Een vrolijke bedoeling

Doing what you like is freedom. Liking what you do is happiness. 

Ik had twee dagen geleden ook een verhaal geplaatst, maar ik heb het idee dat er iets mis is gegaan met die mail. Dus wie het nog wil lezen, het staat hier: vorig verhaal 

Vrijdag 6 maart

Het ontbijt vandaag was super luxe, waar je normaal als je geluk hebt iets van toast kunt maken, was er hier iets van een keuze menu. Ik kon zelfs kiezen hoe ik mijn ei wilde hebben en het werd dan voor je gemaakt. Na deze luxe hebben wij onze backpacks weer ingepakt en hebben we de grab naar de Kek Lok Si tempel genomen. Onderaan de tempel hadden ze een vijver met heel veel schildpadden waar we een tijdje hebben staan kijken. 

Bij de tempel kon je met verschillende kabelbanen omhoog en toen we nog niet zo heel lang boven stonden begon het weer eens te regenen. En dan ook niet een klein beetje, maar gelijk zo hard dat als je buiten blijft staan je gelijk doorweekt zou zijn. Emilia en ik zijn maar even ergens gaan zitten in de hoop dat het na een tijdje beter zou worden. Dit was alleen niet het geval, dus besloten we om maar weer met de kabelbanen terug naar beneden te gaan. Onderweg kwamen we nog twee Duitsers tegen die ook terug moesten naar Georgetown, dus konden we mooi de grab splitsen want ook Duitsers zijn gierig. Bij het hostel hebben we onze backpack gehaald en zijn we naar een ander hostel gegaan wat de nacht daarvoor vol zat. Dit hostel had namelijk een zwembad en ik had er al heel veel goede verhalen over gehoord en dat is toch altijd wel de beste manier om op een leuke plek terecht te komen. Ik had de eer om drie hoog te slapen wat toch wel even een klim was. In mijn kamer kwam ik Nathan tegen die ook aan het backpacken is en uit Nederland komt. Ik had met Emila afgesproken om beneden te meeten waar zij toevallig ook een jongen, Chiel, was tegengekomen die heel verrassend ook uit Nederland komt. Emilia en ik zijn nog even naar een café gegaan om wat dingen te regelen en te kunnen afkoelen bij een airco. Aan het einde van de middag zijn we met Chiel een rondje door Georgetown gaan lopen opzoek naar streetart. We hebben heel veel mooie schilderingen gezien en zo hier en daar er ook een leuke foto mee gemaakt. We kwamen ook nog langs de visserswijk ‘Chew Jetty’ kwamen. Daar hebben we een tijdje bij het water gezeten totdat we het wel tijd vonden om te gaan eten. Natan en Blanca hadden gezegd ook wel met ons te willen eten, dus die hadden we even een appje gestuurd zodat we elkaar weer ergens konden zien. Nathan had ook nog een vriend bij zich, dus zo eindigde we met zes bij een falafel restaurant waar het altijd ladies night is. Hierdoor was de drank tussen zes en acht gratis was voor alle dames. Gratis drank is altijd welkom en we konden kiezen uit rum cola of wodka sprite. De glaasjes waren wel wat aan de kleine kant, maar het was wel sterk dus ze waren in elk geval niet zuinig met de alcohol wat heel gunstig was. Het mooiste was nog dat toen we ons glaasje leeg hadden, ze gelijk vroegen of we er nog een wilden. Nou wij altijd. De Falafel was inmiddels op en het was ook al een paar minuten voor acht, dus wij vonden het eigenlijk wel mooi geweest. Net op dat moment kwamen ze vragen of we misschien nog een drankje wilden waar we natuurlijk nog even snel voor zijn gegaan. Daarna was het echt tijd om terug naar het hostel te gaan waar Chiel, Nathan, Emilia en ik nog even een feestje in het zwembad hebben gehouden. Om tien uur moest je uit het zwembad zijn, dus moesten we ons feestje maar ergens anders voortzetten. We hadden bedacht dat het wel een goed idee zou zijn om bij de 7eleven wat drank te halen en het dan ergens op te drinken. Ondertussen kwamen ook de andere weer naar ons toe en was er nog een jongen uit Pakistan die ook wel gezellig mee wilden. Bij de 7eleven werd er heel moeilijk gekeken toen Chiel en ik zeiden dat we graag een fles wodka wilden en deze aanwezen. Of we dat wel echt wilden en weet ik veel wat die man allemaal moeilijk deed. Nou ja, wij wisten toch wel heel zeker dat die fles het moest worden en toen bleek opeens dat hij eigenlijk na tien uur geen alcohol meer mocht verkopen en het inmiddels al elf uur was geweest. Het werd snel even verpakt voor ons en of we het alsjeblieft niet dichtbij de winkel op wilden drinken, want dan kwam hij al helemaal flink in de problemen. Tuurlijk, wij zijn de moeilijkste niet dus hadden we het goede idee om naar de zee te gaan en daar een plekje te vinden. Eenmaal bij de zee stond daar ook een hotel en keek de security toch wel wat moeilijk, maar gelukkig vonden ze het wel best als wij op de stenen bij het water wilden zitten. We hebben daar nog een hele tijd gezeten totdat Blanca en ik het wel leuk geweest vonden en wij allebei weer terug naar ons hostel zijn gegaan om nog een soort van fatsoenlijke nacht te maken.

Zaterdag 7 maart

Met het groepje waar ik gisteravond mee was, hadden we bedacht dat het een goed idee zou zijn om een deel van de dag naar het strand te gaan. Om elf uur zouden we weggaan, maar voor sommige mensen was het nogal laat geworden (uur of vijf), dus was uiteindelijk iedereen er om kwart voor twaalf klaar voor en konden we vertrekken. We namen met vier mensen een grab naar een plek waar je naar twee stranden kon gaan. Daar hebben we nog wat gedronken totdat de Chiel en Emilia op de scooter kwamen. Nog voordat begonnen met lopen zagen we al drie apen bij grote afvalcontainers rondlopen om te kijken of ze nog wat eetbaars eruit konden toveren. We zijn eerst naar turtle beach gegaan wat ruim een uur lopen was. Dit was weer door de jungle waarbij we aan het begin nog wat apen zagen. Met zo hier en daar een heel klein beetje klaurterwerk kwamen we bij een brug die ons naar het strand bracht. Daar hebben we een stukje op gelopen, zwemmen kon daar helaas niet, totdat we bij een plek kwamen waar een schildpadden opvangcentrum was. Na uitvoering de schildpadden te hebben bewonderd die vooral niet veel meer deden dan een beetje heen en weer zwemmen, kwam een boot ons ophalen. 

Deze boot bracht ons naar monkey beach waar we gelukkig wel konden zwemmen. Onderweg hebben we op de rotsen weer twee aapjes gezien wat maar goed was ook, want op het strand hebben uiteindelijk alleen Emilia en ik een aap gezien. We hebben een uurtje gezwommen en toen kwam de boot ons weer ophalen om ons naar het punt te brengen waar we begonnen waren. Vanaf daar wilden we weer een grab terug nemen, maar er waren geen auto’s beschikbaar. Met een beetje onderhandelen over een goede prijs hebben we iemand gevonden die ons terug zou brengen naar Georgetown wat nog veertig minuten rijden was. De man had een opperbest humeur en was vrolijk aan het meetrommelen met de muziek waarbij hij alles in zijn auto (inclusief dashboardkastje) gebruikte. Bij het hostel hebben we ons gedoucht en klaargemaakt voor ons volgende uitje. We hadden bedacht dat het nog wel leuk zou zijn om naar Penang Hill te gaan om daar de zonsondergang te bekijken. Er was wel een klein dingetje, het was nogal bewolkt. Van de zonsondergang hebben we dus weinig gezien, maar we hebben wel genoten van het uitzicht. Daarvoor moesten we eerst met een treintje steil omhoog de berg op, we gingen zo ongeveer verticaal de berg op waardoor we in een minuut of twee boven waren. Toen het donker was zijn we weer met een overvol treintje naar beneden gegaan en hebben we de grab genomen naar Love Lane. Na een rondje lopen hebben we daar vlakbij een plek gevonden met verschillende kraampjes waar je eten kon kopen wat resulteerde in een prima en goedkoop diner. Toen iedereen uitgegeten was, zijn we naar het hostel gelopen en ging de rest weer uit waar ik niet heel veel zin in had. Ik heb nog een tijd gepraat met jan en alleman en ben toen naar bed gegaan.

Zondag 8 maart

Ik had om half tien een wekker gezet, zodat ik zeker wist dat ik nog even het ontbijt hier kon meepakken en dan voordat het te heet zou worden nog even het centrum in kon. Ik heb een rondje door Georgetown gelopen en daarbij een mini uno spelletje gekocht en nog wat kaarten. Inmiddels begon het weer goed warm te worden (nog altijd een gevoelstemperatuur van 40), dus was het een mooie tijd om terug te gaan naar het hostel. Daar zat Nathan al in het zwembad en toen ik omgekleed was zat ook de rest te chillen in het zwembad. Dit was een goede middagbesteding totdat het zwembad helemaal in de zon kwam te liggen en we eruit zijn gegaan. Na een tijdje was het wel tijd om te lunchen en zijn we op aanraden van het hostel naar een Indisch restaurant gegaan waar we heel lekker hebben gegeten. Nadat we nog even bij het hostel hebben gechilld ben ik nog een rondje door Georgetown gaan lopen om nog wat streetart te zien nu het niet meer zo heet was. De rest kon het niet meer aan, dus ben ik even lekker alleen gaan lopen zodat ik mijn eigen tempo kon bepalen en rustig foto’s kon maken. 

