In order to succeed we must first believe that we can do it.

Maandag 16 maart

Om acht uur ging de wekker zodat ik nog de laatste dingen kon doen en naar Viviane haar hostel kon lopen. Vanaf daar hebben we samen de uber genomen naar het autoverhuurbedrijf. Al snel waren we compleet en kregen we een auto. De kofferbak was wel een beetje kapot, maar als je hem dichtslaat, in plaats van zachtjes met beleid, gaat het nog prima dicht. We zijn eerst naar de Kmart gereden om de nodige kampeerspullen te kopen. Elon had het idee dat hij wel graag wilden kamperen, maar wij hadden eigenlijk geen spullen daarvoor. We hadden al een lijstje gemaakt met de dingen die we moesten kopen, dus gemotiveerd gingen we op jacht. De tenten en slaapzakken hadden we al vrij snel gevonden, maar het vinden van een luchtbed wat daarin zou passen was nog een hele uitdaging. Ook hebben we allemaal een beker gekocht en voor sommige nog wat bestek en een bord zodat we een soort van klaar waren om te kamperen. Met nog een pan hadden we voor daar alles wat we konden vinden en konden we ruim een uur later naar de kassa. Viviane vond het namelijk nog nodig om ook wat kleding te winkelen en Elon die het allemaal niet meer aankon was er maar op een campingstoeltje bij gaan zitten. Hierna zijn we naar de warehouse gelopen voor een luchtbed die in de tent zou passen en een telefoonhouder voor de navigatie die we vergeten waren te kopen. We kwamen ook nog een sigaretten oplader tegen met twee USB-poorten zodat we wat meer telefoons op konden laten wat altijd handig is. Daarna was het nog tijd voor een rondje Countdown (supermarkt) om boodschappen voor de komende twee dagen te halen. Na dit alles waren we een hele ruime twee uur verder en kon ons avontuur echt beginnen. We hebben zowaar alles in de auto gekregen waar we zelf ook best trots op waren. De eerste stop was Piha beach en daarvoor was ergens een uitkijkpunt waar we nog even gestopt zijn.

Elon vond de auto al niet helemaal lekker rijden (nog voordat we Auckland uit waren) en als snel kwamen we erachter dat een van de achterbanden lek was. Na het constateren van deze tegenvaller zijn we eerst maar gaan lunchen. We besloten om het verhuurbedrijf te bellen, want de auto was volledig verzekerd, maar de banden hoorden daar in Nieuw-Zeeland nooit bij. Wij vonden het toch een beetje bijzonder dat we al na 40 minuten een lekke band hadden, maar we kregen een of ander hoofdkantoor aan de lijn die toch vond dat het onze schuld was, dus we moesten het zelf maar oplossen en betalen. Er kwam nog een aardige man langslopen die vroeg of we zelf wisten hoe we het wiel moesten wisselen en we wisten het allemaal wel zo ongeveer, maar niet precies. Toen hij zag hoe vol onze achterbak was zei hij dat hij zo terug kwam zodat wij weer vrolijk al onze spullen eruit konden halen. Het reservewiel lag namelijk in de kofferbak onder al onze spullen… Toen we de krik er met wat moeite uit hadden gekregen heeft Elon de auto omhoog gekrikt en toen was het tijd voor uitdaging twee. Want ja, hoe gaat nu precies het wil eraf. Ik wist wel dat je de bouten los moest draaien, maar die waren natuurlijk niet te zien. Elon dacht nog dat je het wiel er misschien wel gewoon af moest trekken, maar gelukkig kwam daar de redder in nood. Je moest inderdaad de velg eraf trekken zoals ik al dacht en dan de bouten losdraaien. Al snel zat het reservewiel eronder, de lekke band in de kofferbak en konden we al onze spullen weer inladen. Dit ging allemaal niet heel soepel, maar we hadden de instelling van de garage is niet heel ver dus we gooien ook wel een deel bij onze voeten. Om toch nog op het strand zelf te lopen zijn we nog naar beneden gereden en hebben we een rondje op het zwarte zand gelopen. Daarna was het wel tijd om naar de garage te gaan die de man ons had aangeraden, je hebt namelijk dure en goedkope en we willen zeker niet teveel betalen. Na een half uur waren we bij de garage waar ze ons gelijk konden helpen. De montuur heeft het wiel nagekeken en kon het gelukkig maken wat weer veel geld scheelt (een nieuw wiel was meer dan drie keer zo duur geweest). Voor 25 dollar, euro 13,60 hadden we weer een volle band en konden we weer vrolijk verder. Het was inmiddels al een stuk later dan we hadden gewild, dus besloten we nog zo ver mogelijk door te rijden totdat het bijna donker zou zijn. Om zeven uur hadden we een camping gevonden waar we de tenten konden opzetten. Dit ging heel snel, maar hetoppompen van de luchtbedden duurde wat langer. We hebben alleen een handpomp, dus twee tweepersoonsluchtbedden is nog best een uitdaging. Inmiddels was ik maar vast begonnen met koken aangezien er een mooi gebouwtje is waar je binnen kunt zitten en er ook een keuken is. Toen de rest ook klaar was hebben we de bolongesesaus over de macaroni gegooid en hadden we een heuse maaltijd. Daarna hebben we nog wat binnen gezeten en heb ik verhaaltjes geschreven zodat ik weer helemaal bij ben.

