Sorry voor deze vertraging, zal beter mijn best doen vanaf nu

‘’Many of life’s failures are experienced by people who did not realize how close they were to succees when they gave up,’’ Thomas Edison

Vrijdag 20 maart

Vivian, Melanie en ik hadden bedacht dat we wel even de zonsopkomst konden bekijken, want die is hier pas rond half acht en we zouden om acht uur gaan rijden. Het was nogal bewolkt, dus er was weinig van te zien, maar we hadden in elk geval ontbijt aan het strand wat best een goed begin van de dag was. Het einddoel van die dag was Cormandel wat een uur of vijf rijden zou zijn. We hadden onderweg nog wat stops gevonden zodat we nog wat te zien hadden of een rondje konden lopen. De eerste stop was bij de Whangarei Falls waar we nog een half uurtje rond konden lopen om zo de waterval van verschillende punten te kunnen bekijken.

Na dit rondje was het tijd om naar de volgende stop te rijden; de Abby cave. In die grot zouden glowwormen zitten wat we natuurlijk niet wilden missen. Het was nogal een uitdaging om de grot te vinden, maar na enig zoekwerk hadden we het dan toch gevonden. Het ‘pad’ naar beneden bestond uit veel grote, gladde stenen waar je overheen moest klimmen. Mel en ik besloot al snel dat we hier niet voor gemaakt zijn (ontzettend fijn dat we echt overal hetzelfde over denken) en besloten lekker bovenaan te blijven zitten. Wij zagen het namelijk al wel gebeuren dat we er niet meer uit konden klimmen en vast zitten in een grot is wel het laatste wat wij willen. Na een tijdje daar zitten kwamen er twee Duitsers uit de grot die zeiden dat het allemaal wel meeviel en voor hen zag het er nog best soepel uit om er weer uit te komen. Melanie en ik hebben dan toch maar besloten ook een poging te wagen, die nou niet bepaald heel soepel verliep, maar we hebben het gehaald. We konden daar ergens op en rots gaan zitten en hoe langer we keken, hoe meer glowworms we zagen wat toch wel een heel gaaf gezicht is. Na hier even van genoten te hebben, was het tijd om weer aan de weg terug te beginnen en zijn we uiteindelijk, na wat klimwerk, weer levend uit de grot gekomen. Is toch altijd prettig. We zijn weer in de auto gestapt en naar Mangawhai heads gereden waar we met uitzicht op het strand hebben geluncht. Vanaf daar was het nog best wel een stuk rijden naar de camping die vlakbij Hot Water beach is. Er waren veel campings in die buurt die allemaal rond de $20 per persoon waren, maar we vonden er ook een waarbij de camping gratis was en je dan voor $20 per persoon aan drank moest uitgeven bij de wijnmakerij. Dit vonden wij een veel beter idee, want dan hebben we ook nog eens een keertje alcohol wat normaal best duur is. We werden vrolijk ontvangen door Dany en kregen eerst een proeverij wat natuurlijk geen straf was. Na het proeven van zeker tien verschillende glaasje hebben we een fles Feijoa likeur en een fles Lemon Gin gekocht. Je kon daar ook pizza’s kopen die dan vers voor je gemaakt werden waarbij je uit een hele lijst drie ingrediënten kon kiezen die je erop wilden. Vivian, Mel en ik hebben samen twee pizza’s genomen waar we wel van genoten hebben. Daarna was het tijd om op zoek te gaan naar de camping die nog tien minuutjes rijden was. We hadden van Dany wel een beschrijving gekregen en er was ook nog een Franse jongen die daarheen moest, maar het bleek toch iets meer een uitdaging dan gedacht. Op een gegeven moment moesten we wel heel steil een berg op en begonnen we te twijfelen of het wel de goede weg was. Gelukkig kwam al heel snel Dany achter ons aan, dus kon hij vertellen dat dit inderdaad wel de goede weg was. Een paar minuten later waren we op de camping en konden we de tenten gaan opzetten. Ik heb daarna nog een hele tijd met Viv en Mel in de auto gezeten om gewoon een gezellig avondje te hebben op een plek waar het niet zo koud was en nog even te kijken wat we de dag daarna nog allemaal wilden doen. En ik heb de speech van Merkel gezien over de corona in Duitsland die ik natuurlijk niet had willen missen (maar dat krijg je als je met Duitsers reist, die verder overigens altijd in het Engels tegen elkaar praten). Nog even met Roelyne en opa & oma gefacetimed en toen was het wel weer bedtijd.

Zaterdag 21 maart

Na het eens een nachtje wat minder koud te hebben gehad in de tent, nog steeds koud maar mijn voeten voelden tenminste warm aan dit keer, warden we om half acht wakker van de wekker. Eigenlijk konden Melanie en ik het niet aan, maar toen de wekker een tweede keer ging en we eigenlijk alweer lagen te slapen tegen die tijd besloot ik toch maar de tent open te ritsen. We werden verrast met een hele mooie zonsopkomst over het wijnveld waardoor we spontaan zin in hadden in de dag.

