Het leven op zee

Die with memories not dreams

Deze blog is in samenwerking met Roelyne geschreven wat er eigenlijk op neerkomt dat ik de helft heb gedaan en zij de andere helft. Thanks Roel, je bent een held!

Woensdag 14 augustus Canberra – Port Stephens

Het was alweer tijd om Canberra te verlaten waar ik de komende paar weken niet meer zal komen wat toch wel een beetje raar is. Het was een kleine 500 km naar Port Stephens rijden waar we ruim vijf uur over hebben gedaan. We moesten de sleutel ophalen bij een kantoortje en daarna was het een behoorlijke uitdaging om ons appartement te vinden. We wisten eigenlijk niet precies wat nou het huisnummer was waardoor we de zoektocht na een tijdje maar hebben opgegeven en terug zijn gegaan naar het kantoor. Daar wisten ze gelukkig wel welk nummer we moesten hebben en na een paar minuutjes rijden hadden we het gevonden. Het was een knus huisje, waar we met z’n drieen gezellig op een kamer mochten slapen. Roelyne had de jackpot gewonnen want zij mocht in het stapelbed. Prima joh doe ik even, toen ik mijn bed op ging maken bleek het bed er al een poos te staan. De aanwijzing die we zelf bedacht hadden was stil in je bed liggen, die gold ook voor Rogier die in het bed eronder lag. Het uitzicht vanuit het huisje was om heel eerlijk te zijn het enige positieve wat ik hierover kan vertellen. De rest was gedateerd om het even netjes te zeggen. Iets minder netjes: grootmoeders tijd was er voor de jongelui niks bij. De oudelui van dit gezelschap vonden dit huisje ook wat minder. Moeders zei meteen toen ze de keuken zag oh hier gaan we niet koken. Bedankt mam dat dachten wij ook, dat werd dus naar de Mac.

Donderdag 15 augustus

Port Stephens staat bekend dat je daar walvissen, dolfijnen en zeehonden kan spotten. Nou dat moesten we dan maar eens met eigen ogen gaan bekijken. We gingen om 10 uur met een relatief kleine boot de oceaan op. Eerst kwamen we langs wat kleine strandjes vlak bij de kust. Al snel zagen we een aantal dolfijnen, ze waren best dicht bij de boot. Na een poosje gevaren te hebben zagen we ook nog meerdere walvissen. Het is echt heel leuk om te zien hoe ze het water uitkomen om adem te halen en dan heel langzaam weer het water in gaan. Nog een eind verderop hebben we tegen een rots nog een heleboel zeehonden gezien, die lagen vooral te genieten van de zon. Daarna zagen we nog een heel aantal dolfijnen zwemmen die weer dichtbij de boot kwamen en dit keer ook wat langer daar rondzwommen. Het was een leuke dag.

Vrijdag 16 augustus Port Stephens – Byron Bay

De wekker ging al om half zeven zodat we rond zeven uur konden gaan rijden. Van Port Stephens naar Byron Bay is het ongeveer 650 kilometer en we wilden nog op drie plaatsen stoppen onderweg om het nog een beetje leuk te maken. Na een kleine drie uur zijn we gestopt bij Port Macquarie waar ze een koala ziekenhuis hebben. Daar waren ze toevallig net bezig met het onderzoeken van een koala die ze ergens op de grond hadden gevonden. Ze hielden de koala in slaap met een masker op zijn mond en we konden zien hoe ze een echo van zijn buik maakten. We hebben nog een rondje langs de andere koala’s gelopen en zijn toen weer in de auto gestapt. 

Even terug naar huis

“Own only what you can carry with you; know language, know countries, know people. Let your memory be your travel bag.” -Alexandr Solzhenitsyn-

Zaterdag 10 augustus Cairns - Sydney

Het weekje Cairns, met een stuk warmer weer dan ik de laatste tijd had gehad, zat er alweer op. We vlogen die dag naar Sydney wat we eigenlijk rond elf uur ’s ochtends zouden doen. Nog voordat we weg gingen, hadden we al een mail dat onze vlucht bijna twee uur was vertraagd vanwege slecht weer in Sydney. Daar stond namelijk heel veel wind. We moesten al wel de auto om tien uur inleveren, waardoor we nog genoeg tijd hadden om het kleine vliegveld te verkennen. Uiteindelijk ging, na lang wachten, onze vlucht toch weg en waren we aan het einde van de middag in Sydney. Daar hebben we de huurauto opgehaald en zijn we naar het appartement gereden. Het was al best laat, dus zijn we richting Darling Harbour gelopen omdat daar altijd om half negen vuurwerk is en daar ook wat restaurants zitten. We zijn bij de Grilled beland voor een lekkere burger en hebben daarna nog een beetje gewinkeld daar, want je moet toch iets doen om de tijd te vullen. Om half negen stonden we op de brug klaar voor het vuurwerk wat helaas nooit is gekomen. Misschien toch te veel wind of een andere zeer goede reden, dus zijn we maar weer naar het appartement gegaan om film te kijken en te slapen.

Zondag 11 augustus Sydney

We hadden op tijd de wekker gezet zodat we ’s ochtends naar de Blue Mountains konden en ’s middags nog wat van Sydney te zien om op die manier wat tijd van de dag daarvoor goed te maken. Het was heel druk op de weg naar de Blue Mountains, blijkbaar is het een populair uitje ofzo op de zondag. Na een tijd rijden waren we eindelijk bij de Three Sisters waar we een klein rondje hebben gelopen en wat foto’s hebben gemaakt aangezien het ongeveer vijf graden was en dat eigenlijk wel een beetje koud is.

Daarna zijn we weer terug naar Sydney gereden wat ook een stuk langer duurden dan gepland. Daar zijn we naar het Oprah House gegaan en vanaf daar hebben we de ferry naar Manly genomen. Onderweg zagen we nog dolfijnen wat mazzel was, want ik had ze daar nog nooit gezien. In Manly zijn we naar het strand gelopen waar we de zon onder hebben zien gaan en toen was het wel weer tijd om de ferry terug te nemen. We hebben nog een rondje door de Rocks gelopen en zijn toen weer terug naar het appartement gegaan.

Maandag 12 augustus Sydney - Canberra

Dit jaar mocht ik mijn verjaardag vieren in mijn geliefde Sydney en Canberra wat ook wel een keertje leuk is. We zijn eerst naar het Hyde park gegaan waar we een rondje hebben gelopen en het standbeeld van James Cook nog tegenkwamen. Vanaf daar zijn we doorgelopen naar de Botanical Garden waar we ook een rondje hebben gelopen. Aan het einde van de Botanical Garden staat ongeveer het Oprah House en vanaf daar loop je langs de Harbour Bridge waar je weer met de trein kunt.

We hadden de auto in de richting van Bondi beach geparkeerd waar we nog even naartoe zijn gereden. Daar hebben we even op het strand gelopen en nog koffie gedronken met wat lekkers erbij om mijn verjaardag te vieren. Het was inmiddels al twee uur geweest, dus was het hoog tijd om naar Canberra te rijden wat een rit van ruim drie uur is. Dit is toch wel de stad die ik inmiddels thuis noem, waar ik een soort van leven heb opgebouwd en leuke mensen wonen. De stad die ik met alle plezier aan andere mensen laat zien. In Canberra hadden we een heel mooi appartement met uitzicht op het winkelcentrum in Belconnen, het meer en een groot deel van de stad. We zijn nog even naar Belconnen geweest om nog wat boodschappen te halen, taart met chips en een drankje was opeens een goed diner. We hadden een hele grote tv waar we gezellig de film Bon Bini Holland op konden kijken waardoor we nog een gezellig avondje hadden.

Dinsdag 13 augustus Canberra

We hadden met Michael, Katherine en Tammy bij het Aboretum afgesproken om mijn verjaardag te vieren met koffie en gebak. We zouden eigenlijk bij hun thuis gaan lunchen, maar ze waren daar allemaal heel ziek geweest waardoor zij het niet helemaal aandurfde in hun huis omdat ze bang waren dat wij ook ziek zouden worden. We hebben daar twee uur met hun gezeten wat heel gezellig was. Katherine had met Abby en paar oorbellen gehaald die Abby voor mij had uitgekozen. Ik kreeg er ook een zak chocola en een tekening/kaart bij die Abby en Evan samen hadden gemaakt wat heel schattig was. De zak chocola werd door Tammy ingepikt, dus het was maar goed dat de zak goed dicht zat, anders had ik wel doei kunnen zeggen tegen mijn chocolatjes. Katherine had zelfs nog een happy birthday kaarsje voor me meegenomen waar ze halverwege mijn brownie achter kwam, dus moest ik even snel mijn ogen dichtdoen zodat ze hem er nog in kon zetten. Nadat ik mijn kaarsje had uitgeblazen, in één keer ik was ook trots op deze prestatie, mocht ik verder eten. Hierna was het toch echt tijd om afscheid te nemen voor de komende zeven weken. Ik mocht nu gaan bewijzen dat ik een hele goede tourgids ben en heb ze Canberra laten zien. We zijn naar het War Memorial, Mount Ainslee, het Old Parlementhouse en het Parlementshouse gereden zodat ze alle hoogtepunten gezien hebben.

