Mensen wees blij als het regent, want als je niet blij bent regent het ook.

Woensdag 18 maart

We moesten weer een stukje rijden en zouden daarbij een aantal stops maken, dus vond Viviane het een goed idee om maar weer eens om zeven uur een wekker te zetten. Na een goed ontbijt aan de picknicktafel waarbij we veel belangstelling kregen van meeuwen die, gelukkig, op de grond liepen en ook honger hadden, was het tijd om de tenten weer in te pakken. Al vrij snel was het tijd voor de eerste stop bij Cable bay waar we een stukje op het strand hebben gelopen en van het zonnetje konden genieten.

Als tweede stop stond er een waterval op de planning. Daar aangekomen kon je kiezen uit drie viewpoints die twee, vier en vijf minuten lopen waren. We dachten laten we eens gek doen en maar naar de verste lopen vandaag. Onderweg kwamen we ook nog eens langs de eerste en de tweede, dus hadden we die ook gelijk gezien. Na wat foto’s zijn we weer in de auto gestapt op weg naar de volgende waterval. Toen we daarbij in de buurt waren zijn we naar ‘The Warehouse’ gereden voor een nieuw luchtbed aangezien die van Elon en Vivian lek was. Daar verkochten ze ook truien en vesten waar Melanie en ik heel gelukkig van werden, dus heb ik maar een rood vest gekocht zodat het iets warmer zou zijn ’s nachts. Iets verder zat ook nog een countdown waar we ook maar weer een stop hebben gemaakt om lunch en nog wat andere dingen te halen. Vanaf daar was het nog maar een klein stukje naar de waterval wat gelijk als een goede lunchstop was. Op de parkeerplaats liepen een heel aantal kippen, hanen en kuikens rond waarbij een van de kippen nog begon te denken dat mijn voet eetbaar was toen ik me snel even wilde omkleden. Deze lunchstop was gelijk een goed moment om een camping te zoeken voor die nacht. Na enig zoekwerk kwam Melanie erachter dat een hostel hetzelfde zou kosten, of zelfs wat goedkoper zou zijn dan sommige campings. Nou hoeven Melanie en ik er zeker niet over na te denken om dan nog in een tentje te slapen als het slechts een graad of tien wordt en we daar toch eigenlijk de spullen niet voor hebben. Na enige tijd hadden we de andere ook zover om naar het hostel te gaan, dus zijn we naar de Bay of Islands gegaan om te kijken of het hostel een beetje oke is. Het zag er allemaal prima uit, dus hebben we een kamer voor vier geboekt. We hadden het geluk dat die allemaal vol zaten, dus we voor dezelfde prijs een kamer voor zes kregen. Hadden we ook eens een keer wat ruimte na een aantal nachten in die kleine tentjes. Opeens kwam er een bericht dat de backpackersbussen ‘Stray’ en ‘Kiwi’ na die dag niet meer zouden rijden vanwege de coronatoestand. Daar krijgen wij toch wel een beetje stress van aangezien het niet een heel goed teken is dat ze ons deze bus zondag nog adviseerden en het nu opeens stopt met rijden. We wilden die dag daarna graag een tour door de Bay of Islands doen, maar het was ook opeens onduidelijk of die de dag daarna nog zouden gaan en wat er vanaf nu gaat gebeuren in Nieuw-Zeeland. We zijn maar naar het strand gegaan om daar een rondje te lopen en nog een tijdje ergens te zitten om naar het de zee te kijken. Om te vieren dat we dit keer een echte keuken hebben en ons verdriet over de situatie hier weg te eten, hadden we besloten om wraps te maken. Iets anders maken dan basic pasta of rijst is altijd en beetje een uitdaging bij ons aangezien vooral Vivian graag wat rauwe groenten (worteltjes enzo) bij haar eten wil hebben en Elon en ik niet snappen waarom mensen dat eten. Ik ben nog altijd geen konijn ofzo, maar we zijn eruit gekomen gelukkig. Na toch wel de beste maaltijd die we hier gehad hebben (alles smaakt beter dan ongekookte pasta), hebben we de rest van de avond op de kamer gezeten om te schijven, bellen (oke, buiten de kamer dan) of iets anders te doen.

