“I haven’t been everywhere, but it’s on my list.” ~ Susan Sontag

Omdat ik belooft had twee maanden langer bij mijn gastgezin te blijven, mocht ik twee weken reizen. Ik had besloten om van Adelaide naar Darwin te reizen over de Stuard Highway die ruim 3.000 km is. Van Adelaide naar Alice Springs had ik eigenlijk een tour geboekt, maar die besloten ze een week daarvoor te cancelen omdat er te weinig mensen waren waardoor ik dat stuk alleen met de Greyhound ging doen. Maandag was het zover en zou ik ’s avonds naar Adelaide vliegen. Mijn hostmom had beloofd om me even naar het vliegveld te brengen, de avond daarvoor had ik nog een screenshot gestuurd van mijn vlucht met ook de tijd. Als hoogtepunt van mijn ochtend vroeg ze of ik die avond naar Sydney zou vliegen, juist ja… ik geef het op… Ze dacht dat het wel druk zou zijn op het vliegveld en de weg ernaartoe, dus wilde ze al rond vier uur weg zodat ik op tijd zou zijn. Voor half vijf was ik al op het vliegveld en had ik mijn backpack afgegeven en was ik al door de douane heen. Daar mocht ik twee uur wachten voordat ik kon gaan boarden. Nog zoiets, heel druk daar ja… Ze zegt zelf altijd dat een uur van tevoren op het vliegveld zijn wel genoeg is, dus ik denk dat ze gewoon voor vijf uur weer thuis wilde zijn zodat ze op de normale tijd konden eten. De twee uur gingen eigenlijk nog best snel voorbij dankzij mijn geliefde telefoon. Ik heb eerst nog even snel een hostel geboekt voor die nacht, vervolgens met Amber en Isa gefacetimed, daarna met Roelyne en toen heb ik ook oma nog even gebeld en was het al bijna tijd om te boarden. Het vliegtuig was meer leeg dan vol waardoor bijna iedereen een rij voor zichzelf had, maar natuurlijk zat ik op een rij met twee mannen. Gelukkig schoven die na het stijgen ook een stoel op waardoor ik ook een lege stoel naast me had. Volgens die man was het wel heel ongebruikelijk dat het vliegtuig zo leeg was, want normaal gesproken was het een hele volle vlucht. Meevaller van mijn dag dus. We hadden wel iets van een kwartier vertraging omdat ze de vleugels moesten opwarmen ofzoiets. Ook de Wifi en het entertainmentprogramma deden het niet, dus ze riepen nog even om dat als we het zonder dat niet aankonden we nu nog de tijd hadden om iets op Netflix te downloden en anders konden we tijdens de vlucht altijd nog tegen de super vriendelijke crew praten of het magazine lezen wat in de stoel voor ons zat. Na een kleine twee uur waren we in Adelaide waar mijn backpack al op de bagageband lag toen ik beneden kwam. Vanaf het vliegveld heb ik de metrobus naar het centrum genomen en vanaf daar was het nog vijf minuten lopen naar het hostel. Ik was daar rond half tien, maar het is hier een half uur eerder dan in Canberra waardoor het voor mij al een stukje later voelde en ik vrij snel naar bed ben gegaan. Nog even een leuk funfactje, in Adelaide ligt het vliegveld het dichtstbij het stadscentrum ter wereld, dit omdat er geen hoogbouw in de stad is.

Bij het hostel kreeg ik een gratis handdoek en was er een gratis pancake breakfast waar ik dankbaar gebruik van heb gemaakt. Om tien uur was er een gratis wandeltocht door de stad wat ik natuurlijk niet aan me voorbij kon laten gaan. Toen ik bij het verzamelpunt was, bleek ik eerst de enige te zijn waardoor ik bijna een privétour kreeg. Gelukkig kwam er nog een jongen uit Korea en had ik een beetje gezelschap. De tourguide heeft ons in ruim een uur de hoogtepunten van de stad laten zien.

Na de tour heb ik zelf nog wat door Adelaide gelopen wat ik ergens wel heel erg op Engeland vind lijken. Ze hebben ook heel veel (stand)beelden waardoor er altijd wel iets te zien is.