Aan het einde van de middag zijn we nog even naar Gunghalin gereden om boodschappen te doen en op de terugweg zijn we nog even naar mijn oude gastgezin gegaan. Ik had namelijk vijftien kilo in mijn backpack zitten wat eigenlijk best een beetje veel is en de eerste dag (in Cairns) had ik al pijn op mijn heup en schouders. Gelukkig was mijn hosmom zo sociaal om mij nog wat spullen te laten brengen (mijn koffertje, luchtbed en campingstoel staan daar ook nog). Dit was voor de fam wel leuk, want dan konden zij ook nog even mijn hostparents en de kinderen zien. De binnenkomst was een beetje ongemakkelijk, want ja moet ik haar nu nog een hand of een knuffel geven of is het de bedoeling dat ik gewoon naar binnen loop, maar mijn Leyla gaf me toch een knuffel en wenste me nog een happy birthday. Hudson gaf me toen ik in de kamer kwam gelijk een knuffel met een happy birthday en ook oma gaf me een knuffel, dus ik kreeg best een warm ontvangst. Verder waren Hudson en Angus nogal druk en rende ze door het huis heen. Al snel hadden ze ontdekt dat ik een heel leuk zusje heb en moest Roelyne van Hudson al gelijk mee naar boven. Daar hebben ze met haar gespeeld en haar alle kamers boven laten zien, dus ‘mijn’ slaapkamer, de badkamer en ook de kamer van Matt en Leyla. Na deze housetour mocht ze weer mee naar beneden waar de jongens nog in de speelkamer hebben gespeeld en Roelyne dit keer de eer had om filmpjes van ze te maken (dat was eerst een soort van mijn taak). Ze heeft het overigens ook voor elkaar gekregen om foto’s van mij en de jongens te maken, want ik had alleen een paar selfies met hun en ze heeft zelfs Leyla er nog ergens bij op gekregen (al weet die dat zelf niet). Matt merkte nog op dat ze wel heel aardig tegen haar waren, aangezien ze vooral Angus nogal gemeen tegen mij kon zijn. Verder was hij ook nog eens zo ongelofelijk sociaal om mij de schuld te geven voor het gedrag van de jongens, want ja het is natuurlijk nooit zijn schuld al gelooft niemand hem. Van oma kreeg ik nog een chocolade kikker van Haighs wat een echt Australisch merk is uit het zuiden. Die had ze speciaal voor mij meegenomen in de hoop dat ze me nog zou zien wat super lief is. En anders had ze hem in Canberra voor me achtergelaten omdat ze wist dat ik nog terug zou komen. Na een uurtje was het wel weer tijd om naar huis te gaan en zei Hudson nog dat Roelyne daar wel voor altijd mag blijven wonen. Maar Roelyne ziet dat niet helemaal zitten, dus jullie hoeven niet bang te zijn dat je haar ook nog een half jaar kwijtraakt. Toen we weggingen kreeg ik nog van iedereen een knuffel, zelfs van Matt die me ook nog een goede reis kon wensen. Alleen Angus kon het even niet aan, die vond het te koud om doei te zeggen en bleef op de bank zitten. In het appartement hebben we nog gekookt en toen was het weer tijd om in te pakken voor de volgende bestemming.

Een weekje de winter ontvluchten

”As soon as I saw you, I knew an adventure was about to happen.”-Winnie the Pooh

Ik zal gelijk maar even eerlijk zijn: toch zeker de helft van deze blog is door Roelyne en Rogier geschreven omdat ik even niet heel veel inspiratie had. Dus geniet ook van hun geweldige verhalen!

Zondag 4 augustus Canberra – Cairns

Na acht maanden gewerkt te hebben (oké vooruit, met zo hier en daar een vakantie of lang weekend tussendoor) was het nu tijd om te gaan reizen. Ik had mijn laatste nachtje bij Michael en Katherine geslapen waar het altijd heel gezellig is. ’s Ochtends stond ook de muziek alweer aan toen ik in de woonkamer kwam en hebben we gelijk maar even koffie gedronken met nog wat lekkers erbij. Micheal ging nog pannenkoeken bakken waar ik er nog een van op heb en Evan wilde nog heel graag een spelletje met me doen vijf minuten voordat ik weg ging, dus dat heb ik met mijn goede gedrag ook nog even gedaan. Toen was het toch echt tijd om te gaan waar Evan heel verdrietig over was, want die dacht dat ik een aantal weken bij hun zou blijven. Viel toch even tegen voor hem. Om negen uur heeft Katherine me naar de bus gebracht en om één uur stond ik op het vliegveld om mijn backpack af te geven. Heel raar om Canberra voor twee maandjes te verlaten en ik had nog steeds niet het gevoel dat mijn gezin ook al bijna in Australië was. Om twee uur ben ik naar Cairns gevlogen wat een vlucht van ruim drie uur was. Mijn backpack had ik al heel snel en toen ben ik naar het internationale vliegveld gelopen om op de rest van de familie te wachten. Dat duurde nog behoorlijk lang, maar na ongeveer een uur wachten kwamen ze eindelijk door de deur en kon onze vakantie beginnen. We hebben de huurauto opgehaald en toen kon ik gelijk even mijn rijskills aan de linkerkant van de weg laten zien. We zijn naar ons huis voor het komende weekje gegaan en daarna hebben we nog even boodschappen gehaald en bij de Mac gegeten.

Maandag 5 augustus Kuranda

Toen iedereen wakker was zijn we naar Kuranda gereden waar we wat gelopen hebben. We hebben daar de winkels bekeken wat eigenlijk alleen maar souvenirs waren. Er is daar een wildlife park met dieren van Australië zodat de fam ook even een koala, kangoeroe en krokodil konden zien. We konden zelfs de kangoeroes voeren die alleen niet zoveel honger hadden waardoor het voer op de grond belanden. Daarna zijn we nog naar een waterval gereden en via de supermarkt weer naar huis gegaan. Overigens mocht Rogier zijn rijskills deze dag laten zien wat voor ons toch een beetje spannend was. Simone zat voorin en heeft nog twee keer het stuur een beetje naar links moeten trekken omdat we anders op de verkeerde baan zouden belanden en dat zou natuurlijk een beetje jammer zijn.

Dinsdag 6 augustus

Er stond een dagje regenwoud op het programma, we zijn met de boot naar cape tribulation gegaan, want dat was voor Roger toch eigenlijk wel de rede om naar Cairns te willen. Daar gingen we voor Simone op zoek naar de cassowary (vogel). Die zouden daar in dat gebied rondlopen. Helaas zijn we de vogel niet tegen gekomen, behalve op de bordjes die langs de weg staan. Na een stuk te hebben gereden door het prachtige regenwoud kwamen we aan bij de jungle wandeling. Daar hebben we een rondje gelopen, tijdens het lopen zijn we meerdere exotische dieren tegen gekomen. Waaronder een waterschildpad en een zwarte slang, mooie vogels en heel wat vissen. Het regenwoud was heel mooi, Rogier heeft veel indrukwekkende bomen gezien (kon hij mooi inspiratie opdoen voor zijn nieuwe terrarium)

Woensdag 7 augustus
We moesten ‘s ochtends vroeg op staan want de boot vertrok al om 8 uur. Het was toen nog fris. Na 2 uur varen waren we aangekomen bij het Great Barrier Reef waar we gingen snorkelen. Het was heel mooi maar het water was wel een beetje koud. Dat voelde je zelfs door je wetsuit heen. Wij drie (Simone, Roelyne & Rogier) gingen daar ook duiken, alleen Rogier vond het toch iets te spannend dus ging uiteindelijk alleen snorkelen. Volgens hem heb je het gevoel alsof je door een rietje ademt, dus volgens hem moet je dit jezelf nooit aandoen. Het was heel erg mooi, we konden heel dicht op de bodem van de oceaan komen waar we veel vissen hebben gezien. Na het snorkelen zijn we nog een stukje verder gevaren naar een andere plek. Daar gingen we weer snorkelen, Johan en Yvonne hebben daar een schildpad gezien. Leuk voor ze en balen dat wij hem niet gezien hebben. Wij hebben veel andere mooie vissen en mooi koraal gezien. En ja we hebben Nemo ook gezien :) Op de terugweg zagen we zelfs nog twee walvissen waar we heel veel geluk mee hadden. Zelfs het personeel wat op de boot aan het werk was gingen het allemaal filmen met hun telefoon.

Donderdag 8 augustus

We hebben vandaag een watervalroute gedaan. Er waren een aantal watervallen die vlak bij elkaar liggen dus dat konden we mooi combineren. Eerst zijn we nog naar een meer geweest waar je het volgelbekdier kunt zien. Er liep eerst een gids met ons mee naar de vijver en al snel zagen we een aantal vogelbekdieren en ook een schildpad.

Na het spotten van de Perry’s zijn we verder gegaan naar de watervallen. De eerste waterval was bij Millaa Millaa deze was erg mooi.

Daarna zijn we doorgereden naar de volgende waterval die een paar kilometer verderop was. Omdat het hier al een hele tijd droog is viel de tweede waterval een beetje tegen. Dus dat was even snel een foto maken en doorrijden naar de volgende waterval. Daar moesten we een eindje voor lopen trapje op tapje af en soms best stijl naar beneden. Maar het was wel een mooie waterval. We stonden bovenaan dus konden niet goed zien hoe hij naar beneden liep, dat was wel een beetje jammer maar daar doe je niks aan he!? ’s Avonds zijn we nog naar de nightmarket geweest, maar volgens Rogier is het daar net alsof je in China loopt, dus ze vonden er niet zoveel aan.

Vrijdag 9 augustus
Vandaag gingen we krokodillen spotten, een eindje vanaf het huisje is een krokodillenpark waar je ze kon spotten. Daar gaven ze ook shows, dat was best leuk om te zien alleen de meneer die de show deed stond soms meer te kletsen dan dat hij bezig was met de krokodillen. Na de show zijn we op een boot gegaan, in het park hebben ze een soort meer aangelegd waar heel veel krokodillen in wonen. We zijn een rondje op het meer geweest en hebben heel veel krokodillen gezien. Onderweg heeft de begeleidster ook nog een krokodil eten gegeven, wat een leuk filmpje opleverde :)

Deze krokodil had ook nog even een vriendje gemaakt. Op de terugweg zijn we nog naar Palm Cove geweest wat een mooi strand is en het was eindelijk een keertje zonnig dus moesten we er maar van genieten.

De laatste week met mijn schatjes

27 juli – 3 augustus

Never say goodbye, because goodbye means forever, and forever means forgetting

Laatste weekend

In mijn laatste hele weekend Canberra ben ik bezig geweest om nog wat dingen voor het reizen voor te bereiden. Zondag had ik weer met Mary in Gunghalin afgesproken om koffie te drinken zodat ik misschien toch nog een vriendin heb voor als ik weer terugkom naar Canberra en ik niet weer vanaf nul hoef te beginnen. Het is nog steeds best wel lekker weer, zolang je maar in de zon zit. We konden dus weer gewoon buiten onze koffie drinken en doen alsof het iets van lente is.

Questacon

Ik was nog nooit naar Questacon geweest en ik had al vaak van andere au pairs gehoord dat het daar best leuk is, dus had ik aan mijn hostmom gevraagd of ik misschien ook met Angus kon gaan. Ze had mij ooit een gratis kaartje gegeven, maar die hadden ze opeens zelf een keer gebruikt waardoor ik nu niet meer gratis kon. Gelukkig was het geen probleem en was het een dagje met slecht weer, dus kon ik er mooi nog even naar toe gaan. Ze zei zelfs nog dat ik wel patat kon halen voor ons, dus dat kon niet beter. Questacon is een soort wetenschap en onderzoek centrum waar ook voor kinderen van alles te doen is. Angus heeft zich daar goed vermaakt door met van alles te spelen waardoor hij kon zien hoe onder andere luchtdruk en zwaartekracht werken. Ook heeft hij een tijd in de indoor playroom gespeeld waar hij zelfs nog even met water kon spelen, dus zijn dag kon niet meer stuk.