Ik kwam bij de ‘broer en zus op de schommel’ toen er ook net twee Aziaten kwamen (Chinese of Japanners ofzo). Ze zeiden dat ik wel even eerst een foto mocht maken, want zij zouden wel even bezig zijn (toch prettig dat sommige Chinese die zelfkennis hebben). Ik vroeg of ze misschien van mij een foto wilden maken wat ze met liefde deden, wat fotoshoots houden doen ze zelf ook nogal graag. Na nog een rondje lopen en een ijsje eten ben ik weer terug naar het hostel gegaan om nog een stukje boer zoekt vrouw te kijken. Net op het moment dat ik mijn bed uitklom zei een Engelse jongen dat ze gingen eten en of ik misschien mee wilde. Nou ben ik meestal wel in voor een spontaan idee en besloot ik met ze mee te gaan. Twee andere Nederlandse meisjes uit mijn dorm gingen ook mee die ik al een aantal keer gesproken had. We zouden een minuut later buiten verzamelen waar bleek dat we met negen mensen waren. Vier uit Engeland, drie uit Nederland, een uit Australië en een uit Schotland. Ook bleek dat de drie jongens (twee Engelse en de Australiër) het voor elkaar hadden gekregen om zes meisje mee te vragen voor het eten waar ze zelf nogal trots op waren. We zijn richting Love Lane gelopen om daar ergens iets te eten wat heel gezellig was. Overigens zien we hier wel altijd wat ratjes lopen als we aan het eten zijn, wat je toch wel weer echt dat Aziatische gevloel geeft. Daarna zijn we weer naar het hostel gelopen om nog wat te drinken bij de bar waar nog veel anderen zaten. Alle meiden kregen nog een gratis shotje omdat het internationale vrouwendag was wat altijd weer mooi meegenomen is. Na deze gezelligheid ben ik mijn backpack weer gaan inpakken en heb ik mijn visum voor Nieuw-Zeeland aangevraagd. De app zei dat ik hem in tien minuten kon hebben, maar dat het ook 72 uur kon duren. Twee minuten later had ik al een mail dat het was goedgekeurd en ik een visum heb, was weer de meevaller van de dag.

Waar hebben we dit aan verdiend?

‘’Put energy into situations that need your attention but don’t let situations take energy from you.’’ – Rachel Wolchin

Woensdag 4 maart

We moesten al om kwart voor acht bij de plek zijn waar het minibusje zou vertrekken en Emilia en ik wilden eerst nog ontbijten, dus moesten we vroeg opstaan. Gelukkig zit het restaurant om de hoek van het hostel, dus waren we er zo. Na het ontbijt kwam net City eraan om ons nog een knuffel te geven voordat we weggingen. We zijn naar de plek gelopen waar het minibusje zou vertrekken wat maar een minuut lopen was, dus dat was heel prettig. Na een uur kwamen we in een plaats waar we de grote bus naar Kuala Lumpur moesten nemen. We stonden om 9:20 aan het loket om een kaartje te kopen waar de vrouw ons vertelde dat we de bus van 9:10 konden nemen. We hebben haar maar eens uitgelegd dat we graag vandaag nog wilden, maar toen bleek dat de bus er nog niet was. Toen hebben we daar maar een kaartje voor gekocht en zijn we naar de 7eleven gegaan om ijskoffie te halen. Daarna begon het grote wachten wat uiteindelijk tot elf uur geduurd heeft. Niemand kon ons vertellen wanneer de bus zou komen en veel minibusjes vroegen waar we naar toe moesten in de hoop dat we met ze meegingen. Bij Kuala Lumpur werd er een keer moeilijk gekeken waarbij we op dat moment toch even de hoop verloren dat de bus snel zou komen. Bijna twee uur later dan gepland vertrok de bus dan eindelijk naar KL waar we om twee uur waren. Vanaf het busstation hebben we de monorail naar het hostel genomen. Een tweepersoonskamer was goedkoper dan twee bedden in een slaapzaal wat zeker geen straf was, dus hadden Emilia en ik mooi onze eigen kamer. We hebben onze spullen wat uitgepakt en onszelf klaargemaakt voor een half dagje KL. Inmiddels was het al wel lunchtijd geweest en hadden we op de weg naat het hostel een kebabzaak gezien. Hier hebben we natuurlijk even een tussenstop gemaakt en vanaf daar hebben we de grab naar de Thean Hou Tempel genomen om daar een rondje te lopen. 

Emilia wilde graag een tattoo en ik had beloofd om wel even mee te gaan, dus stond dat daarna op de planning. Het vinden van de winkel was nog een hele uitdaging en ondertussen begon het ook nog te regenen waar ik altijd ontzettend gelukkig van wordt… Na iets van een half uur zoeken, of misschien wel een beetje meer, hebben we het dan toch gevonden. Het duurde uiteindelijk best wel lang voordat alles geregeld was en de tattoo erop stond, maar ik zat daar nog altijd beter dan buiten in de regen. Toen het klaar was zijn we weer naar het hostel gegaan waar we eerst nog even een tussenstop op de nightmarket hebben gemaakt om nog wat te eten. Bij het hostel hebben we nog even bij de bar gezeten, maar ook nu begon het weer hard te regenen en bleef het daar ook niet volledig droog. Ik vond het wel weer mooi geweest voor die dag en ben toen snel mijn bed in gegaan.

Donderdag 5 maart

Na een nachtje Kuala Lumpur was het tijd voor het tweede deel van onze reis naar Penang waar we weer heel wat uurtjes zoet mee zouden zijn. Emilia en ik hebben na het ontbijt de grab naar het busstation genomen om daar een bus naar Georgetown te boeken. Dat was allemaal geen probleem en een kwartier later, om tien uur, ging er een bus die we konden nemen. Daardoor hadden we geen tijd om nog uitgebreid eten in te slaan en moesten we gelijk door de controlepoortjes en dan de vertrekhal van de bus. Daar zaten we met ons goede gedrag te wachten op een bus die maar niet kwam. Ondertussen zagen we wel bussen van andere maatschappijen naar onze bestemming gaan wat toch wel even heel frustrerend was. Na heel lang wachten was 45 minuten later onze bus er nog niet en kwam er iemand naar ons toe met de mededeling dat wij met een andere bus mee mochten. Wij helemaal gelukkig dat we die dag nog iets anders te zien kregen dan de vertrekhal en toen we de bus instapte bleek het ook nog eens een fancy one te zijn. Zo had iedereen een eigen tablet met films, was er wifi (wat ik nooit gebruik, want ik heb nog altijd onbeperkt internet) en natuurlijk ruimte genoeg. De busreis zou zo’n vijf uur gaan duren en was voor mij wel weer een geschikt moment om boer zoekt vrouw te kijken. Verder heb ik de tijd maar wat gedood met muziek luisteren en uit het raampje kijken totdat we bij de boot kwamen. De boot zou eigenlijk om 15:50 gaan, maar verrassend genoeg had deze vertraging en werd het uiteindelijk geannuleerd. De boot daarna kwam om 16:10 waardoor het toch nog allemaal goed kwam. Aan de overkant hebben we een grab naar het hostel genomen waar het nog een hele uitdaging was om binnen te komen. Na een aantal keer de bel te hebben gebruikt waar deze voor gemaakt is en een tijdje wachten, werd er toch opengedaan en konden we naar binnen. We hebben onze spullen in de kamer gezet en zijn toen nog een klein rondje gaan lopen om vervolgens op zoek te gaan naar avondeten. Al snel kwamen we in Love Lane waar we de Mexicaan tegenkwamen die er best heel goed uitzag. Na toch wel een van de beste dingen tot nu toe vonden we dat we nog wel een toetje konden gebruiken en zijn we opzoek gegaan naar een ijs zaak die we al snel gevonden hadden. Daarna kwam Blanca ons gezelschap houden en zijn we ergens bij Love Lane wat gaan drinken. Ze hadden daar heel veel soorten drank twee voor één, wat natuurlijk altijd heel prettig is voor backpackers. Ik wilde wel graag een cocktail, maar dat bleek opeens drie voor de prijs van twee te zijn wat ik niet gezien had. Dit was allemaal geen probleem, want de baratender vond mij zo leuk dat ik er wel twee voor de prijs van een kreeg. Omdat ik zo mooi was, nou bedankt meneer voel me weer vereerd. Het was daar heel gezellig en we hebben nog een tijdje Jenga gespeeld waar daar op elke tafel stond. Ook hebben we kunnen genieten van een man in de bar naast ons die flink los ging in zijn eentje, dus ja wij hebben een hele goede avond gehad!

In the jungle the mighty jungle

Tijd is zoals een rivier. Het water dat je met je hand aanraakt, raak je maar één keer.

