“What we fear doing most is usually what we most need to do.”

6 – 11 juli

Nadat ze me twee keer in een week voor het avondeten waren ‘vergeten’ was ik er wel goed klaar mee en wilde ik naar een ander gastgezin waar het wat beter zou zijn. Ik had een oproepje op Facebook geplaatst en ik had al snel een stuk of tien reacties van mensen waar ik wel mocht komen. Ik wilde zondag een gesprek met mijn hostparents om aan te geven dat ik het hier niet zo naar mijn zin heb en eigenlijk weg wil. Ze kwamen rond vijf uur thuis en na en tijdje riep mijn hostmom opeens dat wij zouden eten als de jongens in bed liggen waar ik toch wel even heel zenuwachtig van werd. Dit hadden we namelijk in zeven maanden tijd nog nooit gedaan, dus ik was heel bang dat ze iets door zouden hebben (en boos zijn) of dat ze het ergens over wilde hebben. Het avondeten was nog best gezellig en ze vroeg al gelijk hoe mijn dag was geweest en we hebben het nog over wat andere dingen gehad. Ik had het oprecht willen zeggen, maar dan wisselde ze weer snel van onderwerp als ik bijna een bruggetje kon maken en ergens durfde ik het niet, want ik wilde de gezelligheid ook niet verpesten.

Maandagavond was de laatste kans dat ik iets tegen mijn hostparents kon zeggen en daarna naar Madlen kon vluchten (wat drie minuten lopen is) aangezien het haar laatste avond was hier. Mijn hostmom had beloofd neusspray voor mij te halen op de weg terug naar huis. Ze kwam pas na het eten thuis, wat nooit gebeurt, dus ik was al op mijn kamer en na een half uur had ik nog niks gekregen. Ik besloot om maar even naar beneden te lopen om mijn flesje met water te vullen en toen zei ze dat ze wel was geweest, maar dat ze het niet hadden (bedankt weer voor deze top communicatie, ze liep gewoon langs mijn kamer en de deur was open) dus ze zou het morgen wel even ergens anders halen. Ik zei dat ik het zelf wel even zou halen, want anders zou ik toch wel een zware nacht krijgen aangezien die van mij op was. Vlak voordat ik wegging ben ik naar mijn hostmom gegaan die net op dat moment Hudson in het bad had zitten (weet ik toptiming, maar ik durfde niet en ik hoopte dat ze dan niet zo boos zou worden). Ik had ook gewoon mijn schoenen al aan en mijn tas en jas in mijn handen toen ik haar zei dat ik dan wel even neusspray zou halen. En daarachteraan dat ik eigenlijk nog wel even iets wilde zeggen. Ik heb haar verteld dat de afgelopen weken niet heel makkelijk zijn geweest (toen ze toch maar even besloot dat het misschien beter was om even naar de gang te lopen) en dat ik niet zo goed wist of ik dit nog wel wil en dat ik eigenlijk niet meer hier wil blijven. En toen kreeg ik een reactie die ik nooit had verwacht, ze zei: oke, Matt en ik willen je hier ook niet houden als je dat zelf niet wilt, wanneer wil je weg? Ik zei dat ik zo snel mogelijk weg wilde en ze zou even met Matt gaan praten, maar dat was prima, en nu moest ik maar snel naar winkel gaan om neusspray te halen want anders zou die dicht zijn. Dit is wel de meest lieve/begripvolle reactie die ik ooit van haar heb gehad. Ik ben snel weg gegaan om nog een gezellig avondje met Madlen te hebben toen mijn hostmom me niet veel later een appje stuurde met de vraag of ik nog wel tot donderdag of vrijdagmiddag kon blijven. Ik stuurde terug dat dat waarschijnlijk wel zou lukken aangezien ik een andere plek moest vinden om naar toe te gaan. Ze appte terug dat ze het fijn zouden vinden als ik tot vrijdagmiddag zou blijven in verband met de schoolvakantie. Ze zijn verdrietig dat ik weg ga, maar ze begrijpen ook dat het voor mij moeilijk is geweest. En nu moest ze naar bed (om 20:45) en zou ze me morgenochtend wel weer zien met een kusje erachter.

Dinsdagochtend voelde het toch we een beetje raar om naar beneden te lopen, maar ze deden heel normaal tegen mij alsof er niks was gebeurd. Mijn hostmom vroeg nog wel hoe ik me voelde, maar verder was het een hele normale dag waarbij het wel vreemd voelde om door het huis te lopen en nog bij Michael en Katherine met Hudson op te passen.