Oppassen

Ik had mijn hostparents aangeboden of ze misschien nog een avondtje weg wilden gaan en ik nog even op de kinderen zou letten. Donderdag zijn ze samen naar de yoga geweest, waardoor ik de bad- en bedtijd kon doen wat ik altijd wel heel leuk vind. Bij mij zijn het namelijk schatjes, terwijl het vooral bij mijn hostmom toch vaak wel een beetje een ander verhaal is. Ze zijn lief samen in bad gegaan, Angus wilde eerst nog met mij in bad wat ik toch niet het beste idee vond. Op de een of de andere manier hadden ze bedacht dat het wel leuk zou zijn om de kaarsjes bij het bad aan te steken en het donker te maken voor een romantisch effect ofzo. Het was in elk geval gezellig en na het bad heb ik nog Nijntje en Jip en Janneke voorgelezen. Daarna heb ik ze in bed gelegd waar ze keurig zijn blijven liggen zonder tien keer hun bed uit te komen omdat ze honger hebben of een andere slechte smoes, dus dat was top.

Angus meenemen op reis

Ik was alvast begonnen met inpakken waardoor al mij kleren donderdag al in packing cubes in mijn kast lagen en mijn backpack had ik vrijdagochtend ook al klaargezet om vast wat dingen te passen. Angus komt nog wel eens op mijn kamer en het leek mij wel een leuk idee om te kijken of hij niet toevallig in mijn backpack zou passen. Hij ging er braaf inzitten en de rits ging nog dicht ook, maar helaas voor mij wilde hij niet met me mee op reis. Hij bleef toch liever bij papa en mama, tegenvaller weer.

Reptile zoo

Angus vraagt mijn ongeveer elke week of we ook naar de Reptile zoo kunnen gaan, maar ik doe het nooit omdat het geld kost en er bijna nooit meer dan een paar dollar in het huis te vinden is. Eerst hadden we nog een abonnement, maar die is helaas niet meer geldig en geld terug betalen is niet echt de sterkste kant van mijn hostmom. Vrijdag zijn Angus al toen zijn ouders er nog waren dat we naar de Reptile zoo zouden gaan (fijn dat ik hier ook iets over te zeggen heb enzo). Mijn hostmom moest hier wel om lachen en zei tegen mij dat Angus besloten had dat we zouden gaan en als ik dat ook wilde kreeg ik het geld wel terug. Op zich vind ik het altijd best leuk om te gaan, dus heb ik hem daar weer een tijdje vermaakt. Ik heb alle reptielen weer een aantal keer mogen bekijken en Angus mocht nog even een slang om zijn nek hebben wat hij wel leuk vond, maar stiekem was het toch ook wel een beetje spannend. Na nog een tijdje buiten spelen, boekjes lezen en een spelletje doen vond ik het wel tijd om naar huis te gaan en een broodje hagelslag te eten. Nadat we Hudson van school hebben gehaald was het tijd om koekjes te bakken. Dit wilde ze nog heel graag een keer met me doen, dus hebben we dat nog voor een laatste keer gedaan.

Uit eten en film kijken

Mijn hostparents hadden bedacht dat het leuk zou zijn om voor mij een farewell dinner te doen en daarvoor uit eten te gaan bij een fancy Japans restaurant. Ze hadden voor deze gelegenheid zelfs mooie kleren aangetrokken. Het was nog best gezellig en de jongens hadden weer veel plezier met het drummen met hun stokjes wat altijd top is. Het eten was lekker en ze hadden de kinderen ergens een ijsje beloofd, dus moesten we opzoek naar een ijswinkel die we niet konden vinden. Gelukkig kwamen we wel een indoor speeltuin achtig iets tegen waar de jongens even konden spelen en Matt in die tijd naar de supermarkt kon lopen om ijs te halen. Hierna zijn we weer naar huis gegaan en ben ik al vrij snel naar Mary gegaan om film te kijken. Katherine noemt mij altijd Mary Poppins en ik had die film nog nooit gezien, dus werd het daar wel een keer tijd voor. Ik had een heel leuk, gezellig laatste dagje en vind het ergens wel echt jammer om weg te gaan al heb ik ook wel heel veel zin om te gaan reizen.

Uitspraken van de kinderen

De jongens waren er wel mee bezig dat ik weg zou gaan dat weekend, wat ze ergens wel jammer vinden (aan de andere kant waren ze ook blij omdat ze denken dat papa en mama het vanaf nu weer allemaal gaan doen). Zo nu en dan kwamen er hele schattige dingen uit hun mond en weet ik dat ze me heus wel gaan missen.

Hudson: Are you going to bring your flute the next time that you come? (die dacht eerst dat ik na mijn vakantie weer gewoon bij hun terug zou komen. Nee vriend ik kom niet meer terug)

Hudson: We don't even have a picture with you on the wall

Gus: Me gonna run into your arms when I see you again. Mijn hostdad was zeer verbaast over het feit dat hij dan opeens van plan is om aardig tegen mij te doen, omdat dat meestal niet echt het geval is. We gaan het zien als ik weer een keertje terug kom.

Gus: I am going to miss you, cause you always give me treats (ik heb hem twee keer een snoepje gegeven in acht maanden tijd, maar toch prettig dat dit zijn hoogtepunt was) Mijn hostmom moest hier wel om lachen toen ik het tegen haar zei, ze zei ook ‘nee niet omdat je al die keren met mij naar de dierentuin bent geweest, maar om de snoepjes.’ Gus zei ook nog over de nieuwe au pair: Me hope him brings treats, tja prioriteiten he ;) (Het is overigens een meisje, maar voor Gus is alles him)

Nieuw gastgezin

Na vier gezinnen te hebben ontmoet, heb ik een nieuw gastgezin gevonden voor de laatste twee maanden. Ik heb zaterdag de vader en de kinderen ontmoet in een koffiezaak in civic wat leuk was en de kinderen zagen er lief uit, dus dat komt vast goed. Ik ga daar helpen met twee meisjes, Jasmin van tien en Aladin van vijf. Ik hoef ze eigenlijk alleen maar naar school te brengen, soms van de naschoolse opvang te halen, een beetje schoonmaken en de was doen. En daarbij krijg ik mijn eigen auto, zakgeld en heel veel vrije tijd waardoor ik mijn extra baantjes bij de andere gezinnen kan houden. Klinkt als een perfect leven! En dit keer heb ik ook nog eens de backup van Micheal en Katherine die zaterdag ook aanboden dat ik wel bij hun mag komen wonen waardoor ik er zeker van kan zijn dat ik een leuke laatste twee maanden krijg hier.

Laatste avond bij Michael en Katherine

Mijn hostmom had gezegd dat het voor hun niet uit maakte of ik op zaterdag of zondag de bus naar Sydney zou nemen en zij zouden me wel even naar de bus brengen dan. Toen ik zei dat ik op zondag de bus zou nemen kon ze me alleen voor half negen brengen of na half elf terwijl mijn bus om half tien zou gaan. Katherine vroeg voor de grap of ik ook zaterdag wilde blijven slapen (ik zou eigenlijk vrijdagavond bij hun pizza eten en cocktails drinken) en toen ik vrijdag met mijn gastgezin uit eten zou gaan, hebben we het maar verplaatst naar zaterdag. ’s Middags heb ik nog de laatste spullen ingepakt zodat ik klaar was om te gaan. Mijn gastgezin kwam nog naar mijn kamer met een tas met typisch Australische afscheidscadeautjes zoals een boemerang, een vliegenmepper in de vorm van Australië en TimTams.

Mijn hostmom heeft me rond drie uur met Hudson en Angus naar Katherine gebracht waar ik de laatste avond zou blijven slapen. Ik had net al mijn spullen in de auto liggen toen ik nog even de garage in wilde lopen om mijn hostdad een hand te geven. Hij riep vanuit de garage: ‘geniet van het reizen, see you!’ en toen deed hij de garagedeur dicht. Ja dat is natuurlijk ook een manier, mijn hostmom zat hem ook aan te kijken van meen je dit nu serieus en die moest er ergens ook wel om lachen. Hudson en Angus hebben nog heel even met Abby en Evan mogen spelen (nog geen tien minuten, maar het is altijd beter dan niks) toen mijn hostmom het wel weer tijd vond om te gaan. Mijn hostmom gaf me nog een knuffel met een ‘thank you’, maar de jongens deden wat moeilijk en wilde eigenlijk geen doei zeggen. Mijn hostmom zei: ‘My kids are always terrible with goodbyes’, maar uiteindelijk gaf Hudson me toch een knuffel. Wel met moeite en hij moest bijna huilen, maar toch. Mijn hostmom had Angus in haar armen en heeft hem vanuit daar nog geprobeerd mij een knuffel te laten geven wat niet echt een succes was dus heeft ze de kinderen maar in de auto gezet. Dat was het dan, het einde van acht maanden au pairen in dat gezin. Aan de ene kant ben ik blij dat ik daar weg ben, maar aan de andere kant weet ik ook dat ik de kinderen wel heel erg ga missen. Daarna heb ik nog een gezellig middagje gehad waarbij ik nog een bordspelletje heb gedaan met Evan die dat altijd heel graag wil. Om vier uur was het al tijd om aan de cocktails te gaan, want volgens Micheal was het water op, dus ja geen keuze. Na het eten met zelfs appelkruimel als toetje was het voor de kinderen al snel tijd om naar bed te gaan en heb ik de rest van de avond op de bank gespendeerd. Rond tien uur vond Micheal het wel bedtijd en zijn Katherine en ik tot na twaalf uur blijven zitten totdat Katherine besloot dat het voor ons misschien ook wel een keer bedtijd was. Ze had ongeveer zes dekens op mijn bed gelegd omdat ze bang was dat ik het anders koud zou hebben (er hing ook nog een verwarming boven het bed) en ze had zelfs nog een kruik gemaakt wat super lief was. Dit was dan toch echt het laatste nachtje Canberra voorlopig. Klaar om te gaan reizen, maar zeker nog niet klaar om Canberra voorgoed te verlaten.

Winter? En wat extra fun met de kinderen

20 – 26 juli

“As a well-spent day brings happy sleep, so life well used brings happy death.” — Leonardo da Vinci

Waarom natte kleren aanhouden als je ze ook uit kan doen?