Donderdag 19 maart

Om acht uur moesten we bij de receptie gaan vragen of er nog een tour naar de eilanden zou gaan vandaag die we konden nemen. Vivian was zo sociaal om voor ons uit bed te gaan en het voor ons te vragen. Ze kreeg als antwoord dat ze opeens pas om negen uur open zouden gaan, dus we iets daarna terug moesten komen. Om negen uur waren ze bij de receptie opeens een kopje koffie aan het drinken ofzo en toen kwam een half uurtje later de mededeling dat er die dag geen tours zouden gaan. Alleen eentje om negen uur en dat werd pas vijf minuten daarvoor bekend gemaakt, dus toen was het al te laat om ons te waarschuwen. Na wat extra tijd in bed zijn we er toch maar een keer uitgegaan om onze backpacks in te pakken en uit te checken zodat we aan het einde van de middag nog naar de volgende plaats konden rijden. Vanaf waar wij zaten kon je met het pondje naar Russel wat we dan maar als alternatief van plan waren. Vlakbij de pont zat nog een boekingskantoor waar we nog even naar binnen zijn gegaan om te kijken of we daar nog wel wat konden boeken voor de middag. Ze hadden nog wel iets in de aanbieding, maar dat was met zonsondergang en zwemmen waar we het eigenlijk een beetje te koud voor vonden. Gelukkig zat daarnaast ook nog de toerist office waar ze nog wel een soort tour naar een eiland hadden die we dus ook geboekt hebben. Ze konden ons in Russel oppikken zodat we eerst met de boot daar naartoe konden. Het was een hele mooie zonnige dag, maar toen we nog maar net in Russel waren kwamen er donkere wolken en een koud windje. 

Melanie had even voor ons opgezocht waar de beste koffie van Russel te krijgen was (want ja wat moet je zonder koffie) waar we genoten hebben van de cafeïne. Na nog even een lunch gehaald te hebben bij de bakker, je moet natuurlijk wel kunnen zeggen dat je een ‘pie’ hebt gegeten in NZ, was het tijd om te wachten op de boot. De gele boot kwam na een tijdje om ons in drie kwartier naar een eiland te brengen waar we uit twee ophaaltijden konden kiezen. We kozen voor de laatste en zijn aan een wandeling over het eiland begonnen. Op weg naar de top van een heuvel hadden we een heel mooi uitzicht op de baai en alle eilanden om dit eiland heen. Helaas begon het nog wel wat te regenen, maar dat mocht de pret niet drukken. Onderweg kwamen we ook nog een aantal schapen tegen die vooral bang leken te zijn voor ons en telkens wegrenden. Op een enkel schaap na die na een tijdje toch nog een stukje onze kant op durfde te lopen. 

Aan het einde van de middag kwam de gele boot ons weer halen om ons terug te brengen naar de plaats van het hostel. Onderweg naar het hostel kwamen we langs een bar waar ze tot zeven uur een burger met friet voor $6 hadden (omgerekend iets meer dan 3 euro), dus was het besluit dat we niet zouden koken al heel snel gemaakt. Ondertussen kwam ook het bericht dat Nieuw-Zeeland en Australië de grens per morgenavond dichtgooien voor iedereen die niet uit dat land komt. Heel erg balen zeker omdat ze nu denken dat het voor 30 dagen gaat zijn, maar niemand het met zekerheid kan zeggen omdat er gewoon teveel veranderd en niemand weet hoe het gaat lopen. ’s Avonds heb ik eerst nog met Alia gebeld, want we hadden het er die ochtend nog over dat ik misschien wel beter wat eerder naar Canberra kon komen in het geval ze zulke dingen zouden doen en daar zouden we het dan in de avond over hebben. Maar goed, dat was al te laat en Alia gaat nu kijken of ze iets voor me kan regelen dat ik in een huis in Christchurch kan blijven en eventueel vanaf daar over 30 dagen naar Canberra vliegen als het allemaal weer kan. Daarna nog even met Katherine gebeld al was dat meer voor de gezelligheid en omdat ik geen zin meer had om te typen (lange verhalen schrijven in het Engels is nog altijd niet mijn ding, dus dan praat ik liever). Gelukkig is er verder hier nog niks aan de hand en hebben ze pas een paar mensen met corona waardoor er verder geen maatregelen genomen worden. We zijn alleen wel bang dat we straks niet meer op het zuidereiland kunnen reizen, maar hopen nog altijd gezellig het noorden te kunnen afmaken.