“If happiness is the goal – and it should be, then adventures should be top priority.”– Richard Branson

Maandag 24 februari

Ik had om half tien een wekker gezet zodat ik nog even het gratis ontbijt mee kon pakken en daarna een plan kon maken voor de rest van de dag. Ik had bedacht om eerst naar de Petronas Twin Towers te gaan aangezien dat toch wel het hoogtepunt is van de stad. Ik moest de trein naar KLCC nemen, maar dacht bij KL centraal dat ik er was wat dus niet zo bleek te zijn. Ik heb daar eerst maar even de mall bewonderd en de McDonalds gevonden voor ijskoffie en ben toen weer met de trein verder gegaan naar het goede station. Na een stukje lopen langs de torens op zoek naar het park kwam ik langs een Chinese tempel waar ik nog even wat foto’s heb gemaakt. Achter de torens ligt een park waar ik ook nog een rondje door gelopen heb en nog even naar de fontein heb zitten kijken.

Daarna ik het briljante idee om naar de KL tower te lopen aangezien het maar een half uurtje was. Helaas was het wel 35 graden met een gevoelstemperatuur van 39, dus was het een klein beetje warm. Vanaf de toren ben ik ook nog naar het hostel gelopen wat weer twintig minuutjes was zodat ik daar nog even twee uurtjes van de airco kon genieten. Het hostel organiseert elke avond een gratis diner waar ik graag naar toe wilde in de hoop wat vrienden te maken. Vlak voor het diner had ik ook nog een kamergenootje gekregen (Sophie uit Engeland) die ook naar het diner ging, dus besloten we om samen te gaan. Toen we in het café kwamen waar het Indische diner was, bleek het samen met nog twee andere hostel te zijn waardoor we met heel veel waren. Het diner was best oké en het was gratis, dus we mogen er verder niet over klagen. Na het eten wilde Sophie en ik naar de torens om ze in het donker te zien, maar het regende heel hard. Eigenlijk hadden we ook wel zin in een ijsje, dus hebben we met een paar andere een ijsje aan de overkant van de straat gehaald. Ook was er voor iedereen een gratis drankje op het dakterras en tegen gratis alcohol zeggen we nooit nee, dus zijn we daar maar heen gegaan. Een deel van de andere waar we mee zaten kwamen uit een ander hostel waar ze een zwembad op het dak hadden met uitzicht op de torens. Sophie zou die nacht daarna ook naar dat hostel gaan en ik moest of in het hostel waar we nu zaten verlengen, of iets anders boeken. Ook ik besloot om mijn laatste nacht in Kuala Lumpur naar dat hostel te gaan en heb nog even snel geboekt. Na een tijdje was het weer droog en besloten we met zeven mensen (3 Duitsers, 1 Engelse, 1 Zuid-Afrikaan en 2 Nederlanders) alsnog naar de torens te gaan.Na een fotoschoot zijn we naar het andere hostel gegaan en hebben we nog een hele tijd op het dakterras gezeten met uitzicht op de stad. Rond half drie vond de rest het ook tijd om weer terug naar ons hostel te gaan en kon ik eindelijk douchen en naar bed.

Dinsdag 25 februari

Sophie en ik hadden om negen uur de wekker gezet waar we toch eigenlijk allebei wel wat moeite mee hadden. Een half uur later waren we toch aangekleed en een soort van klaar om te gaan. Nadat we hadden uitgecheckt hebben we nog even snel bij het gratis ontbijt gekeken. Toen we de toast en spaghetti zagen liggen, vonden we de 7eleven toch een beter idee en die zit hier zo ongeveer elke 200 meter, dus dat is geen probleem. We hebben de trein naar KL centraal genomen en vanaf daar moesten we nog een half uur met de trein naar de Buta cave. Deze hele reis kosten in totaal 3,7 ringgit wat omgerekend 0,81 is. Al snel zagen we de eerste aapjes lopen die er toen nog best schattig uitzagen. Na een stukje lopen kwamen we bij het grote gouden beeld waar ook de gekleurde trap is die uit 272 treden bestaat.