Zaterdag had ik met twee andere au pairs afgesproken om bij de Oliver Brown in Gunghalin wat te drinken. Daarvoor had ik bedacht dat ik nog even naar de bibliotheek kon gaan om wat dingen voor het reizen voor te bereiden. Verder wilde ik nog even naar de supermarkt en een andere winkel om wat dingen te kopen zodat ik een soort van klaar ben om te gaan reizen. Op het moment dat ik weg ging zei mijn hostmom opeens dat ze later die middag rond half vier weg zouden gaan naar een pub. Een van Matt zijn vrienden gaat uit het leger, dus zouden ze daar even patat gaan eten en vroeg ze of ik mee wilde. Nou vond ik het wel heel leuk dat ze me een keer mee vroegen, dus zei ik dat ik zou kijken of ik op tijd weer thuis kon zijn (als ze dit dus gewoon eerder had gezegd was ik eerder weg gegaan zodat ik alles kon doen…) Ik was exact om half vier thuis en toen waren ze bijna klaar voor vertrek. In het begin hebben de jongens nog lief op een stoel gezeten en wat gekleurd, maar na een tijdje waren ze daar wel een beetje klaar mee en begonnen ze met twee andere meisjes door het restaurant/pub te rennen. Dit ging een tijdje een soort van goed, totdat ze wel heel wild werden en ermee moesten stoppen. Angus was nog steeds een beetje gek en toen heeft hij het op de een of de andere manier voor elkaar gekregen om zijn hoofd tussen de klapdeuren te krijgen. Het viel allemaal best mee, maar hij houdt heel veel van ijsblokjes dus hadden ze nog een glas met ijsblokjes voor hem gehaald. Gus was met de ijsblokjes over zijn hele gezicht rondjes aan het wrijven en ook het drinken ging niet altijd even soepel waardoor vooral zijn broek een beetje nat was. Daarom besloot hij om maar even doodleuk zijn broek en onderbroek (midden in het restaurant) uit te trekken, want ja dat doe je als je kleren nat zijn. Mijn hostparents en ik moesten hier wel heel hard om lachen en mijn hostmom probeerde zo snel mogelijk zijn broek weer omhoog te trekken die ergens rondom zijn knieën hing. Al snel had hij zijn broek weer aan en zouden we naar huis gaan, maar Gus had nog dorst en wilde een slokje van zijn drinken. Dit ging natuurlijk ook fout waardoor hij aardig wat prikwater over zijn T-shirt gooide en begon te huilen dat het nat was. Ze hebben maar snel zijn shirt uitgetrokken en zijn jas aangedaan zodat we echt konden gaan. Later zei ze nog dat dit misschien niet helemaal de beste reactie van haar was om zo hard te gaan lachen, maar ik heb me wel even goed vermaakt. We hadden alleen een mandje friet gedeeld, want de kinderen waren nogal druk, en ze vonden dit toch zelf ook niet helemaal genoeg als avondeten. Matt besloot thuis nog even snel naar de IGA te lopen om steak te halen en daarbij een aardappelsalade te maken waar ik wel heel gelukkig van werd.

Als je ook eens een keer de hele dag in je bed wilt liggen…

Zondag had ik bedacht dat ik nog wel wat dingen kon plannen voor het reizen en een nieuw gastgezin voor daarna, maar vooral eerst lekker uitslapen. Om tien uur werd er opeens op mijn deur geklopt waarop ik ‘ja’ zei. Er werd nog een keer geklopt en Matt zei: ‘Simone, I need you.’ Ik besloot om maar uit mijn bed te gaan en te vragen wat nu precies het probleem was. Bleek dat mijn hostmom was gaan winkelen met de grote auto (waar twee kinderstoeltjes in zitten) en ze haar portemonnee was vergeten. Dat is natuurlijk niet handig als je wilt betalen en ze was al op de parkeerplaats, dus moest Matt haar portemonnee brengen en moest ik even op de jongens letten. Hij zei nog wel gelijk van sorry dat ik je wakker maak, maar gelukkig was ik al een half uur wakker wat weer een meevaller was. Ik had Hudson verteld dat hij tegen mama moest zeggen dat ze ‘silly’ op het moment dat ze thuis zou komen. Toen ze thuis kwam zei ze al wel gelijk sorry allemaal dat ik zo handig was waarop Hudson gelijk zei ‘silly mum’ hahaha. Er was ook gelijk haast, want ze had nog even snel een cadeautje gekocht voor een verjaardagsfeestje waar Hudson heen moest, dus het was snel inpakken, kaartje schrijven en weer gaan. Ik heb die dag dus maar lekker rustig wat dingen op mijn laptop gedaan en geregeld.

Winter in een t-shirtje

Maandag ben ik met Angus naar de Bounless playground geweest zodat hij even heerlijk een paar uurtjes kon spelen. Het was die dag ongeveer vijftien graden en Kim en ik zaten al voor elf uur in onze t-shirtjes in het zonnetje wat gewoon echt lekker was en best wel als de Nederlandse zomer aanvoelt. Ook donderdag ben ik met Thomas en Oscar naar buiten geweest en kon ik in een T-shirt staan. Tot zover is de Australisch winter zeker geen straf, al moest ik van die week eigenlijk ook een keer de auto krabben… Stiekem ben ik daar een beetje te lui voor en zet ik soms, als het er niet dik opzit, de verwarming hoog op de voorruit. Als ik dan de kinderen in hun stoeltjes heb gezet is het vaak al zo goed als gesmolten en doet de ruitenvloeistof met de ruitenwisser de rest. Probleem opgelost.

Nieuw gastgezin?

Om eerlijk te zijn is de ervaring bij het gastgezin waar ik nu zit niet helemaal wat ik van het au pair zijn verwacht en gehoopt heb. Katherine had geprobeerd om een ander Nederlands meisje te vinden om op Tammy te passen als ik weg ga. Dat was haar niet gelukt (er zijn niet echt veel Nederlanders hier), dus bood ik voor de grap aan om terug te komen wat ze wel heel graag wil. En eigenlijk is het leven van een au pair zo slecht nog niet en ben ik niet heel gemotiveerd om in Nederland te gaan werken, want reizen en een beetje kinderen vermaken bevalt me wel. Daarom heb ik besloten om een paar weken te gaan reizen en dan nog twee maanden te gaan au-pairen bij een ander gezin. Ik had een berichtje op Facebook geplaatst waar ik een heel aantal reacties op kreeg en ik had besloten om deze en volgende week bij een paar gezinnen langs te gaan en te kijken of ik daar een au pair wil zijn. En als het niet lukt ga ik alsnog vier maanden reizen voordat ik weer een keer naar huis toe kom, dus ik kom zeker niet voor eind november terug :)

De humor van Angus

Angus is vaak nogal grappig, wat hij zelf ook heel goed weet. Dinsdag had hij tot laat (7:20) geslapen en had hij voor zijn doen een hele goede bui zo op de vroege ochtend. Doordat hij zo laat wakker was hadden we ook een beetje haast om op tijd weg te zijn, dus toen ik hem had aangekleed zei ik dat hij naar beneden moest gaan. Ik zou dan even naar het toilet gaan en dan ook beneden komen en dan was het schooltijd. Gus besloot zich even van zijn grappigste kant te laten zien en begon mij te volgen. Ik zei nog een keer dat hij wel naar beneden mocht gaan waarop zijn antwoord, met een ondeugend gezicht, was: ‘no I am going to follow you.’ Ik zei dat ik toch echt even alleen naar het toilet zou gaan en dat hij dan maar buiten de deur moest wachten. Hij dacht nog steeds dat hij grappig was en liep met mij mee naar binnen, met een: ‘no I am going with you.’ Ik zei dat hij nu weer naar de gang moest gaan zodat ik de deur dicht kon doen waarop hij zei: ‘would you like to have some privet time?’ ehh yes please als dat mag vandaag.

Kerst in Juli

Ook bij Angus op het dagverblijf vierden ze een dag kerst in juli wat ik nog altijd heel bijzonder vind. Hier vinden ze dat blijkbaar heel normaal, want het is ‘koud’ en er is eigenlijk niks te vieren die maand, dus dan vier je gewoon kerst. Die dag mocht hij met zijn kerstmuts op en een rood T-shirt aan naar ‘school’ wat hij heel leuk vond. Het dagverblijf was ook nog wat versierd met kerstdecoratie en er waren meer kinderen in kerstkleren, dus Gus had een leuke dag.

Dino’s in de Botanical garden

Voor een aantal weken stonden er grote dinosaurussen in de Botanical garden waar mijn jongens nogal fan van zijn. Aangezien voor mij het einde wel echt in zicht is nu en ik het wel altijd heel leuk vind om iets met de jongens te doen, heb ik op een middag eerst Angus uit het dagverblijf gehaald en daarna Hudson van school zodat we tijd zouden hebben om daar naartoe te gaan. We hebben zo ongeveer een rondje door de Botanical Garden gerend, een rondje in slechts 45 minuten met het kijken van dino’s vond ik toch wel een hele prestatie. Daarbij hebben we alle verschillende dino’s gezien waarvan de kinderen precies de namen weten. Aan het einde kwamen we nog binnen bij de shop waar ook een dino stond die opeens begon te bewegen en geluid maakten. Angus wist niet hoe snel hij in mijn armen moest springen omdat hij toch wel een beetje bang was. Haha een grote mond, maar een klein hartje.

Dierentuin

Angus zijn favoriete uitje is toch wel naar de dierentuin gaan, dus besloot ik dat nog een laatste keer met hem te doen. Ik ben een heel aantal keer zonder problemen op het pasje van mijn hostmom naar binnen gegaan, maar opeens vroegen ze of ik toevallig ook mijn ID-kaart bij me had. Ik zei dat ik bang was van niet en vroeg of hij die echt moet zien, want normaal vragen ze dat nooit. Hij zei dat ze het vanaf nu gaan controleren omdat er mensen op andermans pasje naar binnen sneaken (zou ik natuurlijk nooooooit doen). Het was voor deze keer geen probleem, maar de volgende keer moest ik even mijn ID meenemen, dus kon ik nog mooi gratis naar binnen. Ik heb Gus nog een paar uur weten te vermaken met dieren kijken en hem dit keer wat patat met kipnuggets gegeven waar hij wel heel gelukkig van werd. Ook dit keer had ik dus een heel vrolijk kind aan mijn hand huppelen die nog even heerlijk in slaap viel op de terugweg en nog een tijd in mijn armen op de bank heeft liggen slapen. Mijn hostmom was me nog wel dankbaar dat ik had gedaan alsof ik geen ID bij me had, want ik heb haar toch even mooi 47 dollar bespaard.