Maandag 2 maart

Na twee dagen genoten te hebben van wat kouder weer, was het vandaag tijd om weer terug naar de, net iets te warme, tropische temperatuur terug te gaan. Laura en ik moesten om acht uur klaar staan voor het minibusje wat ons naar de boot zou brengen. Een kwartier later dan gepland (ondertussen waren er al meerdere busjes van dat bedrijf langsgekomen) werden we toch nog opgehaald en kon de reis beginnen. Samen met een jongen uit Pakistan en een jongen uit Australië mochten we een kleine vier uur in het busje zitten die ons naar een plek bracht waar we op de boot moesten stappen. Met de boot was het nog twee uur varen door de jungle naar Taman Negara waar we rond half drie waren. Daar stond er een pick up voor ons klaar die naar het hostel reed zodat we niet met onze, net iets te zware, backpacks de berg op hoefden te lopen. We hebben ingecheckt en wilden daarna wat gaan drinken. We waren van plan de heuvel af te lopen naar de restaurantjes die aan de rivier zitten. Net op dat moment kwam er een man met een auto langsrijden die ons een lift aanbood. We zeiden dat we die vijf minuutjes nog wel konden lopen, maar de man zei dat het daar toch veel te warm voor was en dat de lift gratis zou zijn. Nou laten we ons dat geen twee keer zeggen, want met 37 graden en een brandende zon is elke stap die je niet hoeft te zetten toch leuk meegenomen. Toen we genoeg energie hadden verzameld en het er niet op leek dat we nog van iemand een lift omhoog zouden krijgen, zijn we de berg weer opgelopen naar het hostel. Daar zijn Laura en ik allebei uitzending gemist gaan kijken omdat het gewoon veel te heet was om iets anders te doen. Echt zo fijn dat onbeperkte internet op je telefoon! Kan je gewoon heerlijk boer zoekt vrouw terugkijken zonder dat je internet gelijk op is. Inmiddels waren er wat meer mensen bij het hostel en had ik met een man uit Frankrijk afgesproken om de dag daarna in de jungle te gaan lopen, want Laura ging een twee daagse trekking doen, dus moest ik andere vrienden zoeken. ’s Avonds zijn Laura en ik weer naar een restaurant bij de rivier gegaan om te eten. We hadden allebei kipsaté besteld waar je wat groente en rijst cubes bij zou krijgen. Toen we ons bord kregen vroegen we ons nog af waar de rijst was en dat de vier kleine vierkante blokjes op ons bord waren. Bleek dat dus de rijst te zijn waar je net vier kiezen mee kunt vullen. Snel hebben we er nog patat bij besteld zodat we toch nog een complete maaltijd hadden. We kwamen onze Australische vriend uit het busje nog tegen die zij dat hij met een iemand anders ook een junglewandeling gaat doen de dag daarna en vroeg of ik ook mee wilde. Hoe meer zielen hoe meer vreugd, dus hadden we voor de volgende dag met z’n alle afgesproken. ’s Avonds hebben we nog wat bij het hostel gechilled en verhaaltjes geschreven totdat het wel weer bedtijd was.

Dinsdag 3 maart

Laura en ik zijn ’s ochtend samen gaan ontbijten voordat Laura haar tweedaagse jungletrek ging doen en ik met mijn nieuwe vrienden de jungle in zou gaan. Mijn nieuwe vriend uit Frankrijk had die nacht heel lang geslapen en besloot dat het te vroeg was en hij het allemaal nog niet aankon. Tja, onbetrouwbaar volk die Fransen. Gelukkig had ik twee andere vrienden waar ik mee zou gaan lopen dus zag ik Tommy (uit Australië) en Zsombi (uit het Hongaarse deel van Roemenië) beneden bij de rivier. Ze hadden nog een meisje uit Frankrijk meegenomen en met z’n vieren zijn we aan het avontuur begonnen. We moesten met een bootje naar de overkant wat ons wel 1 ringet heeft gekost. Daar moesten we ons registeren en konden we een kaartje voor de canopy walk kopen. We kwamen nog drie mensen tegen, een man uit Amerika (Tim), een meisje uit Duitsland (Eileen) en een meisje uit Frankrijk die besloten om gezellig met ons mee te lopen. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, dus nu konden we echt van start gaan. Na twee minuten lopen was het eigenlijk al best wel warm, maar gelukkig liepen we onder de bomen in de schaduw wat toch al heel veel scheelt. We hebben eerst een rondje gelopen en zijn toen naar de canopy walk gegaan. Dat zijn vijf bruggen tussen te bomen, het schijnt zelfs de langste ter wereld te zijn. Op de plateaus mocht je nog foto’s maken, maar op de brug moesten je handen vrij zijn, dus mocht het niet. Je moest dus voor de brug al je camera/telefoon aan degene achter je geven zodat die nog even een leuke foto van je kon maken, je moet natuurlijk wel een leuk aandenken aan dit avontuur hebben.

Na over vijf bruggen door de bomen te hebben gelopen en daarbij een aantal fotoshoots te hebben gedaan was het weer tijd voor het zwaardere werk. We gingen nog even leuk een stukje door de jungle lopen. Onderweg kwamen we nog een aantal wilde zwijnen tegen die helaas te hard renden voor een foto. Ik had deze prachtige dieren natuurlijk graag vastgelegd aangezien dit de eerste keer was dat ik ze levend in het wild zag (is toch anders dan dood op de weg en twee seconde leven daarvoor in het donker). Na een tijdje hebben we nog even zitten uitrusten en zijn we vol geode moed weer verder gegaan. Er was namelijk ergens een mooi uitzichtpunt waar we nog wat foto’s hebben gemaakt en ook een leuke groepsfoto.We hadden al een paar uur gelopen waarbij het in het begin nog allemaal makkelijk over trappen was, maar het later toch wat lastiger werd en we ons zo nu en dan aan een touw moesten vasthouden. Na een tijdje wilden een aantal nog wel graag een stukje verder lopen. Ik was er eigenlijk al wel een beetje klaar mee en de man uit Amerika en het Duitse meisje waren van plan om terug te gaan, dus kon ik mooi mee. We hadden eigenlijk allemaal veel te weinig water mee waardoor het bijna op was. Ik denk dat we nog ongeveer een half uur hebben gelopen en onderweg zagen we weer twee wilde zwijnen rennen en hebben we nog een eekhoorn in de boom gezien.Na een kilometer of tien door de jungle te hebben gelopen, en geloof me dat valt tegen met 36 graden waarbij het aanvoelt als 40, kwamen we weer bij een bootje die ons naar de overkant bracht. Daar zitten een aantal restaurantjes, dus konden we mooi iets kouds drinken en er wat bij eten, want dat hadden we inmiddels wel verdiend. De rest van de middag heb ik wat bij het hostel gechilld en eerst nog genoten van de douche. Ik moest nog plannen hoe ik vanaf hier naar Penang kon komen en aangezien het een reis van elf uur zou zijn waarbij ik via Kuala Lumpur of Cameron Highlands moest zat ik erover te denken om nog een nacht in KL te slapen. Emilia (Duits meisje) had precies hetzelfde, dus besloten we de dag daarna samen met de bus naar KL te gaan om daar nog een middag en avond te zijn voordat we doorgaan. ’s Avonds ben ik nog met Tim en Eileen uit eten gegaan en verder heb ik maar weer gechilld bij het hostel met nog wat andere mensen.

Het nieuwste vervoersmiddel: Liften

Ik zal morgen even een corona en hoe het nu hier is update plaatsen, dus doe bij dit verhaal vooral alsof er niks aan de hand is ;)

Be brave. Take risks. Nothing can substitute experience. – Paulo Coelho

Vrijdag 28 februari

Om acht uur ging de wekken zodat ik vandaag op tijd kon beginnen aan de reis naar Cameron Higlands. Na het ontbijt heb ik de laatste spullen gepakt en stond ik rond tien uur op het busstation in de hoop dat de bussen vaak zouden rijden. Ik had geluk, de bus naar TBS (het grote station in Kuala Lumpur) ging geloof ik elk kwartier waardoor ik om kwart over tien in de bus zat. Na een kleine twee uur was ik in KL waar ik een kaartje naar Tanah Rata heb gekocht. Ook hier had ik geluk en ging de bus al een kwartier later. Ik kon nog snel even door de supermarkt rennen om een bus pringles te kopen zodat ik een hele verantwoorde lunch had. Na een rit van ruim vier uur waren we bij de Cameron Highlands. Dit alles heeft me 43 ringgit gekost wat 9,40 is. Vanaf het busstation was het nog ruim vijf minuten lopen naar het hostel waar bijna iedereen die in de bus zat naartoe ging, we konden dus gezellig met z’n alle lopen. Verder heb ik niet zo heel veel meer gedaan. Ik kwam Marta (uit Polen) tegen die in hetzelfde hostel zit als ik en samen hebben we in het restaurant naast het hostel gegeten. Ik vond het zelfs nog een soort van koud om op straat te lopen aangezien het hier maar rond de 23 graden was op dat moment en het ook gewoon zo aanvoelt. Met een verkoelende wind erbij wat ook wel even lekker is.

Zaterdag 29 februari

Martha hadden het plan om samen route tien en zes te gaan lopen vanaf het hostel. Na een kop koffie en een stop bij de 7eleven waren we er klaar voor. Het vinden van pad tien was nog een hele uitdaging. Er staan nergens bordjes waar het pad begint en het was lastig om het via maps.me te vinden. Toen we dachten de goede weg te hebben die een berg opging, begonnen een paar mannen naar ons te roepen en te wijzen dat we de verkeerde kant opgingen. Met hun hulp is het ons gelukt om het goede startpunt te vinden en kwamen we gelijk een stelletje uit Zwitserland tegen. Met z’n alle begonnen we aan de route wat een jungle track bleek te zijn die vrij steil omhoog ging. Ik was heel blij dat het die ochtend maar 24 graden was, maar met al dat klimmen was het toch nog behoorlijk warm. Na een tijdje klimmen zat er opeens een man op zijn gitaar te spelen waar we nog een tijd zijn gebleven om te luisteren en met hem te praten. Daarna zijn we vol goede moed weer verder gegaan met de beklimming die toch wel een stuk pittiger was dan we hadden verwacht. Uiteindelijk hebben we het eindpunt gehaald en ging de weg over in route 6. Die ging vooral naar beneden wat ook weer heel steil was. Zo nu en dan moesten we stukjes op handen en voeten naar beneden om niet uit te glijden of was er een touw waar we ons aan vast konden houden. Net als we een aantal keer dachten dat we al wel een heel eind naar beneden waren, ging de weg opeens weer steil omhoog waardoor het een soort van klimmen en dalen bleef. Het laatste stuk liepen we door de theeplantages waarbij we een heel mooi uitzicht hadden. Na ruim drie uur lopen kwamen we bij het theehuis waar we genoten hebben van een welverdiende ijsthee. Dat was de beste citroenijsthee die ik ooit gehad heb. We hebben daar een uurtje gezeten om van het uitzicht te genieten en af te koelen.

