‘’If you want to go somewhere you like but no one else wants to, go by yourself. You’ll meet people with similar interests as you’’

Donderdag 12 maart

Na de douane mocht ik al snel het vliegtuig in die in 1,5 uur van Langkawi naar Singapore vloog. Voor iets van 16 euro kon je een fancy pakket erbij boeken met je bagage, een stoel en een maaltijd waarbij je ook een stoel van de ‘hotseats’ kon kiezen. Hierdoor zat ik dus mooi op de vierde rij en had ik ook nog eens de hele rij voor mezelf. We vertrokken zelfs twintig minuten eerder dan gepland waardoor we al voor twaalf uur in Singapore waren. Mijn volgende vlucht vertrok pas om 19:15, dus het lange wachten kon beginnen. Ik kwam tot de ontdekking dat het bij Qantas mogelijk was om vroeg in te checken zodat ik niet eerst vier uur met mijn backpack hoefde te sjouwen. Ik ben naar de plek gegaan waar dat kon. Daar hebben sommige airlines een incheckbalie, maar Qantas natuurlijk niet. Mijn grootste hobby is het doen van een zelf check-in waarbij je je bagage in een ding moet zetten, dus vol goede moed begon ik eraan. Het systeem liet me natuurlijk weer eens niet inchecken (het lukte mij de dag ervoor ook al niet) en gaf aan dat ik assistentie nodig had. Ik ben maar eens naar de balie van een andere airline gelopen om te vragen of er misschien ook iemand van Qantas was die mij zou kunnen helpen. Die was er niet, maar de balie ernaast van de Thaise maatschappij kon het wel voor me doen. Al snel werd er gevraagd of ik mijn vlucht vanuit Nieuw-Zeeland naar een ander land kon laten zien die ik nog niet geboekt had. Ik had de avond daarvoor een nepticket gemaakt in de hoop dat het zou werken. Waar ze normaal even twee seconden kijken en dan zeggen dat het goed is, begon deze man het uitvoerig te bestuderen er daarbij op zijn computer te typen. Ik ben er maar heel zelfverzekerd en rustig bij blijven kijken in de hoop dat hij niet een boekingsnummer kon controleren ofzo. Gelukkig gaf hij na een minuutje mijn telefoon terug met de mededeling dat het goed was. Ik kon mijn backpack aan hem geven en daarna had ik nog een uurtje of zeven om rondjes te lopen. Ik ben naar Juwel geweest, waar ik ook mijn backpack had afgegeven, om de waterval te bekijken en nog en stukje te lopen.

Daarna heb ik nog boer zoekt vrouw gekeken waardoor de tijd nog best een soort van snel ging. Na een tijdje besloot ik maar richting de gate te gaan waarvoor ze hier alleen je paspoort en ticket controleren, dus dat was zo gedaan. Op dit moment controleren ze net daarvoor ook je temperatuur, maar de man stak al gelijk zijn duim omhoog dat die van mij goed was. Bij de gate heb ik ook nog even mijn telefoon gebruikt waar die voor gemaakt is totdat het tijd was om te gaan boarden. Daar moest eerst alle handbagage door de scan en daarna konden we al snel het vliegtuig in. Ook hier had ik weer geluk, ik zat bij het raam en een andere vrouw zat bij het gangpad waardoor de midden stoel vrij was. Toch altijd prettig als het een nachtvlucht van acht uur is. Nog voordat we opstegen kreeg ik een menu in mijn handen geduwd wat ik echt nog nooit heb meegemaakt. Het eten was ook echt heel lekker, kon zelfs pasta pesto krijgen met broccoli, kruidenbroodje en nog een soort appelkruimel ding als toetje. En dit alles met een Bacardi colaatje erbij. Ondertussen had ik Frozen 2 al voor een deel gekeken waar ik na het eten mee verder ben gegaan. Na het nemen van een slaappil (die goeie die ik nog van Alia heb), heb ik het laatste stukje gekeken en ben ik gaan slapen.