Tammy en schoenen

Het favoriete voorwerp van Tammy zijn schoenen wat ook een woord is wat ze redelijk goed kan zeggen. Ze vindt het heel leuk om mijn schoenen aan te trekken en dan een poging tot lopen te doen wat haar steeds beter lukt, al lijkt ze wel een beetje op klein duimpje. Woensdag zei ik tegen haar dat we wel even naar buiten konden gaan en vroeg ik haar of ze misschien even haar schoenen kon pakken. Voordat ik het doorhad, had ze al haar schoenen in de keuken gezet. Ik zei dat we eigenlijk maar twee schoenen nodig hebben (en dus niet alle tien) en dat ze de rest wel even terug kon leggen in de la. Ze ging dit schoen voor schoen doen wat mij toch eigenlijk niet helemaal snel genoeg ging. Ik zei dat ze twee handen heeft, dus dat je twee schoenen tegelijk mee kan nemen wat wel zo handig is. En ze deed het nog ook, dus ze begrijpt toch zo ongeveer alles wat ik tegen haar zeg :)

Kerst in juli en wintervakantie

7 – 21 juli

“Please be a traveler, not a tourist. Try new things, meet new people, and look beyond what’s right in front of you. Those are the keys to understanding this amazing world we live in”- Andrew Zimmern

Kerstmarkt

Zondag heb ik een dagje met Madlen doorgebracht aangezien zij de enige echte vriendin is die ik hier nog over heb en ook zij zou na het weekend weg gaan. We zijn eerst naar de Old Bus Depot markt in Kingston geweest, maar die viel nogal tegen. In de groepsapp had iemand gezegd dat er in Queanbeyan (vlakbij Canberra) een kerstmarkt was wat ons eigenlijk wel grappig leek. We zijn daarheen gereden, maar ook de kerstmarkt viel een beetje tegen. Het zag er wel leuk uit met alle kraampjes, kerstspullen en de kerstman, maar ze draaide gewoon de Vengaboys in plaats van kerstmuziek wat een beetje jammer was. Ook was er wat nepsneeuw in een soort van kinderzwembadje, ook zoiets.

Na een snel rondje hadden we het wel gezien en zijn we maar naar de IKEA gegaan voor de gehaktballetjes met patat. Dit keer deed ook de ijsmachine het dus konden we bij de uitgang nog genieten van een ijsje. We hebben hier onszelf toch bijna twee uur weten te vermaken, vooral met mensen kijken die moeite hadden om met het karretje vol met spullen moeite hadden om de bocht te nemen, totdat we het wel tijd vonden om weer naar huis te gaan. Daar bleek mijn hostfamily weg te zijn, dus konden we nog even in alle rust bij mij chillen totdat het voor Madlen tijd was om weer naar huis te gaan.

Schoolvakantie

Het was weer twee weken schoolvakantie wat betekend dat ik Hudson hele dagen moet vermaken. Maandag had ik Hudson en Angus samen thuis die graag een pyjamadag wilde en hebben we koekjes gebakken. Ik was nog maar net bezig toen Matt thuiskwam omdat hij ‘ziek’ was, een beetje verkouden, maar dan sturen ze je bij het leger gewoon naar huis toe. De jongens kunnen niet helemaal zelf het deeg maken, dus ik moet altijd het laatste stuk kneden. Toen ik net mijn haar in een knot draaide kwam Matt weer aangelopen die daar heel hard om moest lachen. Vooral toen hij mij zag kneden zei hij dat hij dit toch wel heel leuk vond en dan vooral om het feit dat hij het niet hem was die dit deed. Thanks maat, ik zei dat ik me toch ook elke keer weer afvraag waarom ik het doen en hij zei dat de jongens wel altijd heel trots waren op hun koekjes. Ja, daarom doe ik het ook, omdat de kinderen het zo leuk vinden en niet ik hahaha. ’s Middags was het nog een beetje een drama omdat Angus vooral graag zijn vader wilde, maar die was in het huis aan het werk omdat het nog steeds niet allemaal zo is als ze willen. Uiteindelijk heeft Hudson geholpen met het aankleden van Angus, want ik mocht het niet doen en papa wilde het niet doen en hebben ze nog gezellig samen buiten gespeeld.

Dinsdag en woensdag ben ik naar Micheal en Katherine geweest om op alle kinderen plus Hudson te passen. Ik heb het geluk dat Abby, Evan en Hudson heel goed met elkaar kunnen spelen waardoor ik best een prima leven heb. Woensdag had Angus pyjamadag op het dagverblijf waar hij heel gelukkig van werd en zonder te zeuren naar ‘school’ ging. Donderdag was een rustig binnenspeel dagje omdat het regenden en waaiden, van dat Nederlandse herfstweer zeg maar. Hier doen ze dan alsof de wereld vergaat en ze nog nooit zulk slecht weer hebben gezien. Vrijdag was het nog steeds veel aan het regenen en kwam Matt alweer heel vroeg uit zijn werk omdat ze hem te ziek vonden, dus besloot ik de kinderen maar mee te nemen naar Belconnen zodat ze daar even konden spelen. Om twee uur moest ik terug zijn zodat hij de kinderen mee kon nemen naar Leyla haar werk waar ze even moesten spelen zodat hij naar een meeting kon en ik op tijd weg kon om te gaan oppassen. Ik was dus opeens om twee uur al klaar en had nog even de tijd voordat ik naar Carla moest om daar met het avondeten en het naar bed brengen van de jongens kon helpen. Ik heb daar voor het eerst in mijn leven sushi op wat nog lekker was ook.

Sydney

Ik had het weekend niks te doen en Madlen was met haar hostfamily naar Sydney gegaan aan het begin van de week, maar dat gezin ging zaterdagochtend weer terug naar Canberra. Madlen zou dinsdag pas naar huis vliegen waardoor ze nog een paar dagen vriendloos en alleen in Sydney zou zijn, dus had ze gevraagd of ik niet even langs kon komen. Nou ben ik de moeilijkste niet en zijn al mijn vrienden hier ook weg, dus ben ik even een weekendje op en neer geweest. Er waren nog twee andere au pairs die vanuit Canberra naar Sydney wilde, dus besloten we om samen te rijden zodat het wat goedkoper zou zijn dan de bus. Ik ben eerst naar Bungendore gereden wat nog een ruim half uur is. Er ging nog een meisje mee, maar die kwam een uur te laat waardoor we om half elf pas richting Sydney gingen. Tot aan Sydney ging het rijden heel goed, maar toen kwamen we in een tunnel waarbij we naar links of rechts moesten gaan. Ik zei dat we naar links moesten, het meisje uit Canada dacht rechts en degene die reed (uit Engeland) besloot naar rechts te gaan. Het bleek toch links te zijn waardoor we er toch zeker een half uur langer over hebben gedaan om bij de eindbestemming te komen. Rond twee uur waren we eindelijk in Sydney en ben ik naar het hostel gegaan waar Madlen al zat te wachten. We sliepen in een andere kamer en ik mijn kamer zat Jess (uit Engeland) die er ook nog een nacht zou zitten. Ik vroeg of ze zin had om mee te gaan koffie drinken of zoiets wat ze wel wilde. Met z’n drieën hebben we wat door Sydney gelopen en uiteindelijk in The Rocks ergens wat gedronken. Het begon al wat af te koelen, en het waaide de hele dag al hard, en we wilden ’s avonds naar het vuurwerk kijken, dus besloot Jess om even terug naar het hostel te gaan om haar jas te halen. Madlen en ik zijn over de kerstmarkt gelopen wat eigenlijk heel raar is. We hadden wel meer een kerstgevoel dan in Canberra en ze speelde hier ook kerstliedjes wat wel heel gezellig was. Alles was versierd met lichtjes, er was een grote kerstboom en er kwam zelfs nepsneeuw uit de lucht. Ik had spontaan zin om naar huis te gaan en kerst te vieren, maar dan met echte sneeuw als het even kan.

Na een tijdje kwam Jess weer terug en zijn we naar de Vapiano geweest om te eten en lekker warm binnen te zitten aangezien het hier wel winter is en het ’s avonds best wel afkoelt. Om half negen was het tijd voor het vuurwerk bij darling harbour. We stonden op de brug waardoor we een goed uitzicht hadden om de ruim vijf minuten durende show. Daarna zijn we weer terug naar het hostel gegaan omdat het helaas niet meer lekker warm was buiten. Daar heb ik nog een hele tijd met Madlen gezeten totdat het wel een keer tijd was om te gaan slapen.

Zondag zouden Madlen en ik eigenlijk walvissen gaan kijken, maar dat was helaas gecanceld vanwege de sterke wind, dus moesten we iets anders bedenken. We zijn met de boot naar Manley gegaan, want dat is nog altijd goedkoop op zondag en daar houden we van. We hebben daar een tijd op het strand gezeten (wel met een lange broek aan dit keer, dat was jammer) en nog over de markt daar gelopen. Het was 16 graden wat zeker niet slecht is voor een winter en uitgerekend dat weekend hadden ze in Canberra twee dagen 7 graden en regen dus dit was een hele goede keuze. We hebben vlakbij de ferry nog geluncht en zijn toen weer terug gegaan. Vanaf Circular quay zijn we naar de State Libary of New South Wales gelopen waar ik nog even snel een rondje kon lopen. Het was toen voor mij helaas tijd om mijn spullen in het hostel te halen en de trein naar Bondi Junction te nemen waar Ellen haar auto had geparkeerd. Dit keer zijn we zonder verkeerde afslagen te nemen rond kwart over zeven uur bij haar huis gekomen. Het waaide onderweg wel hard waar mijn hostmom me nog voor waarschuwde toen ik haar appte dat ik naar huis kwam. Om acht uur was ik weer thuis en klaar voor een nieuwe week schoolvakantie.

Toen ik maandagochtend beneden kwam liep Angus opeens vrolijk naar me toe en vroeg hij super schattig of ik ook walvissen had gezien. Helaas ging de tour niet door, maar ook mijn hostmom vroeg nog of ik ze gezien had. Dat was wel het enige wat ze vroeg, maar het is toch een soort van vooruitgang.

Nog een week schoolvakantie

De tweede week van de schoolvakantie zou wat makkelijker worden omdat Hudson dinsdag en woensdag naar Sydney zou gaan om de dokter te bezoeken. Hierdoor zou ik dinsdag, op het brengen en halen van Angus na, een vrije dag hebben waar ik toch wel heel erg naar uitkeek. Maandag ben ik met Hudson en Angus naar het War Memorial geweest omdat ze daar een discoverydeel hebben waar kinderen kunnen spelen. En eigenlijk wilde ik nog graag een keer het War Memorial van binnen zien, dus dat was mooi twee vliegen in een klap. We hebben buiten een rondje gelopen, ze hebben daar een muur met alle namen van soldaten die bij bepaalde oorlogen overleden zijn. Hudson zei dat de naam van zijn vader daar eigenlijk ook tussen moest staan, dus ik heb hem uitgelegd dat het niet heel leuk zou zijn als zijn naam daar zou staan. Opeens begreep hij het en zei hij dat hij nooit bij het leger zou gaan, goed zo!