Daarna vonden we het wel weer tijd om naar het hostel te gaan. Hier hebben ze geen grab en voor een taxi vragen ze altijd veel te veel, dus zijn we gaan liften. Die tip had ik ergens eerder van een Nederlands meisje gekregen dat je dat hier heel goed kan doen en er altijd wel mensen stoppen die plek over hebben. Na ongeveer vijf minuten hadden we het inderdaad voor elkaar en werden we in tien minuutjes teruggereden naar het dorp waar we slapen. Dit scheelden ons toch weer anderhalf uur lopen waar we heel dankbaar voor waren. Nadat ik had gedoucht was Laura ook in het hostel en zijn we samen gaan eten. We kwamen uit bij het Amsterdam café waar we pasta hebben gegeten voor wat variatie na al het Aziatische eten. We hebben nog een planning voor morgen gemaakt en zijn toen allebei naar onze kamer gegaan.

Zondag 1 maart

Laura en ik vonden het wel gezellig om vandaag een dagje samen op pad te gaan. We wilden graag naar de bekendste theeplantage hier, de BOH. Dat is vanaf ons hostel veel te ver om te lopen, dus besloten we om weer te gaan liften. Na een lekker ontbijt bij een Indisch restaurant wat bestond uit een soort pannenkoek met aardbeien zijn we vol goede moed aan de kant van de weg gaan staan. Binnen twee minuten stopte er al een man die ons wel die richting op mee wilde nemen. Hij moest op een heel druk stuk stil staan op een helling wat de auto eigenlijk niet helemaal aankon waardoor hij gas moest blijven geven om te blijven staan. De geur die onder de motorkap vandaan kwam rook niet helemaal goed en al snel besloot hij om er even naar te gaan kijken en hij moest ook iets van de andere kant op. Wij zijn uitgestapt en weer met onze duimpjes omhoog gaan staan voor de volgende lift. Ook die hadden we binnen drie minuten, dit keer was het een gezin met een jongen van negen en een meisje van acht die perfect Engels spraken. We hebben een hele tijd file gereden wat nog best gezellig was. Na een tijdje gingen ook zij een andere kant op waardoor we weer een volgende auto moesten vinden. Dit was ook weer vrij gemakkelijk en we hadden weer een gezin die zelfs nog even snel een autostoeltje eruit haalden zodat wij normaal konden zitten. De kinderen waren nog heel jong en mochten gewoon voorin bij de moeder op schoot zitten wat hier allemaal kan. Heel veel kinderen zitten achterin los in de auto, er zit iemand half in het midden voorin of ze hangen uit het dakraampje. Deze lift bracht ons naar de plantage waar ze zelf ook heen moesten. We hebben daar in het café (ijs)thee gedronken en nog wat foto’s gemaakt. Daarna wilden we graag naar het Mossy Forest wat ook weer te ver lopen was, dus begon ons liftavontuur opnieuw. Ik geloof dat de parkeerplaatsmannetjes dit niet het beste idee vonden, dus zijn we vijf meter verder gaan staan en hadden we binnen een minuut weer een lift. We hadden een busje met een familie (een zoon van 23 en nog een wat jonger meisje) die ons hartelijk welkom heten aan boord. Helaas gingen ze niet zover als wij hadden gedacht waardoor we op zoek moesten naar lift nummer vijf. Er kwamen weinig auto’s aan en ze stopten ook niet, maar toen kwam er binnen vijf minuten wel een groep motorrijders aan waarbij we wel achterop mochten. Wij dachten dat het nog maar iets van twee kilometer was, dus besloten dat het voor dat kleine stukje wel kon. Dit stukje bleek toch een stuk langer te zijn dan we dachten en de weg ging de berg op met de nodige bochten. Gelukkig reden ze rustig en zijn we heelhuids boven aangekomen. Bij het Mossy Forest hebben we een rondje gelopen en zijn we naar de uitkijktoren geweest. De wolken bewogen daar heel snel waardoor we het ene moment bijna niks zagen en het volgende moment de bomen weer te zien waren. Onze motorvrienden waren er ook weer en vroegen of ze nog wat foto’s met ons mochten maken wat we voor deze gelegenheid maar gedaan hebben. Op de weg richting de uitgang kwam er opeens ook een man of hij een selfie met ons kon maken. Blijkbaar zijn wij hier ook een levende attractie, misschien moet ik er nog een keer geld voor gaan vragen. Het leek ons een beter idee om met een auto weer terug te gaan, dus zijn we op de parkeerplaats gaan vragen of we met iemand mee mochten rijden. Was weer een eitje en al snel zaten we bij een echtpaar in de auto. Na een paar minuutjes rijden moesten we een andere auto passeren wat niet heel makkelijk ging aangezien de wegen hier nogal smal waren. Na het passeren van die auto zette de man de auto even aan de kant om hem af te laten koelen. Na een telefoontje kwam hij met de mededeling dat de remmen van de auto dertig minuten moesten afkoelen, we vonden het al bijzonder dat hij met zijn handrem afremde, maar hij had dus problemen met de remmen. Wij vonden het een beetje bijzonder dat de remmen het dan na een half uur wel weer goed zouden doen en we hadden ook geen zin om zo lang te wachten, dus besloten we om te kijken of er een andere auto voorbij zou komen. Deze keer duurde het wel lang en onze motorvrienden kwamen ook nog langs en waren zo sociaal om ons nog weer een ritje aan te bieden. Aangezien de weg best gevaarlijk is en wij verder geen bescherming hebben vonden we dit geen goed idee en hebben we op een auto gewacht. Die kwam ongeveer na een kwartier en dit keer hadden we een goede pickup. Al snel kwam Laura tot de conclusie dat ze haar camera kwijt was, dus dat die nog in de vorige auto of ergens boven op de berg moest liggen. We zijn dus maar uit de auto gegaan en begonnen weer omhoog te lopen. Na een minuut zagen we de vorige auto al naar beneden komen en hebben we gevraagd of ze wilde stoppen. Gelukkig lag Laura haar camera nog op de achterbank en mochten we weer met die mensen mee verder. Ze hebben ons tot het eerstvolgende dorp bij een benzinestation gebracht Daar moesten we weer opzoek naar de volgende lift die we ook weer heel snel hadden. Het was weer een echtpaar en al snel vroeg de man of we christelijk waren en van Jezus hielden. Laura en ik wisten hier eigenlijk allebei geen antwoord op te geven en we hadden ook geen idee wat het gewenste antwoord zou zijn. Bleek meneer een pastoor te zijn, juist… kregen we gelijk te horen dat Jezus van ons houdt en voor ons gestorven is met nog een minipreekje erbij. Zaten we natuurlijk echt op te wachten en meneer ging later die dag ook nog naar de kerk. Wist nog niet eens dat ze hier een kerk hebben (dacht eigenlijk alleen de moskee en tempels) maar goed weer wat geleerd. Ze hebben ons in het centrum afgezet wat vlakbij ons hostel is. Laura wilde ook nog wel graag naar de plantage waar ik de dag daarvoor was geweest dus besloten we om daar ook nog even naar toe te liften. Kwam er opeens een Spaanse meid naar ons toe met de vraag of we ook wilde hiken, want ze kon niemand vinden en ze wilde niet allen. Nou wij gaan toch echt niet om drie uur nog even drie uur wandelen en ik vond het gister ook niet het grootst mogelijke succes, dus we voelde daar heel weinig voor. Nou of ze dan met ons mee mocht liften naar de theeplantage. Wij zijn de moeilijkste niet, dus ja dan moest ze maar met ons mee, maar we hebben haar nog wel even heel duidelijk gemaakt dat we zeker niet gaan wandelen. Het duurde nu wat langer om een lift te krijgen, maar we kregen het toch voor elkaar. Toen we instapten besloot de Spaanse meid om toch maar niet mee te gaan wat wij helemaal prima vonden, konden we tenminste Nederlands blijven lullen. We hadden weer een gezin met twee meisjes van elf en zes. Die hebben ons naar het theehuis gebracht en daar wilde de vrouw nog even een selfie met ons maken die ze ook nog naar ons gestuurd heeft.

Na dit leuke aandenken zijn we bij het theehuis op het terras gaan zitten met een taartje en voor mij weer een ijsthee. Ze hadden eigenlijk al vanaf één uur regen gegeven, maar we waren inmiddels al drie uur verder en het was nog steeds droog. Het begon wel wat harder te waaien en het was een koud windje, dus besloten we naar een laatste lift te zoeken die ons terug kon brengen naar het centrum. Die hadden we al snel weer gevonden, dit keer twee Chinese jongens die er gezellig een biertje bij dronken, kan hier allemaal gewoon. We hebben nog proost in het Chinees leren zeggen, maar vanwege mijn uitstekende gevoel voor taal ben ik dat natuurlijk alweer vergeten. We zijn vlakbij het hostel afgezet en naar het busstation gelopen om te kijken wat het vanaf daar zou kosten naar de volgende plaats waar wij allebei heen gaan. Ook hebben we vast wat eten gehaald zodat we de reis van 8,5 uur hopelijk gaan overleven. Aan het einde van de middag kwam ook Blanca bij ons in het hostel en zijn we met z’n drieën gaan eten bij het Amsterdam café. Ze hebben daar patat oorlog wat Laura en ik wel graag wilden, dus zijn we er maar voor gegaan. Daarna hebben we nog een tijdje zitten kaarten in het hostel en zijn we naar bed gegaan. Ik vond dit echt een hele leuke dag waarbij we van tien verschillende mensen een lift hebben gehad om zo op de plaatsten te komen waar we graag naartoe wilden.