Na een rondje en het bekijken van wat winkels heb ik nog een tijdje in het hostel gezeten aangezien het weer niet heel geweldig was en het zo nu en dan wat miezerde of regende. Daarna ben ik nog even naar de Mc Donnalds geweest voor een snel en vroeg diner en toen was het tijd om naar het busstation te gaan.

Om zes uur moest ik de bus naar Coober Pedy nemen wat 850 km is. Toen we vanuit Adelaide vertrokken zaten we maar met vijf mensen in de bus. Er bleken nog twee jongens te zijn die eigenlijk dezelfde tour zouden doen als ik en ook op het laatste moment te horen hadden gekregen dat ze het hadden geannuleerd. De chauffeur had een knuffelhond bij zich, genaamd Gus, waar ik mee op de foto mocht. Het is de bedoeling dat de hond het hele land door gaat reizen en met verschillende passagiers op de foto gaat en blijkbaar had ik dit keer de eer. De chauffeur had er zin in en hielt nog even een leuk praatje, zo zou het proberen de temperatuur op 23 graden te houden, want boven die temperatuur werd hij slaperig en dat zou voor ons wat minder prettig zijn. Hij vond het wel leuk als hij in elk geval tot vijf uur (aankomsttijd Coober Pedy) wakker zou blijven. In Coober Pedy zou er een andere chauffeur komen die zowiezo een stuk minder knap zou zijn dan hem. Regelmatig zouden we een stop maken waarbij hij post moest afgeven, we konden dan het beste maar even blijven zitten want als hij ons niet meer zag hadden we kans dat de bus weg zou zijn, maar het goede nieuws is dat er morgennacht weer een bus gaat. Ook was het dragen van een gordel verplicht en aangezien niemand die nog om had konden we dat gelijk even gaan doen. Na dit leuke praatje kon de reis van ruim elf uur beginnen. Het was behoorlijk koud in de bus, dus ik had de nodige lagen kleren nodig om het net even iets minder koud te hebben. Na een aantal uur had ik het fantastische idee om te gaan liggen met mijn voeten op de rij schuin tegenover mij. Daardoor heb ik zelfs nog even kunnen slapen totdat we om kwart over vijf in Coober Pedy waren. Daar ben ik samen met Sebastian (uit Engeland) naar ons hostel gelopen waar we gelukkig al naar onze kamer konden zodat ik nog een paar uur kon slapen. Ik had de wekker op kwart over tien gezet, maar toen die afging kon ik het nog even niet aan en heb ik hem een half uur later nog maar een keer gezet. Ook toen kon ik het eigenlijk nog niet aan, maar aangezien ik hier maar één dag had ben ik er toch maar uit gegaan om nog iets te kunnen zien.

Bij de receptie had ik een kaart gekregen en de vrouw had een paar dingen gemarkeerd die leuk waren om te doen. Ik heb eerst een stukje gelopen en even wat eten gehaald bij de supermarkt. Coober Pedy is een mijnstad waar veel mensen onder de grond, of in huizen die gemaakt zijn in de rotsen, wonen omdat het daar in de zomer zo heet is. Er wonen veel Aboriginals die allemaal wat boos naar je kijken. Ik ben eerst naar de Big Winch Lookout geweest waar je uitzicht hebt op Coober Pedy waardoor je mooi kan zien hoeveel rotsten er zijn en dat al het zand daar wat rood is.

Daarna ben ik naar de Old Timers Mine gegaan waar je zelf een tour kan doen aan de hand van een boekje. Ik moest eerst een mooie, gele helm opzetten en toen was ik klaar om te gaan. Je kon zien hoe de mensen vroeger in de mijn werkten en hoe een huis in de rotsen eruit kan zien. Er was nog een mijn waar je naar toe kon gaan en aangezien ik daar toch langs zou lopen op de terugweg ben ik daar ook nog even geweest. Bij de Umoona Opal Mine kan je boven op de rotsen lopen en hebben ze een klein museumpje met een souvenirsshop. Coober Pedy is een straat, dus je hebt alles vrij snel gezien en ik ben weer even naar het hostel gegaan om te bedenken wat ik daarna zou gaan doen. Daar kwam ik Sebastian tegen die samen met Emma (ook uit Engeland) buiten zat. Samen met Sebastian besloot ik om naar het bord te lopen waar Coober Pedy opstaat met een auto erop.Dit was nog wel even een stukje de andere kant op lopen waardoor ik echt heel Coober Pedy heb gezien. Op de terugweg zijn we nog even in de kerk geweest die ook onder de grond in de rotsen was. De kerk was naast ons hostel waar we daarna nog even gezeten hebben. Er is een kangoeroe opvang waar ze twee keer per dag de kangoeroes voeren en je mag helpen. Ik ben daarheen gelopen en kreeg een handje voer om dat te geven. De kangoeroes likken dat vooral van je hand af. Ook was er een baby kangoeroe die ze in een zak doen, als soort buidel idee, en dan een flesje melk geven.