Daarna zijn we naar binnen gegaan zodat ze even lekker konden spelen. Ze hebben zich als soldaten verkleed, in een helikopter gezeten, gezien hoe klein de douches op een boot zijn en hoe ze daar boven elkaar slapen. Ze hebben nog op een aantal andere plekken wat gespeeld totdat ik het wel weer tijd vond om te gaan en thuis film te kijken. Toen Hudson aan zijn moeder vroeg of ze morgen naar Sydney gaan was het antwoord opeens nee het gaat niet door, dus misschien kan je wel met Simone naar je vrienden toe morgen. Ik was toch lichtelijk gefrustreerd dat dit niet even naar mij gecommuniceerd werd en toen mijn hostmom vroeg of ik morgen bij het andere gezin moest werken zei ik dat ik een vrije dag zou hebben. Aan het begin van de avond appte Katherine mij of ik misschien deze week op dinsdag alsnog kon komen en we het dan gewoon als extra dag zouden doen. Aangezien ik toch mijn vrije dag kon inleveren, vond ik het wel prima aangezien het een makkelijke manier is om Hudson te entertainen. ’s Avonds zei ze nog tegen mij dat het ziekenhuis opeens die dag de afspraak had afgezegd omdat er iets belangrijks tussen kwam. Ik zou hierdoor op dinsdag wel Hudson hebben, maar die avond kwam Matt zijn moeder over waardoor ik dan woensdag Hudson niet had. Of dat oke was, ja kan moeilijk nee zeggen he als je het op die manier brengt. En ergens maakt het ook niet uit of ik drie of vier kinderen heb.

Dinsdag, woensdag en donderdag ben ik naar Katherine geweest, want Micheal ging woensdagochtend voor tien dagen naar Amerika, dus ze kon op die dagen wel wat extra hulp gebruiken zodat zij ook gewoon kon werken. Het is daar altijd heel gezellig, dus het is zeker geen straf om daar wat extra tijd door te brengen. Dinsdag was ik de was aan het opvouwen terwijl Tammy lag te slapen en de andere kinderen aan het tekenen waren. Opeens kwam Katherine binnen met de opmerking dat ik echt Mary Poppins ben en kan multitasken. Woensdag ben ik nog met haar drie kinderen naar de supermarkt geweest om melk te halen wat ik ook nog overleefd heb, vond dit toch ook ergens nog wel een prestatie. Donderdag was de laatste keer dat ik alle vier de kinderen zou hebben die echt super leuk met elkaar hebben gespeeld. De oudste hebben bijna de hele dag buiten gespeeld en met kleden een hangmat en andere dingen in de boom gemaakt en ik kon binnen met Tammy spelen, ik heb zelfs nog even op de piano kunnen spelen. En ik had weer mooi even de tijd om de was op te vouwen, en te sorteren dit keer, en nog wat dingen schoon te maken. Katherine was me zo dankbaar voor alles van die week dat ze donderdag chocola voor me had meegenomen toen ze boodschappen ging doen. Ze had een soort cadeaudoosje, een reep en nog chocola met op de verpakking typisch Australische dieren. Super lief! Ik hou echt van mijn leven daar.

Vrijdag was gelukkig de laatste dag van de vakantie en ben ik een dagje thuis gebleven met de jongens. Matt was al sinds woensdag thuis om een bureau te maken en had ergens die dag de grote auto nodig en Leyla was met de kleine auto naar haar werk en ik vond het wel even prima om een dagje thuis te zitten. De jongens konden even niet zo heel veel meer van elkaar hebben, dus ik ben blij dat de vakantie nu over is en ik vanaf volgende week weer alleen Angus thuis heb.

Ga ik mijn gastgezin eerder verlaten?

“What we fear doing most is usually what we most need to do.”

6 – 11 juli

Nadat ze me twee keer in een week voor het avondeten waren ‘vergeten’ was ik er wel goed klaar mee en wilde ik naar een ander gastgezin waar het wat beter zou zijn. Ik had een oproepje op Facebook geplaatst en ik had al snel een stuk of tien reacties van mensen waar ik wel mocht komen. Ik wilde zondag een gesprek met mijn hostparents om aan te geven dat ik het hier niet zo naar mijn zin heb en eigenlijk weg wil. Ze kwamen rond vijf uur thuis en na en tijdje riep mijn hostmom opeens dat wij zouden eten als de jongens in bed liggen waar ik toch wel even heel zenuwachtig van werd. Dit hadden we namelijk in zeven maanden tijd nog nooit gedaan, dus ik was heel bang dat ze iets door zouden hebben (en boos zijn) of dat ze het ergens over wilde hebben. Het avondeten was nog best gezellig en ze vroeg al gelijk hoe mijn dag was geweest en we hebben het nog over wat andere dingen gehad. Ik had het oprecht willen zeggen, maar dan wisselde ze weer snel van onderwerp als ik bijna een bruggetje kon maken en ergens durfde ik het niet, want ik wilde de gezelligheid ook niet verpesten.

Maandagavond was de laatste kans dat ik iets tegen mijn hostparents kon zeggen en daarna naar Madlen kon vluchten (wat drie minuten lopen is) aangezien het haar laatste avond was hier. Mijn hostmom had beloofd neusspray voor mij te halen op de weg terug naar huis. Ze kwam pas na het eten thuis, wat nooit gebeurt, dus ik was al op mijn kamer en na een half uur had ik nog niks gekregen. Ik besloot om maar even naar beneden te lopen om mijn flesje met water te vullen en toen zei ze dat ze wel was geweest, maar dat ze het niet hadden (bedankt weer voor deze top communicatie, ze liep gewoon langs mijn kamer en de deur was open) dus ze zou het morgen wel even ergens anders halen. Ik zei dat ik het zelf wel even zou halen, want anders zou ik toch wel een zware nacht krijgen aangezien die van mij op was. Vlak voordat ik wegging ben ik naar mijn hostmom gegaan die net op dat moment Hudson in het bad had zitten (weet ik toptiming, maar ik durfde niet en ik hoopte dat ze dan niet zo boos zou worden). Ik had ook gewoon mijn schoenen al aan en mijn tas en jas in mijn handen toen ik haar zei dat ik dan wel even neusspray zou halen. En daarachteraan dat ik eigenlijk nog wel even iets wilde zeggen. Ik heb haar verteld dat de afgelopen weken niet heel makkelijk zijn geweest (toen ze toch maar even besloot dat het misschien beter was om even naar de gang te lopen) en dat ik niet zo goed wist of ik dit nog wel wil en dat ik eigenlijk niet meer hier wil blijven. En toen kreeg ik een reactie die ik nooit had verwacht, ze zei: oke, Matt en ik willen je hier ook niet houden als je dat zelf niet wilt, wanneer wil je weg? Ik zei dat ik zo snel mogelijk weg wilde en ze zou even met Matt gaan praten, maar dat was prima, en nu moest ik maar snel naar winkel gaan om neusspray te halen want anders zou die dicht zijn. Dit is wel de meest lieve/begripvolle reactie die ik ooit van haar heb gehad. Ik ben snel weg gegaan om nog een gezellig avondje met Madlen te hebben toen mijn hostmom me niet veel later een appje stuurde met de vraag of ik nog wel tot donderdag of vrijdagmiddag kon blijven. Ik stuurde terug dat dat waarschijnlijk wel zou lukken aangezien ik een andere plek moest vinden om naar toe te gaan. Ze appte terug dat ze het fijn zouden vinden als ik tot vrijdagmiddag zou blijven in verband met de schoolvakantie. Ze zijn verdrietig dat ik weg ga, maar ze begrijpen ook dat het voor mij moeilijk is geweest. En nu moest ze naar bed (om 20:45) en zou ze me morgenochtend wel weer zien met een kusje erachter.

Dinsdagochtend voelde het toch we een beetje raar om naar beneden te lopen, maar ze deden heel normaal tegen mij alsof er niks was gebeurd. Mijn hostmom vroeg nog wel hoe ik me voelde, maar verder was het een hele normale dag waarbij het wel vreemd voelde om door het huis te lopen en nog bij Michael en Katherine met Hudson op te passen.

’s Avonds ben ik nog even naar mijn hostmom gegaan om te vragen hoe we het nu verder gaan doen en of ze er nog rustig over wilde praten misschien als de kinderen in bed liggen. Ze zei dat dat niet hoefde en dat ik gewoon kon zeggen wanneer ik weg wilde en dan was het voor hen prima, maar ze vonden het in elk geval fijn als ik die week af zou maken en ergens het liefst nog de week daarna in verband met de schoolvakantie. Ik zei dat als ik van gezin wil wisselen ik het wel dit weekend moet doen, dan is het nog voor drie weken, maar over twee weken is echt de moeite niet wat ze ook wel begreep. Ze vroeg of ik al iets anders had en ik zei van niet, maar er zijn genoeg mensen op zoek naar een au pair dus het is niet moeilijk op dit moment. Ze zei dat ik van haar het huis niet uit hoefde, zij zijn blij met me en ik was meer dan welkom om te blijven, maar als ik echt wilde gaan mocht dat. Dan kon ik zeggen waar ik heen wilde en zouden ze me naar de bus/trein/vliegtuig of een ander adres brengen. Zij zouden wel iets regelen met de oma’s en dan zouden ze het wel redden. Ik vroeg haar of ze dit nu zag aankomen en ze zei dat ze wist dat ik verdrietig was, maar dat ze zich niet hadden gerealiseerd dat ik daardoor eerder weg zou willen. Het was echt prima als ik wilde gaan, maar als zij iets anders konden doen dan wilde ze dat wel graag horen. Ik zei dat dat toch ergens wel een beetje het geval was en toen besloot ze dat we even zouden gaan zitten als de jongens in bed lagen.