Het lijkt wel alsof ik weer in Nederland ben

“Life is like riding a bicycle. To keep your balance, you must keep moving.” -Albert Einstein-

Woensdag 26 februari

Na een rit van ongeveer twee uur en nog een stukje met de taxi was ik rond zes uur in het hostel in Melaka. Daar kreeg ik al gelijk te horen dat ze een half uurtje later een fietstocht hielden naar de moskee om daar zonsondergang te bekijken en naar de gebeden te luisteren. Daarna gingen ze naar een Indisch restaurant om te eten. Hier kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen aangezien het altijd een goede manier is om vrienden te maken. Het was ongeveer vier kilometer fietsen naar de moskee en onderweg hebben we nog een stop gemaakt bij een veldje waar ze voetvolley aan het spelen waren.

Tegenover de moskee zijn we op wat rotsen aan het water gaan zitten om vanaf daar de zon onder te zien gaan en tegelijk de gebeden door de luidsprekers te horen. Bij de tour waren er nog twee Nederlanders, Laura en Blanca, waar ik het grootste gedeelte van de tijd mee gefietst heb. Onderweg naar het restaurant vloog bij Laura de ketting eraf die ze er niet meer op kregen (het was een geslote kettingkast), waardoor een van de jongens een stukje mocht gaan steppen. Bij het restaurant konden we uit twee dingen kiezen, rijst op een bananenblad met groenten of een soort panenkoek van rijst met aardappel en groentevulling. Met een Turks meisje had ik besloten het allebei te nemen en dan samen te delen. Na het eten zijn we weer terug naar het hostel gefietst waar we rond tien uur waren en ik het wel chill- en bedtijd vond.

Donderdag 27 februari

Na het ontbijt had ik met het Turkse meisje afgesproken om door de stad te gaan lopen. Het is niet zo groot, dus we hadden de hoogtepunten in twee uurtjes wel gezien. Onderweg kwamen we nog een paar meisjes tegen die voor hun studie een interview bij toeristen moesten afnemen en mijn wandelmaatje had bedacht dat wij dat wel leuk zouden vinden. Na het interview wilden ze ook nog allemaal selfies met ons maken, blijf het toch bijzonder vinden dat ze dat zo interessant vinden. Matt (een Brit die in het hostel werkt) had gezegd dat hij rond half een bij een vintage café ging lunchen en hij had gezegd dat wij ook wel mochten komen, dus dat hebben we gedaan. Hij had Mariem (uit Tunesië) bij zich en na de lunch heb ik met haar en Matt nog een rondje gelopen die voor ons een goede tourgide was. Hij heeft ook nog even voor fotograaf gespeeld en een foto van mij bij het IloveMelaka bord gemaakt die op Dutch squere stond.

Natuurlijk kon ook een rondje Chinatown niet ontbreken en kwamen we nog langs wat andere plekjes. We kwamen weer uit bij het hostel en het was te warm om nog verder te lopen, dus zijn Mariem en ik ergens bij een café aan de rivier wat gaan drinken. Ik heb van haar geleerd dat het in Tunesië bij wet verboden is om met je vriend samen te wonen voor het huwelijk, weer een moment dat ik toch wel heel blij ben dat ik in Nederland geboren ben. Mariem wilde daarna nog mee met de fietstour die ik de dag daarvoor al had gedaan, dus kon ik mooi nog een paar uur niks doen en wat te eten halen. Toen ze weer terug was hebben we samen een rondje door de stad gelopen, want het voelde nog maar als 30 graden wat een verademing is na de hele dag gevoelstemperatuur 40. ’s Avonds is de stad een stuk gezelliger en zijn er overal lichtjes waar we nog even een uurtje van genoten hebben totdat we maar weer terug zijn gegaan om te gaan slapen.

Ik denk dat ik hier smelt

“If happiness is the goal – and it should be, then adventures should be top priority.”– Richard Branson

Maandag 24 februari

Ik had om half tien een wekker gezet zodat ik nog even het gratis ontbijt mee kon pakken en daarna een plan kon maken voor de rest van de dag. Ik had bedacht om eerst naar de Petronas Twin Towers te gaan aangezien dat toch wel het hoogtepunt is van de stad. Ik moest de trein naar KLCC nemen, maar dacht bij KL centraal dat ik er was wat dus niet zo bleek te zijn. Ik heb daar eerst maar even de mall bewonderd en de McDonalds gevonden voor ijskoffie en ben toen weer met de trein verder gegaan naar het goede station. Na een stukje lopen langs de torens op zoek naar het park kwam ik langs een Chinese tempel waar ik nog even wat foto’s heb gemaakt. Achter de torens ligt een park waar ik ook nog een rondje door gelopen heb en nog even naar de fontein heb zitten kijken.

Daarna ik het briljante idee om naar de KL tower te lopen aangezien het maar een half uurtje was. Helaas was het wel 35 graden met een gevoelstemperatuur van 39, dus was het een klein beetje warm. Vanaf de toren ben ik ook nog naar het hostel gelopen wat weer twintig minuutjes was zodat ik daar nog even twee uurtjes van de airco kon genieten. Het hostel organiseert elke avond een gratis diner waar ik graag naar toe wilde in de hoop wat vrienden te maken. Vlak voor het diner had ik ook nog een kamergenootje gekregen (Sophie uit Engeland) die ook naar het diner ging, dus besloten we om samen te gaan. Toen we in het café kwamen waar het Indische diner was, bleek het samen met nog twee andere hostel te zijn waardoor we met heel veel waren. Het diner was best oké en het was gratis, dus we mogen er verder niet over klagen. Na het eten wilde Sophie en ik naar de torens om ze in het donker te zien, maar het regende heel hard. Eigenlijk hadden we ook wel zin in een ijsje, dus hebben we met een paar andere een ijsje aan de overkant van de straat gehaald. Ook was er voor iedereen een gratis drankje op het dakterras en tegen gratis alcohol zeggen we nooit nee, dus zijn we daar maar heen gegaan. Een deel van de andere waar we mee zaten kwamen uit een ander hostel waar ze een zwembad op het dak hadden met uitzicht op de torens. Sophie zou die nacht daarna ook naar dat hostel gaan en ik moest of in het hostel waar we nu zaten verlengen, of iets anders boeken. Ook ik besloot om mijn laatste nacht in Kuala Lumpur naar dat hostel te gaan en heb nog even snel geboekt. Na een tijdje was het weer droog en besloten we met zeven mensen (3 Duitsers, 1 Engelse, 1 Zuid-Afrikaan en 2 Nederlanders) alsnog naar de torens te gaan.Na een fotoschoot zijn we naar het andere hostel gegaan en hebben we nog een hele tijd op het dakterras gezeten met uitzicht op de stad. Rond half drie vond de rest het ook tijd om weer terug naar ons hostel te gaan en kon ik eindelijk douchen en naar bed.

Dinsdag 25 februari

Sophie en ik hadden om negen uur de wekker gezet waar we toch eigenlijk allebei wel wat moeite mee hadden. Een half uur later waren we toch aangekleed en een soort van klaar om te gaan. Nadat we hadden uitgecheckt hebben we nog even snel bij het gratis ontbijt gekeken. Toen we de toast en spaghetti zagen liggen, vonden we de 7eleven toch een beter idee en die zit hier zo ongeveer elke 200 meter, dus dat is geen probleem. We hebben de trein naar KL centraal genomen en vanaf daar moesten we nog een half uur met de trein naar de Buta cave. Deze hele reis kosten in totaal 3,7 ringgit wat omgerekend 0,81 is. Al snel zagen we de eerste aapjes lopen die er toen nog best schattig uitzagen. Na een stukje lopen kwamen we bij het grote gouden beeld waar ook de gekleurde trap is die uit 272 treden bestaat.

Op de trap liepen ook nog wat aapjes rond of zaten heerlijk toe te kijken hoe iedereen omhoog of omlaag liep.De trap viel heel erg mee, het was niet zwaar of heet en voor we het wisten stonden we in de grot waar een tempel is. Daar was een stuk met allemaal rotsen waar het krioelde van de apen die allemaal heen en weer renden. Die beesten kunnen zelf in een kliko springen om er iets uit te graaien en dan er weer uit springen (ik was te bang voor die beesten om te kijken hoe ver ze omhoog konden springen, dus ik ben maar op een afstand blijven staan). We vonden het wel weer tijd om naar beneden te gaan en toen we net de eerste paar treden van de trap hadden gehad, kwam er opeens een aap naar ons toe rennen omdat Sophie een plastic tasje met een flesje water en een rol snoepjes vasthad. Ze probeerde nog het flesje te pakken en naar de aap te gooien, maar daar had ze geen tijd voor dus heeft ze het hele tasje maar naar de aap gegooid. Je zal maar door zo’n beest gebeten of gekrabd worden, dan mag je gelijk een paar spuiten halen. De aap rende er met de spullen vandoor en op een, voor hem veilig plekje, haalde die het flesje water tevoorschijn, zetten zijn tanden erin en dronk het water op. Wij stonden allebei te trillen op onze benen en toen er nog een aap op de trap zat durfde wij er eigenlijk niet meer af. Een man uit India was zo aardig om tussen ons en de aap in te lopen zodat we de aap veilig konden passeren.

