‘’Travel isn’t always pretty. It isn’t always comfortable. Sometimes it hurts, it even breaks your heart. But that’s okay. The journey changes you; it should change you. It leaves marks on your memory, on your consciousness, on your heart, and on your body. You take something with you. Hopefully, you leave something good behind.’’ – Anthony Bourdain

Tja, zoals de titel het al zegt kom ik helaas weer terug naar Nederland. Waar ik zo ontzettend graag hier had willen wachten totdat Australië de grens weer open doet, is het uiteindelijk toch beter om maar weer naar Nederland te gaan. Vooral de Nederlandse overheid en de reisverzekering vinden dat we terug moeten komen ook al hebben ze Corona hier al bijna onder controle. Waar ik mezelf beloofd had dit jaar echt eens een keer mijn hart te volgen in plaats van te doen wat anderen van mij verwachten, was dat avontuur van korte duur. Een heel pijnlijk besluit en verreweg de meest pijnlijke en moeilijke beslissing die ik ooit heb moeten nemen om nu deze reis al af te breken. Wat had ik zin om de 24^enaar Sydney te vliegen en daar koningsdag te vieren. Mijn gastgezin zou me dan die maandag daar ophalen (ruim 3 uur rijden) en vervolgens zou ik weer met hen naar Canberra gaan. Maar helaas heeft het allemaal niet zo mogen zijn. Op weg naar Nieuw-Zeeland heb ik nog een overstap in Sydney gehad, had ik dit alles maar aan zien komen, dan had ik die laatste vlucht nooit genomen… Ik was zo ontzettend dichtbij.

Vooral de laatste drie weken heb ik heel veel contact gehad met Canberra om te kijken naar een oplossing en ook om gewoon even te bellen of te facetimen. Heel leuk om mijn hostkids en Thomas weer even te zien en natuurlijk mijn hostparents en Carla. Gezellig, maar ook vervelend om te beseffen dat ik ze waarschijnlijk nog zeker vijf maanden niet ga zien en misschien nog wel meer. Hoe Thomas (net 4 geworden) vol trots zijn nieuwe onderbroek laat zien en ik zo graag gewoon even echt met hem wil spelen. Om nog maar te zwijgen over Tammy die het (na vier maanden) nog elke dag over mij heeft. Die tijdens het spelen ook altijd een kopje thee en een taartje voor mij apart zet, een liedje met mijn naam erin elke dag wil horen en regelmatig vraagt of ik kom en of ik nu al eens in dat vliegtuig zit. Ja, dat doet heel veel pijn. Vooral omdat ik grote twijfels heb of ze me echt nog gaat herkennen na waarschijnlijk minstens negen/tien maanden. (Ze is in februari 2 geworden, dus voor haar is dat echt een hele lange periode). Hetzelfde geld voor Oscar die bijna 1,5 was toen ik weg ging.

De repatriëringsvlucht vertrekt vrijdag om 14:15 vanaf Auckland. We vliegen dan naar Kuala Lumpur waar we moeten overstappen voor de vlucht naar Amsterdam waar we zaterdag om 6 uur ’s ochtends aankomen. Heb ik in elk geval nog wat aan mijn dag, dat is altijd prettig. Driving home for Christmas, oh no flying home for easter it is.

Dit was het dan voor nu, doordat ik wat achterloop zal ik de andere verhalen van Nieuw-Zeeland er de komende tijd nog op zetten. En dan zit er verder niks anders op dan te wachten tot Australië de grens weer open doet en ik de eerste vlucht naar Sydney kan nemen. Ik ga maar vast heel hard duimen dat het snel beter wordt op de wereld en ik weer terug kan gaan.

I’m comming home

I’m comming home

Tell the world that I’m comming home

Let the rain wash away all the pain from yesterday

I’m comming home

I’m comming home

Tell the world that I’m comming home

‘Zo ver weg’

We staan nu voor een tweesprong en we weten niet waarheen.

Ach zouden we niet beter blind zijn voor de wereld om ons heen.

Want ik wil jou schouders om op te huilen.

Jou huis om in te schuilen.

Maar alles wat ik wil lijkt zo ver weg.

Zo ver weg van mij.

Ja alles wat ik wil lijst zo ver weg.

-Guus Meeuwis-