Vrijdag 13 maart

Ik denk dat ik die nacht ongeveer twee keer mijn ogen heb opengedaan en toen ik ze voor de derde keer open deed stonden ze opeens met het ontbijt voor me. Toch lekker om een uur of vier/vijf te kunnen slapen. Na het ontbijt, wat ook het beste vliegtuigontbijt ooit was (alleen maar fruit wat ik lekker vind), was het al vrij snel tijd om te gaan landen en rond een uur of zes stonden we in Sydney. Daar moest de handbagage opnieuw door de scanner, maar ik had nog water in mijn fles wat ze niet zo leuk vonden. Ik moest naar het toilet om het te legen, maar daarna mocht ik wel voorin de rij gaan die opeens een stuk langer was. Dat was dus weer een meevaller. Ik was weer de gelukkige voor een explosietest waarbij me gevraagd werd of ik het al eerder heb gedaan. Tja al zo’n 100 keer, want blijkbaar zie ik er schuldig uit ofzo. Na een ‘thanks darling’ van de man mocht ik gaan en kon ik nog even een klein rondje lopen. Al snel zag ik mijn geliefde TimTams liggen, maar die waren hier in verhouding tot de aanbiedingen in de supermarkt heel duur, dus ik wacht nog wel een paar weken. Om half acht was de volgende vlucht naar Auckland die drie uur duurt. Al snel kregen we weer ontbijt en heb ik nog een tijdje mijn ogen dicht gedaan waarbij slapen er helaas niet meer inzat. Om één uur was ik in Auckland waarbij ze in het vliegtuig zeiden dat alleen Nieuw-Zeelanders door de zelfscan paspoortcontrole konden. Bij de controle bleek ook ik dat gewoon te kunnen en werd ik door de douane daarheen gestuurd, ook prima. Ik moest daar op het apparaat een paar vragen beantwoorden en kon zo doorlopen. Bij de immigratie had ik ze ook een stuk moeilijker verwacht aangezien Nieuw-Zeeland ook niet als makkelijkste land bekend staat om in te komen, maar ook hier was het super essy. De man vroeg alleen maar wat voor eten ik bij me had en toen ik aangaf dat het wat koekjes en snoep was mocht ik zo doorlopen. Daarna moest mijn bagage door de scanner en dat was het al. Vanaf het vliegveld gaat er een skybus die me in ruim een half uur zo voor mijn hostel afzette. Ik had precies een hostel gekozen waar de bus voor zou stoppen, want ik had geen zin meer om met mijn backpack te sjouwen. Daar kon ik inchecken en naar mijn kamer waar ik niet heel veel gedaan heb. Rond een uur of vijf had ik met Melanie afgesproken die gereageerd had op Facebook om te kijken of we samen door Nieuw-Zeeland gaan reizen. Er was nog een meisje in mijn hostel wat vrienden zocht op Facebook, dus ging ze met mij mee. Melanie had ook al vrienden gemaakt, dus hebben we eerst samen wat gedronken. Daarna zijn Melanie, Sophie en ik nog ergens een hamburger gaan eten en hebben we een stukje door Auckland gelopen. Er is een plek waar ze op vrijdagavond een film draaien en deze dag stond de Lion King op het programma. Toen we daar kwamen bleek dat de film eerder was begonnen dan internet zei en zat het al heel vol. We zijn maar terug naar het hostel gegaan aangezien ik toch nog moe was en wel wat slaap kon gebruiken.