Dinsdag 17 maart

We hadden besloten dat het een goed idee zou zijn om een wekker te zetten om zeven uur om zo nog wat tijd goed te maken van gister. De man bij de camping had die avond daarvoor al gezegd dat ze kans op regen gaven wat we rond een uur of drie ’s nachts ook gemerkt hebben. Gelukkig bleek onze 12 dollar tent hiertegen bestand te zijn en hebben we het tot de volgende ochtend gehaald. Ook onze slaapzakken zijn een soort van goedgekeurd. De comfort temperatuur zou 11 graden moeten zijn en het was die nacht rond de 18. Moet wel zeggen dat ik (en de andere dames) het nog wel een tijdje koud heb gehad, maar we zijn in elk geval niet bevroren. Toen we allemaal uit de tent waren zijn we naar het gebouw gelopen om nog wat spullen daar neer te leggen en ons om te kleden en daarna hebben we eerst de tenten ingepakt nu het nog droog was. We waren bijna klaar met inpakken toen het weer begon te regenen. Gelukkig ging het niet heel hard en konden we naar binnen om te ontbijten met een kop koffie erbij. Om negen uur waren we eindelijk klaar voor vertrek en zijn we naar Waipoua Kauri Forest gegaan wat een uur rijden was. Daar hebben we de twee grootste bomen van Nieuw-Zeeland gezien. Een was de hoogste en de andere had de grootste diameter. Voor de eerste boom moesten we ongeveer een kwartier lopen waarbij we door het bos met veel andere mooie bomen liepen. Voordat we daarin mochten, moesten we eerst onze schoenen schoonmaken. Ze hebben daarvoor een ronde borstel op de grond waar je overheen moet en daarna moet je op een ding staan waarbij er van onder een straaltje water uitkomt. Vanaf de eerste boom was het nog een minuut rijden naar de tweede boom waar we weer hetzelfde ritueel moesten doen. Naar die boom hoefde we maar twee minuten te lopen en er zat zelfs nog iemand bij om wat te vertellen of vragen te beantwoorden. Hij heeft ons nog een verhaal verteld over de Maori, hun cultuur en nog wat over de boom.

