Ik zal morgen even een corona en hoe het nu hier is update plaatsen, dus doe bij dit verhaal vooral alsof er niks aan de hand is ;)

Be brave. Take risks. Nothing can substitute experience. – Paulo Coelho

Vrijdag 28 februari

Om acht uur ging de wekken zodat ik vandaag op tijd kon beginnen aan de reis naar Cameron Higlands. Na het ontbijt heb ik de laatste spullen gepakt en stond ik rond tien uur op het busstation in de hoop dat de bussen vaak zouden rijden. Ik had geluk, de bus naar TBS (het grote station in Kuala Lumpur) ging geloof ik elk kwartier waardoor ik om kwart over tien in de bus zat. Na een kleine twee uur was ik in KL waar ik een kaartje naar Tanah Rata heb gekocht. Ook hier had ik geluk en ging de bus al een kwartier later. Ik kon nog snel even door de supermarkt rennen om een bus pringles te kopen zodat ik een hele verantwoorde lunch had. Na een rit van ruim vier uur waren we bij de Cameron Highlands. Dit alles heeft me 43 ringgit gekost wat 9,40 is. Vanaf het busstation was het nog ruim vijf minuten lopen naar het hostel waar bijna iedereen die in de bus zat naartoe ging, we konden dus gezellig met z’n alle lopen. Verder heb ik niet zo heel veel meer gedaan. Ik kwam Marta (uit Polen) tegen die in hetzelfde hostel zit als ik en samen hebben we in het restaurant naast het hostel gegeten. Ik vond het zelfs nog een soort van koud om op straat te lopen aangezien het hier maar rond de 23 graden was op dat moment en het ook gewoon zo aanvoelt. Met een verkoelende wind erbij wat ook wel even lekker is.

Zaterdag 29 februari

Martha hadden het plan om samen route tien en zes te gaan lopen vanaf het hostel. Na een kop koffie en een stop bij de 7eleven waren we er klaar voor. Het vinden van pad tien was nog een hele uitdaging. Er staan nergens bordjes waar het pad begint en het was lastig om het via maps.me te vinden. Toen we dachten de goede weg te hebben die een berg opging, begonnen een paar mannen naar ons te roepen en te wijzen dat we de verkeerde kant opgingen. Met hun hulp is het ons gelukt om het goede startpunt te vinden en kwamen we gelijk een stelletje uit Zwitserland tegen. Met z’n alle begonnen we aan de route wat een jungle track bleek te zijn die vrij steil omhoog ging. Ik was heel blij dat het die ochtend maar 24 graden was, maar met al dat klimmen was het toch nog behoorlijk warm. Na een tijdje klimmen zat er opeens een man op zijn gitaar te spelen waar we nog een tijd zijn gebleven om te luisteren en met hem te praten. Daarna zijn we vol goede moed weer verder gegaan met de beklimming die toch wel een stuk pittiger was dan we hadden verwacht. Uiteindelijk hebben we het eindpunt gehaald en ging de weg over in route 6. Die ging vooral naar beneden wat ook weer heel steil was. Zo nu en dan moesten we stukjes op handen en voeten naar beneden om niet uit te glijden of was er een touw waar we ons aan vast konden houden. Net als we een aantal keer dachten dat we al wel een heel eind naar beneden waren, ging de weg opeens weer steil omhoog waardoor het een soort van klimmen en dalen bleef. Het laatste stuk liepen we door de theeplantages waarbij we een heel mooi uitzicht hadden. Na ruim drie uur lopen kwamen we bij het theehuis waar we genoten hebben van een welverdiende ijsthee. Dat was de beste citroenijsthee die ik ooit gehad heb. We hebben daar een uurtje gezeten om van het uitzicht te genieten en af te koelen.

Daarna vonden we het wel weer tijd om naar het hostel te gaan. Hier hebben ze geen grab en voor een taxi vragen ze altijd veel te veel, dus zijn we gaan liften. Die tip had ik ergens eerder van een Nederlands meisje gekregen dat je dat hier heel goed kan doen en er altijd wel mensen stoppen die plek over hebben. Na ongeveer vijf minuten hadden we het inderdaad voor elkaar en werden we in tien minuutjes teruggereden naar het dorp waar we slapen. Dit scheelden ons toch weer anderhalf uur lopen waar we heel dankbaar voor waren. Nadat ik had gedoucht was Laura ook in het hostel en zijn we samen gaan eten. We kwamen uit bij het Amsterdam café waar we pasta hebben gegeten voor wat variatie na al het Aziatische eten. We hebben nog een planning voor morgen gemaakt en zijn toen allebei naar onze kamer gegaan.