Op de trap liepen ook nog wat aapjes rond of zaten heerlijk toe te kijken hoe iedereen omhoog of omlaag liep.De trap viel heel erg mee, het was niet zwaar of heet en voor we het wisten stonden we in de grot waar een tempel is. Daar was een stuk met allemaal rotsen waar het krioelde van de apen die allemaal heen en weer renden. Die beesten kunnen zelf in een kliko springen om er iets uit te graaien en dan er weer uit springen (ik was te bang voor die beesten om te kijken hoe ver ze omhoog konden springen, dus ik ben maar op een afstand blijven staan). We vonden het wel weer tijd om naar beneden te gaan en toen we net de eerste paar treden van de trap hadden gehad, kwam er opeens een aap naar ons toe rennen omdat Sophie een plastic tasje met een flesje water en een rol snoepjes vasthad. Ze probeerde nog het flesje te pakken en naar de aap te gooien, maar daar had ze geen tijd voor dus heeft ze het hele tasje maar naar de aap gegooid. Je zal maar door zo’n beest gebeten of gekrabd worden, dan mag je gelijk een paar spuiten halen. De aap rende er met de spullen vandoor en op een, voor hem veilig plekje, haalde die het flesje water tevoorschijn, zetten zijn tanden erin en dronk het water op. Wij stonden allebei te trillen op onze benen en toen er nog een aap op de trap zat durfde wij er eigenlijk niet meer af. Een man uit India was zo aardig om tussen ons en de aap in te lopen zodat we de aap veilig konden passeren.

Na dit avontuur zijn we naar het station gegaan waar we nog ruim een half uur op de trein mochten wachten. We waren in het halletje gaan zitten met de stoel tussen ons vrij toen er een familie binnen kwam en de vrouw tussen ons in ging zitten (terwijl de trein praktisch leeg was). Opeens zeiden ze dat ze een foto met ons wilde maken, want blijkbaar vinden ze dat bijzonder ofzo. Al snel waren Sophie en ik hier wel klaar mee en zijn we maar een ander plekje gaan zoeken waar we rustig konden zitten. De trein ging weer naar het centrum. Daar zijn we nog naar de centrale markt gegaan waar ze souvenirs verkopen wat hier allemaal troep is. Eigenlijk hadden we nog een middagprogramma met wat dingen die we konden bezichtigen, maar het was weer eens bloedheet (36 graden, gevoelstemperatuur 40), dus waren we daar niet bijzonder gemotiveerd voor. We zijn naar het eerste hostel gegaan om onze backpacks te halen en hebben toen de grab naar het volgende hostel genomen. We konden het ook niet meer aan om ruim vijf minuten naar het station te lopen, de trein te nemen en dan weer naar het volgende hostel te lopen en waarschijnlijk is het toch even duur, dus doen we het maar zo. Bij Penthouse on 34 konden we gelijk inchecken en toen we onze spullen naar de kamers hadden gebracht zijn we snel naar het zwembad gegaan. Ze hebben daar een infinity pool, dus die moesten we maar gebruiken waar het voor gemaakt is.Na een middagje zwembad met nog wat andere gezellige mensen zijn Sophie en ik naar de Jalan Alor nightmarket gegaan om te eten. Dit was een hele straat met allemaal restaurants met verschillende soorten Aziatisch eten. Vanaf daar zijn we naar de Heli lounche bar geweest wat ons door verschillende andere mensen was aangeraden. Bij deze bar kon je naar boven het dak op. Overdag kunnen daar helikopters landen en ’s avonds wordt het als bar gebruikt. Onder het genot van een cocktail hadden we een mooi uitzicht op de Petronas Twin Towers, de KL tower en een ander deel van de stad. De bar was heel duur, dus na onze cocktail die bij de entreeprijs inzat zijn we opzoek gegaan naar een andere bar. Al vrij snel kwamen we bij een Irisch pub waar de cocktails 2voor30 waren, dus hebben we er daar ook nog maar een gedronken. De pub zat in een leuke straat met nog andere bars en voordat we terug zouden gaan naar het hostel wilde Sophie er nog een rondje lopen. Bij elke bar stonden wel mensen buiten die je naar binnen wilde praten, maar we zouden teruggaan naar het hostel, dus dat gingen we niet doen. Totdat we bij een bar de mededeling kregen dat het ladies night was en we een gratis cocktail krijgen. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen, dus gingen we nog even naar binnen. De keuze was echter wel wat beperkt waardoor we een gin lemonade hadden terwijl gin niet echt mijn ding is, maarja het was gratis alcohol dus we mogen niet klagen. Na een tijdje hebben we weer een grab naar het hostel genomen en nog een tijdje op de rooftop gechilled totdat we het wel bedtijd vonden.