Na dit avontuur zijn we naar het station gegaan waar we nog ruim een half uur op de trein mochten wachten. We waren in het halletje gaan zitten met de stoel tussen ons vrij toen er een familie binnen kwam en de vrouw tussen ons in ging zitten (terwijl de trein praktisch leeg was). Opeens zeiden ze dat ze een foto met ons wilde maken, want blijkbaar vinden ze dat bijzonder ofzo. Al snel waren Sophie en ik hier wel klaar mee en zijn we maar een ander plekje gaan zoeken waar we rustig konden zitten. De trein ging weer naar het centrum. Daar zijn we nog naar de centrale markt gegaan waar ze souvenirs verkopen wat hier allemaal troep is. Eigenlijk hadden we nog een middagprogramma met wat dingen die we konden bezichtigen, maar het was weer eens bloedheet (36 graden, gevoelstemperatuur 40), dus waren we daar niet bijzonder gemotiveerd voor. We zijn naar het eerste hostel gegaan om onze backpacks te halen en hebben toen de grab naar het volgende hostel genomen. We konden het ook niet meer aan om ruim vijf minuten naar het station te lopen, de trein te nemen en dan weer naar het volgende hostel te lopen en waarschijnlijk is het toch even duur, dus doen we het maar zo. Bij Penthouse on 34 konden we gelijk inchecken en toen we onze spullen naar de kamers hadden gebracht zijn we snel naar het zwembad gegaan. Ze hebben daar een infinity pool, dus die moesten we maar gebruiken waar het voor gemaakt is.Na een middagje zwembad met nog wat andere gezellige mensen zijn Sophie en ik naar de Jalan Alor nightmarket gegaan om te eten. Dit was een hele straat met allemaal restaurants met verschillende soorten Aziatisch eten. Vanaf daar zijn we naar de Heli lounche bar geweest wat ons door verschillende andere mensen was aangeraden. Bij deze bar kon je naar boven het dak op. Overdag kunnen daar helikopters landen en ’s avonds wordt het als bar gebruikt. Onder het genot van een cocktail hadden we een mooi uitzicht op de Petronas Twin Towers, de KL tower en een ander deel van de stad. De bar was heel duur, dus na onze cocktail die bij de entreeprijs inzat zijn we opzoek gegaan naar een andere bar. Al vrij snel kwamen we bij een Irisch pub waar de cocktails 2voor30 waren, dus hebben we er daar ook nog maar een gedronken. De pub zat in een leuke straat met nog andere bars en voordat we terug zouden gaan naar het hostel wilde Sophie er nog een rondje lopen. Bij elke bar stonden wel mensen buiten die je naar binnen wilde praten, maar we zouden teruggaan naar het hostel, dus dat gingen we niet doen. Totdat we bij een bar de mededeling kregen dat het ladies night was en we een gratis cocktail krijgen. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen, dus gingen we nog even naar binnen. De keuze was echter wel wat beperkt waardoor we een gin lemonade hadden terwijl gin niet echt mijn ding is, maarja het was gratis alcohol dus we mogen niet klagen. Na een tijdje hebben we weer een grab naar het hostel genomen en nog een tijdje op de rooftop gechilled totdat we het wel bedtijd vonden.

Woensdag 26 februari

Sophie wilde graag naar in de KL tower voor het uitzicht op de Petronas Twin Towers en een goede foto op het skydeck. Ergens vond ik dat ook wel een goed idee, dus zijn we weer samen op pad gegaan. Eerst hebben we een grab naar de Petronas Twin Towers genomen. Onze chauffeur was helemaal blij dat wij bij hem in de auto stapten, want hij had al drie weken geen toeristen gereden. Hij voelde zich vereerd dat hij de gelukkige was die ons mocht rijden, ik weet het meneer we zijn knap dus ik zou ook maar gelukkig zijn als ik jou was. De rit duurde ruim tien minuten en die heeft de chauffeur ook goed volgepraat met waarom hij denkt dat er geen toeristen meer komen (iets met de politieke situatie en corona). We waren blij toen we er eindelijk uitkonden en hebben nog even een fotoshoot gehouden en een stukje door het park gelopen. Vanaf de Twin Towers zou het een half uurtje lopen zijn naar de KL tower wat volgens Sophie veel te ver was, die zei gelijk: ‘ja ik bestel een grab’. Ik kon haar ook geen ongelijk geven aangezien het alweer 33 graden was met een gevoelstemperatuur van 38. En de grab kost voor dit stukje maar 7 ringgit wat ongeveer 1,50 is die we nog samen delen ook, dus daar gaan we natuurlijk niet voor lopen. Bij de KL tower hebben we een kaartje gekocht en voordat we echt richting de lift mochten, werd er eerst nog even een thermometer bij ons hooft gehouden om te kijken of we geen koorts hebben. Gelukkig mochten we allebei door en hebben we de lift naar boven genomen waar we foto’s van het uitzicht hebben gemaakt. Al vrij snel was het onze beurt voor het skydeck waar je per persoon 1 minuut en 40 seconden de tijd hebt om foto’s te maken.

Na deze fotoshoot op kleine 300 meter hoogte zijn we weer naar beneden gegaan om de grab terug naar het hostel te nemen. Daar hebben we snel onze laatste spullen gepakt en uitgecheckt. Na nog een tijdje bij het hostel te hebben gezeten was het tijd om afscheid te nemen en ben ik naar het station gegaan. Ik moest met de trein naar het busstation wat volgens de mensen van het hostel rechtstreeks kon. Het begon al goed, ik wist dat ik de bruine lijn moest hebben en die ging net op dat moment. Ik had geen tijd om uit te zoeken of hij de goede kant opging, dus ben ik op goed geluk maar ingestapt. Helaas ging deze de andere kant op waardoor ik er een paar minuten later bij de volgende halte uit kon om de trein de andere kant op te nemen. Toen ging het best een tijd goed totdat de lijn die het eerste stuk bruin/geel was opeens geel werd en dat nergens duidelijk stond aangegeven waardoor ik opeens weer verkeerd ging. Dus ik kon weer de metro uit om weer een klein stukje terug te gaan en de bruine lijn te nemen. Uiteindelijk heb ik het busstation weten te vinden en ging er al vrij snel een bus naar Melaka.

Soms zit het mee en soms zit het tegen

‘’If you wait till you’re ready, you’ll wait the rest of your live.’’ Lemony Snicket

Omdat ik dit keer het schrijven redelijk heb bijgehouden (geloof me ik ben ook trots), heb ik besloten om de verhalen van Maleisië online te gaan zetten wanneer het internet het toelaat. Voor het deel na Maleisië beloof ik niks, maar ik zal mijn best doen.

Zaterdag 22 februari was het weer tijd om op reis te gaan. Eigenlijk zou ik al een paar weken eerder gaan, maar het kussen van twee wilde zwijntjes gooiden wat roet in het eten. Dus doei Vietnam (volledig gepland) en, uiteindelijk, hallo plan C of misschien wel D. Na lang puzzelen wat nu precies het meest praktisch zou zijn is de keuze op Maleisië gevallen. Zou nooit mijn eerste of tweede keuze zijn, maar het is wel het meest ontwikkelde land van Zuidoost-Azië met niet hele lange afstanden tussen plaatsen, wat voor mijn rug waarschijnlijk wel het beste is nu. Dus we gaan het zien. Na een dagje backpack inpakken en er op het laatste moment toch nog dingen uithalen omdat die toch wel een beetje zwaar was, was ik een soort van klaar om te gaan. Voor hoe lang weet ik zelf ook nog niet, maar de verwachting is niet dat ik voor eind oktober weer in Nederland zal zijn. Papa en mama hebben mij naar Schiphol gebracht waar het allemaal niet heel soepel ging. We kwamen aan in de hal waar net op het bord sprong dat mijn vlucht 20 minuten vertraging had (ik had 1,5 uur om over te stappen, dus het moest ook vooral niet meer worden). Eerst stond ik al bij de verkeerde balie en toen ik uiteindelijk de goede had gevonden moest ik zelf inchecken en mijn bagage labelen. Dit was ook nog een hele uitdaging aangezien duidelijke instructies ontbraken en het personeel vooral toekeek en niks deed. Nadat ik al een tijd wat had staan klooien, kwam er toch nog eens iemand kijken of het lukte en ik het bagagelabel er goed aan had gekregen. Bleek die niet helemaal goed te zitten en ik moest er ook nog eens een deel van houden, tja weet ik dat. Je kunt ook gelijk komen helpen in plaats van uit je neus kanen. Daarna was het tijd voor de volgende uitdaging: mijn backpack in de bagage drop krijgen. Ik had hem er keurig ingelegd, maar het apparaat dacht daar anders over en bleef het maar weigeren met de mededeling dat ik de bagage juist moest plaatsen terwijl het niet anders kon. Na het toch een heel aantal keer geprobeerd te hebben waarbij het personeel weer eens stond te niksen, kwam er toch nog iemand helpen en is het uiteindelijk gelukt. Nadat ik afscheid had genomen, liep ik naar de douane waar mijn boardingpas geweigerd werd met de mededeling dat het de verkeerde gate was. Blijken er dus gewoon (minstens) twee gates te zijn waar je ook een douane hebt, weer wat geleerd. Ik papa bellen dat ik ergens anders door de douane moest en ze dus niet op die plek te hoeven wachten om nog even te zwaaien zoals de vorige twee keer (toen ik dus blijkbaar met de KLM vloog). Ik heb ze dus nog maar een keer een knuffel gegeven en ben toen bij de juiste gate door de douane gegaan wat dan wel weer heel soepel ging.