Zondag 1 maart

Laura en ik vonden het wel gezellig om vandaag een dagje samen op pad te gaan. We wilden graag naar de bekendste theeplantage hier, de BOH. Dat is vanaf ons hostel veel te ver om te lopen, dus besloten we om weer te gaan liften. Na een lekker ontbijt bij een Indisch restaurant wat bestond uit een soort pannenkoek met aardbeien zijn we vol goede moed aan de kant van de weg gaan staan. Binnen twee minuten stopte er al een man die ons wel die richting op mee wilde nemen. Hij moest op een heel druk stuk stil staan op een helling wat de auto eigenlijk niet helemaal aankon waardoor hij gas moest blijven geven om te blijven staan. De geur die onder de motorkap vandaan kwam rook niet helemaal goed en al snel besloot hij om er even naar te gaan kijken en hij moest ook iets van de andere kant op. Wij zijn uitgestapt en weer met onze duimpjes omhoog gaan staan voor de volgende lift. Ook die hadden we binnen drie minuten, dit keer was het een gezin met een jongen van negen en een meisje van acht die perfect Engels spraken. We hebben een hele tijd file gereden wat nog best gezellig was. Na een tijdje gingen ook zij een andere kant op waardoor we weer een volgende auto moesten vinden. Dit was ook weer vrij gemakkelijk en we hadden weer een gezin die zelfs nog even snel een autostoeltje eruit haalden zodat wij normaal konden zitten. De kinderen waren nog heel jong en mochten gewoon voorin bij de moeder op schoot zitten wat hier allemaal kan. Heel veel kinderen zitten achterin los in de auto, er zit iemand half in het midden voorin of ze hangen uit het dakraampje. Deze lift bracht ons naar de plantage waar ze zelf ook heen moesten. We hebben daar in het café (ijs)thee gedronken en nog wat foto’s gemaakt. Daarna wilden we graag naar het Mossy Forest wat ook weer te ver lopen was, dus begon ons liftavontuur opnieuw. Ik geloof dat de parkeerplaatsmannetjes dit niet het beste idee vonden, dus zijn we vijf meter verder gaan staan en hadden we binnen een minuut weer een lift. We hadden een busje met een familie (een zoon van 23 en nog een wat jonger meisje) die ons hartelijk welkom heten aan boord. Helaas gingen ze niet zover als wij hadden gedacht waardoor we op zoek moesten naar lift nummer vijf. Er kwamen weinig auto’s aan en ze stopten ook niet, maar toen kwam er binnen vijf minuten wel een groep motorrijders aan waarbij we wel achterop mochten. Wij dachten dat het nog maar iets van twee kilometer was, dus besloten dat het voor dat kleine stukje wel kon. Dit stukje bleek toch een stuk langer te zijn dan we dachten en de weg ging de berg op met de nodige bochten. Gelukkig reden ze rustig en zijn we heelhuids boven aangekomen. Bij het Mossy Forest hebben we een rondje gelopen en zijn we naar de uitkijktoren geweest. De wolken bewogen daar heel snel waardoor we het ene moment bijna niks zagen en het volgende moment de bomen weer te zien waren. Onze motorvrienden waren er ook weer en vroegen of ze nog wat foto’s met ons mochten maken wat we voor deze gelegenheid maar gedaan hebben. Op de weg richting de uitgang kwam er opeens ook een man of hij een selfie met ons kon maken. Blijkbaar zijn wij hier ook een levende attractie, misschien moet ik er nog een keer geld voor gaan vragen. Het leek ons een beter idee om met een auto weer terug te gaan, dus zijn we op de parkeerplaats gaan vragen of we met iemand mee mochten rijden. Was weer een eitje en al snel zaten we bij een echtpaar in de auto. Na een paar minuutjes rijden moesten we een andere auto passeren wat niet heel makkelijk ging aangezien de wegen hier nogal smal waren. Na het passeren van die auto zette de man de auto even aan de kant om hem af te laten koelen. Na een telefoontje kwam hij met de mededeling dat de remmen van de auto dertig minuten moesten afkoelen, we vonden het al bijzonder dat hij met zijn handrem afremde, maar hij had dus problemen met de remmen. Wij vonden het een beetje bijzonder dat de remmen het dan na een half uur wel weer goed zouden doen en we hadden ook geen zin om zo lang te wachten, dus besloten we om te kijken of er een andere auto voorbij zou komen. Deze keer duurde het wel lang en onze motorvrienden kwamen ook nog langs en waren zo sociaal om ons nog weer een ritje aan te bieden. Aangezien de weg best gevaarlijk is en wij verder geen bescherming hebben vonden we dit geen goed idee en hebben we op een auto gewacht. Die kwam ongeveer na een kwartier en dit keer hadden we een goede pickup. Al snel kwam Laura tot de conclusie dat ze haar camera kwijt was, dus dat die nog in de vorige auto of ergens boven op de berg moest liggen. We zijn dus maar uit de auto gegaan en begonnen weer omhoog te lopen. Na een minuut zagen we de vorige auto al naar beneden komen en hebben we gevraagd of ze wilde stoppen. Gelukkig lag Laura haar camera nog op de achterbank en mochten we weer met die mensen mee verder. Ze hebben ons tot het eerstvolgende dorp bij een benzinestation gebracht Daar moesten we weer opzoek naar de volgende lift die we ook weer heel snel hadden. Het was weer een echtpaar en al snel vroeg de man of we christelijk waren en van Jezus hielden. Laura en ik wisten hier eigenlijk allebei geen antwoord op te geven en we hadden ook geen idee wat het gewenste antwoord zou zijn. Bleek meneer een pastoor te zijn, juist… kregen we gelijk te horen dat Jezus van ons houdt en voor ons gestorven is met nog een minipreekje erbij. Zaten we natuurlijk echt op te wachten en meneer ging later die dag ook nog naar de kerk. Wist nog niet eens dat ze hier een kerk hebben (dacht eigenlijk alleen de moskee en tempels) maar goed weer wat geleerd. Ze hebben ons in het centrum afgezet wat vlakbij ons hostel is. Laura wilde ook nog wel graag naar de plantage waar ik de dag daarvoor was geweest dus besloten we om daar ook nog even naar toe te liften. Kwam er opeens een Spaanse meid naar ons toe met de vraag of we ook wilde hiken, want ze kon niemand vinden en ze wilde niet allen. Nou wij gaan toch echt niet om drie uur nog even drie uur wandelen en ik vond het gister ook niet het grootst mogelijke succes, dus we voelde daar heel weinig voor. Nou of ze dan met ons mee mocht liften naar de theeplantage. Wij zijn de moeilijkste niet, dus ja dan moest ze maar met ons mee, maar we hebben haar nog wel even heel duidelijk gemaakt dat we zeker niet gaan wandelen. Het duurde nu wat langer om een lift te krijgen, maar we kregen het toch voor elkaar. Toen we instapten besloot de Spaanse meid om toch maar niet mee te gaan wat wij helemaal prima vonden, konden we tenminste Nederlands blijven lullen. We hadden weer een gezin met twee meisjes van elf en zes. Die hebben ons naar het theehuis gebracht en daar wilde de vrouw nog even een selfie met ons maken die ze ook nog naar ons gestuurd heeft.

