezien het hier dan hoog zomer is. Haha tja Australiërs en logica, maar ja als ze zelf niks creatiefs kunt bedenken moet je de feesten maar gewoon van andere landen jatten.

Zaterdag zijn we naar vrienden geweest voor een diner wat in de straat was waar ze eerst woonden. Was best gezellig al is dat Australische accent van sommige toch wel een hele uitdaging voor mij. En ze moesten me op de een of de andere manier aan de drank krijgen, dus uiteindelijk hebben we nog iets van een fruit gin gevonden wat ik wel lekker vond.

Zondagochtend hoorde ik de kinderen al vroeg paaseieren zoeken. Toen het ontbijt bijna klaar was ben ik naar beneden gegaan om met de fam te eten. Daarna heb ik nog even toezicht gehouden terwijl de jongens paaseieren aan het verven waren zodat mijn hostparents even wat anders konden doen. Verder heb ik vooral op mijn kamer gezeten, want er kwamen vrienden over met kinderen en daar had ik niet zo heel veel zin in. Ze hadden mij ook niet verteld dat er vrienden kwamen, dus ik vond het eigenlijk wel even prima om mezelf met mijn laptop te vermaken. En aan het einde van de middag is mijn hostmom nog naar de dokter geweest wat een paar uur duurde omdat ze zo lang moest wachten en heeft mijn hostdad met de kinderen tv gekeken.

Tidbinbilla

Op tweede paasdag ben ik met mijn hostfam naar Tidbinbilla geweest wat een natuurpark is op een uurtje rijden van Canberra. Je hebt daar kans om een platypus (vogelbekdier) te spotten waar vooral Angus heel enthousiast over was. De kans dat je de platypus spot is niet heel groot, dus mijn hostmom had de jongens er al op voorbereid dat we wel heel veel geluk moesten hebben als we het zouden zien. We hebben eerst een rondje gelopen waarbij je de kans had om de platypus te spotten en we hadden nog geluk ook. Na een tijdje te hebben gekeken hoe er een aantal in het water zwommen zijn we doorgelopen naar een rondje waar je koala’s ziet. Er zitten een aantal koala’s in een soort huisje aan het begin van het rondje en als je doorloopt heb je kans om nog wilde koala’s te spotten. Al snel hadden we geluk en klom er een koala uit een boom om naar een andere boom te rennen en daarin te klimmen. Hudson vindt mijn camera heel interessant, dus die was al vrij snel in beslag genomen waardoor ik nog een paar prachtige foto’s van bomen of stenen heb. Na dit rondje was het tijd om naar huis te gaan aangezien vooral Angus heel moe was en de hele tijd al geen zin had om te lopen waardoor iemand hem moest dragen. ’s Avonds had hij hoge koorts, dus het arme kind was echt ziek.

De schoolvakantie duurt twee weken, dus ook deze week had ik Hudson de hele week thuis. Dinsdag is Angus thuis gebleven omdat hij een slechte nacht had gehad met veel koorts. Hij was gelukkig niet heel ziek meer die dag, dus ze konden heerlijk samen spelen wat het voor mij alleen maar makkelijker maak. Woensdag is hij wel gewoon naar het dagverblijf geweest en moest ik Hudson vermaken. Ik moest brood en melk halen in de supermarkt, dus had ik bedacht dat ik dat wel in Belconnen kon doen zodat Hudson daar ook een tijdje kon spelen. Ik had de jongens verteld dat ik het weekend naar Sydney zou gaan om daar de Nederlandse koningsdag te vieren wat Hudson toch niet helemaal begreep. In de auto begon hij opeens te vragen of ik echt terug ging naar mijn land en nooit meer terug zou komen. Toen ik hem uitlegde dat wij hier in Sydney de verjaardag van onze koning vieren was dat toch wel heel raar en snapte hij eigenlijk niet waarom, maar hij was wel heel blij dat ik nog drie maanden zou blijven en niet nu al weg ga. Tijdens het spelen in Belconnen had hij al snel een meisje gevonden waar hij een tijd mee gespeeld heeft en kwam hij opeens nog naar me toe om me een knuffel te geven en ‘I love you’ te zeggen om daarna snel weer verder te spelen. Ja, het is best een schatje!

