“Do not lose hold of your dreams or aspirations. For if you do, you may still exist but you have ceased to live.”— Henry David Thoreau

28 mei – 3 juni

Het weer

Dinsdag was het slecht weer, van dat herfstweer waarbij het veel regent en waait. Voor ons is dat eigenlijk vrij normaal en zijn we het wel gewend, maar hier wordt er al snel gedaan alsof het heel erg is. Toen ik tegen mijn hostmom zei dat ik normaal met dit weer gewoon op de fiets moet en dat in Nederland heel normaal is zei ze dat ze mij tenminste een auto heeft gegeven. Klopt, dat apprecieer ik ook enorm. Donderdag was het heel koud in de ochtend waardoor ik zelfs wat ijs op de autoruit had. Ik denk dat mijn hostmom voor me de ruit gekrabd heeft, want er zat alleen nog een streep ijs in het midden wat mij weer wat werk scheelde.

Extra werk

Het was de laatste week in mei en dat betekende ook de laatste week dat ik Viola uit het dagverblijf moest halen op dinsdag en op donderdag op haar moest passen. Na drie weken minstens 47 uur per week gewerkt te hebben (deze week was ik de maandag vrij) en nog even wat extra gespaard te hebben, is het wel weer fijn om terug te gaan naar 43 uur per week wat ergens ook wel genoeg is.

Me love you

Ik had de kinderen al verteld dat ik na het weekend voor twee weken op vakantie ga en dus niet bij hun ben. Vrijdag wilde Angus graag een dagje thuis blijven en wilde hij het liefste dat ik dicht bij hem in de buurt bleef, eigenlijk hing hij een beetje de hele dag aan me. Ik heb een beetje met hem gespeeld en ook een hele tijd tv gekeken waarbij hij gezellig bij mij op schoot zat of in mijn armen lag. Al vroeg op de ochtend kwam er een me love you uit zijn mond wat hij toch zelden spontaan zegt. Later vroeg ik nog of hij me ging missen als ik op vakantie ben waarop het antwoord ‘ja’ was toen ik hem vroeg waarom was het weer ‘cause me love you’. Hij was zelfs nog bijna aan het huilen omdat hij niet wilde dat ik weg ging, dus dat was nog wel even schattig. Vooral omdat het in het begin allemaal zo moeizaam ging met hem.

Movie night

Met Regine, Lisa en Jessie hebben we vrijdagavond een filmavondje gedaan bij Regine thuis. Voor mij is dat super chill, want Regine woont op een kleine tien minuten loopafstand of misschien zelfs maar vijf minuten. We hebben er een echte meidenavond van gemaakt met joggingsbroeken, truien, thee en veel eten waarbij we Pretty lady en Cluless hebben gekeken. Tijdens de tweede film was er een stukje waarbij een meisje niet kon rijden en in plaats van de richtingaanwijzer de ruitenwissers aanzetten. Regine was nog even zo aardig om mij eraan te herinneren dat ik dat ben als ik rij, haha thanks! Het probleem bij mij is een beetje dat ik in twee auto’s rij en bij de ene auto de ruitenwisser links zit en bij de andere rechts om het voor mij makkelijk te maken. En als ik met Regine rij is het altijd in de kleine auto, terwijl ik meestal in de grote auto rij waardoor het toch altijd wel een keertje fout gaat als ik niet nadenk (ze heeft overigens wel medelijden met me dat ik dat verschil heb en dus na moet denken over zoiets simpels).

Bioscoop

Op zaterdag zijn we naar de film gegaan, want we weten niet zo goed meer wat we in Canberra kunnen doen. We zijn naar de film Alladin geweest, want die is nu als speelfilm. In de bioscoop hier hebben ze stoelen waar je de rugleuning naar achter kan doen en er dan ook een beenondersteuning wordt uitgeschoven waardoor je lekker kunt liggen. De film was heel leuk, ik weet niet of het in Nederland al uit is, maar het is zeker een aanrader.

Booroomba Rocks

Samen met Lisa en Jessie ben ik zondag naar de Booroomba Rocks geweest om de zonsondergang te bekijken. We wilde eigenlijk de zonsopkomst zien, want dat doet iedereen, maar dat was een beetje vroeg en dat kunnen we eigenlijk niet aan. Lisa kwam toen met het briljante idee om de zonsondergang te bekijken waar ze zelf enorm trots op was. Het was een uur rijden en ik had weer de eer om dat te doen. Het laatste stuk bleek een zandweg te zijn, wat we alle drie niet wisten en de weg was ook nog eens behoorlijk stijl zo hier en daar. Gelukkig zijn mijn rijskils best redelijk, want ik heb nog twee keer de sliplichten van de auto mogen bewonderen. Ik wist niet eens dat er een lampje gaat branden als je een beetje slipt, dus ik heb er zelfs nog wat van geleerd. En ik heb geleerd dat mijn auto eigenlijk niet zo voor dit soort dingen gemaakt is, maarja je kunt niet alles van tevoren weten. Ergens was de weg nog zo stijl omhoog dat ik niet eens kon zien waar het stopte en ik weer naar beneden zou gaan waardoor het nog bijna leek alsof we met de auto gingen vliegen. We zijn veilig bij de parkeerplaats aangekomen en vanaf daar moesten we de berg oplopen die uit veel trappen en stukken omhoog bestond. Bijna aan het einde kwamen we nog een paar jongens tegen die ons vertelde dat we er bijna waren, toch fijn dat ze hier allemaal zo vriendelijk zijn en je even aanmoedigen. De zonsondergang was heel mooi en na veel foto’s moesten we weer naar beneden lopen wat een stuk makkelijker ging dan omhoog.

Op de zandweg was het nog net niet donker wat het rijden een stuk makkelijker maakte, maar al snel daarna was het donker en sprong er nog even leuk een wallibi voor de auto langs. Ik heb keurig op tijd geremd, dus ik was best trots op mijn rijkunsten van die dag. En ’s avonds heb ik mijn backpack ingepakt voor de reis die maandag gaat beginnen.

Hudson ziek

Maandag hebben ze Hudson maar weer een dag thuis gehouden omdat hij moest hoesten. Dit keer bleef ook mijn hostmom thuis om te werken en kon ik met Angus weg als ik dat wilde. Angus wilde de hele dag tv kijken met Hudson, dus ik heb eigenlijk de hele dag op de bank kansloze youtube filmpjes en wat programma’s op Netflix gekeken met Angus in mijn armen. Mijn hostmom kwam nog een keer naar beneden en zei dat het was alsof hij het wist (dat ik die dag op vakantie zou gaan). Ik zei dat hij het inderdaad wist en vrijdag nog bijna moest huilen daarom waarop ze ook opmerkte dat dit wel een lange weg is geweest van de ‘me not like you’ naar hier. Het was een rustig laatste dagje zo voor mijn vakantie waarbij ik ’s middags nog de laatste dingen heb ingepakt met ‘hulp’ van Angus die alles uit mijn Eastpack haalde en het rustig ging bekijken. Vooral mijn zak met snoep was erg leuk om te vinden en Angus begon de zak te knuffelen alsof hij een baby in zijn armen had en wilde het liefs een paar snoepjes die hij vooral niet heeft gekregen dit keer.