Na de fles mocht de kangoeroe nog even een stukje lopen wat nog een hele uitdaging was en hij geleed een beetje alle kanten op. De zon ging onder terwijl ik terug naar het hostel liep en daar heb ik gegeten, nog een gezellig avondje met Sebastian en Emma gehad en toen ben ik maar een beetje op tijd naar bed gegaan.

Na een korte nacht was het om kwart over vijf tijd om op te staan en uit te checken. Die dag daarvoor had de vrouw nog duidelijk gezegd dat we al het beddengoed af moeten halen en in moesten leveren voordat we onze borg terugkregen. Nu had ik dat heel goed begrepen, alleen Sebastian had daar wat meer moeite mee zo op de vroege ochtend. Hij dacht alles te hebben, maar toen de man het ging tellen bleek er wat te missen. Sebastian bood nog aan om terug te lopen en het te halen, maar dat hoefde niet. Hij kreeg wel een mooie preek of hij niet gewoon het boekje kon lezen voordat hij weg ging, want het stond daar heel duidelijk in. Ja meneer, dat is nu echt iets wat wij voor ons plezier zouden doen om vijf uur, maargoed. Al snel konden we gaan en waren we keurig op tijd bij de bus die om tien voor zes ging. Dit zou een rit van ruim acht uur zijn (687 km), maar onderweg liepen we wat vertraging op. Zo werden we nog bij een controle van de politie van de weg gehaald en kwamen ze met drugshonden door de bus lopen. Na een reis van een kleine tien uur waren we om half vier in Alice Springs waar we naar het hostel zijn gegaan. Dit was de enige dag dat we wat tijd hadden om Alice Springs te bekijken, dus besloten we om naar de botanical garden te gaan. We zijn eerst nog even naar het winkelcentrum gegaan waar Sebastian wat alcohol wilde hebben. Bij de drankwinkel stond beveiliging en politie die een groot wapen hadden, om ons even een extra veilig gevoel te geven… Er wonen veel Aboriginals die ons vaak toch wel op een bepaalde manier aankeken waardoor ik me niet heel veilig voelde als ik over straat liep, dus was ik toch wel blij dat ik met een jongen liep.

De botanical garden bleek nog een hele zoektocht te zijn. Na een tijdje besloten we het maar even aan iemand te vragen die eruit zag of ze daar woonde, maar die begreep niet waar we het over hadden. Sebastian vroeg nog waar de bloemen waren, maar ook dat werd niet begrepen dus besloten we om het maar met Google Maps te proberen wat ook niet echt een succes was. We kwamen iemand tegen die aan de weg aan het werken was, dus besloten we nog maar een poging te doen. Bleek dat we in de verkeerde richting aan het lopen waren, maar gelukkig wist hij wel welke kant we op moesten. Niet veel later hebben we de botanical garden gevonden wat behoorlijk tegen viel. Er was eigenlijk niks te zien, maar er was wel een heuvel waar je op kon lopen. Dit zou dertig minuten omhoog zijn, maar met onze topconditie waren we al in tien minuten boven. Daar hadden we een mooi uitzicht over Alice Springs en op een bepaald punt zagen we ook nog rots wallabies.

De tuin zou om zes uur dicht gaan, dus leek het ons wel een goed idee als we dan weer beneden waren. Op de weg terug naar het hostel hebben we nog even een tussenstop gemaakt bij de KFC en hebben we een rondje gelopen door het centrum waar op dat weekend autoraces waren waardoor het heel druk was en er een markt was. Daarna was het wel tijd om naar onze kamer te gaan en op tijd te gaan slapen aangezien we de dag daarna om kwart over vier op moesten staan.