’s Avonds ben ik nog even naar mijn hostmom gegaan om te vragen hoe we het nu verder gaan doen en of ze er nog rustig over wilde praten misschien als de kinderen in bed liggen. Ze zei dat dat niet hoefde en dat ik gewoon kon zeggen wanneer ik weg wilde en dan was het voor hen prima, maar ze vonden het in elk geval fijn als ik die week af zou maken en ergens het liefst nog de week daarna in verband met de schoolvakantie. Ik zei dat als ik van gezin wil wisselen ik het wel dit weekend moet doen, dan is het nog voor drie weken, maar over twee weken is echt de moeite niet wat ze ook wel begreep. Ze vroeg of ik al iets anders had en ik zei van niet, maar er zijn genoeg mensen op zoek naar een au pair dus het is niet moeilijk op dit moment. Ze zei dat ik van haar het huis niet uit hoefde, zij zijn blij met me en ik was meer dan welkom om te blijven, maar als ik echt wilde gaan mocht dat. Dan kon ik zeggen waar ik heen wilde en zouden ze me naar de bus/trein/vliegtuig of een ander adres brengen. Zij zouden wel iets regelen met de oma’s en dan zouden ze het wel redden. Ik vroeg haar of ze dit nu zag aankomen en ze zei dat ze wist dat ik verdrietig was, maar dat ze zich niet hadden gerealiseerd dat ik daardoor eerder weg zou willen. Het was echt prima als ik wilde gaan, maar als zij iets anders konden doen dan wilde ze dat wel graag horen. Ik zei dat dat toch ergens wel een beetje het geval was en toen besloot ze dat we even zouden gaan zitten als de jongens in bed lagen.

Ze besloot opeens dat Matt de kinderen maar even in bed moest leggen zodat zij met mij kon praten, want ja het zal maar laat worden. Vijf minuten later zaten we dus al beneden en bood ze me zelfs thee aan. Ze zei dat ze dacht dat mijn besluit definitief was en ik zei dat ik ergens nog wel een beetje twijfelde omdat ik niet had verwacht dat zij verdrietig zouden zijn als ik zou gaan. Ze zei dat ze heel blij met me zijn, dat ik geweldig ben met de kinderen en dat die ook heel veel van me houden en dat zij me ook leuk vinden. En dat ze heel blij waren dat ik twee maanden langer wilde blijven. Ik heb toch maar even aangegeven dat ik dat gevoel niet heb waar ze zich wel heel schuldig over voelde. Het kwam erop neer dat zij de laatste maanden veel aan hun hoofd hebben want zijn moeder is ziek en haar oma ook en ze hadden veel stress van het werk. Hierdoor voelde zij zich schuldig als moeder wat haar weer verdrietig maakt. Door dit alles keren zij naar binnen (want dat doen Australiërs volgens haar) en praten ze niet zoveel en zag ze zelf ook wel in dat ze daardoor niet heel gezellig zijn geweest en zei ze zelfs dat ze eigenlijk wel een beetje egoïstisch deden. Verder gaf ze aan dat ze met emoties niet heel goed was geweest waarop ik ook wel aangegeven heb dat dat voor mij het grootste probleem was de laatste weken. Ze zei dat ze wel wist dat ik verdrietig was, maar dat ze dacht dat het was omdat al mijn vrienden hier weg waren en door de situatie in Nederland, maar ze had niet door dat zij daar ook een rol in speelden.

Ze vond het wel vervelend, ze zei wel een aantal keer sorry, dat ze mij het gevoel hebben gegeven dat ze me niet leuk vinden of dat ik niet welkom ben en ze zou proberen om verdriet buiten de deur te laten en wat gezelliger tegen mij en de kinderen te doen. Maar aan de andere kant was dit ook wel de situatie op dit moment en was het niet iets wat ze snel konden veranderen, ze komen er wel maar dat gaat nog wel een tijd duren. Ze bedankte me nog dat ik dit gezegd had, want zij waren zich hier eigenlijk niet van bewust en ze zouden er op letten.

Ze vroeg of ik nu een beslissing wilde nemen of dat ik er nog even over na wilde denken, dus heb ik maar besloten dat ik er nog wel graag een nachtje over wilde slapen wat ze prima vond, ik moest het donderdag laten weten. Maar ze vond het vooral belangrijk dat ik gelukkig zou zijn en als ik daarom van gezin wil wisselen is het prima en willen ze me ook wel naar het vliegtuig, de trein/bus of een ander adres brengen. Ze zouden verdrietig zijn als ik weg ga, maar mijn geluk was belangrijker voor haar.

Dit hele gesprek duurde zo ongeveer vijf minuten, dus we hadden nog niet eens een slok van onze thee op toen ze besloot dat het nu wel tijd was om de vloer schoon te maken. Uiteindelijk heb ik de thee maar op mijn kamer gedronken en kon ik gelijk nadenken over of ik nog wil blijven. Eerlijk gezegd heb ik niet het idee dat het alleen maar door de situatie bij hun komt, maar zal het ergens ook een stuk persoonlijkheid zijn aangezien ze nooit heel veel interesse hebben getoond. En ik neem het ze ook wel kwalijk dat ze wisten dat ik niet heel lekker in mijn vel zat en dat ze daar helemaal niks mee hebben gedaan en me niet eens een keer iets gevraagd hebben.