Na een ontbijt met uitzicht op het wijnveld, bergen en water en daarna was het weer tijd om de tenten in te pakken waar Mel en ik misschien ooit nog wel een keer handigheid in gaan krijgen. Op aanraden van Danny zijn we eerst naar de Shakespeare lookout gereden waar we ook weer op de bergen en de zee keken. Onze gezellige Franse vriend (Marcel) was ook van de partij. Daarna zijn we vanaf daar naar lonely beach gelopen om nog even over het strand te lopen en de schelpen te bewonderen. Vanaf daar zijn we naar hot water beach gereden wat toch wel het hoogtepunt van de dag moest worden. Je kunt daar namelijk een gat in het zand graven en dan komt er warm water uit waar je in kunt zitten. Zo gezegd, zo gedaan. We hadden van de camping een schep geleend, want anders moet je 10 dollar betalen om er daar een te gebruiken en we zijn nog altijd arme backpackers dus dat kan niet. Vol goede moed begonnen we met de schep verder te graven in een gat wat iemand anders al voor ons gemaakt had. Helaas was het water wat in de pool zat behoorlijk koud, maar wij dachten dat we dieper moesten graven om warm water te krijgen. Met vijf mensen een schep delen schiet niet heel hard op, dus ben ik maar naar iemand anders gelopen die al in een pool zat om te vragen of we zijn schep mochten lenen. Dat mocht wel en bij hem bleek het water wel warm te zijn en was het zand eromheen ook warm terwijl de kuil niet diep was. Volgens hem moesten we op zoek naar een andere plek, want die van ons zou nooit warm gaan worden. Na nog een goede poging om diep te graven, bleek er inderdaad geen warm water te zijn en kregen we die van degene die ons de schep had geleend aangeboden, want hij ging toch weg. Daar zeiden we geen nee tegen en al snel zaten wij ook heerlijk in een pooltje die op sommige plekken zo heet was dat je je eraan kon verbranden.Het water kan daar ook gewoon 100 graden worden, dus je mag nog wel oppassen. Overigens was het nog beste wel druk en waren hier gewoon nog toeristen die vrolijk doorgaan met het leven. Na een tijdje hadden we het wel heel erg warm en het mooie zonnige weer sloeg om naar bewolkt, dus was het tijd om verder te gaan. We zijn nog even naar een restaurantje gegaan om lunch te halen die bestond uit koffie, want ja je zal maar cafeïnegebrek krijgen en nog een sausagerol. Inmiddels had de prime minister een toespraak over de Corona hier gehouden waaruit kwam dat er voor nu niet veel lijkt te veranderen alleen dat je het reizen niet moet doen als het echt noodzakelijk is. En verder dat je op elkaar moet letten/voor elkaar moet zorgen en eventueel thuis werken als het kan. Wij waren helemaal gelukkig dat er voor ons niks lijkt te veranderen en hopen nog altijd het Noordereiland gewoon volgens planning af te kunnen maken. Na een stukje rijden kwamen we Cathedral Cove waar ze een hele mooie parkeerplaats hebben die je alleen in de winter mag gebruiken, dus nu dicht is. Het was de bedoeling dat je ver weg onderaan de berg parkeerde waar wij natuurlijk geen zin in hadden. Langs de kant van de weg stonden ook huizen en al snel hadden we een mooi huis op het oog waar wij vonden dat we wel de auto konden parkeren. We hebben nog even gecontroleerd of de mensen thuis waren, maar die leken er niet te zijn. Nadat we de auto keurig naast de oprit geparkeerd hebben, kwam Elon met het idee om een briefje op het dashboard te leggen. We hebben er een prachtig verhaaltje van gemaakt dat we haast hadden, met een telefoonnummer wat ze eventueel konden bellen en dat we hun vriendelijkheid enorm waraderen.Na een wandeling van ruim half een uur, waarbij we eerst nog even een stuk vrij stijl omhoog moesten, kwamen we bij de Cathedral Cove waar we foto’s hebben gemaakt.We besloten om nog naar de andere kant van de boog te lopen waardoor we een stukje door het water moesten en we hebben het allemaal droog weten te halen tussen de golven door. We hebben daar een tijd bij de rotsen gezeten totdat we zagen dat het water steeds hoger werd, dus het misschien wel een goed idee zou zijn om terug te lopen. Dit keer was het een wat grotere uitdaging om droog aan de andere kant te komen wat mij gelukkig wel gelukt is. Melanie had er wat meer moeite mee, want die liep te dromen terwijl er een golf aankwam die voor een deel over haar heen ging (vooral haar broekje en haar tas). Dat was goed entertainment voor ons en daarna hebben we nog even op het strand in de zon gezeten zodat ze een beetje droog kon worden. Na een tijdje zijn we weer terug naar de auto gelopen die er gewoon nog stond zonder boete of iets, dus dat was prettig. We wilden eigenlijk naar een plek gaan, maar daar konden we geen goede camping vinden met een doucht, dus moesten we wat anders bedenken. Inmiddels was ik aan de telefoon met Carla die probeert om vanuit Australië iets voor me te doen, aangezien ik hier eigenlijk best wel vast zit en we echt niet weten hoe lang dit allemaal gaat duren. Super lief en ik hoop echt dat er een oplossing komt, want ik wil hier straks niet drie maanden in een hotelkamer gaan zitten ofzo als ze het hier dicht gaan gooien. Na een half uurtje bellen kwam ik erachter dat de andere inmiddels vier campings hadden geprobeerd waar het allemaal niet kon en hadden ze net een camping voor die avond gevonden. Rond een uur of acht kwamen we bij de camping waar we ook weer moesten bewijzen dat we voor de nieuwe regels waren binnen gekomen. De rest is de tenten gaan opzetten en ik ben maar eens aan het eten begonnen. Ik heb het gepresteerd om rijst te koken en daar hebben we een soort currysaus over gegooid, dus het was weer een echte top backpackersmaaltijd. Na het eten hebben we gedoucht en zijn we dingen voor de volgende dag gaan plannen. Helaas gaan er hier toch ook wel wat dingen dicht, waardoor we niet meer naar Hobbiton kunnen en we niet weten of de dingen die nu nog open zijn ook open gaan blijven de komende week.