Achter de douane heb ik mezelf maar vermaakt met een rondje lopen en mijn telefoon. Ik zat bij de gate te wachten toen er nog een aantal achternamen werden omgeroepen met de mededeling dat je naar de balie moest komen om je paspoort te laten zien. Natuurlijk zat ik hiertussen en kreeg ik de vraag of ik de laatste 14 dagen in China ben geweest en of ik een ticket vanuit Maleisië naar een andere bestemming had. Ik zei dat ik die had en vroeg of ze het wilde zien, maar dat was niet eens nodig en dat was ook alles wat ze moest weten, dus ik mocht weer gaan. Na deze fantastische ervaring, die ik natuurlijk nooit had willen missen, wat het tijd om te boarden. Het apparaat wilde mijn boardingpass niet scannen waardoor ze het handmatig moesten doen. Dit gebeurde ook op de volgende twee vluchten, dus blijkbaar is het niet een heel goed idee om screenshots van je boardingpass te maken, maar je moet toch wat als Finnair ze niet even voor je uitprint. De eerste vlucht was een kleine twee uur en ging prima, alleen wat turbulentie vooral met het dalen omdat het zo hard waaide wat ook wel te voelen was. In Helsinki had ik ruim een uur totdat mijn volgende vlucht zou gaan. Was het dus nog iets van 20 minuten lopen waarbij ik ook nog ergens een keer mijn paspoort moest laten zien. Tegen de tijd dat ik bij de gate kwam, waren ze al aan het boarden en de meeste mensen zaten al, dus ik moest gelijk doorlopen. Al snel kwam ik tot de conclusie dat er bijna niemand in het vliegtuig zat en we allemaal onze eigen rij hadden, waardoor ik drie stoelen voor mezelf had. Ook wel eens leuk dat het nog een keer meezit, vooral ook omdat deze vlucht ruim 10 uur zou duren en om 23:55 vertrok. Later heb ik nog even de sanitaire voorzieningen bewonderd en kwam ik tot de conclusie dat het achterste deel van het vliegtuig wel helemaal vol zat. Ik weet ook niet waarom wij in het midden allemaal een eigen rij hadden, maar ik voel me vereerd. Na een stukje Pirates te hebben gezien was ik zo moe dat ik ben gaan liggen en ik een paar uur heb liggen slapen (denk toch wel een uurtje of drie). Daarna heb ik de film afgekeken, muziek geluisterd en ben ik maar weer gaan slapen totdat ik na ongeveer een uur abrupt uit mijn droom werd gehaald met de mededeling dat ze zo aan de ontbijtservice zouden beginnen. Dat vonden ze ook een mooi moment om het licht aan te doen. Na het ontbijt was het nog een stukje vliegen voordat we rond 17 uur in Singapore landen. Op het vliegveld liepen er best een aantal blanke mensen rond met een mondkapje voor wat er heel grappig uitziet. Ook hadden ze op een aantal plekken temperatuurcamera’s staan om te kijken of je geen koorts hebt. In Singapore had ik om 19:30 de laatste vlucht, dus ik heb de tijd maar wat gedood met rondjes lopen.

Het laatste vliegtuig was praktisch leeg waardoor we nog wat extra snacks kregen. Het was een vlucht van ongeveer 40 minuten waarbij we een stuk cake en een zakje pinda’s kregen en toen kwamen ze later nog een keer met pinda’s langs voor degene die dat wilden. Toen ik een zakje pakte zei de man dat ik er nog wel een mocht en daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen. Je weet nooit wanneer je honger hebt. Eenmaal uit het vliegtuig was het tijd om naar de douane te gaan. Het duurde aardig lang voordat ik aan de beurt was en ze waren ook niet bepaald vriendelijk. Alle Chinezen (en dat waren er heel veel) moesten ergens een blauwe kaart halen vanwege corona. Dat zal wel weer niet duidelijk aangegeven zijn, want het overgrote deel had het niet en kon weer terug. Dit scheelde gelukkig nog wel een paar mensen die voor mij stonden. Die vrouw waarbij ik aan het hokje stond had er enorm veel zin in vandaag en gaf mij een blaadje met de mededeling dat ik die moest invullen. Een pen behoort blijkbaar niet bij de service, dus ben ik zelf maar in mijn tas gaan zoeken. Begint die vrouw opeens ‘helo, where are you?’ te roepen. Nou ik zoek een pen, want jij bent te beroerd om die erbij te geven en ik heb er helaas geen in mijn kontzak of achter mijn oor zitten. Toen ze klaar was met alles zei ze ‘alright’ en legde ze mijn paspoort in het midden van ons waardoor ik niet helemaal begreep of ik nou kon gaan of dat ze nog iets moest doen. Zegt ze opeens ‘next’ en tegen mij nogal geïrriteerd ‘go!’ Oké sorry, ik ben al weg. Normaal wensen ze je altijd nog wel een fijn verblijf/dag en geven ze je gewoon je paspoort terug in je hand als dat kan, maar dat zit er hier dus allemaal niet in. Mijn backpack lag inmiddels al naast de bagageband en toen kon het grote zoeken naar het busstation beginnen. Alles staat hier slecht aangegeven (kon de weg naar de douane ook niet makkelijk vinden) dus het was nog een hele zoektocht. Na een tijdje had ik het eindelijk gevonden en kon je blijkbaar alleen contant betalen, dus moest ik weer een heel eind terug lopen om de ATM te zoeken die ook nergens stond aangegeven. Gelukkig is het allemaal gelukt en zat ik om 22 uur in de bus die er een kleine anderhalf uur over gedaan heeft. Op het busstation stond er gelijk al een taxi te wachten die veel te veel geld vroeg en het zou zes minuten lopen zijn wat er nog wel inzit. De taxichauffeur had ook geen opperbest humeur en wilde me niet eens vertellen welke kant ik op moest lopen. Naja dan zoek ik het maar weer allemaal lekker zelf uit. Na wat vragen ging ik de goede kant op en kwam ik weer taxi’s tegen die me een rit aanboden. Ik zei dat ik er bijna moest zijn, dus dat ik het niet nodig had en die heeft me toen een keer wel de goede kant opgestuurd. Hij heeft het zelfs nog met een andere taxichauffeur op een telefoon gecontroleerd zodat ze zeker wisten dat ik de goede kant op ging, dus er zijn blijkbaar ook nog aardige mensen hier. Ik moest nu een straat met allemaal kraampjes in Chinatown door waar ze net aan het opruimen waren. Net na die straat heb ik ook mijn eerste dieren hier gezien, er liepen aardig wat ratten rond een plek waar veel vuilniszakken lagen, welkom terug in Azië! Ik heb mijn hostel toen gelukkig snel gevonden waar ik kon inchecken, douchen en toen snel naar bed ben gegaan.

Alleen verder

You never really travel alone. The world is full of friends waiting to get to know you.

Ook deze blog is weer in samenwerking met Roelyne geschreven wat dit keer inhoudt dat zij het Brisbane deel geschreven heeft en ik het Noosa deel. Overigens is de fotoruimte op deze blog wat beperkt waardoor ik nu veel foto's op Instagram zet. Dus voor degene die dat hebben, er is meer :)

Maandag 19 augustus

Vandaag was het weer een reisdagje, op naar de laatste bestemming van deze vakantie en ja we moesten er een traantje bij laten. We hadden voor deze dag weer een paar plaatsten opgezocht waar we een tussen stop wilde houden, want ja er waren nog genoeg plaatsen waar we nog niet zijn geweest maar eigenlijk wel even een paar foto’s wilde maken. Onze eerste stop was Hastings point daar was een mooi strand, even een paar kiekjes gemaakt en een klein rondje gelopen en weer de auto in op naar de volgende tussenstop. Dat was tallebudegera dat was ook een strand, toen we weer in de auto zaten zagen we nog een aantal pelikanen daar moesten we ook een foto van hebben.

De derde tussenstop was het springbrook national park, hier hebben we een rondje gelopen, een waterval bekeken en nog een keer een rondje gelopen. Bij dat rondje kon je kiezen om de national bridge te bekijken of de glowworms, de ene was naar rechts en de andere naar links. Wij kozen ervoor om eerst naar de glowworms te gaan en toen we daar kwamen bleek dat ook de nationale bridge te zijn, wat natuurlijk heel logisch is als je voor allebei de andere kant op moet gaan.

De laatste tussenstop was surfers paradise waar we nog even het strand hebben bekeken. Na al deze hoogtepunten was het toch echt tijd om naar het huisje te rijden wat ook nog een uitdaging opzich was. Welke slimpo bedenkt het om in een stad een keer of vier dezelfde straatnaam te maken!? Wij in elk geval niet dus we stonden al bij de verkeerde, oeps foutje. Eenmaal in ons huis aangekomen zijn we maar snel boodschappen gaan doen en hebben we wat te eten gemaakt. We hadden echt een top huis maar die oven pff je zou bijna denken dat ze hem vastgelijmd hadden want open ging hij niet (en dan wel te verstaan als ons eten in de oven zat)

Dinsdag 20 augustus

Yes stad bekijken, de meiden hadden daar wel zin in want we voelde wel een winkelbui aankomen. De mannen daarin tegen zijn niet z’n fan van grote steden. Hoe sneller we het gezien hebben hoe beter. Nou waren wij het in dat geval ergens wel mee eens dit keer want je betaalde je echt scheel aan het parkeren hier. Nu snappen wij ook best dat je Amsterdam gaat bezoeken ook veel kwijt bent aan parkeren maar 70 dollar voor 3 uur is toch vrij veel. (omgerekend is dat toch z’n 42 euro) Nadat we het sightseeing gehad hadden en nog heel even gewinkeld hadden zijn we via de supermarkt terug gegaan naar het huisje. Daar hebben we niet zoveel meer gedaan beetje foto’s uitzoeken, douche, eten en de vorige blog schrijven want ja die komen niet vanzelf op het internet.