Ze besloot opeens dat Matt de kinderen maar even in bed moest leggen zodat zij met mij kon praten, want ja het zal maar laat worden. Vijf minuten later zaten we dus al beneden en bood ze me zelfs thee aan. Ze zei dat ze dacht dat mijn besluit definitief was en ik zei dat ik ergens nog wel een beetje twijfelde omdat ik niet had verwacht dat zij verdrietig zouden zijn als ik zou gaan. Ze zei dat ze heel blij met me zijn, dat ik geweldig ben met de kinderen en dat die ook heel veel van me houden en dat zij me ook leuk vinden. En dat ze heel blij waren dat ik twee maanden langer wilde blijven. Ik heb toch maar even aangegeven dat ik dat gevoel niet heb waar ze zich wel heel schuldig over voelde. Het kwam erop neer dat zij de laatste maanden veel aan hun hoofd hebben want zijn moeder is ziek en haar oma ook en ze hadden veel stress van het werk. Hierdoor voelde zij zich schuldig als moeder wat haar weer verdrietig maakt. Door dit alles keren zij naar binnen (want dat doen Australiërs volgens haar) en praten ze niet zoveel en zag ze zelf ook wel in dat ze daardoor niet heel gezellig zijn geweest en zei ze zelfs dat ze eigenlijk wel een beetje egoïstisch deden. Verder gaf ze aan dat ze met emoties niet heel goed was geweest waarop ik ook wel aangegeven heb dat dat voor mij het grootste probleem was de laatste weken. Ze zei dat ze wel wist dat ik verdrietig was, maar dat ze dacht dat het was omdat al mijn vrienden hier weg waren en door de situatie in Nederland, maar ze had niet door dat zij daar ook een rol in speelden.

Ze vond het wel vervelend, ze zei wel een aantal keer sorry, dat ze mij het gevoel hebben gegeven dat ze me niet leuk vinden of dat ik niet welkom ben en ze zou proberen om verdriet buiten de deur te laten en wat gezelliger tegen mij en de kinderen te doen. Maar aan de andere kant was dit ook wel de situatie op dit moment en was het niet iets wat ze snel konden veranderen, ze komen er wel maar dat gaat nog wel een tijd duren. Ze bedankte me nog dat ik dit gezegd had, want zij waren zich hier eigenlijk niet van bewust en ze zouden er op letten.

Ze vroeg of ik nu een beslissing wilde nemen of dat ik er nog even over na wilde denken, dus heb ik maar besloten dat ik er nog wel graag een nachtje over wilde slapen wat ze prima vond, ik moest het donderdag laten weten. Maar ze vond het vooral belangrijk dat ik gelukkig zou zijn en als ik daarom van gezin wil wisselen is het prima en willen ze me ook wel naar het vliegtuig, de trein/bus of een ander adres brengen. Ze zouden verdrietig zijn als ik weg ga, maar mijn geluk was belangrijker voor haar.

Dit hele gesprek duurde zo ongeveer vijf minuten, dus we hadden nog niet eens een slok van onze thee op toen ze besloot dat het nu wel tijd was om de vloer schoon te maken. Uiteindelijk heb ik de thee maar op mijn kamer gedronken en kon ik gelijk nadenken over of ik nog wil blijven. Eerlijk gezegd heb ik niet het idee dat het alleen maar door de situatie bij hun komt, maar zal het ergens ook een stuk persoonlijkheid zijn aangezien ze nooit heel veel interesse hebben getoond. En ik neem het ze ook wel kwalijk dat ze wisten dat ik niet heel lekker in mijn vel zat en dat ze daar helemaal niks mee hebben gedaan en me niet eens een keer iets gevraagd hebben.

Woensdagochtend zei mijn hostmom nog dat ik even goed na moest denken over wat ze gezegd had, dat ze wel van me houden en dat ze me nooit het gevoel hadden willen geven dat ik niet welkom ben. Mijn hostdad zei nog sorry, wij keren in onszelf als we verdrietig zijn dat was niet de bedoeling. En ook hij bedankte me nog dat ik dat gezegd had. De rest van de dag heb ik weer samen met Hudson opgepast bij Michael en Katherine die alle verhalen wel zo ongeveer kennen. Want ja die vragen altijd hoe mijn leven is en ik ben wel zo eerlijk om daar de waarheid te vertellen. Ik was dinsdag al anderhalf uur langer gebleven en ook die dag ben ik ruim twee uur langer gebleven omdat het zeker geen straf is om daar te zitten en het een makkelijke manier is om Hudson te entertainen. Toen ik wegging gaf Michael me nog een tas mee met de mededeling ‘midnight snack’ en zat er een bakje risotto en een Knopper (koekje) in, hahahaha. Super lief, maar eigenlijk wel heel erg dat het nodig is hier. Eenmaal thuis kreeg ik de voordeur niet open (de garagedeur was kapot, dus ik had geen keuze) en na vijf minuten van alles geprobeerd te hebben was ik een beetje bang dat de schilder hem van binnen op slot had gedaan en toen vanaf het balkon met de ladder naar beneden geklommen was. Ik ben nog naar de achterkant van het huis gegaan om ook daar alle deuren te proberen, maar helaas was er echt geen een open. Na nog een keer de voordeur geprobeerd te hebben, wilde toch absoluut niet blond lijken, heb ik mijn hostparents maar geprobeerd te bellen en uiteindelijk kreeg ik Matt aan de telefoon. Ik bleek gelukkig een sleutel van het washok te hebben zodat we uiteindelijk toch naar binnen konden. Ik vond het ergens allemaal wel grappig, maar Hudson kon dit niet waarderen en die zei dat het heel gemeen was van de schilder om dit te doen en dat hij nu bevroor (watje, niks gewend hier met 10 graden in de winter).

Angus vond dat het zijn verjaardag was die dag en wilde graag een feestje vieren. Ze hadden de groene tafel boven op zijn kamer gezet met een stoel waar hij zijn feestje kon vieren. Tijdens het avondeten zei hij al dat hij nu ook een cadeautje moet krijgen, want dat hoor nou eenmaal zo. Ze hadden die dag toevallig bij het dagverblijf cupcakes die je kon kopen en hier lag nog een kaars van het cijfer drie die ze erin hebben gezet. Ik mocht zowaar zijn verjaardag meevieren en we hebben happy birthday voor hem gezongen. Matt kwam aan met een zaklamp met de mededeling dat Gus het licht in hun leven was en daarom zijn zaklamp terug kreeg (die ze de avond daarvoor hadden afgepakt). Daarna heeft Hudson ons nog een lesje gegeven over planeten, hij stond daar heel serieus als een meester alsof hij een groot publiek toesprak met handgebaren en alles en wij gingen eigenlijk gewoon helemaal stuk.

Donderdagochtend vroeg mijn hostmom vlak voordat ze weg ging of ik er nog over na had gedacht, wat ik zeker had en ook eigenlijk woensdagavond al had willen zeggen (maar iemand ging natuurlijk weer naar haar kamer toen de kinderen in bed lagen, en nu konden ze het mooi even twee dagen bewijzen). Nu is praten op de vroege ochtend nooit echt mijn sterkste kant en wilde ik er nog wel een beetje een goed verhaal van maken, dus vroeg ik of ik het misschien ook in de middag mocht zeggen wat ze prima vond. Op de een of andere manier was het niet gelukt om haar ’s middags even rustig te spreken, dus kwam ze naar mijn kamer toen de kinderen op bed lagen (dan kan het opeens wel, mijn deur stond nog extra ver open zodat ik goed kon horen als ze naar beneden zou gaan zodat ik haar dan even kon spreken) om te vragen of ik een keuze had gemaakt. Ik zei dat ik het haar reactie wel heel erg gewaardeerd had, want dat ik bang was dat ze boos op me zou worden. Ze zei dat het hun schuld was en dat ze wisten dat ik ongelukkig was, maar dat ze niet wisten wat daar de rede van was. Ik zei dat als het zo zou blijven als de afgelopen twee dagen wel wilde blijven waar ze wel heel blij mee was. Dus ik blijf hier nog een kleine vier weken voordat ik begin met reizen, wat wel heel veel stress scheelt om voor drie weken te verhuizen in de hoop dat het hier een beetje gezellig blijft en ze een keer tegen me gaan praten.

Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan

18 juni – 6 juli

Whatever is worrying you right now, let it go. Take a deep breath, stay positive, and know that things will get better.

Ik was eigenlijk nog niet klaar met mijn vakantieverhalen, maar ondertussen is er ook hier weer veel gebeurd. Daarom komen er nu eerst twee of drie andere verhalen en komen mijn reisverhalen van Alice Springs naar Darwin wat later.

Ook heb ik foto’s tussen mijn vorige blogs gezet, vooral bij de blog van Vivid in Sydney voor degene die het leuk vinden (Je kunt op het woord Sydney klikken).

Afscheid

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan en helaas is het nu voor veel au pairs afgelopen en gaat iedereen reizen of naar huis. Woensdag ben ik met Regine, Lisa, Jacinta en Jessi churros gaan eten in Woden waar nog een aantal andere au pairs waren. Donderdag had Regine voor haar afscheidsavondje Lisa, Jacinta en mij bij haar thuis uitgenodigd voor een toetje (chocoladetaart met ijs) omdat ze helaas in het weekend weg zou gaan om te gaan reizen. Ook Lisa en Jacinta zouden na dat weekend naar huis gaan, dus eigenlijk was het een beetje een afscheidsding voor iedereen. Dit waren twee hele gezellige avondjes, maar helaas moet ik het nu de laatste weken zonder Regine en Lisa doen.

Twee weken later ging ook Veronique weer terug naar Canada, dus moesten we natuurlijk nog even wat samen doen voordat ze ging. We zijn nog een keer ’s avonds naar de Oliver Brown geweest om wat te drinken met een beetje chocola erbij en toen was het helaas voor haar toch echt tijd om weer naar huis te gaan.

Weekend met mijn hostmom

Mijn hostdad zou de kinderen zaterdag en zondag meenemen naar een feest iets van zijn moeder ofzo waardoor ik alleen met mijn hostmom was (ik geloof dat zij niet heel gemotiveerd was om naar zijn familie te gaan). Nou is het altijd een beetje akward als ik haar ergens in het huis tegen kom, dus keek ik nu niet bepaald uit naar dit weekend. Zaterdag heb ik, nadat ik eerst tot twaalf uur geslapen heb, nog koffie met Veronique gedronken in de stad. Ze hadden daar alleen maar koffie en lunch, maar wij wilde eigenlijk ook wat lekkers. Dus na de koffie zijn we een rondje gaan lopen door de stad en kwamen we bij de Oliver Brown terecht voor nog een beetje suiker en chocola. Veronique had me net thuis had gebracht kwam mijn hostmom ook weer thuis die een tijdje later riep of ik ook thuis was. We hebben samen op de bank dumplings gegeten en een stukje van een serie gekeken die zij aan het kijken was, maar ik vond er niet heel veel aan dus ben ik maar weer snel naar mijn kamer gegaan. Zondag heb ik weer tot twaalf uur geslapen en toen ik om één uur beneden kwam zei ze heel vrolijk goedemorgen, haha ja sommige mensen zijn gewoon moe oké. Niet heel veel later kwamen de jongens weer thuis en was het gedaan met de rust. Mijn hostmom zei nog tegen mijn hostdad dat ze dacht dat ik het hele weekend het huis niet uit geweest was, terwijl ik zaterdag nog tegen haar zei dat ze tien minuten later dan ik thuiskwam. Juist ja, je luistert gewoon echt niet naar me, dus ik geef het maar weer even op met haar…

Sightseeing Canberra

Van woensdag tot vrijdag kwam Sally (uit Engeland) vanuit Melbourne naar Canberra om de stad te bekijken. Ze bleef gezellig bij mij slapen zodat ik ook een keer iemand had om tegenaan te praten. Woensdag heb ik haar voor het avondeten uit het centrum gehaald en gingen we bij mij dumplings eten omdat er een vriendin van mijn hostparents overkwam en afhalen dan lekker makkelijk is. Kwam voor mij ook goed uit aangezien ik om zeven uur op mijn kamer wilde zijn om iets te kijken en uit eten gaan dan krap zou worden. De rest van de avond hebben we op mijn kamer zitten praten totdat het wel een keer bedtijd was.