Woensdag 26 februari

Sophie wilde graag naar in de KL tower voor het uitzicht op de Petronas Twin Towers en een goede foto op het skydeck. Ergens vond ik dat ook wel een goed idee, dus zijn we weer samen op pad gegaan. Eerst hebben we een grab naar de Petronas Twin Towers genomen. Onze chauffeur was helemaal blij dat wij bij hem in de auto stapten, want hij had al drie weken geen toeristen gereden. Hij voelde zich vereerd dat hij de gelukkige was die ons mocht rijden, ik weet het meneer we zijn knap dus ik zou ook maar gelukkig zijn als ik jou was. De rit duurde ruim tien minuten en die heeft de chauffeur ook goed volgepraat met waarom hij denkt dat er geen toeristen meer komen (iets met de politieke situatie en corona). We waren blij toen we er eindelijk uitkonden en hebben nog even een fotoshoot gehouden en een stukje door het park gelopen. Vanaf de Twin Towers zou het een half uurtje lopen zijn naar de KL tower wat volgens Sophie veel te ver was, die zei gelijk: ‘ja ik bestel een grab’. Ik kon haar ook geen ongelijk geven aangezien het alweer 33 graden was met een gevoelstemperatuur van 38. En de grab kost voor dit stukje maar 7 ringgit wat ongeveer 1,50 is die we nog samen delen ook, dus daar gaan we natuurlijk niet voor lopen. Bij de KL tower hebben we een kaartje gekocht en voordat we echt richting de lift mochten, werd er eerst nog even een thermometer bij ons hooft gehouden om te kijken of we geen koorts hebben. Gelukkig mochten we allebei door en hebben we de lift naar boven genomen waar we foto’s van het uitzicht hebben gemaakt. Al vrij snel was het onze beurt voor het skydeck waar je per persoon 1 minuut en 40 seconden de tijd hebt om foto’s te maken.

Na deze fotoshoot op kleine 300 meter hoogte zijn we weer naar beneden gegaan om de grab terug naar het hostel te nemen. Daar hebben we snel onze laatste spullen gepakt en uitgecheckt. Na nog een tijdje bij het hostel te hebben gezeten was het tijd om afscheid te nemen en ben ik naar het station gegaan. Ik moest met de trein naar het busstation wat volgens de mensen van het hostel rechtstreeks kon. Het begon al goed, ik wist dat ik de bruine lijn moest hebben en die ging net op dat moment. Ik had geen tijd om uit te zoeken of hij de goede kant opging, dus ben ik op goed geluk maar ingestapt. Helaas ging deze de andere kant op waardoor ik er een paar minuten later bij de volgende halte uit kon om de trein de andere kant op te nemen. Toen ging het best een tijd goed totdat de lijn die het eerste stuk bruin/geel was opeens geel werd en dat nergens duidelijk stond aangegeven waardoor ik opeens weer verkeerd ging. Dus ik kon weer de metro uit om weer een klein stukje terug te gaan en de bruine lijn te nemen. Uiteindelijk heb ik het busstation weten te vinden en ging er al vrij snel een bus naar Melaka.