Zaterdag 14 maart

Ik had eigenlijk maar één nacht in het hostel geboekt zodat ik even kon zien of het leuk is daar (best wat geleerd daar in Maleisië). Het was een prima hostel, dus wilde ik wel wat langer blijven, maar dat kon niet in dezelfde kamer. Hierdoor moest ik om tien uur uitchecken waardoor ik nog vroeg mijn bed uit moest ook. Toen ik er toch uit was kon ik maar net zo goed wat gaan doen, dus ben ik met Melanie koffie gaan drinken. Ondertussen had ik nog een bericht van Elon gekregen dat hij ook reismaatjes zocht, dus zijn we naar zijn hostel gelopen om te kijken of we met z’n drieën kunnen gaan. Na een tijdje praten, bekijken waar we precies allemaal naar toe wilden gaan en voor hoe lang we op het Noordereiland willen zijn, hebben we besloten om voor 16 dagen een auto te huren. Tegen de tijd dat dit allemaal geregeld was, was het al rond vijf uur en zijn Melanie en ik samen pasta gaan eten. Daarna hebben we de uber naar mount Eden genomen om daar de zonsondergang te bekijken. Gelukkig kan de uber al haverwege de berg komen zodat we nog maar een klein stukje hoefden te lopen. Sophie, de jongens van gister en nog een ander meisje waren daar al en we hebben genoten van het uitzicht op Auckland met daarbij een mooie zonsondergang.

Na de zonsondergang zijn we terug gelopen richting het centrum van Auckland en sommige vonden dat daar op de weg een tussenstop bij de pub bij hoorden. Al snel kwam er een bijzondere man genaamd Jarret naar ons toe. Deze nieuwe vriend had al best wat biertjes op en was ook zeker niet de jongste meer. Hij had allemaal rare verhalen en eigenlijk waren we er al wel snel klaar mee en zijn we na een biertje voor degene die dat wilden weer doorgelopen. Verder hebben we de grootste lol om hem gehad, maar het blijft een bijzonder iemand. Een deel moest nog eten, dus zijn we ook maar naar een restaurant gegaan waar we nog een hele tijd gezeten hebben. Daarna vond ik het wel weer tijd om naar het hostel te gaan en nog wat slaap in te halen.

Zondag 15 maart

Dat moment dat je heel graag een goede nacht wilt maken gaat eigenlijk altijd fout. Eerst kon ik al niet slapen en toen ik eindelijk sliep werd ik al vrij snel weer wakker. De man onder mij, een man van rond de zestig uit China, lag hard te snurken. Hij heeft het gepresteerd om de halve kamer wakker te houden en verschillende mensen hebben nog met een zaklamp in zijn gezicht geschenen wat allemaal niet hielp. Hij werd nog wel een keer wakker om naar het toilet te gaan, wij blij, maar toen hij terug kwam snurkte hij vrolijk verder. Vervolgens moest er een meisje om zes uur haar bed uit, maar ik hoorde haar om vijf uur binnen komen dus veel slaap had ze niet gehad. Ze werd ook niet wakker van haar wekker, de rest van de kamer wel, dus heeft de Chinese man nog geprobeerd dat ding te vinden om het uit te zetten. Uiteindelijk heb ik nog tot een uur of tien geslapen en heb ik daarna nog een tijd in bed gelegen. Verder heb ik eigenlijk niet heel veel uitgevoerd. Ik heb nog een rondje door Auckland gelopen, maar er is niet heel veel te zien. Er is nog een gratis wandeltocht hier, maar die kon ik even niet vinden dus heb ik maar mijn eigen wandeltocht gehouden. Het was een heerlijke 25 graden wat ook zo aanvoelt en al een heel stuk beter is dan de gevoelstemperatuur van 40. Aan het einde van de middag had ik weer met Melanie en Elon afgesproken om een planning te maken voor onze roadtrip. Ook Viviane kwam, want die was ook nog opzoek naar reismaatjes en vond ons plan wel goed klinken. Na al het plannen ben ik nog met Melanie en Viviane naar de Thai gegaan waar ik nog een fried rice met ananas had, want het is toch wel een beetje afkicken zonder mijn dagelijkste ananassap. Daarna mocht ik weer mijn tas pakken en zorgen dat ik klaar was voor ons avontuur. Overigens was dit ook de dag waarbij Nieuw-Zeeland de regel heeft in laten gaan dat iedereen die nu het land binnenkomt twee weken in zelfisolatie moet. Ik was dus wel even heel blij dat ik net die vrijdag het land binnen gekomen was.