Na dit leuke aandenken zijn we bij het theehuis op het terras gaan zitten met een taartje en voor mij weer een ijsthee. Ze hadden eigenlijk al vanaf één uur regen gegeven, maar we waren inmiddels al drie uur verder en het was nog steeds droog. Het begon wel wat harder te waaien en het was een koud windje, dus besloten we naar een laatste lift te zoeken die ons terug kon brengen naar het centrum. Die hadden we al snel weer gevonden, dit keer twee Chinese jongens die er gezellig een biertje bij dronken, kan hier allemaal gewoon. We hebben nog proost in het Chinees leren zeggen, maar vanwege mijn uitstekende gevoel voor taal ben ik dat natuurlijk alweer vergeten. We zijn vlakbij het hostel afgezet en naar het busstation gelopen om te kijken wat het vanaf daar zou kosten naar de volgende plaats waar wij allebei heen gaan. Ook hebben we vast wat eten gehaald zodat we de reis van 8,5 uur hopelijk gaan overleven. Aan het einde van de middag kwam ook Blanca bij ons in het hostel en zijn we met z’n drieën gaan eten bij het Amsterdam café. Ze hebben daar patat oorlog wat Laura en ik wel graag wilden, dus zijn we er maar voor gegaan. Daarna hebben we nog een tijdje zitten kaarten in het hostel en zijn we naar bed gegaan. Ik vond dit echt een hele leuke dag waarbij we van tien verschillende mensen een lift hebben gehad om zo op de plaatsten te komen waar we graag naartoe wilden.