Tijd is zoals een rivier. Het water dat je met je hand aanraakt, raak je maar één keer.

Maandag 2 maart

Na twee dagen genoten te hebben van wat kouder weer, was het vandaag tijd om weer terug naar de, net iets te warme, tropische temperatuur terug te gaan. Laura en ik moesten om acht uur klaar staan voor het minibusje wat ons naar de boot zou brengen. Een kwartier later dan gepland (ondertussen waren er al meerdere busjes van dat bedrijf langsgekomen) werden we toch nog opgehaald en kon de reis beginnen. Samen met een jongen uit Pakistan en een jongen uit Australië mochten we een kleine vier uur in het busje zitten die ons naar een plek bracht waar we op de boot moesten stappen. Met de boot was het nog twee uur varen door de jungle naar Taman Negara waar we rond half drie waren. Daar stond er een pick up voor ons klaar die naar het hostel reed zodat we niet met onze, net iets te zware, backpacks de berg op hoefden te lopen. We hebben ingecheckt en wilden daarna wat gaan drinken. We waren van plan de heuvel af te lopen naar de restaurantjes die aan de rivier zitten. Net op dat moment kwam er een man met een auto langsrijden die ons een lift aanbood. We zeiden dat we die vijf minuutjes nog wel konden lopen, maar de man zei dat het daar toch veel te warm voor was en dat de lift gratis zou zijn. Nou laten we ons dat geen twee keer zeggen, want met 37 graden en een brandende zon is elke stap die je niet hoeft te zetten toch leuk meegenomen. Toen we genoeg energie hadden verzameld en het er niet op leek dat we nog van iemand een lift omhoog zouden krijgen, zijn we de berg weer opgelopen naar het hostel. Daar zijn Laura en ik allebei uitzending gemist gaan kijken omdat het gewoon veel te heet was om iets anders te doen. Echt zo fijn dat onbeperkte internet op je telefoon! Kan je gewoon heerlijk boer zoekt vrouw terugkijken zonder dat je internet gelijk op is. Inmiddels waren er wat meer mensen bij het hostel en had ik met een man uit Frankrijk afgesproken om de dag daarna in de jungle te gaan lopen, want Laura ging een twee daagse trekking doen, dus moest ik andere vrienden zoeken. ’s Avonds zijn Laura en ik weer naar een restaurant bij de rivier gegaan om te eten. We hadden allebei kipsaté besteld waar je wat groente en rijst cubes bij zou krijgen. Toen we ons bord kregen vroegen we ons nog af waar de rijst was en dat de vier kleine vierkante blokjes op ons bord waren. Bleek dat dus de rijst te zijn waar je net vier kiezen mee kunt vullen. Snel hebben we er nog patat bij besteld zodat we toch nog een complete maaltijd hadden. We kwamen onze Australische vriend uit het busje nog tegen die zij dat hij met een iemand anders ook een junglewandeling gaat doen de dag daarna en vroeg of ik ook mee wilde. Hoe meer zielen hoe meer vreugd, dus hadden we voor de volgende dag met z’n alle afgesproken. ’s Avonds hebben we nog wat bij het hostel gechilled en verhaaltjes geschreven totdat het wel weer bedtijd was.

Dinsdag 3 maart

Laura en ik zijn ’s ochtend samen gaan ontbijten voordat Laura haar tweedaagse jungletrek ging doen en ik met mijn nieuwe vrienden de jungle in zou gaan. Mijn nieuwe vriend uit Frankrijk had die nacht heel lang geslapen en besloot dat het te vroeg was en hij het allemaal nog niet aankon. Tja, onbetrouwbaar volk die Fransen. Gelukkig had ik twee andere vrienden waar ik mee zou gaan lopen dus zag ik Tommy (uit Australië) en Zsombi (uit het Hongaarse deel van Roemenië) beneden bij de rivier. Ze hadden nog een meisje uit Frankrijk meegenomen en met z’n vieren zijn we aan het avontuur begonnen. We moesten met een bootje naar de overkant wat ons wel 1 ringet heeft gekost. Daar moesten we ons registeren en konden we een kaartje voor de canopy walk kopen. We kwamen nog drie mensen tegen, een man uit Amerika (Tim), een meisje uit Duitsland (Eileen) en een meisje uit Frankrijk die besloten om gezellig met ons mee te lopen. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dus nu konden we echt van start gaan. Na twee minuten lopen was het eigenlijk al best wel warm, maar gelukkig liepen we onder de bomen in de schaduw wat toch al heel veel scheelt. We hebben eerst een rondje gelopen en zijn toen naar de canopy walk gegaan. Dat zijn vijf bruggen tussen te bomen, het schijnt zelfs de langste ter wereld te zijn. Op de plateaus mocht je nog foto’s maken, maar op de brug moesten je handen vrij zijn, dus mocht het niet. Je moest dus voor de brug al je camera/telefoon aan degene achter je geven zodat die nog even een leuke foto van je kon maken, je moet natuurlijk wel een leuk aandenken aan dit avontuur hebben.

Na over vijf bruggen door de bomen te hebben gelopen en daarbij een aantal fotoshoots te hebben gedaan was het weer tijd voor het zwaardere werk. We gingen nog even leuk een stukje door de jungle lopen. Onderweg kwamen we nog een aantal wilde zwijnen tegen die helaas te hard renden voor een foto. Ik had deze prachtige dieren natuurlijk graag vastgelegd aangezien dit de eerste keer was dat ik ze levend in het wild zag (is toch anders dan dood op de weg en twee seconde leven daarvoor in het donker). Na een tijdje hebben we nog even zitten uitrusten en zijn we vol geode moed weer verder gegaan. Er was namelijk ergens een mooi uitzichtpunt waar we nog wat foto’s hebben gemaakt en ook een leuke groepsfoto.We hadden al een paar uur gelopen waarbij het in het begin nog allemaal makkelijk over trappen was, maar het later toch wat lastiger werd en we ons zo nu en dan aan een touw moesten vasthouden. Na een tijdje wilden een aantal nog wel graag een stukje verder lopen. Ik was er eigenlijk al wel een beetje klaar mee en de man uit Amerika en het Duitse meisje waren van plan om terug te gaan, dus kon ik mooi mee. We hadden eigenlijk allemaal veel te weinig water mee waardoor het bijna op was. Ik denk dat we nog ongeveer een half uur hebben gelopen en onderweg zagen we weer twee wilde zwijnen rennen en hebben we nog een eekhoorn in de boom gezien.Na een kilometer of tien door de jungle te hebben gelopen, en geloof me dat valt tegen met 36 graden waarbij het aanvoelt als 40, kwamen we weer bij een bootje die ons naar de overkant bracht. Daar zitten een aantal restaurantjes, dus konden we mooi iets kouds drinken en er wat bij eten, want dat hadden we inmiddels wel verdiend. De rest van de middag heb ik wat bij het hostel gechilld en eerst nog genoten van de douche. Ik moest nog plannen hoe ik vanaf hier naar Penang kon komen en aangezien het een reis van elf uur zou zijn waarbij ik via Kuala Lumpur of Cameron Highlands moest zat ik erover te denken om nog een nacht in KL te slapen. Emilia (Duits meisje) had precies hetzelfde, dus besloten we de dag daarna samen met de bus naar KL te gaan om daar nog een middag en avond te zijn voordat we doorgaan. ’s Avonds ben ik nog met Tim en Eileen uit eten gegaan en verder heb ik maar weer gechilld bij het hostel met nog wat andere mensen.