Na deze stop en nog een kop koffie waren we klaar om ruim drie uur te rijden naar de volgende stop: ninety mile beach. Het strand is eigenlijk maar 88 km, dus ze hebben er stiekem wat bij gesmokkeld. Op het stand mag je ook met de auto rijden wat we maar niet hebben uitgeprobeerd aangezien we nog altijd geen 4wheel drive hebben. Na een rondje strand en even het water te hebben gevoeld wat best wel koud was, zijn we maar weer verder gegaan. Het was inmiddels wel 25 graden, dus na een voor ons gevoel koud begin van de dag was het nu opeens zonnig en warm. Een uur verderop is Te Paki waar zandduinen zijn. We zagen ze opeens vanuit het niets liggen en vanaf de parkeerplaats kon je er zo oplopen. Na een steile klim stonden we bovenop een duin en hadden we een mooi uitzicht op wat water en de bomen beneden.Daar hebben we ook nog een rondje gelopen en toen zijn we naar de eindbestemming van die dag gereden. Vlakbij Cape Reinga hadden we een camping gevonden waar we eerst naar toe zijn gegaan om de tenten op te zetten. Dit bleek opnieuw een uitdaging te zijn, want het waaide nogal hard. Bij Melanie en mij waaide de tent nog bijna weg, dus hebben we hem maar snel met wat haringen vastgezet voordat we de stokken erdoor deden. De tenten zijn nu niet bepaald groot te noemen, dus het luchtbed past er precies in. Elon en Viviane hadden het voor elkaar gekregen om hun luchtbed zo hard op te pompen dat de tent nog bijna uit elkaar scheurden. Uiteindelijk stonden de tenten met luchtbedden en slaapzakken erin en hadden we vanuit de tent uitzicht op het strand. Daarna zijn we naar Cape Reinga gereden om de vuurtoren te bewonderen die op het noordelijkste punt van Nieuw-Zeeland staat. Daar hebben we de zonsondergang bekeken waarbij we nog net niet bevroren zo hard en koud was de wind.

Na de zonsondergang zijn we snel weer de warme auto ingegaan om naar de camping te rijden. We hadden dit keer helaas geen keuken, dus moesten we op het gasstelletje koken. Nu hoeft dat opzich geen probleem te zijn, maar het duurde toch wel heel lang voordat het water warm werd. Na ik weet niet hoe lang wachten hadden we er geen geduld meer voor, de dames waren al aan de marsmellows begonnen, en hebben we de macaroni er maar gewoon ingegooid. Na weer heel lang wachten en een aantal keer proeven bleek het zelfs zacht te zijn al kookte het water nog steeds niet. We besloten dat het wel leuk was geweest en hebben het afgegoten en de pot saus erdoor geroerd. Het was opeens veel meer saus dan de dag ervoor, of veel minder pasta, daar waren we nog niet over uit. Ergens hadden we best het idee dat het niet helemaal zou kloppen, want het leek toch ook veel minder dan de dag ervoor wat natuurlijk logisch is als het niet gekookt heef. Nou moet ik zeggen dat het nog best een soort van eetbaar was, het plakte allen nogal aan je tanden. Vooral de saus smaakte goed en na deze heerlijke maaltijd zijn we nog maar aan wat koekjes en chocola gegaan. Bij deze dus wel geleer dat pasta niet per se hoeft te koken om het een soort van eetbaar te maken, weten we dat ook weer. Naja eigenlijk was het gewoon niet te kanen, maarja nood breekt wed. Het was buiten ook heel koud, of het voelde heel koud want eigenlijk was het nog rond de 19 graden, maar het waaiden heel hard. Na het eten moet er natuurlijk nog worden afgewassen, dus zijn we vol goede moed opzoek gegaan naar warm water. Er moesten namelijk ook douches zijn op de camping, dus ergens hadden we er nog best vertrouwen in. Na een tijdje zoeken bleken de douches in de open lucht te zijn en hebben we ergens een wasbakje weten te vinden met koud water. Ons serviesgoed zag er in elk geval weer schoon uit en daar doen wij het voor. Verder was er op de camping niet heel veel en is er met de telefoon ook geen bereik, dus is de helft vast gaan slapen en hebben Elon en ik nog in de auto gezeten om te schrijven of serie te kijken.