Woensdag 21 augustus

Vandaag is het dan echt de laatste dag dat de familie hier is en het liefst willen ze nog wel wat langer blijven maarja niet elke werkgever is zo makkelijk (moeten ze maar hier komen werken) De verhuurder kwam om half 10 de sleutel halen. We hadden gevraagd of we de koffers hier konden laten staan want er staat een dagje dierentuin op het programma. Dat was allemaal geen enkel probleem dus hij liet nog even zien waar we de koffers neer konden zetten. De dierentuin was best wel groot, een stukje groter dan we hadden verwacht. We hebben onszelf er toch een hele dag weten te vermaken. Maar op zich hebben we sommige dingen ook vier keer gezien omdat een plattegrond en bordjes maken niet de kwaliteiten van de aussies zijn. We hebben heel veel leuke dieren gezien en heeel veel foto’s gemaakt.

Rond 4 uur gingen we weer richting de stad, daar hebben we wat gegeten bij Betty’s burgers. Daarna hebben we de koffers gehaald, toen werd het toch wel tijd om afscheid te nemen. We hebben Simone bij haar nieuwe hostel afgezet en zijn toen naar het vliegveld gereden, klaar om lekker 21 uur op onze kont te gaan zitten en heeeeeel veel netflix te gaan kijken en hopelijk hier en daar een uurtje te slapen. Ik zeg bij deze toedels ik vond het een enig klusje om Simone te assisteren met het maken van de afgelopen blogs en het uitzoeken van honderdduizend foto’s.

Donderdag 22 augustus

Vandaag ging mijn reis alleen beginnen omdat mijn gezin me zo nodig moest verlaten om weer naar Nederland te gaan. Ze dachten namelijk na een kleine drie weken wel weer klaar met me te zijn, maar dit bleek toch alles mee te vallen. Gelukkig was mama zo lief om vijf flesje neusspray (de eerste is helaas ook alweer op, dus nog vier te gaan) aan me mee te geven zodat ik het waarschijnlijk nog ga overleven ook. Ik blijk namelijk allergisch te zijn voor heel Australië ofzo waardoor ik al zeven weken mag genieten van de heerlijke smaak van de neusspray. We hadden gehoopt dat het iets van Canberra zou zijn, maar dit is helaas toch niet het geval. In Nederland zijn de flesjes de helft goedkoper wat best prettig is als je ze er in dit tempo doorheen jaagt (werd een dure hobby als het 11 dollar per flesje is) en ik ze toch echt nodig heb aangezien ik een halve paniekaanval krijg op het moment dat ik geen lucht meer krijg, oké geen paniek maar ik word wel helemaal gek en kan mezelf ook niet meer aan als het te lang duurt. Nu is het zo dat ik geen tijd heb om naar de dokter te gaan (ik weet het ik heb een zwaar leven hier), dus nu maar moet hopen dat het in de komende vijf weken overgaat of naar de dokter gaan als ik terug in Canberra ben.

Ik had in Brisbane eigenlijk een zes persoonskamer geboekt, maar ik was opeens geüpgraded naar een vier persoonskamer met maar twee andere meiden wat lekker rustig was. Om tien uur moest ik uitchecken en ben ik naar het busstation gegaan waar om elf uur de bus naar Noosa ging. Na een busreis van een kleine drie uur was ik daar en heb ik de bus naar het hostel genomen waar ik drie kamergenootjes had waarvan er twee waren. Die twee gingen met de shuttlebus naar het centrum, dus heb ik dat ook maar gedaan. Daar heb ik wat rondgelopen, ben ik naar het stand gegaan en daarna naar het nationale park om de zonsondergang te zien.

De zonsondergang was heel mooi en toen was het tijd om snel terug naar het centrum te lopen om de laatste shuttlebus terug naar het hostel te nemen. Daar was ook het andere kamergenootje, Maria uit Argentinië er. Met haar ben ik naar een restaurant/barretje gegaan wat bij ons in de straat zit om een drankje te doen. Het was heel gezellig, maar rond half negen kwam de barman al naar ons toe om te vragen of we nog wat wilde bestellen omdat de bar zo ging sluiten. We vonden dit wel een beetje vroeg en ik was pas halverwege mijn margarita, dus hebben we het er maar bij gelaten. Om twee voor negen kwam hij weer naar ons toe dat hij ons niet weg wilde hebben, maar dat ze om negen uur dicht gingen dus zouden ze het wel fijn vinden als we binnen bij de bar gingen betalen. Neeeee deze man wilde ons zeker niet weg hebben. We moesten maar noodgedwongen terug naar ons hostel om daar nog even te zitten en ik kon nog een tijdje gezellig met Amber facetimen wat ook geen straf was.

Vrijdag 23 augustus

Ik had een kanotour geboekt in de Everglades om ook nog even wat actiefs te doen tijdens het reizen. Om acht uur werd ik opgehaald bij het hostel en na een uur waren we bij het gebied. Het weer was nu niet echt bepaald goed te noemen, dus moesten we het met veel bewolking en slechts een kleine twintig graden doen. Dat is toch jammer als je je zwemkleren aanhebt in de hoop nog even te kunnen zwemmen of van plan was om uit de kano te vallen. Eerst gingen we in een grotere boot een stukje varen over het meer en zagen we onderweg nog wat pelikanen en andere vogels. We kwamen bij een punt kwamen waar ik samen met vijf anderen in drie kano’s een uur moesten kanoën naar het volgende punt. We kregen er een heel mooi reddingsvest aan wat we aan moesten trekken om er extra knap uit te zien. Samen met Celine, uit Duitsland, zat ik in een kano wat nog gezellig was ook. Blijkbaar bestaan er ook nog leuke Duitsers op de wereld ;) We reizen voor een deel op precies dezelfde dagen of de een blijft ergens een dagje langer, waardoor we elkaar waarschijnlijk nog wel eens tegen zullen komen. Na een uurtje kwam we bij de morning tea plek, daar stond de koffie met koekjes, cake en watermeloen al voor ons klaar waar we wel aan toe waren. Daarna was het voor een aantal andere tijd om te gaan kanoën en mochten wij uitrusten in de grote boot. Op de terugweg begon opeens de zon te schijnen waardoor alles heel mooi in het water spiegelden.

Na dit hele avontuur kregen we nog een lunch en was het om drie uur weer tijd om in de bus te stappen en terug naar Noosa te gaan. Daar ben ik nog even naar het strand gegaan en daarna heb ik nog wat dingen geregeld voor de komende weken. Ik had ook weer een nieuw kamergenootje aangezien alle andere die dag waren weg gegaan, dit keer was het Khalouta uit Frankrijk.

Het hostel bestond uit een soort huisjes met twee slaapkamers per huisje. Super leuk, maar wel heel gehorig zoals veel dingen hier in Australië. In de andere kamer sliepen vijf Duitsers die rond één uur van het uitgaan met veel kabaal terugkwamen waardoor wij ook wakker werden. En dan niet vijf minuten lawaai maken, nee gewoon lekker twintig minuten lopen schreeuwen enzo, kunnen ook alleen maar Duitsers zijn, want die zijn altijd zo asociaal. Ik heb maar even op de deur geklopt om te vragen of ze ook stil konden zijn waarna het geluidsniveau nog veel omlaag ging ook, weer een meevaller van onze nacht.

Zaterdag 24 augustus

Ik had nog een dag in Noosa waarop ik de Costal walk wilde doen wat door iedereen daar werd aangeraden. Vanaf het hostel ben ik gaan lopen en al snel liep ik over het strand waarna ik een berg over moest. Op de berg kwam ik iemand tegen die zei dat er walvissen zwommen die ik ook gezien heb, wel van een grote afstand maar toch. Niet veel later zag ik ook nog een groep dolfijnen zwemmen. Na een tijdje kwam ik bij een ander strand waar ik overheen moest lopen en toen kon het tweede deel van de wandeling beginnen. Op dat deel heb ik nog een wilde koala gespot (is weer eens wat anders dan in de dierentuin) en zag ik nog een schildpad zwemmen. De wandeling eindigde in het national park van Noosa waar ik nog het Palm grove circuit (een andere korte wandeling) heb gedaan. Hier waren veel mooie bomen te zien, die je eigenlijk alleen maar in de tropen ziet. Het was nog best vroeg, dus besloot ik om ook de Noosa Hill track te doen waarbij je de berg oploopt. Helaas viel het uitzicht nogal tegen, dus was ik ook snel weer beneden. Daar ben ik nog een tijdje naar het strand gegaan om sushi te eten en van het mooie weer te genieten. Toen was het wel weer tijd om naar het hostel te gaan, Google Maps dacht een goede route voor mij te hebben die me weer door een park stuurden. Opeens moest ik van een heuvel aflopen waar geen pad was, alleen maar zand en best wel hoog gras op sommige plekken. Ik was nog even bang een slang tegen te komen, maar gelukkig heb ik er geen gezien en ben ik levend beneden gekomen. Daar was ik al snel bij de supermarkt om nog wat eten te halen en aan het einde van de middag was ik, ruim twintig kilometer later op mijn teenslippers, weer terug bij het hostel. Daar hadden we weer een nieuw kamergenootje, Ann uit Israël en hebben we met z’n drieën nog een gezellige avond gehad.