Donderdag had ik een soort van vrij genomen bij mijn andere baantje, Angus was spontaan ziek ;) zodat ik gezellig een dagje sightseeing kon doen met Sal en het haar makkelijker kon maken door met de auto te gaan in plaats van de bus. Ik had nog even een discussie met mijn hostmom die ochtend, want zij wilden eigenlijk graag dat ik die avond zou oppassen (zodat zij naar de yoga konden wat ze ooit één keer eerder hebben gedaan) waar ik niet zoveel zin in had, want ik wilde graag een avond uit en dit was onze enige kans. Ze begon even moeilijk te doen en vroeg toen hoe laat ik wilde gaan. Ik zei dat we ergens gingen eten en toen zei ze opeens dat ze toch verkouden was en eigenlijk niet kon gaan, dus dat het niet uitmaakten. En ze zat zich al druk te maken wat ze voor twee extra volwassenen moest koken (waarop mijn hostdad voor de grap kipnuggets zei), dus ergens kwam het ook wel goed uit. Ja, je kunt ook moeilijk doen om niks… Ik heb de kinderen gedropt en toen kon ons sightseeing dagje beginnen. We zijn eerst naar het old parlement house waar we een uur hebben rondgelopen en alle vergaderzalen en kantoren van vroeger hebben gezien.

Nu moet ik heel eerlijk zeggen dat dit me allemaal niet heel veel interesseert, maar het is toch leuk om een keer gezien te hebben. Daarna zijn we doorgereden naar het parlement house om daar ook even een rondje te lopen en het van mijn bucketlist te strepen.We hadden het geluk dat er militairen daar gingen oefenen met marcheren waarbij ze alles exact tegelijk moesten doen en het nog een paar keer over moesten doen omdat het niet goed genoeg was. Ook was er een muziekkorps bij waar we nog even van genoten hebben, dus we hebben ons wel vermaakt daar. Nu is er verder, behalve musea’s, niet heel veel bijzonders te zien hier en het was lekker weer, dus zijn we nog naar het meer gereden om daar een rondje te lopen. We kwamen nog langs het Capitan Cook memorial en we hebben nog een tijdje op een bankje in de zon gezeten totdat het tijd was om Hudson van school te halen.

’s Avonds zijn we bij de Vapiano geweest voor lekkere pasta en daarna hebben we bij mij in de woonkamer de film Always be my maybe gekeken. Al vrij snel in de film begonnen ze in een auto te zoenen en uitgerekend een halve minuut voor dat moment kwam Matt binnen om thee te zetten. Niet veel later ging de autostoel al schokkend naar achteren en kan je wel raden wat er gebeurde. Matt kon het niet meer aan en liep snel naar de gang om naar de garage te gaan. Ik zei nog dat hij wel het beste moment had uitgekozen, waarop hij lachend wegliep. Ook Sal en ik konden de eerste vijf minuten niet meer stoppen met lachen en toen hij tien minuten later terugkwam om zijn thee af te maken moest ik alweer lachen, dus dat was een topavond.

Vrijdag had ik eigenlijk Angus totdat ze voor het weekend weg zouden gaan (einde van de middag), maar mijn hostmom was weer eens ziek. Nadat ik Hudson naar school had gebracht wilde we met Angus naar de botanical garden gaan, maar toen ik de tv uit deed begon het drama. Hij wilde mama nog even zien, maar dat mocht van mij eigelijk niet en toen is hij snel naar boven gerend om tien minuten bij haar te zijn. Ze kwam hem weer naar beneden brengen en toen zei ze dat ze om lunchtijd weer terug zou komen en dan iets met hem zou doen. Ze heeft de tv weer aangezet, waar ik niet heel gelukkig van werd, dus heb ik alle spullen gepakt zodat we weg konden en de tv na één aflevering weer uitgezet. Dit werd door Angus niet zo gewaardeerd, dus begon hij om zijn moeder te huilen die na nog geen twee minuten al naar beneden kwam (terwijl ik Angus gewoon in mijn armen had) om hem te vertellen dat hij gewonnen heeft en ze wel met hem tv ging kijken. Ze zei nog tegen Sal en mij dat ze nooit een ‘sickday’ neemt omdat het ‘pointless’ is waarop ik toch wel even moeite moest doen om niet te lachen aangezien dit al zo ongeveer de vijfde keer in zeven maanden is dat ze ziek thuis blijft, maar oké. Ik moest om drie uur terug zijn met de auto, maar verder kon ik gaan doen wat we wilden wat best goed uitkwam. We zijn samen naar de botanical garden geweest waar we hebben gelopen en nog een tijd op een bankje in de zon hebben gezeten. Daarna zijn we naar Mount Ainslee gereden waar je een uitzicht hebt over de stad wat gelijk ook een goede lunchplek was. Opeens kwam Madlen naar mij toegelopen die weer terug was van het reizen en die ik al vijf maanden niet gezien had, super toevallig dat zij ook uitgerekend op dat moment boven op de berg stond. Al snel was het tijd om Sal naar het centrum te brengen en weer naar huis te gaan. Madlen was naar Mount Ainslee gelopen wat nog best een aardig eind is, dus die reed gezellig met mij mee naar huis om daar de auto te brengen. We hebben even de autosleutel naar binnen gebracht en zijn toen naar haar huis gelopen waar we nog een tijdje gezeten hebben totdat haar kinderen thuiskwamen en ik maar weer naar huis ben gegaan.

Weekend alleen thuis

Het weekend ging mijn hele hostfamilie weg waardoor ik het huis voor mezelf had. Ze gingen weer naar familie van Matt voor de verjaardag van zijn moeder ofzo. Angus heeft de hele week geroepen dat ze afgelopen weekend zonder mij naar oma zijn geweest en dat ze ook dit weekend weer zonder mij weg zouden gaan (hou ook van jou hoor). Dat roept hij dan heel boos, we are going to grandma without you Simone, without you! Hij zij het ook een keer waar mijn hostmom bij was en die zei dat ik ook helemaal niet mee wilde en vervolgens tegen mij dat ze zelf ook eigenlijk niet wil. Ze gingen op vrijdagmiddag al weg waardoor het lekker rustig was en ik Marjoleine een housetour via Skype kon geven. Rond half tien waren we na ruim drie uur praten wel klaar en leek het mij wel een goed idee om naar de Mac te rijden aangezien er niet heel veel eten in de koelkast lag. Om een uur of tien zat ik op de bank film te kijken met mijn Mac eten. Zaterdag heb ik eerst tot elf uur geslapen en verder voelde ik me niet heel lekker en kon niemand wat doen (Veronique was ziek en Madlen een weekend weg), dus heb ik een dagje Netflix gekeken totdat het tijd was om ’s avonds te gaan oppassen bij vrienden van mijn hostparents. Vijf uur later kwamen ze weer terug en kon ik naar huis om ook te gaan slapen. Zondag kwamen ze rond een uur of twaalf alweer terug en was het gedaan met mijn rust. Ik voelde me nog steeds niet lekker, dus heb ik maar nog een Netflixdagje gehouden. Toen het tijd was voor het avondeten werd ik niet geroepen, niet dat ik eten had gehoeven, maar toch leuk dat ze weer thuis zijn. Maandagochtend kwam ik beneden en vroeg mijn hostmom wat ik dat weekend allemaal had gedaan. Ik zei dat ik eigenlijk het hele weekend ziek in bed heb gelegen waarop ze zei: ‘oh, dus je wat thuis gisteravond? Het was zo stil boven, ik dacht dat je weg was’. Juist ja, ik heb gewoon gedoucht, de autosleutel en afstandsbediening van de garage lagen op tafel (daar heb je toch iets van nodig om weg te kunnen), maar lief dat je even controleert of ik er ben.

Als je denkt dat ze er wat van geleerd hebben, heb je het mis…

Het weekend daarna had ik op zaterdag met Kim afgesproken om in Gunghalin koffie te drinken. Het was ongeveer vijftien graden, maar hier kan je dan gewoon buiten in de zon zitten met een vest aan. Rond kwart over vier was ik weer thuis, heb ik nog even met Matt gesproken en toen zijn we allebei naar boven gegaan. Een tijdje later kwam Leyla met de kinderen thuis en gingen ze al vrij snel avondeten zonder mij te roepen. Een tijd later ben ik maar naar beneden gegaan om te kijken of er nog wat over was en wat eten op te warmen. Ik had het geluk dat er nog wat in de koelkast stond ook, dus ik kon zoveel rijst pakken als ik wilde en het zo opscheppen dat ik geen paprika had. Toen ik het aan het opwarmen was, kwam mijn hostmom naar beneden en zei dat ze dacht dat ik weg was, want het was zo stil boven (juist ja, deur open, licht aan, radio aan, auto was terug), maar toen ze later langs liep kwam er toch opeens geluid uit mijn kamer en had ze toch door dat ik thuis was. Toch fijn dat ze dan even naar me toe komt om te vertellen dat er nog wel wat eten in de koelkast staan, nee dat mag ik toch even mooi zelf bedenken. Ik zei nog dat Matt wel wist dat ik thuis was en toen zij ze ‘oh’ en liep ze weer naar boven. Ik had in elk geval een rustig diner zonder paprika met Netflix aan.

Extra werk

De twee weken nadat ik terug was ben ik alleen naar Micheal en Katherine geweest om op Tammy te passen. Tammy begint steeds meer geluiden te maken en ook geluiden die al echt lijken op woorden wat heel schattig is. Als ik haar vraag om haar schoenen te pakken zodat we die aan kunnen doen zegt ze: ‘shoe’ en pakt ze haar schoenen. Heel leuk om te zien dat ze het Nederlands begrijpt en dan een soort van in het Engels antwoord geeft.