Woensdagochtend zei mijn hostmom nog dat ik even goed na moest denken over wat ze gezegd had, dat ze wel van me houden en dat ze me nooit het gevoel hadden willen geven dat ik niet welkom ben. Mijn hostdad zei nog sorry, wij keren in onszelf als we verdrietig zijn dat was niet de bedoeling. En ook hij bedankte me nog dat ik dat gezegd had. De rest van de dag heb ik weer samen met Hudson opgepast bij Michael en Katherine die alle verhalen wel zo ongeveer kennen. Want ja die vragen altijd hoe mijn leven is en ik ben wel zo eerlijk om daar de waarheid te vertellen. Ik was dinsdag al anderhalf uur langer gebleven en ook die dag ben ik ruim twee uur langer gebleven omdat het zeker geen straf is om daar te zitten en het een makkelijke manier is om Hudson te entertainen. Toen ik wegging gaf Michael me nog een tas mee met de mededeling ‘midnight snack’ en zat er een bakje risotto en een Knopper (koekje) in, hahahaha. Super lief, maar eigenlijk wel heel erg dat het nodig is hier. Eenmaal thuis kreeg ik de voordeur niet open (de garagedeur was kapot, dus ik had geen keuze) en na vijf minuten van alles geprobeerd te hebben was ik een beetje bang dat de schilder hem van binnen op slot had gedaan en toen vanaf het balkon met de ladder naar beneden geklommen was. Ik ben nog naar de achterkant van het huis gegaan om ook daar alle deuren te proberen, maar helaas was er echt geen een open. Na nog een keer de voordeur geprobeerd te hebben, wilde toch absoluut niet blond lijken, heb ik mijn hostparents maar geprobeerd te bellen en uiteindelijk kreeg ik Matt aan de telefoon. Ik bleek gelukkig een sleutel van het washok te hebben zodat we uiteindelijk toch naar binnen konden. Ik vond het ergens allemaal wel grappig, maar Hudson kon dit niet waarderen en die zei dat het heel gemeen was van de schilder om dit te doen en dat hij nu bevroor (watje, niks gewend hier met 10 graden in de winter).

Angus vond dat het zijn verjaardag was die dag en wilde graag een feestje vieren. Ze hadden de groene tafel boven op zijn kamer gezet met een stoel waar hij zijn feestje kon vieren. Tijdens het avondeten zei hij al dat hij nu ook een cadeautje moet krijgen, want dat hoor nou eenmaal zo. Ze hadden die dag toevallig bij het dagverblijf cupcakes die je kon kopen en hier lag nog een kaars van het cijfer drie die ze erin hebben gezet. Ik mocht zowaar zijn verjaardag meevieren en we hebben happy birthday voor hem gezongen. Matt kwam aan met een zaklamp met de mededeling dat Gus het licht in hun leven was en daarom zijn zaklamp terug kreeg (die ze de avond daarvoor hadden afgepakt). Daarna heeft Hudson ons nog een lesje gegeven over planeten, hij stond daar heel serieus als een meester alsof hij een groot publiek toesprak met handgebaren en alles en wij gingen eigenlijk gewoon helemaal stuk.

Donderdagochtend vroeg mijn hostmom vlak voordat ze weg ging of ik er nog over na had gedacht, wat ik zeker had en ook eigenlijk woensdagavond al had willen zeggen (maar iemand ging natuurlijk weer naar haar kamer toen de kinderen in bed lagen, en nu konden ze het mooi even twee dagen bewijzen). Nu is praten op de vroege ochtend nooit echt mijn sterkste kant en wilde ik er nog wel een beetje een goed verhaal van maken, dus vroeg ik of ik het misschien ook in de middag mocht zeggen wat ze prima vond. Op de een of andere manier was het niet gelukt om haar ’s middags even rustig te spreken, dus kwam ze naar mijn kamer toen de kinderen op bed lagen (dan kan het opeens wel, mijn deur stond nog extra ver open zodat ik goed kon horen als ze naar beneden zou gaan zodat ik haar dan even kon spreken) om te vragen of ik een keuze had gemaakt. Ik zei dat ik het haar reactie wel heel erg gewaardeerd had, want dat ik bang was dat ze boos op me zou worden. Ze zei dat het hun schuld was en dat ze wisten dat ik ongelukkig was, maar dat ze niet wisten wat daar de rede van was. Ik zei dat als het zo zou blijven als de afgelopen twee dagen wel wilde blijven waar ze wel heel blij mee was. Dus ik blijf hier nog een kleine vier weken voordat ik begin met reizen, wat wel heel veel stress scheelt om voor drie weken te verhuizen in de hoop dat het hier een beetje gezellig blijft en ze een keer tegen me gaan praten.