ANZAC Day

Donderdag, 25 april, was het ANZAC (Australian and New Zealand Army Corps) Day, op deze dag herdenken ze de slachtoffers die gestorven zijn bij oorlogen waarbij Australië en Nieuw-Zeeland hebben geholpen. Vergelijkbaar met onze dodenherdenking op 4 mei. Nu doen wij dat in Nederland gelukkig om een normale tijd, hier hebben ze bedacht dat het leuk is om dat ’s ochtends vroeg te doen. Woensdag zaten we aan tafel en heeft mijn hostmom geprobeerd een goed gesprek met de kinderen te voeren over wat het nou precies inhoudt. Uiteindelijk kwam ze waar ze wilde zijn en vonden de jongens het geloof ik nog het meest interessant dat ze hun medailles mochten dragen omdat hun vader tien maanden in het Midden-Oosten heeft gezeten een jaar geleden. Mijn hostmom vroeg aan de kinderen of ze mee wilden naar de Dawn Service die altijd bij zonsopkomst gehouden wordt wat ze graag wilden. Ze gingen dan allemaal hun mooie kleren aandoen en ook mijn hostparents mochten hun medailles dragen. Toen vroeg ze of ik ook mee wilde, als ik geen zin had hoefde het niet, maar ik was van harte welkom om mee te gaan. Ergens durfde ik geen nee te zeggen, want voor hun is het geloof ik een hele happening. Uiteindelijk heb ik maar besloten om mee te gaan met mijn goede gedrag zodat ik dit ook een keer gezien heb. Ik was natuurlijk bijzonder gemotiveerd om op mijn vrije dag vroeg mijn bed uit te gaan en toen ik hoorde dat ze om kwart over vier weg zouden gaan kon mijn dag al helemaal niet meer stuk.

De volgende ochtend had ik om vier uur de wekker gezet zodat ik op tijd klaar zou zijn. Vooral Angus kon het enorm waarderen dat hij zo vroeg was wakker gemaakt wat resulteerde in een huilend kind. Toen ik beneden kwam keek mijn hostdad wel even heel verbaasd dat ik zo vroeg mijn bed uit was gekomen. Al snel zaten we in de auto en zeiden mijn hostparents dat het een van de warmste jaren ooit was. Ze zien dit als de dag dat de kou begint en meestal is het met ANZAC Day ongeveer twee graden ’s nachts, maar nu was het nog vijftien graden. Had ik toch nog ergens een soort van geluk. Ik denk dat we al rond half vijf de auto geparkeerd hadden en naar het War memorial liepen. Ze hadden Angus maar in de wandelwagen gezet, zodat ze hem niet hoefde te tillen. Door al zijn gehuil in de ochtend waren ze zijn jas vergeten en aangezien het nog donker was, was het nou niet echt bepaald warm, ging weer goed dus. Onderweg legde mijn hostmom nog uit dat ze het zo vroeg doen omdat dit de tijd was van de landing van de soldaten in Turkije in 1915. Het plan was om Gallipoli te veroveren, maar ze hebben daar gigantisch verloren van de Turken.

Bij het War Memorial werden veel toespraken gehouden, eigenlijk hetzelfde als bij ons op De Dam. Vooral van militairen die zelf in de oorlog hadden gevochten ergens in het Midden-Oosten. Om half zes begon de Dawn Service waarbij ook toespraken waren, er een minuut stilte werd gehouden en ze het volkslied zongen. Om zes uur was het afgelopen en gingen we weer naar huis. Angus heeft een groot deel van de tijd liggen slapen in de wandelwagen, totdat we weer bij de auto waren en het de vraag was wie de eer had om hem in de auto te tillen waardoor hij waarschijnlijk wakker zou worden en onaardige dingen zou gaan zeggen of gaan huilen. Mijn hostdad vond eigenlijk dat ik het wel mocht doen aangezien ik de hele ochtend nog geen woord had gezegd. Toen ik zei dat ik nooit praat in de ochtend moest hij wel lachen, ja waarschijnlijk heeft hij ook wel door dat ik nou niet echt een ochtendmens ben. (Op deze site staan foto's: https://www.flickr.com/photos/australianwarmemorial/albums/72157706725633161)

Thuis hebben we een hot cross bun gegeten met koffie en de rest van de dag heb ik vooral op mijn kamer gezeten en nog heel even geslapen. Het was zeker niet lang, maar ik had toch even een paar nummers van Guus gemist. Ik heb nog wel een begin gemaakt met het inpakken van mijn tas voor Sydney en nog heel even op de kinderen gepast.

’s Avonds was er bij iemand een spelletjesavond waar we met z’n tienen gezeten hebben. We hebben een paar potjes weerwolven en Doodelidoo gespeeld met wat eten erbij wat heel gezellig was. Rond een uur of tien was het voor mij wel een beetje tijd om naar huis te gaan om mijn tas verder in te pakken en te gaan slapen zodat ik nog energie zou hebben om een weekendje te feesten.